Aν η εξάχορδη θεά θεωρείται το βασικότερο ταλέντο του Slash, τότε η έφεσή του στις συνεργασίες είναι ένα από τα σημαντικότερα.
Αυτό καταδεικνύει η φαντασμαγωρική πορεία του Slash από το ‘Appetite for Destruction’ τoυ 1987 μέχρι και τώρα, με την κυκλοφορία του πρώτου του προσωπικού άλμπουμ σαν σήμερα το 2010 να αποτελεί το πλέον τρανταχτό παράδειγμα.
14 χρόνια μετά την αποχώρησή του από τους Guns N’ Roses, δύο χρόνια μετά την διάλυση των Velvet Revolver, και σε μια περίοδο που το πολυπόθητο reunion φάνταζε όνειρο απατηλό, o εμβληματικός κιθαρίστας ηχογραφεί το πρώτο του σόλο άλμπουμ επιστρατεύοντας μια σειρά από ονόματα που στο άκουσμά τους προκαλούν τρόμο αλλά και καλλιτεχνικό οργασμό.
Το μουσικό παιδομάζωμα που περιλάμβανε τεράστια ονόματα της rock και όχι μόνο, γέννησε έναν εξαιρετικό και εντυπωσιακά δομημένο δίσκο που αποτέλεσε την αφετηρία του Slash στα μονοπάτια της σόλο δισκογραφίας στην οποία έμελλε να εδραιωθεί δυναμικά τα επόμενα χρόνια.
Πρώτη ύλη; Τραγούδια, προϊόν της συνθετικής του ικανότητας και έμπνευσης, προσαρμοσμένα και φιλτραρισμένα σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε καλλιτέχνη που ανέλαβε την εκτέλεσή τους.
«Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό το να γράψω τη μουσική για όλο αυτό το υλικό.
Αλλά το να μαζέψω όλους αυτούς τους διαφορετικούς καλλιτέχνες να έρθουν και να τραγουδήσουν, είναι όντως εξωπραγματικό.»
Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι στις ηχογραφήσεις συμμετείχαν τα 4 από τα 5 μέλη του επίσημου line up των Guns n’ Roses (ναι μπορείτε να μαντέψετε ποιο μέλος έλλειπε), ενώ σε ό,τι αφορά τις φωνές, οι επιλογές του χαρισματικού κιθαρίστα κάλυπταν ένα ευρύ φάσμα από το heavy metal μέχρι την εμπορική pop.
Πρώτο τραγούδι το ‘Ghost’, με τον εμβληματικό Ian Astbury των The Cult στo μικρόφωνο και τον Izzy Stradlin στην δεύτερη κιθάρα να ντύνουν υπέροχα το catchy riff που χτίζει σταδιακά τον ρυθμό.
Η ένταση κλιμακώνεται έπειτα με το ‘Crucify the dead’ και τον ανυπέρβλητο Ozzy Osbourne στα φωνητικά. Ένα άσμα μάλιστα τους στίχους του οποίου έγραψε αυτοπροσώπως ο Ozzy εμπνευσμένος από το τι θα έλεγε ο ίδιος στον Axl Rose αν ήταν στην θέση του Slash.
We had the same dream
Lived life to extreme
A loaded gun jammed by a rose
Fun fact: Στις δεύτερες φωνές του ‘Crucify the Dead’ βρίσκεται ο υπέροχος κύριος Taylor Hawkins των Foo Fighters.
Από το δυναμικό ξεκίνημα, την σκυτάλη παίρνει η εκρηκτική Fergie με το ‘Beautiful Dangerous’.
Ένα τραγούδι διαμάντι και ένα βίντεο κλιπ κόλαση στο οποίο η τότε frontwoman των Black Eyed Peas αποκαλύπτει την άγνωστη hard rock πλευρά της.
Στην συνέχεια, και σε ένα από τα ομορφότερα δημιουργήματα του εν λόγω δίσκου, μας συστήνεται ο Myles Kennedy των Alter Bridge με το ‘Back from Cali’.
Εξαιρετικό riff και ταξιδιάρικη διάθεση σε ένα κομμάτι που εντάχθηκε τελευταία στιγμή και αποτέλεσε την αφετηρία μιας μακροχρόνιας και πλούσιας σε χημεία συνεργασίας.
Αμέσως επόμενη σύνθεση, το τρυφερό ‘Promise’.
Μπαλάντα καλλωπισμένη από την ανατριχιαστική φωνή του Chris Cornell, με τον αείμνηστο frontman των Soundgarden και Audioslave να αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι δε θεωρείται άδικα μία από τις χαρισματικότερες φωνές όλων των εποχών.
Στην θέση 6 του άλμπουμ, θα βρούμε τον Adrew Stockdale των Wolfmother σε ένα σκοτεινό κομμάτι με country πινελιές και ένα σόλο που με μαεστρία ισορροπεί ανάμεσα στην νηφαλιότητα των blues και στο γοητευτικό χάος της hard rock.
Το ‘By the sword’ μάλιστα ήταν και το πρώτο τραγούδι του δίσκου που κυκλοφόρησε σαν single.
