Η τελευταία των Slayer στην Ελλάδα
Ήταν 22 Ιανουαρίου του 2018 όταν οι Slayer ανακοίνωναν το τέλος τους με μια εκτεταμένη παγκόσμια περιοδεία.
Από εκείνη κιόλας την ημέρα, ο κόσμος ζητούσε μια τελευταία πράξη επί ελληνικού εδάφους, για να τιμήσει τους γίγαντες της θρας για όλη αυτήν την διαδρομή.
Περίπου ένα χρόνο μετά, οι Slayer ανακοινώνουν πως το ευρωπαϊκό σκέλος της περιοδείας τους θα κάνει στάση και στην Ελλάδα και η αναμονή για το μεγάλο φινάλε ήταν τεράστια.
Με μια τέτοια προσμονή ανηφορίσαμε στο ΟΑΚΑ νωρίς το απόγευμα, με τους πρώτους να έχουν ήδη αρχίσει να μαζεύονται από τις 16:30.
Οι Suicidal Angels ήταν αυτό που έπρεπε για ορεκτικό και η εμφάνισή τους μόνο διεκπεραιωτική δεν ήταν. Ο ιδανικότερος τρόπος να ξεκινήσει η βραδιά, με τον κόσμο που είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται να ανταποκρίνεται δυναμικά και το συγκρότημα να αποδίδει επαγγελματικά στον δύσκολο -και πολλές φορές άχαρο- ρόλο του ανοίγματος ενός φεστιβάλ.
Να σημειώσουμε εδώ πως το κλειστό του ΟΑΚΑ ήταν στα υπέρ τους, αφού στις 18:00 που ανέβηκαν στο σανίδι τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα στο γήπεδο της Λεωφόρου.
Ο Gary Holt, που τους έβλεπε στην άκρη της σκηνής το απόλαυσε μαζί με εμάς και σίγουρα ζεσταθήκαμε για τα καλά για αυτό που θα ακολουθούσε. Πολύ κεφάτη απόδοση και τα πρώτα mosh pits ήταν γεγονός!
Οι Suicidal Angels ευχαρίστησαν τον κόσμο, αποσύρθηκαν και όλα ήταν έτοιμα για τους Leprous, που τήρησαν και αυτοί το πρόγραμμα με ευλάβεια και ανέβηκαν στην ώρα τους στο σανίδι. Στο σημείο αυτό, καλό θα ήταν να τονιστούν κάποια πράγματα.
Οι Leprous είναι μια εξαιρετική μπάντα, για αυτό που παίζει. Prog ήχος, τεχνικό παίξιμο, πολύ δυνατή δισκογραφία, με το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα, ‘Malina’, να εντυπωσιάζει.
Μακριά από εμάς νοοτροπίες 1998 και «οι System of a Down δεν είναι true metal» εν έτει 2019, καμία μα καμία σχέση, αλλά: Το ηχόχρωμα του συγκροτήματος ήταν ξένο με τη βραδιά και τον extreme χαρακτήρα της, και αυτό φάνηκε από την αδιαφορία του κόσμου που πύκνωνε για τους Rotting Christ που θα έπαιρναν τη σκυτάλη.
Η προσθήκη τους στο line up ήταν κάπως ξεκάρφωτη, αφού όποιος είχε ενδιαφερθεί να τους δει από κοντά το έκανε στο δυνατό live που είχαν δώσει στο Fuzz το περασμένο φθινόπωρο.
Όσοι ασχολήθηκαν χθες με την μπάντα ενώ δεν την ήξεραν, τους παραδέχτηκαν τεχνικά, αλλά δεν είναι υπερβολή να σημειωθεί πως η συντριπτική πλειοψηφία τους γύρισε την πλάτη, χαλαρώνοντας σε αρένα και κερκίδα για αυτά που έρχονταν.
Leprous setlist:
Bonneville
Stuck
The Flood
From the Flame
Illuminate
The Valley
The Price
Mirage
Third Law
Τους Νορβηγούς διαδέχτηκαν οι Rotting Christ, με ανανεωμένη την σύνθεση τους. Μεσολάβησε λιγότερο από μισή ώρα μέχρι να αναλάβουν τα ηνία και να γεμίσουν την ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ με την μυστικιστική μουσική τους. Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να συρρέει μαζικά και να παίρνει τη θέση του σε αρένα και κερκίδες.
Το συγκρότημα περιοδεύει για την προώθηση του φρέσκου ‘The Heretics’, οπότε το setlist τους ήταν κομμένο και ραμμένο για αυτόν το σκοπό.
