Πολλοί είναι αυτοί που θα δυσανασχετήσουν με το γεγονός ότι πίσω από το όνομα του τίτλου δεν αναγράφονται οι λέξεις «porcupine» και «tree», ο Steven Wilson τονίζει όμως για πέμπτη full-length φορά ότι το κύριο μουσικό του όχημα είναι πλέον… ο εαυτός του. Δικαιολογημένο στο έπακρο, αφενός γιατί του επιτρέπει να εξερευνήσει και να διευρυνθεί μουσικά έχοντας σημαντικό βαθμό ελευθερίας, αφετέρου διότι ένας δίσκος σαν το ‘To The Bone’ ποτέ δε θα κυκλοφορούσε με το όνομα του κουαρτέτου που μας χάρισε τα ‘In Absentia’ και ‘Fear Of A Blank Planet’.
Πολλοί και αυτοί που θα υποστηρίξουν ότι, υπολειπόμενος μερικών μηνών για να σβήσει 50 κεράκια στην τούρτα γενεθλίων, ο κος Wilson παλεύει με το πανταχού παρόν φαινόμενο της «κρίσης μέσης ηλικίας». Επειδή μάλλον δεν είναι διατεθειμένος να ηχογραφεί ες αεί μια παραλλαγή του ‘The Raven That Refused To Sing’ ή να παρενθέτει τον ήχο του μεταξύ προοδευτικού ροκ και μέταλ σε ό,τι και αν κυκλοφορήσει. Λες και οι επιρροές του όσο και η καλλιτεχνική του αντίληψη περιορίζονται αυστηρά στα είδη τα οποία του έχουν εξασφαλίσει το φανατικό κοινό του. Το οποίο φαντάζει σαν οξύμωρο σχήμα, δεδομένου του ότι εμπεριέχεται τόσο εμφατικά η λέξη «πρόοδος».
Ως εκ τούτου, μετά τις δύο πρώτες πρώιμες κυκλοφορίες που παρεμβάλλονταν στην καριέρα των Porcupine Tree, ως συνέχεια των εμβληματικών αλλά τόσο διαφορετικών ‘The Raven That Refused To Sing’ και ‘Hand. Cannot. Erase.’, ο Steven Wilson αποφασίζει να βάλει σε τάξη τα pop απωθημένα των νεανικών του χρόνων και να τα χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο έναυσμα για έναν υπέροχα ραδιοφωνικό δίσκο που στην πραγματικότητα δείχνει το τι ακριβώς είναι ικανός να πετύχει. Ξεσκόνισε τους αγαπημένους του «ανάλαφρους» δίσκους από την εποχή των mid-’80s, κατά πάσα πιθανότητα Peter Gabriel και Kate Bush, μεταξύ άλλων, ενσωματώντοντάς τους στην τωρινή μουσική του νοοτροπία.
Η βόμβα σκάει τη στιγμή που κυκλοφορεί το πρώτο δείγμα από τον δίσκο, το υπερβατικής ποιότητας ‘Pariah’, με τα αιθέρια όσο και δυναμικά φωνητικά της Ninet Tayeb (την οποία για καλή μας τύχη απολαμβάνουμε περαιτέρω στo ‘People Who Eat Darkness’ αλλά και στο δίλεπτο διαμαντάκι ‘Blank Tapes’). Ένα πανέμορφο κομμάτι που ακόμα «μπερδεύει» σε ό,τι αφορά τη διάθεσή του (πολλοί θα έλεγαν ότι είναι ολίγον τι «καταθλιπτικό», είναι όμως;). Άνευ αμφιβολίας από τα highlights του δίσκου, μας στρώνει με μαεστρία ένα πολύ όμορφο ηχητικό/στιχουργικό χαλί σκεπτικισμού και σύγχρονης προβληματικής μέσω μιας ιδιαίτερης συνδιαλλαγής μεταξύ των δύο ερμηνευτικών πρωταγωνιστών για να τα τινάξει όλα στον αέρα με ένα εκρηκτικό crescendo λίγο πριν το τέλος.