Ακολουθεί το πλέον συγκινητικό τραγούδι που ονομάζεται ‘Gotten’ με τον Αdam Levine των Maroon 5 να χαρίζει μια γλυκιά και γεμάτη ουσία ερμηνεία.
Μία σύμπραξη που αν και θα φάνταζε δύσκολη βάσει των διαφορετικών αφετηριών των δύο καλλιτεχνών, μας χάρισε μία εξαιρετικής ποιότητας μπαλάντα και ένα ακόμη πιο δυνατό βίντεο κλιπ.
Και πάνω που μόλις έχεις καλμάρει από την απαλότητα της προαναφερθείσας ερμηνείας, έρχεται ο θείος Lemmy και τα ισοπεδώνει όλα.
Μικρόφωνο και μπάσο στον Lemmy Kilmister και το ‘Doctor Alibi’ έρχεται ως παιδί των ‘It’s so easy’ και ‘Killed by death’ να εκτοξεύσει την ένταση σε ύψη ανάλογα της βαρύτητας του ονόματος του θρύλου των Motorhead.
Σειρά παίρνει το instrumentlal εγχείρημα ‘Watch This’ με τον πανταχού παρόν Dave Grohl στα τύμπανα και τον Duff McKagan στο μπάσο, σε μία συνεργασία που έβαλε για τα καλά στην άκρη μία από τις διασημότερες μουσικές κόντρες όλων των εποχών.
Ο Κid Rock εν συνεχεία μας ταξιδεύει με το ρομαντικό ‘Ι Ηοld on’, για να έρθει ο Μ.Shadows των Avenged Sevenfold να μας προσφέρει απλόχερα μια αριστουργηματική ερμηνεία με το σαρρωτικό ‘Nothing to Say‘.
Κάπου εκεί επανέρχεται και ο Myles Kennedy, στο ‘Starlight‘, σε μια πολύχρωμη μελωδία που συνέθεσε σε συνεργασία με τον Slash, λίγο πριν φθάσουμε στο ‘Saint is a sinner too’, ένα μεστό σε νόημα ακουστικό κομμάτι όπου η φωνή του Rocco DeLuca προσδίδει μια indie γαλήνη στο άκουσμά του.
Επειδή όμως όπως ορθώς καταλάβατε ο γνωστός κιθαρίστας αρέσκεται στις ανατροπές, επιστρατεύει την σωστή στιγμή τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο για να μας υπενθυμίσει ότι “θα πεθάνουμε όλοι”.
Η punk αύρα του Iggy Pop, χαρίζει μια εντυπωσιακή performance και το ‘We ‘re all gonna die’ συμπληρώνει μια νοσταλγική φρεσκάδα που θυμίζει κάτι από Stooges.
Και για όσους δεν χόρτασαν θρυλικά ονόματα, κάπου εκεί στην special edition υπάρχει και το ‘Baby can’t drive’. Alice Cooper με Nicole Scherzinger στα φωνητικά, Flea στο μπάσο και Steven Adler στα τύμπανα.
Οι συστάσεις περιττές, και το volume στα ηχεία στο τέρμα, σε ένα σχήμα που θα μπορούσε κάλλιστα να παραπέμπει σε καλοδουλεμένο supergroup.
H Beth Hart ακολουθεί και προσθέτει με την ερμηνεία της σε φωνή και πιάνο ακόμα μία όμορφη μπαλάντα (‘Mother Maria’) στο παλμαρέ του δίσκου, ενώ ο επίλογος γράφεται με πειραματική διάθεση σε μία ενδιαφέρουσα διασκευή του ‘Paradise City’ από τους Cypress Hill και Fergie.
Mε λίγα λόγια, ο Slash στην πρώτη του καθαρή solo απόπειρα (θυμίζουμε το side project Slash’s Snakepit, 1994-2002), επιστράτευσε τα είδωλά, τους συνοδοιπόρους αλλά και τους μουσικούς του απόγονους σε ένα δημιουργικό ραντεβού του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος της pop, rock και metal σκηνής.
Πρόκειται για έναν δίσκο που προκαλεί θαυμασμό τόσο λόγω της ποιότητας των τραγουδιών όσο και της κινητοποίησης τόσων δημοφιλών προσωπικοτήτων για την υλοποίησή του, έναν δίσκο που έβαλε τον θρυλικό κιθαρίστα σε μία νέα ρόδα μουσικής αφοσίωσης και ευρηματικότητας, στην οποία συνεχίζει να τρέχει μέχρι και σήμερα.
Με όπλα την κλασσική ηχητική αισθητική του και την επιμέλεια που επιδεικνύει σχετικά με τις συνεργασίες, δεν μπορούμε παρά να ευελπιστούμε πως θα βιώσουμε ανάλογες εμπνευσμένες δημιουργίες όμοιες αυτών της τελευταίας δεκαετίας, είτε ως solo artist είτε με τους μύδες των απανταχού reunions που ακούν στο όνομα Guns n’ Roses.
Aξίζει να παραμένουμε αισιόδοξοι, δεν νομίζετε;
Ακούστε το album στο Spotify:
