Κάθε δίσκος των Sonata Arctica αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Οι Φινλανδοί είχαν υπάρξει για χρόνια το αγαπημένο μου συγκρότημα, όμως από το 2007 και μετά, ακολουθούν μια σταθερά πτωτική πορεία, με τον τελευταίο τους αξιοπρεπή δίσκο να είναι το ‘The Days Of Grays’ του 2009. Έκτοτε, οι δισκογραφικές τους απόπειρες ήταν με πολλή επιείκεια μέτριες, έχοντας προκαλέσει όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε κάθε πιστό τους ακροατή -δεν πρέπει να έχουμε μείνει και πολλοί- μεγάλη απογοήτευση. Μαθαίνοντας λοιπόν πως θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, δημιουργήθηκε ξανά μέσα μου μια κρυφή ελπίδα πως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά αυτή τη φορά και πως το συγκρότημα θα επιστρέψει στο σωστό μονοπάτι. Συνέβη όμως όντως κάτι τέτοιο;
Το πρώτο τραγούδι του ‘The Ninth Hour’ λέγεται ‘Closer To An Animal’ και το βαθύ στιχουργικό του νόημα, συνοδεύει μια ιδιομορφία. Ενώ έχει ελεύθερη δομή στον στίχο του, τακτική που ακολούθησε με μεγάλη αποτυχία το συγκρότημα στους τελευταίους του δίσκους, εντούτοις αυτή στρώνει τέλεια πάνω στην εμπνευσμένη μουσική του και το αποτέλεσμα θυμίζει παλιές καλές εποχές των Sonata Arctica, αλλά με ένα τρόπο διαφορετικό. Το εν λόγω στοιχείο είναι διάσπαρτο σε όλο το δίσκο, αλλά αυτό θα συζητηθεί αργότερα.
Και μετά από αυτήν την πολύ ελπιδοφόρα αρχή, έρχεται το ‘Life’. Τι συμβαίνει ακριβώς με το ‘Life’; Δεν είναι απλά ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι Sonata Arctica, αλλά και ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει βγει τα τελευταία χρόνια, ανεξαρτήτως μουσικού είδους, τολμώ να γράψω. Είναι μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις, που ένα μέταλ κομμάτι ξεπερνά τα στενά μουσικά όρια της μουσικής αυτής και μπορεί να ακουστεί ευχάριστα αλλά και να γίνει αντικείμενο εκτίμησης από ακροατές άλλων μουσικών ειδών. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια, αξίζει να το απολαύσετε μαζί με το φαντασμαγορικό βίντεο κλιπ του.
Κάνοντας αυτό το εκπληκτικό ένα-δύο στο ξεκίνημά του, ο δίσκος αφήνει με το καλημέρα ένα πολύ βαρύ φορτίο που πρέπει να σηκώσουν τα υπόλοιπα τραγούδια του. Όμως, παρά τις όποιες αρχικές επιφυλάξεις, όχι απλά δεν αποτυγχάνει, αλλά είναι γεμάτος με υπέροχες στιγμές. Είτε μιλάμε για την παραμυθένια αύρα του ‘We Are What We Are’, και την ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα του ‘White Pearl Black Oceans Pt II – “By The Grace Of The Ocean”‘, είτε για τις αλλοπρόσαλλες εκρήξεις του ‘Till Death Does Us Apart’, τα πάντα είναι άριστα εκτελεσμένα, από το στάδιο της έμπνευσης, μέχρι και αυτό της παραγωγής.
Χωρίς υπερβολή, καθώς άκουγα ένα ένα τα κομμάτια του ‘The Ninth Hour’, ένιωθα βαθιά ανακούφιση που δεν έπεφτα πάνω σε κάποια ανοησία τύπου ‘Shitload Of Money’ που οι Sonata Arctica μας είχαν συνηθίσει στους τελευταίους τους δίσκους… Και όταν τελικά έφτασα στο ‘On The Faultline (Closure To An Animal)’ που ήταν και το τελευταία τραγούδι, το συναίσθημα αυτό, διαδέχτηκε η χαρά που επιτέλους οι Φινλανδοί ξαναβρήκαν ό,τι ήταν αυτό που τόσα χρόνια είχαν χάσει!
Μπορεί να τους πήρε δύο αποτυχημένα άλμπουμ, αλλά φαίνεται πως οι Sonata Arctica κατάφεραν να ενσωματώσουν την έννοια της έμπνευσης, στο νέο στυλ με τον πιο ελεύθερο, σχεδόν ποιητικό στίχο που επέλεξαν να υπηρετήσουν μετά από το ‘Unia’. Έτσι, μας παραδίδουν ένα μεστό δίσκο, με υπέροχα κομμάτια, χωρίς αδύναμα fillers, στα πολύ ψηλά στάνταρ που μας είχαν συνηθίσει μέχρι τη μέση της καριέρας τους, αφήνοντας υποσχέσεις πως αν καταφέρουν να κάνουν κτήμα τους αυτό το στυλ σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, ίσως ο καλύτερος τους δίσκος να μην έχει γραφτεί ακόμα.
Μην μπορώντας όμως να διαβάσουμε με επιτυχία το μέλλον, ας μείνουμε στο ‘The Ninth Hour’ το οποίο είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, που σηματοδοτεί την επιστροφή των Sonata Arctica στην κορυφή και σίγουρα συγκαταλέγεται στις καλύτερες δισκογραφικές στιγμές τους. Αν συναντούσα ποτέ πάντως τον Tony Kakko, θα τους έκανα την εξής λακωνική ερώτηση: «Ήταν τόσο δύσκολο και σας πήρε τόσο καιρό;».
