Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το τέταρτο studio album των Sleep Token, ‘Even In Arcadia’ και ήδη κυριαρχεί στα charts παγκοσμίως.
Σε γενικές γραμμές ο δίσκος έχει κρατήσει τον κλασικό αγαπημένο χαρακτήρα των Sleep Token, με πολλά από τα κομμάτια να συγχωνεύουν διάφορα μουσικά είδη και ακουστικά εφέ, μαζί με εναρμονισμένα ή πιο heavy φωνητικά.
Η λεγόμενη Arcadia (ναι, η Αρκαδία) είναι η γενέτειρα του θεού Ερμή, αλλά και του Πάνα, του θεού της φύσης, του δάσους, των κοπαδιών και των βοσκών. Η γνωστή και ως Ουτοπία της Αρκαδίας -στην οποία αναφέρεται ο τίτλος του άλμπουμ- προέρχεται από το ορεινό τοπίο της περιοχής (από αρχαιοτάτων χρόνων), με τους λιγοστούς κατοίκους, πράγματα τα οποία έγιναν σύμβολο της εναρμόνισης με τη φύση και της αδιάκοπης ομορφιάς της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η λέξη Αρκαδία να μετατραπεί από τους ποιητές σε έναν όρο-σύμβολο για έναν ειδυλλιακό, φυσικό τόπο -κάτι σαν έναν επίγειο παράδεισο.
Ολόκληρη η φράση αναφέρεται πιθανώς σε έναν πίνακα του Nicolas Pussin από το 1637, με τον ίδιο τίτλο (γραμμένο στα λατινικά: Et in Arcadia ego). Ο πίνακας απεικονίζει ένα βουκολικό σκηνικό, με τρεις άντρες βοσκούς και μία γυναίκα (ίσως βοσκοπούλα) να περιεργάζονται έναν τύμβο, πάνω στον οποίο αναγράφεται η φράση ‘Et in Arcadia ego’ (‘Even in Arcadia , there am I’), δηλαδή κάτι σαν: ‘Ακόμα και στην Αρκαδία, εκεί είμαι εγώ’.
Τι σχέση έχει αυτός ο ονειρικός τόπος και αυτό το μυστικιστικό σκηνικό του Pussin με τους Sleep Token και τον νέο τους δίσκο; Συνέχισε να διαβάζεις, και θα καταλάβεις.
Έχοντας πλέον μια ολοκληρωμένη εικόνα του δίσκου και της προσφοράς αυτής, ας αναλύσουμε παρακάτω κάποια από τα κομμάτια του ‘Even in Arcadia’ τα οποία έχουμε ξεχωρίσει.
Look to Windward
Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά, αρχικά με ένα ήχο σαν από arcade παιχνίδι. Συνεχίζει με μια κλιμακωτή ένταση και την φράση ‘Will you halt this eclipse in me?’ να επαναλαμβάνεται ευλαβικά κατά τη διάρκεια του κομματιού, μέχρι το breakdown και τα heavy φωνητικά στη μέση του. Αυτό είναι και το σημείο όπου θα σταθούμε, καθώς η κλιμάκωση αυτής της φράσης συνιστά όλον τον υπαρξιακό τρόμο, με την επανάληψή της να συνιστά κάποιο είδος προσευχής (ή ίσως κατάρας).
Ο τίτλος πιθανόν να σχετίζεται με το ομώνυμο βιβλίο του Iain M. Banks. Πρόκειται για ένα έργο επιστημονικής φαντασίας, το οποίο κυκλοφόρησε το 2000 και αποτελεί μέρος της σειράς βιβλίων ‘The Culture. Ο τίτλος προέρχεται από έναν στίχο στο έργο του T. S. Eliot, ‘The Waste Land’:
‘O you who turn the wheel and look to windward,
Consider Phlebas, who was once handsome and tall as you.’
(‘Ω εσείς που γυρίζετε τον τροχό και κοιτάτε προς τον άνεμο,
Σκεφτείτε τον Φλέβα, που κάποτε ήταν όμορφος και ψηλός σαν εσάς.’)