Λίγο καιρό μετά, η δημοσιότητα προσπαθεί να κατανοήσει τι κρύβεται πίσω από τη νοοτροπία του ‘Song Of I’, για τον γράφοντα το καλύτερο κομμάτι του συγκεκριμένου δίσκου – μάλλον αποτελώ μέρος της συντριπτικής μειοψηφίας: κάθε «hardcore» fan του Wilson πιθανότατα, στην αρχή τουλάχιστον, να το χαρακτηρίσει ακόμα και αδιάφορο. Μόνο έτσι δεν είναι όμως. Στον αντίποδα της προαναφερθείσας κυκλοφορίας, έχουμε να κάνουμε με ένα κομμάτι ατμόσφαιρας, αποφασιστικά αντι-Wilson-ικό, με τη φωνητική συνδρομή της Sophie Hunger αυτή τη φορά. Οι trip-hop επιρροές είναι ξεκάθαρες, ενώ η προσθήκη ατμοσφαιρικών ορχηστρικών μερών αργότερα μάλλον συνολικά απαντούν στο πώς θα ακουγόταν ένα Bond theme από τον Steven – ποιος δε θα ήθελε να ακούσει κάτι τέτοιο;
Η χαρούμενη -και σαφέστατα επικρατούσα- πλευρά του συγκεκριμένου πονήματος γίνεται άμεσα αντιληπτή από την τρίτη κυκλοφορία με τίτλο ‘Permanating’. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά στο 3:20 του αντίστοιχου music video, ο Steven Wilson μας χαρίζει ένα… εγκάρδιο χαμόγελο! Ανεπίτρεπτο για τον καλλιτέχνη που έφερε τη μόδα την προοδευτική κατάθλιψη, έτσι; Όπως και να ‘χει, η αγάπη για τους ABBA και την upbeat, χορευτική διάθεση μέσω μιας γλυκύτατης, catchy μελωδίας έχει μετουσιωθεί απαράμιλλα στο εν λόγω κομμάτι, δείχνει απροκάλυπτα δε πόσο ταιριαστά μπορεί να προσαρμοστεί ο καλλιτέχνης σε κάτι πιο εύθυμο. Μουσικό αδερφάκι του συγκεκριμένου θα λέγαμε ότι αποτελεί το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, που μάλιστα τον προλογίζει, αρχίζοντας ως κάτι που θα μπορούσε να είναι η δική του εκδοχή του ‘Time’ των Pink Floyd, για να δώσει τη σκυτάλη σε έναν ρυθμό που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ηχητική συνοδεία ενός «Try-Not-To-Dance/Groove Challenge».
Στα υπόλοιπα του δίσκου, συναντάμε και το απαραίτητο κατάλοιπο των Porcupine Tree με το 9λεπτης διάρκειας ‘Detonation’, το συναισθηματικό όσο και επίκαιρο ‘Refuge’, άλλα και τα ισάξιας ποιότητας αν και ίσως μικρότερης σημειολογικής αξίας (αλήθεια, τι σημασία έχει;) ‘Nowhere Now’, ‘The Same Asylum As Before’ καθώς και τον επίλογο στη μορφή του ‘Song Of Unborn’. Πιστός στο να παίρνει το χρόνο του σε κάθε κομμάτι, με τον μέσο όρο διάρκειας να βρίσκεται κάπου στα 4,5 λεπτά, πιστώνεται πλήρως στον καλλιτέχνη η σημασία του όρου «προοδευτική pop», σε μια απολαυστικότατη ώρα μαγευτικών ηχοτοπίων.
Αναπόφευκτα μάλλον τίθεται το ερώτημα για το πού ακριβώς βρίσκεται το συγκεριμένο album στην απαραίτητη ποιοτική κατάταξη. Δεν τίθεται καν συζήτηση για την ταμπέλα του «χειρότερου δίσκου» της καριέρας του, δεδομένου του ότι η λέξη «χειρότερο» δύσκολα προσαρμόζεται σε μια τέτοια σταδιοδρομία, όσο και για το ότι η προσπάθεια από μόνη της αξίζει μια επέκταση σε μελλοντικό υλικό, σίγουρα όχι την οποιαδήποτε «επίπληξη» για απόκλιση από οτιδήποτε θεωρείται πιο rock από αυτό. Όπως και να ‘χει, αναπόφευκτα αποτελεί έναν δίσκο-ορόσημο στην καριέρα του Steven Wilson, για κάποιους μια αριστουργηματική απόπειρα κατάκτησης radio-friendly ηχοκυμάτων, για άλλους μια αδιάφορη, ίσως και αποτυχημένη «προσγείωση» της μουσικής του. Το τι μέλλει γενέσθαι αναμένεται με ανυπομονησία και από τις 2 πλευρές.
