Ακούσαμε το νέο δίσκο των U2, Songs of Innocence και μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Ήταν 25 Σεπτεμβρίου του 1976, όταν ο 14χρονος τότε Larry Mullen Jr. άφηνε ένα σημείωμα στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου του, με το οποίο αναζητούσε συνεργάτες για να δημιουργήσει ένα συγκρότημα.
Στο κάλεσμα του πιτσιρικά ανταποκρίθηκαν 6 άτομα. ανάμεσα τους ήταν και οι σήμερα γνωστοί με τα ονόματα Bono, The Edge αλλά και ο Adam Clayton. 38 χρόνια, 13 άλμπουμ και αμέτρητες επιτυχίες μετά, οι U2 παραμένουν ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα όλων των εποχών.
Αν και χρειάστηκε να περάσουν περίπου 5 χρόνια για να ακούσουμε ένα νέο άλμπουμ από τους 4 Ιρλανδούς, μετά από το ‘No Line on the Horizon’ του 2009 και την περιοδεία ‘360° Tour’ του 2010 που το πλαισίωσε, οι U2 είτε με singles όπως το ‘Ordinary Love’ είτε με την πολυδιάστατη δράση του Bono ανά την υφήλιο, παρέμειναν επίκαιροι.
Αναμφίβολα, αυτό που έκανε το νέο άλμπουμ τους, ‘Songs Of Innocence’, αντικείμενο συζήτησης των απανταχού μουσικόφιλων, δεν ήταν άλλο από την απόφαση του συγκρoτήματος, να διατεθεί το άλμπουμ δωρεάν μέσω του iTunes στις 9 Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους, πριν κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο σε φυσική μορφή.
Η αλήθεια είναι ότι η μουσική κοινότητα, δεν υποδέχτηκε αυτή την απόφαση με τα θερμότερα σχόλια, με τα πιο επικριτικά από αυτά να κατηγορούν την κίνηση αυτή των U2 σαν ένα ωραίο κόλπο που θα τους δώσει την απαραίτητη δημοσιότητα, ενώ παράλληλα υποβαθμίζει την αξία του καλλιτέχνη.
Αν και δεν είναι της παρούσης να διερωτηθούμε για το εάν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και να τιμολογείται η μουσική σαν προϊόν, θα πούμε απλά ότι είναι εύκολο να παίρνεις μία τέτοια απόφαση όταν λέγεσαι U2 ή Radiohead και παρόλο που θεωρούμε ότι οι U2 δεν θα κατέφευγαν ποτέ σε φθηνά κόλπα για χάρη της προβολής (και δεν θα το χρειάζονταν άλλωστε), θα προτιμούσαμε εφόσον πήραν αυτή την απόφαση να διέθεταν το δίσκο τους μέσα από την σελίδα τους, για ευνόητους λόγους.
Ας επικεντρωθούμε όμως τώρα, στο καθαρά μουσικό μέρος του ‘Songs Of Innocence’.
Οι U2 μας έχουν συνηθίσει σε αλλαγές στη φιλοσοφία και τον ήχο τους από δεκαετία σε δεκαετία, με χαρακτηριστικότερη όλων τη στροφή σε πιο εμπορικό, alternative rock ήχο με το θρυλικό ‘Achtung Baby’ το 1991, το οποίο τους επαναπροσδιόρισε και καθιέρωσε.
Με τον πρώτο δίσκο τους για τη δεκαετία που διανύουμε, οι U2 προσπαθούν να ανανεώσουν τον ήχο τους, που πέρα από κάποιες εξαιρέσεις έδειχνε λίγο σκουριασμένος στις τελευταίες δουλειές τους.
Για αυτόν το λόγο, επιστράτευσαν σύγχρονους και επιτυχημένους παραγωγούς, όπως τον Danger Mouse που απογείωσε τους Black Keys, τον Ryan Tedder (frontman των OneRepublic), τον Paul Epworth (‘Rolling In The Deep’) και τον Flood, οι οποίοι “κούρδισαν” το ‘Songs Of Innocence’ με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνει εναρμονισμένο με την εποχή.
Παράλληλα, ο χαρακτήρας του δίσκου είναι πολύ ιδιαίτερος στιχουργικά, καθώς πραγματεύεται βιωματικές εμπειρίες των εφηβικών χρόνων των μελών του συγκροτήματος στην πόλη του Δουβλίνου. Όπως εξομολογούνται οι ίδιοι: πρόκειται για τον πιο προσωπικό μας δίσκο μετά από το 1981.
Το άλμπουμ ανοίγει με το ‘The Miracle (Of Joey Ramone)’, ένα δυνατό stadium rock κομμάτι που όπως προδίδει ο τίτλος του είναι αφιερωμένο στον frontman των Ramones.
Ο Bono, μέσα από τη φωνή του μας μεταδίδει την αγάπη του για το συγκρότημα, που αποτέλεσε μία από τις πρώτες του μουσικές επιρροές (“the most beautiful sound I’ve ever heard…”) και που ενέπνευσε αυτόν και πολλούς συνομίληκούς του να φτιάξουν μία μπάντα και να μάθουν κιθάρα. Ακολουθεί το (αγαπημένο μας) ‘Every Breaking Wave’.