Το μυθιστόρημα μετατοπίζει το επίκεντρο από τον ίδιο τον Πόλεμο του Idiran-Culture στον διαρκή αντίκτυπό του σε όσους τον υπέστησαν. Το τραγούδι αναφέρεται από μόνο του σε έναν εσωτερικό πόλεμο και υπάρχουν και στίχοι που το επιβεβαιώνουν, όπως:
‘Losing this war of attrition just as I drift away’
(‘Χάνοντας αυτόν τον πόλεμο μεταμέλειας καθώς απομακρύνομαι’)
Επιπλέον, στο βιβλίο ο πρωταγωνιστής χάνει τη γυναίκα που αγαπά και έτσι μπαίνει στη διαδικασία ανατροπής του καθεστώτος που πλήττει τον πλανήτη. Όπως και οι στίχοι φανερώνουν από μόνοι τους, μια παρόμοια κατάσταση πραγματεύεται και το τραγούδι.
Ως τελευταία σημείωση, παρατηρούμε την ύπαρξη του παρακάτω στίχου, ο οποίος όχι απλά επιβεβαιώνει ίσως εν μέρη τα παραπάνω, αλλά αποτελεί και μια σαφή αναφορά στις δύο πλευρές” που μας σύστησε η μπάντα πριν την κυκλοφορία του δίσκου: Feathered Host (‘The cycle must end’) και House Verdian (‘The House must Endure’).
‘You know I live by the feather and die by the sword’
(‘Το ξέρεις ότι ζω από το φτερό και πεθαίνω από το σπαθί’)
Emergence
Για το συγκεκριμένο κομμάτι έχουμε μιλήσει ξανά στο παρελθόν, καθώς ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε από το ‘Even In Arcadia’ και έφερε μαζί του και την ανακοίνωση για την κυκλοφορία του (δείτε σχετικά εδώ). Μιλάμε για ακόμη ένα κομμάτι-υπογραφή των Sleep Token, με ποικιλία ειδών, μυσταγωγικό χαρακτήρα και κλιμάκωση.
Ξεκινώντας απαλά, αρχικά μας θυμίζει μπαλάντα. Αν κάτι χαρακτηρίζει το Emergence, αυτό είναι οι έντονες μεταβολές των στοιχείων, από μπαλάντα σε beat, σε πιο στακάτα φωνητικά -σαν βγαλμένα με μια ανάσα-, σε πιο έντονο beat και σε πιο σκληρές κιθάρες και ντραμς. Και -φυσικά- δεν ξεχνάμε το σόλο σαξόφωνου στο τελευταίο λεπτό.
Όπως δηλώνει και ο Shaun Michaud, κιθαρίστας και συνθέτης, Επίκουρος Καθηγητής στο Berklee College of Music:
Νομίζω ότι αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο το Sleep Token έχουν ενδιαφέρον, εξαιτίας του εύρους των στυλ που αναμειγνύονται σε ένα πράγμα. Ορκίζομαι ότι άκουσα λίγο από Duran Duran εκεί μέσα. Άκουσα Toto και King Crimson και όλα αυτά τα πράγματα. Αλλά επίσης ακούω αμέσως μοντέρνα ποπ εκεί μέσα, και ποπ από όλα τα είδη.
Μουσικά, το κομμάτι αυτό περιέχει και ένα άλλο ενδιαφέρον μουσικό φαινόμενο. Φτάνοντας στο 2:35, μπαίνοντας στο δεύτερο verse και οι ήχοι βαραίνουν, εντοπίζουμε πως κάτι διαφέρει στα ντραμς. Ο ήχος τους δεν ακολουθεί το παραδοσιακό ρυθμό που θα περιμέναμε, με αποτέλεσμα να ακούγεται σαν να παίζεται πάνω σε άλλο χρόνο.
Στην πραγματικότητα, ο ρυθμός παίζεται σε 4/4 και το μουσικό αυτό φαινόμενο ονομάζεται syncopation, το οποίο βασίζεται στην πολυρυθμικότητα και συγκεκριμένα στο ότι το snare drum χτυπιέται σε διαφορετικό χρονικό σημείο από το αναμενόμενο. Αυτό δίνει μια νότα έντασης και σύγχησης στο κομμάτι.