Η σκηνική παρουσία των νέων μελών ήταν πολύ δυνατή, η γενικότερη απόδοση όμως του συγκροτήματος σε συνδυασμό με τον ήχο μας άφησε την αίσθηση πως θα μπορούσαν και καλύτερα, δεδομένων των live που μας έχουν χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια.
Το κοινό δεν πτοήθηκε καθόλου, τα πρώτα mosh pits ήταν γεγονός, με αποκορύφωμα φυσικά το ‘Non Serviam’ που ήταν το καλύτερο outro για να ανέβουν έπειτα οι Slayer που τόσο πολύ περίμεναν όλοι.
Οι Rotting Christ εισέπραξαν το ζεστό χειροκρότημα, αποθεώθηκαν και η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη ξεκινήσει.
Rotting Christ setlist:
Hallowed Be Thy Name
Kata ton Demona Eautou
Fire, God and Fear
Elthe Kyrie
Apage Satana
Dies Irae
The Forest of N’Gai
Societas Satanas
King of a Stellar War
In Yumen-Xibalba
Grandis Spiritus Diavolos
Non Serviam
Στο πανί που κάλυπτε το stage εμφανίστηκε δειλά δειλά το logo των Slayer μέχρι να πέσει και να αποκαλυφθεί το σκηνικό που είχαν στήσει.
Οι πρώτες μπότες ακούστηκαν βαριές, τα riffs του ‘Repentless’ έσκισαν τον αέρα και τα φωνητικά του Araya μας προμήνυαν τον τυφώνα που ερχόταν. Τα πρώτα δυο mosh pits ήταν γεγονός και το κλειστό πλέον είχε σηκωθεί στο πόδι!
Στο ‘Evil Has No Boundaries’ το background αλλάζει, ενώ από το ‘War Ensemble’ και έπειτα, κοινό και μπάντα πάτησαν το πόδι στο γκάζι και δεν σταμάτησαν μέχρι και την τελευταία νότα. Φωτιές, εντυπωσιακά σκηνικά, δυνατό setlist και μια μπάντα που όσο περνούσε η ώρα θέριζε!
Κάποια στιγμή είχαν στηθεί 4 mosh pits ταυτόχρονα, χαρίζοντας ένα μοναδικό θέαμα σε όσους κάθισαν στις κερκίδες. Ο τυφώνας Slayer δεν έλεγε να κοπάσει με τίποτα και το «ξύλο» στην αρένα έπεφτε αμείωτο! Μιάμιση ώρα περίπου συνεχούς headbanging, χωρίς τα pits να σταματήσουν ούτε λεπτό, με ανθρώπους 40-45 χρονών να πέφτουν μέσα στον κύκλο και νεότερους σε ηλικία να σαστίζουν κάποιες στιγμές με αυτά που έβλεπαν.
Η συμμετοχή στην αρένα ήταν μαζική και θερμή από παλιά και νέα φρουρά, όπως άξιζε σε ένα τέτοιο show. Στα ‘Seasons in the Abyss’, ‘Hell Awaits’, ‘South of Heaven’, ‘Raining Blood’, που έπαιξαν στη σειρά η θερμοκρασία χτύπησε κόκκινο με τους πυρσούς να ανάβουν και τον κόσμο να γίνεται ένα κουβάρι.
Ο Kerry King ήταν ο γνωστός Kerry King, ο Gary Holt στιβαρός, η απόδοση του Tom Araya πολύ υψηλού επιπέδου, ενώ ο Paul Bostaph πραγματικά έδωσε ρέστα πίσω από τα τύμπανα.
Σχεδόν μιάμιση ώρα σφυροκοπήματος. Μιάμιση ώρα πολέμου για το τελευταίο τους αντίο. Με τα πρώτα riffs του ‘Angel of Death’ και την κραυγή του Araya που μας πήρε από τα μούτρα, όλοι κατάλαβαν ότι ήταν το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς και των Slayer γενικότερα στη χώρα μας και τα έδωσαν πραγματικά όλα.
Οι Slayer ευχαρίστησαν έναν-έναν τους τεχνικούς και τους ανθρώπους της παραγωγής που τους συνόδευαν, υποκλίθηκαν στο κοινό και αποσύρθηκαν.
Όλοι, εκτός από έναν. Και εδώ έρχεται το συναυλιακό highlight της βραδιάς. Ο Tom Araya μένει καρφωμένος στη θέση του και κοιτάει την αρένα και τις κερκίδες αμίλητος. Ο κόσμος ξεσπάει σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και ο ίδιος δεν λέει να κουνηθεί.
Τα χειροκροτήματα δυναμώνουν, μετακινείται στην άλλη πλευρά της σκηνής για να σηκωθεί και η πλαϊνή κερκίδα στο πόδι και τα γηπεδικά «οε οε οε, Slayer, Slayer» και «Tom Araya οε οε οε» ακούγονται εναλλάξ. «Ευχαριστώ πολύ», «Θα μου λείψετε» και «Αντίο!» βγαίνουν από τα χείλη του, με τον ίδιο να κάθεται ένα τέταρτο στη σκηνή και να μην αποσύρεται.
Ήταν μια συναυλία αντάξια του τεράστιου status τους. Μια συναυλία που έκανε τον κόσμο να σπάσει τον σβέρκο του, να χτυπηθεί, να ιδρώσει, να φωνάξει. Μια συναυλία που έκανε πολλούς οπαδούς τους, μεγαλύτερης ηλικίας, να ξανανιώσουν και να έχουν ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη τους.
Τα φώτα άναψαν, ο κόσμος έμεινε για λίγη ώρα ακόμα στην αρένα και στις κερκίδες, συζητώντας αυτά που είχε δει με τα μάτια του λίγη ώρα πριν.
Όλοι συμφωνούσαν πως οι Slayer έδωσαν μια παράσταση όπως θα έπρεπε να είναι το τελευταίο τους αντίο. Εντυπωσιακό, γεμάτο νεύρο, σαρωτικό.
Ήταν η καλύτερη ανάμνηση που θα έχει το ελληνικό κοινό από τους τιτάνες της θρας τώρα που έριξαν αυλαία και κρεμάνε τις κιθάρες τους.
Στα της διοργάνωσης. Ο κόσμος διαμαρτυρήθηκε έντονα για την αλλαγή της τελευταίας στιγμής. Το πακέτο «metal συναυλία στην καρδιά της πόλης», σε ένα old school γήπεδο όπως της Λεωφόρου Αλεξάνδρας η αλήθεια είναι ότι ήταν ελκυστικό και ως τέτοιο πλασαρίστηκε.
Πολλοί δυσανασχέτησαν, παιδιά από επαρχία είχαν κλείσει ξενοδοχεία πέριξ του γηπέδου για να πάνε άνετοι στο live και το ΟΑΚΑ 7 ημέρες πριν τους ανέτρεψε τα σχέδια.
Για αρκετούς που δεν είχαν προμηθευθεί εισιτήριο από νωρίς, ίσως και να λειτούργησε σαν ανασταλτικός παράγοντας και να μην έκαναν τελικά την κίνηση της τελευταίας στιγμής.
Όμως, όπως αποδείχθηκε, όλα πήγαν καλά. Το κλειστό του ΟΑΚΑ μπορεί πολύ άνετα να φιλοξενήσει την μάζα που έδωσαν το παρόν χτες, έχει υποδομές, προσεγγίζεται εύκολα από τα μέσα μαζικής μεταφοράς, υπάρχουν πολλοί χώροι parking, τουαλέτες για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος.
Γενικά είναι ένας χώρος υψηλών προδιαγραφών. Ο φόβος πολλών για την ζέστη ήταν σε γενικές γραμμές αβάσιμος, γιατί οι συνθήκες στη Λεωφόρο με ντάλα ήλιο (αν και οι θερμοκρασίες έπεσαν σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα) θα ήταν χειρότερες. Σκεφτείτε απλά τον κόσμο μέσα στο λιοπύρι στους Suicidal Angels…
O εξαερισμός δούλεψε μια χαρά και πολλές φορές στο κέντρο της αρένας ένιωθες την δροσιά, ενώ δεν υπήρχε ταλαιπωρία στο μπες-βγες και στον έλεγχο. Τέλος, το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα.
Ο κόσμος άδειαζε σιγά σιγά το χώρο και εμείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ήταν μια ημέρα που θα την θυμόμαστε για πολύ καιρό, μια συναυλία που έκλεψε την παράσταση για φέτος.
Ευχαριστούμε Slayer…
Slayer – OAKA: Setlist:
Repentless
Evil Has No Boundaries
World Painted Blood
Postmortem
Hate Worldwide
War Ensemble
Gemini
Disciple
Mandatory Suicide
Chemical Warfare
Payback
Temptation
Born of Fire
Seasons in the Abyss
Hell Awaits
South of Heaven
Raining Blood
Black Magic
Dead Skin Mask
Angel of Death
