Search
Close this search box.
Steve Vai: «Οι 10 δίσκοι που άλλαξαν τη ζωή μου»

Steve Vai: «Οι 10 δίσκοι που άλλαξαν τη ζωή μου»

Οι επιλογές του Steve Vai φαίνεται πως είναι απρόβλεπτες σαν τα σόλο του.
Steve Vai

Ο Steve Vai σε παλαιότερη συνέντευξή του στο teamrock, αποκαλύπτει τους δίσκους εκείνους που τον σημάδεψαν καλλιτεχνικά.

Και επειδή πάντα η άποψη του Vai έχει ιδιαίτερο βάρος, ας δούμε αναλυτικότερα τις επιλογές του.

Οι 10 δίσκοι που άλλαξαν τη ζωή μου, θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί κάθε βδομάδα.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί που είχαν επιρροή πάνω μου, με τόσο διαφορετικό τρόπο ο καθένας αλλά και για διαφορετικούς λόγους.

Σκεφτείτε τη δύναμη που έχει η μουσική.

Απαντά σε ερωτήσεις που ρωτάμε τον εαυτό μας, όπως για παράδειγμα αν μπορεί να είναι μια πηγή στήριξης σε μια δύσκολη κατάσταση; Μπορείς να βρεις καταφύγιο στον ήχο και τη μουσική.

Μπορεί να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις δύσκολες στιγμές, ή κατάθλιψη… Μπορεί να κάνει θαύματα!

Original Motion Picture Soundtrack – West Side Story (1961)

Αυτός ο δίσκος με έκανε να ξεκινήσω. Με κέρδισε αμέσως, με τύλιξε.

Όλα όσα αγαπώ στη μουσική είναι εδώ. Ιστορικές μελωδίες και τραγούδια, υπέροχοι στίχοι και ενέργεια που δεν σταματά ποτέ.

Η ιστορία είναι όμορφη, έχει δράμα, κωμωδία και χορό.

Τι άλλο θέλεις; Στα μάτια μου δείχνει τέλειο.

Πάντα ένιωθα τον εαυτό μου σαν συνθέτη, αλλά όταν άκουσα αυτό το δίσκο, σκέφτηκα πως «αυτό είναι, θέλω να γίνω συνθέτης»! Ήμουν έξι ετών τότε. Είναι σημαντικό όταν ένα κομμάτι τέχνης καταφέρνει κάτι τέτοιο.

Έχεις μια αφύπνιση και καταλαβαίνεις που πηγαίνεις στη ζωή σου.


The Partridge Family – The Partridge Family Album (1970)

Ήμουν 10 ή 11 ετών και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν βίντεο κλιπ.

Αν σου άρεσε η ροκ μουσική δεν είχες και πολλές πιθανότητες να δεις συγκροτήματα στην τηλεόραση. Αλλά ξαφνικά ξεκίνησε το ‘The Partidge Family Show’ και κάθε βδομάδα είχαν από ένα συγκρότημα ζωντανά.

Το ερωτεύτηκα!

Ο Danny Bonaduce ήταν αυτός με τον οποίο συνδέθηκα περισσότερο.

Είχε την ηλικία μου, έπαιζε όργανο με χορδές και θυμάμαι ακόμα και σήμερα πως είχε ένα κατσαρό λευκό καλώδιο που έμπαινε στον ενισχυτή του.

Έμοιαζαν όλα απίστευτα. Σκέφτηκα πως «αν αυτός μπορεί, γιατί όχι και εγώ;».

Έχω τον δίσκο και τον αγαπώ.

Η μουσική του σου κολλάει, ειδικά αν είσαι ένα μικρό παιδί, όπως εγώ τότε.


Led Zeppelin – Led Zeppelin II (1969)

Η μεγάλη μου αδελφή είχε πολύ καλό γούστο στη ροκ.

Άκουγε πάντα κουλ πράγματα και ο πρώτος της δίσκος που άκουσα ήταν το ‘Led Zeppelin II’.

Από την ώρα που άκουσα το σόλο του Jimmy Page στο ‘Heratbreaker’ σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να το έχω γράψει εγώ. Η κιθάρα του Page και τα φωνητικά του Robert Plant με έριξαν στα πατώματα.