Caramel
To Caramel ήταν το δεύτερο από τα τρία τραγούδια που δόθηκαν στη δημοσιότητα πριν την κυκλοφορία του νέου δίσκου των Sleep Token. Ξεκινάει με μια απαλή μελωδία, την οποία θα μπορούσε να ακούσει κανείς σε κουρδιστό καρουζέλ, ένα πολύ γλυκό και αθώο στοιχείο, όπως υποδεικνύει εκ πρώτης και το όνομα του κομματιού.
Παρόλα αυτά, με την κυκλοφορία του το κομμάτι αυτό δίχασε το κοινό, όπως διχάζει και μέσα του το ύφος της μουσικής. Ξεκινώντας ως κάτι ελαφρύ με πολλά mainstream κιόλας ποπ στοιχεία, καταλήγει να ρίχνει τις βαριές του κιθάρες στο δεύτερο μέρος. Αλλά δεν είναι αυτή η έκπληξη εδώ. Το αξιοπρόσεκτο είναι το περιεχόμενο του κομματιού και αυτό έγκειται στο στιχουργικό μέρος. Όλο το Caramel αποτελεί μια εναπόθεση της μάσκας -πιθανότατα από μεριάς του Vessel.
Φαίνεται να μιλά για το πλήγμα που έχει υποστεί η ψυχική του υγεία, για το πώς, παρά τη δόξα, εκείνος συνεχίζει να νιώθει θλίψη και μοναξιά. Δεν διστάζει επίσης να θίξει θέματα ταυτότητας, μετά από τις αλλεπάλληλες προσπάθειες να παραβιαστεί η ανωνυμία των μελών.
Τα παραπάνω διαφαίνονται σε πολλά σημεία του κομματιού με ενδεικτικότερο:
‘This stage is a prison, a beautiful nightmare
A war of attrition, I’ll take what I’m given
The deepest incisions, I thought I got better
But maybe I didn’t’
(‘Αυτή η σκηνή είναι μια φυλακή, ένας όμορφος εφιάλτης
Ένας πόλεμος μεταμέλειας, θα πάρω αυτό που μου δίνεται
Οι πιο βαθιές τομές, νόμιζα ότι έγινα καλύτερα
Αλλά μάλλον όχι’)
Damocles
Ίσως έχετε ακουστά τη Δαμόκλειο Σπάθη. Η έκφραση αυτή βασίζεται πάνω στον μύθο του Δαμοκλή, ενός δουλοπρεπή αυλικού στην αυλή του Διονύσιου Β’ (Σικελία, 4ος αι. π.Χ.). Ο τελευταίος, λοιπόν, ρώτησε τον Δαμοκλή αν θα αναλάμβανε να γίνει άρχοντας για μία μόνο μέρα και εκείνος -φυσικά- δέχτηκε. Ντύθηκε βασιλικά, έφαγε πλουσιοπάροχα και πήγε να κάτσει στον θρόνο. Εκεί, πάνω από το κεφάλι του κρεμόταν από τρίχες αλόγου ένα σπαθί.
Όταν ρώτησε τον άρχοντα, εκείνος απάντησε πως ο ίδιος είχε τοποθετήσει εκεί το σπαθί, ώστε να του θυμίζει να παίρνει τις σωστές αποφάσεις για το λαό του και σε πόσο μεγάλο κίνδυνο είναι η ζωή του καθημερινά. Τότε, έντρομος ο Δαμοκλής διαπίστωσε πόσο διαφορετικά ζει ένας τέτοιος άνθρωπος και έσπευσε να επιστρέψει στα καθήκοντά του.
Βλέποντας επισκοπικά την ιστορία αυτή, καταλαβαίνουμε τους πρώτους στίχους του τραγουδιού και επομένως τη γενικότερη σημασία του:
‘Well, I’ve been waking up under blades, blue blossom days
If only Damocles would hit me back’
(‘Λοιπόν, ξυπνάω κάτω από λεπίδες, μέρες με μπλε άνθη
Μακάρι ο Δαμοκλής να μου αντεπιτίθοταν.’
Έχοντας στο νου την ιστορία του Δαμοκλή και τη σημασία της, μας είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι το κομμάτι των Sleep Token μιλάει για έναν άνθρωπο που φαινομενικά τα έχει όλα, αλλά στην πραγματικότητα αισθάνεται την ευθύνη να τον βαραίνει.