Ένα πανέμορφο, κλασικό U2 κομμάτι που θυμίζει κάτι από ‘With or Without You’ και ‘Where The Streets Have No Name’. Το κομμάτι μιλάει για χωρισμό και σε συνδυασμό με τον μαγευτικό ήχο της κιθάρας του The Edge και του μπάσου του Adam Clayton, μας αφήνει “helpless against the tide…”.
Στη συνέχεια ακούμε το ‘California (There is Νo End to Love)’, ένα εύπεπτο και ευχάριστο τραγούδι για το πρώτο ταξίδι του γκρουπ στην California και τις επιρροές από τους Beach Boys (“California, blood orange sunset brings you to your knees…”).
Η πρώτη πολύ δυνατή τριάδα του ‘Songs Of Innocence’ ακολουθείται από το ‘Song for Someone’ το οποίο ξεκινάει με τον απαλό ήχο ακουστικής κιθάρας και αναφέρεται στη νεανική αγάπη και σύζυγο του Bono, Ali, την οποία ερωτεύτηκε στα 13 (“If there is a kiss I stole from your mouth…”).
Το ‘Iris(Hold Me Close)’ που ακολουθεί, είναι ένα ακόμη κομμάτι με αφιερωματικό χαρακτήρα, αυτή τη φορά για τη μητέρα του Bono, Iris, που πέθανε πρόωρα, όταν ο τραγουδιστής ήταν μόλις 14 ετών.
Είναι ένα τραγούδι με τρυφερούς, συγκηνητικούς στίχους και είναι το τρίτο τραγούδι των U2 που μιλάει για την Iris, η οποία όπως μας λέει τραγουδώντας ο Bono, βρίσκεται μέσα του και τον ακολουθεί πάντα (“Hold me close – I’ve got your life inside of me…”).
Στα ‘Volcano’ και ‘Cedarwood Road’, δύο τραγούδια με θέμα τις παιδικές φιλίες και το πως ήταν να μεγαλώνεις στις γειτονιές του Δουβλίνου τη δεκαετία του ’70, δεν ξεχωρίζουμε κάτι άλλο πέρα από το αίσθημα νοσταλγίας (“You can’t return to where you never left – I’m still standing on that street…”) αλλά και την εφηβική ζωντάνια και το θυμόnπου εκφράζεται έντονα με το μπάσο του Clayton.
Κάπου εκεί βρίσκουμε και το ‘Raised By Wolves’, ένα κομμάτι με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα που αν και αναφέρεται στις τραυματικές εμπειρίες από τις βομβιστικές επιθέσεις στο Δουβλίνο το ’74, καταφέρνει να ακούγεται επίκαιρο (“but I cycled to school that day – The bomb tore apart the street…”).
Εν κατακλείδι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ‘Songs Of Innocence’ είναι πράγματι μία easy-listening συλλογή τραγουδιών αθωότητας που ουσιαστικά αποτελεί ένα αφιέρωμα των U2 στις εμπειρίες, τα όνειρα και τις αναμνήσεις από τα νεανικά χρόνια των μελών του γκρουπ στην Ιρλανδία. Εμείς από το δίσκο, ξεχωρίζουμε τα: ‘Every Breaking Wave’, ‘The Troubles’, ‘Sleep Like a Baby Tonight’, ‘The Miracle (Of Joey Ramone)’, ‘California (There is Νo End to Love)’ (click για να τα ακούσετε).
Στα θετικά του δίσκου προσθέτουμε και την εξαιρετική δουλειά των παραγωγών οι οποίοι συνέθεσαν ένα σύγχρονο άλμπουμ με κομμάτια που δίνουν χώρο στη μουσική και τα όργανα για να μιλήσουν περισσότερο.
Στις ενστάσεις μας, αυτό που ίσως θα θέλαμε περισσότερο από όλα είναι η μεγαλύτερη συμμετοχή του The Edge καθώς ο ρόλος του χαρισματικού κιθαρίστα μοιάζει να είναι διεκπεραιωτικός και με ελάχιστα στοιχεία αυτοσχεδιασμού.
Το εάν θα ξεχάσουμε το ‘Songs Of Innocence’ γρήγορα ή όχι και το εάν τα κομμάτια – διαμαντάκια του δίσκου θα μπορέσουν να σταθούν αντάξια δίπλα στις τεράστιες επιτυχίες των U2 θα το δείξει ο χρόνος.
Αυτό που ξέρουμε σίγουρα όμως, είναι ότι είναι ένα άλμπουμ που αν και δεν συγκαταλέγεται στα πιο δημιουργικά του συγκροτήματος (πάντα σε σχέση με τις προσδοκίες που έχει κανείς από ένα γκρουπ με παγκόσμια αναγνώριση και απήχηση), παραμένει σοβαρό, με εμφανή στοιχεία της ηχητικής ταυτότητας των U2 όπως η αναλλοίωτη αισθητική και η φωνή του Bono, η οποία παραμένει καθαρή και κρυστάλλινη.
Στοιχεία που χάρισαν στο ‘Songs Of Innocence’ και μια υποψηφιότητα στα Grammys για Καλύτερο Ροκ Άλμπουμ.
U2 – Songs Of Innocence / Tracklist:
01. The Miracle (Of Joey Ramone)
02. Every Breaking Wave
03. California (There is No End to Love)
04. Song for Someone
05. Iris (Hold Me Close)
06. Volcano
07. Raised By Wolves
08. Cedarwood Road
09. Sleep Like a Baby Tonight
10. This is Where You Can Reach Me Now
11. The Troubles