Η αλήθεια είναι πως άνετα θα μπορούσα να έχω βάλει και τους επόμενους δίσκους των Led Zeppelin σε αυτήν τη λίστα.

Ο συγκεκριμένος ήταν η άγκυρά μου στην αφύπνιση που είχα όσον αφορά τη ροκ μουσική.

Η μικρή μου αδερφή από την άλλη είχε μια κιθάρα.

Την αγαπούσα αυτήν την κιθάρα και σκεφτόμουν πως ποτέ δεν θα μπορούσα να παίξω. Όταν όμως άκουσα τους Led Zeppelin είπα «εγώ θα μάθω να παίζω κιθάρα» και αυτό ήταν.

Αγόρασα με πέντε δολάρια μια Teisco Del Rey και ξεκίνησα τα μαθήματα στα 12 μου με τον Joe Satriani δάσκαλο.


The Mothers of Invention – Freak Out! (1966)

Υπήρχε ένα πολυκατάστημα που βρισκόταν πέντε λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου.

Όταν είχα μεγαλώσει αρκετά για να περνάω μόνος μου απέναντι το δρόμο, ξεκίνησα να πηγαίνω σε ένα κατάστημα με δίσκους που βρισκόταν εκεί και τελικά κατέληξα σχεδόν να το έχω κάνει σπίτι μου.

Δεν ήξερα τότε ποιος είναι ο Frank Zappa αλλά είχα ακούσει περίεργες ιστορίες για αυτόν.

Μετά είδα το ‘Freak Out!’ και το αγόρασα, θυμάμαι την ίδια μέρα με το ‘Machine Head’ των Deep Purple που θα μπορούσε άνετα να μπει στη λίστα.

Το βάζω να παίξει και ήταν τόσο διαφορετικό από ό,τι είχα ακούσει ποτέ ως τότε. Δεν είναι καν ο αγαπημένος μου δίσκος του Frank Zappa, ήταν όμως ο πρώτος που άκουσα και με μύησε στη μουσική του.

Μοιάζει σε πολλά με το ‘West Side Story’ σε σχέση με όσα μου προκάλεσε.

Η στιγμή της ανακάλυψης είναι κάτι το πολύ ειδικό.

Σαν να ανοίγουν οι πύλες ενός φράγματος σε ποτάμι. Το υπέροχο δε, είναι πως συνεχίζει να συμβαίνει αυτό το φαινόμενο σε όλη τη ζωή μου.

Ας πούμε πρόσφατα άρχισα να ακούω Bob Dylan και πλέον έχω όλους του τους δίσκους.

Είναι σαν να ανακαλύπτεις ένα θησαυρό όταν βρίσκεις ένα καλλιτέχνη που σου αρέσει και συνδέεσαι με αυτόν. Αγαπώ αυτό το συναίσθημα.

Hungry Freaks, Daddy


Jeff Beck – Blow by Blow (1975)

Όταν άκουσα αυτόν τον δίσκο σκέφτηκα τι όμορφες που είναι οι κιθάρες του. Ο Jeff Beck είναι ηγέτης σε αυτό το όργανο ακόμα και σήμερα.

Συνεχίζει να εξελίσσεται και αυτό είναι το εκπληκτικό με αυτόν τον άνθρωπο.

Ακούγοντας το ‘Blow By Blow’ ξετρελάθηκα με το βάθος και τον έλεγχο που είχε στην κιθάρα του, όπως επίσης με την εκπληκτική χρήση των δυναμικών για να δημιουργήσει την οποιαδήποτε μουσική πρόταση με αυτή.

Είναι σαν να κοιτάς έξω από ένα παράθυρο και ξαφνικά να μπορείς να περάσεις στην άλλη πλευρά.

Ή να έχεις ανοιχτό φως σε ένα δωμάτιο και να βγαίνεις έξω και να έχει ήλιο.

Έτσι ακριβώς ήταν όταν άκουσα αυτό το άλμπουμ…


Alice Cooper – Billion Dollar Babies (1973)

Ένας ακόμα δίσκος με ιστορικές μελωδίες.

Ένα από τα υπέροχα πράγματα σε σχέση με την παλιά μπάντα του Alice Cooper είναι πως τα κομμάτια τους είναι πολύ δυνατά αλλά και μελωδικά ταυτόχρονα, ενώ οι κιθάρες τους είναι πολύ εμπνευσμένες.