Πίσω από τις μάσκες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) υπάρχει ένας άλλος κόσμος μακριά από τα φώτα και τη λάμψη, αλλά πάντα υπάρχει η προσδοκία της επιτυχίας, έναν προβληματισμό που συναντάμε και στους στίχους:
‘What if I can’t get up and stand tall?
What if the diamond days are all gone
And who will I be when thе empire falls?
Wake up alonе and I’ll be forgotten’
(‘Τι γίνεται αν δεν μπορώ να σηκωθώ και να σταθώ όρθιος;
Τι θα γίνει αν οι διαμαντένιες μέρες έχουν περάσει
Και ποιος θα είμαι όταν η αυτοκρατορία πέσει;
Θα ξυπνάω μόνος και θα είμαι ξεχασμένος’)
Το Damocles είναι μια μπαλάντα, η οποία στη συνέχεια βρίσκει τα δυναμικά της πατήματα, αλλά εννοιολογικά δανείζεται στοιχεία από το Caramel. Ήταν, επίσης το τελευταίο κομμάτι που έφτασε στα χέρια μας πριν την κυκλοφορία του δίσκου.
Even in Arcadia
Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου των Sleep Token ξεκινά επίσης σαν κουρδιστό παιχνίδι για να συνεχιστεί με ένα απαλό σόλο πιάνου. Το τραγούδι είναι αρκετά ήπιο, αλλά κρατά τον επικό δυναμισμό που είχαμε συναντήσει στο Take Me Back To Eden, με στίχους όπως:
‘Somehow I knew my fate
Turns out the gods we thought were dying were just sharpening their blades’
(‘Με κάποιον τρόπο ήξερα τη μοίρα μου
Τελικά οι θεοί που νομίζαμε πως πέθαιναν, τελικά ακόνιζαν τις λεπίδες τους’)I am the final dawn, I am the flood
And what was missing from those scriptures will be written in my blood
(‘Είμαι η τελευταία αυγή, είμαι η πλημμύρα
Και αυτό που έλειπε από εκείνες τις γραφές, θα γραφτει με το αίμα μου’)
Αποτελεί το κομμάτι-φάρο του δίσκου, αποκαλύπτοντάς μας και την ουσία του, ανεξαρτήτως περιεχομένου του κάθε κομματιού. Η ουσία αυτή, λοιπόν, βρίσκεται σε δύο και μόνο στίχους:
‘No matter what is real
It seems that even in Arcadia you walk beside me still’
Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι ο ίδιος αυτός στίχος έρχεται σε παραλληλισμό με τον στίχο από το Caramel:
‘Stick to mе like caramel
Walk beside me till you feel nothin’ as well’
Είτε μιλάμε για ερωτική μπαλάντα, είτε για ένα τραγούδι-κραυγή για βοήθεια, αν διαβάσουμε αυτόν τον στίχο και επιστρέψουμε να αναθεωρήσουμε τα κομμάτια ένα ένα, όλα έχουν κοντά τους αυτήν την αόρατη παρουσία. Κάποιον που περιμένει πίσω από τη σκηνή, κάποιον που ακόμη και στον παράδεισο, θα περπατούσε δίπλα του. Σαν το βασικό συστατικό του παραδείσου να είναι (αυτός) ο έρωτας.
Στο σύνολό του, το ‘Even in Arcadia’ είναι ένας φρέσκος δίσκος, με πολλά νέα στοιχεία, χωρίς να χάνεται ο μοναδικός χαρακτήρας των Sleep Token. Τα ηλεκτρονικά και τα ποπ στοιχεία είναι εμφανώς περισσότερα από αυτά του τρίτου δίσκου, μη εγκαταλείποντας όμως το μέταλ. Στην τελική, αυτό είναι οι Sleep Token: μια μπάντα που πειραματίζεται, έχει μουσική ποικιλία, χωρίς να μπαίνει σε κουτιά. Δεν έχουμε παρά να τους ευχαριστήσουμε για αυτήν την προσφορά.
Sleep Token – Even in Arcadia:
Even in Arcadia – Εξώφυλλο:
