System of a Down – Steal This Album!
Οι περισσότεροι τους αγαπούν για τα αριστουργηματικά ‘Mezmerize’ και ‘Hypnotize’, ενώ άλλοι προτιμούν το σκληρό και τραχύ ‘Toxicity’.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι λίγοι ρομαντικοί που θυμούνται με ακρίβεια τα τραγούδια του δίσκου που είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει στο ενδιάμεσο και που διαχώρισε τις δύο δημιουργικές φάσεις των System of a Down.
Με αφορμή, λοιπόν, την επέτειο κυκλοφορίας του ‘Steal This Album!’ που σκαρφάλωσε σαν σήμερα για πρώτη φορά στα ράφια των καταστημάτων στις 26 Νοεμβρίου του 2002, ας θυμηθούμε μερικά πράγματα για τον πιο (άδικα;) υποτιμημένο δίσκο των Αμερικανοαρμένιων.
Πώς ξεκίνησαν όλα
Μεγάλη συζήτηση στην μουσική βιομηχανία είχε προκαλέσει η διαρροή νέου υλικού των System of a Down στο Internet, σε μέτριας ποιότητας μορφή MP3 υπό τον τίτλο ‘Toxicity II’.
Βλέπετε ήταν αρχές του 2002 και οι εποχές της ηλεκτρονικής μορφής της μουσικής ήταν νεαρές ακόμα, οπότε κάθε τέτοιο συμβάν προκαλούσε αμηχανία και μούδιασμα στους κύκλους των δισκογραφικών.
Η μπάντα, μην γνωρίζοντας κι αυτή πώς ακριβώς να αντιδράσει, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία εξέφραζε τη βαθιά της απογοήτευση για το γεγονός πως το κοινό της ακούει ανολοκλήρωτα κομμάτια της δουλειάς της, πάνω στην οποία εργάζεται πυρετωδώς για να την κυκλοφορήσει σε κανονικό δίσκο, καλύτερης προφανώς ποιότητας.
Αυτός ο δίσκος πάνω κάτω, κατέληξε να είναι το ‘Steal This Album!’.
Οι διαφορές
Και γράφουμε «πάνω κάτω», γιατί υπήρξαν κάποιες αλλαγές μέχρι την τελική κυκλοφορία, που δεν τις λέει εύκολα κάποιος «λεπτομέρειες».
Τα κομμάτια είχαν διαφορές σε μουσικά μέρη, οι στίχοι επίσης διέφεραν αρκετά, ενώ και τα φωνητικά δεν ήταν ακόμα ολοκληρωμένα, καθώς ο εκκεντρικός Daron Malakian δεν είχε ακόμα προσθέσει τις τραγουδιστικές του πινελιές σε αυτά.
Επιπλέον, τα κομμάτια του ‘Toxicity II’, ‘Cherry’ και ‘Virgin Tea’ χάθηκαν κάπου στη μετάφραση, δίνοντας τη θέση τους στα ‘Fuck The System’, ‘Ego Brain’ αλλά και στο εκπληκτικό ‘Roulette’.
Φήμες φήμες φήμες
Αν και ακόμα και σήμερα, ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού λογαριάζει το ‘Steal This Album!’ σαν μια συλλογή από κομμένο υλικό και b-sides, οι System of a Down, έχουν πολλάκις ξεκαθαρίσει πως αυτό είναι ένας μύθος που προφανώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Ο Serj Tankian έχει μάλιστα δηλώσει:
Κάποια λίγα τραγούδια του ‘Steal This Album!’ κόπηκαν μεν από το ‘Toxicity’, όχι γιατί δεν τους άξιζε να μπουν σε αυτό, αλλά γιατί χαλούσαν τη συνοχή του δίσκου.
Οι υπόλοιπες συνθέσεις είναι αυθεντικές.
Μάλιστα, τόσο ο Tankian όσο και ο ντράμερ της μπάντας, John Dolmayan, το πήγαν και ένα βήμα παραπέρα, υποστηρίζοντας πως το ‘Steal This Album!’ είναι το αγαπημένο τους άλμπουμ από αυτά των System of a Down.
Η απομυθοποίηση της «κλοπής»
Προσπαθώντας να διακωμωδήσουν τα σουρεαλιστικά γεγονότα που εξελίσσονταν γύρω από τον δίσκο τους πριν καν αυτός κυκλοφορήσει, οι System of a Down αποφάσισαν να τον βαφτίσουν ‘Steal This Album!’ και να τον ντύσουν με ένα τρομερά ανορθόδοξο artwork που θύμιζε πειρατικό CD, καθώς η συσκευασία του ήταν απλά μια θήκη χωρίς συνοδευτικό φυλλάδιο και το πίσω μέρος αυτής γραμμένο με μαρκαδόρο.
Ακόμα και το δισκάκι, φτιάχτηκε έτσι ώστε να θυμίζει αντιγραμμένο CD που γυρνά από χέρι σε χέρι προκαλώντας το κοινό να «κλέψει αυτό το άλμπουμ», όπως δηλαδή είχε πράξει μαζικά πριν από μερικούς μήνες!
Τελικά αξίζει σαν δίσκος;
Οι κριτικοί αγάπησαν από την πρώτη στιγμή το ‘Steal This Album!’, με τα περισσότερα μεγάλα μέσα της εποχής να το αποθεώνουν.
Αντίθετα, το κοινό ποτέ δεν του έδειξε την ίδια αγάπη, χαρακτηρίζοντάς στις περισσότερες περιπτώσεις τον δίσκο ως μέτριο αλλά με κάποιες μικρές εκλάμψεις.
Η αλήθεια είναι πως σήμερα, βλέποντας τα πράγματα πιο αποστασιοποιημένα, παρατηρεί κανείς εύκολα πως το συγκεκριμένο άλμπουμ ωχριά σε μια σύγκριση τόσο με τα προηγούμενα, όσο και με τα επόμενα, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως είναι μέτριο.
Αυτή είναι όμως η «κατάρα» του να συγκρίνεσαι με σύγχρονα αριστουργήματα και κάπως έτσι αποκτάς τη ρετσινιά του αμφιλεγόμενου…
Αντί επιλόγου
Ο ασφαλέστερος τρόπος για να κρίνει κανείς το ‘Steal This Album’ είναι να το ακούσει. Με αφορμή λοιπόν την επέτειο από την ημέρα της κυκλοφορίας του, ανοίξτε το Spotify ή το YouTube σας και δώστε του μια ευκαιρία.
Όσοι πάλι διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές το νοσταλγήσατε, είναι καιρός να κατεβάσετε το σκονισμένο αυτό δισκάκι από το ράφι που το έχετε ξεχασμένο.
Και μόλις ολοκληρώστε την ακρόαση του, μη φοβάστε… το ‘Toxicity’ θα είναι και θα σας περιμένει.