Είχαν και λίγο θέατρο, πράγμα που αγαπώ. Ήμουν ήδη μεγάλος θαυμαστής του Cooper και το ‘Billion Dollar Babies’ με κέρδισε κατευθείαν. Με μάγεψε!

Μερικά χρόνια αργότερα, ο αδερφός μου κατέληξε να παίζει γκολφ μαζί του σε μία εκδήλωση και ο πατέρας μου έγραψε στον Cooper ένα γράμμα.

Ο πατέρας μου ήταν ο πιο κουλ τύπος στον κόσμο και ήταν πολύ περήφανος για τα παιδιά του.

Έγραψε λοιπόν ένα γράμμα περιγράφοντας την ειρωνεία του ότι ενώ εγώ είμαι ο μεγάλος θαυμαστής του, αυτός έπαιξε γκολφ με τον αδερφό μου.

Οι γονείς μου πάντα με υποστήριζαν και χαίρονταν που βρήκα το πάθος μου στη ζωή.

Εντάξει, δεν καταλάβαιναν τη μουσική που έπαιζα, αλλά χαίρονταν αφού με έβλεπαν καλά. Έτσι νιώθω κι εγώ για τα παιδιά μου σήμερα.


Igor Stravinsky – The Rite of Spring (1913)

Όλα τα έργα του Stravinski θα μπορούσαν να μπουν εδώ.

Όταν τον άκουσα πρώτη φορά τρελάθηκα. Έχω ακούσει όλα τα μπαλέτα του πάνω από χίλιες φορές. Αντιπροσωπεύουν μια μορφή δημιουργικής ελευθερίας που ισοπεδώνει όλα τα στεγανά και τα στερεότυπα της κατηγοριοποίησης της μουσική.

Δεν περνά μήνας που να μην ακούσω Stravinsky και τώρα που το σκέφτομαι ίσως να το κάνω και πιο συχνά. Εξάλλου δεν μου αρέσει η προβλέψιμη κλασική μουσική.

Προτιμώ τον Mozart τον Beethoven και τον Bach. Μου αρέσουν πράγματα που είναι απρόβλεπτα και άγρια, αρκεί να έχουν μελωδία.

Εκεί είναι η ομορφιά. Πεθαίνω για τις μελωδίες των μπαλέτων του Stravinsky.

Stravinsky The Rite of Spring // London Symphony Orchestra/Sir Simon Rattle


Tom Waits – Mule Variations (1999)

Νομίζω άλλοι δίσκοι του Tom Waits μου αρέσουν περισσότερο, αλλά αυτός ήταν ο πρώτος που έπεσε στα χέρια μου. Ακούστε μια αστεία ιστορία…

Καθόμουν με τον Dave Roth και μου μιλούσε πολύ για τον Tom Waits.

Πίστευε πως είναι τέλειος. Εγώ συμφωνούσα χωρίς να τον ξέρω καν.

Εκείνη την περίοδο άνοιγε τις συναυλίες μας ένα συγκρότημα που λεγόταν Bad English και είχαν για τραγουδιστή τον John Waite. Πολύ καλός τραγουδιστής και εγώ για κάποιον λόγο μπέρδευα το όνομά του με τον Tom Waits.

Λίγο καιρό αργότερα ήμουν στα βραβεία Grammy και ένας φίλος μου που συνήθως θάβει τους δίσκους με ρώτησε αν έχω ακούσει το ‘Mule Variations’.

Μόλις του είπα όχι μου είπε πως πρέπει να το κάνω οπωσδήποτε.

Εγώ τότε αναρωτήθηκα γιατί ο τύπος που περιοδεύαμε μαζί, δεν μου είπε πως έβγαλε νέο δίσκο…

Πήγα λοιπόν στο δισκάδικο να τον αγοράσω και κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν πρόκειται για τον ίδιο πρόσωπο. Τέλος πάντων, εγώ συνήθως αγοράζω είκοσι δίσκους και μόλις τελειώνω τον έναν ακούω τον άλλο.

Κάποιους τους κρατάω και κάποιους τους πετάω, γιατί απλά δεν μου κάνουν.

Μόλις όμως έπαιξα αυτόν τον δίσκο πάγωσα.

Ήταν ακόμα μία από αυτές τις υπέροχες στιγμές που νιώθεις πως ανακαλύπτεις έναν πραγματικό θησαυρό.

Είναι δικός σου πλέον και τον έχεις βάλει στη ζωή σου! Από εκείνη τη στιγμή αγάπησα τον Tom Waits και έχω όλους του τους δίσκους.


Strapping Young Lad – Alien (2003)

Ο Devin Townsend είναι μια ιδιοφυΐα. Είναι ένας έντονος άνθρωπος και αυτό φαίνεται στη μουσική του, ειδικά σε αυτόν τον δίσκο.

Είναι σκληρός, αλλά και γεμάτος ενέργεια που μπορεί να προέλθει μόνο από πολύ εμπνευσμένα άτομα.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει και μελωδικότητα και αυτός ο συνδυασμός, είναι που δίνει μια άλλη διάσταση στη μέταλ του ‘Strapping Yound Lad’.

Είναι δύσκολο να ακούσεις με τη μία όλο το δίσκο, γιατί δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις καθόλου.

Για μένα ήταν η πρώτη φορά που άκουσα πραγματικά βαθιά μέταλ να συνδυάζεται όσο καλά με τέχνη.

Έχω δουλέψει με τον Devin στο παρελθόν, βρισκόταν όμως σε μικρή ηλικία και δεν είχε ανακαλύψει ακόμα τον εαυτό του. Το επεξεργαζόταν όμως.

Πιστεύω πως το ότι δούλεψε μαζί μου, ήταν μια καλή αρχή, καθώς τον βοήθησε να καταλάβει τι έπρεπε να κρατήσει και τι να πετάξει.

Πήρε και συμβουλές μου για τις παραγωγές του και τις χρησιμοποίησε. Είναι ένας εμπνευσμένος και εκπληκτικός καλλιτέχνης.


Steve Vai – Passion and Warfare (1990)

Ένας εξαιρετικά σημαντικός δίσκος για μένα. Βίωνα αυτήν την εκπληκτική φάση δημιουργικής ελευθερίας, γνώριζα όμως πως υπάρχει κοινό να την εκτιμήσει και αυτό με απελευθέρωνε.

Με έκανε να νιώσω πως μπορώ επιτέλους να παίξω τη μουσική που θέλω.

Σε κάποια φάση πίστευα πως δεν θα τον τελείωνα ποτέ. Ένιωθα πως πήγαινα καβάλα το άλογο.

Θεωρώ πως τις καλύτερες συνθέσεις σου τις γράφεις όταν απλά αφήνεις το σύμπαν να επεκταθεί μέσα από εσένα. Αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο όταν ζεις τη στιγμή.

Πολλές φορές στη ζωή μου, όταν ήμουν δημιουργικός, αναζητούσα εκείνη τη στιγμή, εκείνο το δευτερόλεπτο που θα περνούσε από το μυαλό μου η έμπνευση.

Και μετά απλά έρχεται. Δεν ξέρεις πως, δεν ξέρει από πού, απλά μπαίνει στο μυαλό σου. Και είναι καθαρή και αμόλυντη. Όταν αυτό συμβαίνει, μετά δημιουργείς.

Θέλει πολύ κουράγιο για να μπεις σε αυτήν τη «ζώνη».

Το μυαλό λέει πράγματα που είναι αντιφατικά. Κρίνεις τον εαυτό σου και κρίνεις τους άλλους.

Γεμίζεις το μυαλό σου με προσδοκίες μεγαλείου και τέτοια χαζά.

Κάπου εκεί ξέρεις πως πρέπει να ξεφύγεις από όλα αυτά, γιατί η πραγματική δημιουργικότητα έρχεται όταν σταματάς να σκέφτεσαι και απλά ζεις τη στιγμή.

Πηγή: Teamrock.com


Steve Vai: «Όταν ξεκίνησα μαθήματα με τον Satriani δεν ήξερα καθόλου κιθάρα»

Ακολουθήστε το Rockrooster.gr και στο Google News.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

2024: Τα συγκροτήματα που «πρέπει» να έρθουν στην Ελλάδα

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!