Όλοι θα έπρεπε να ξέρουν το ‘BoJack Horseman’. Ας ξεκινήσουμε με μία βαρύγδουπη δήλωση.
Η σειρά του Raphael Bob-Waksberg τρέχει στο Netflix από το 2014 και ενώ δεν είναι άγνωστη, υπάρχει μια εντύπωση πως δεν την βλέπει όσος κόσμος θα έπρεπε.
Φυσικά, ίσως να είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον πώς γίνεται μία σειρά που περιστρέφεται γύρω από ένα αλκοολικό, ανθρωπόμορφο άλογο που μεσουρανούσε στα μέσα των 90’s ως μεγάλος sitcom αστέρας, να είναι μία από τις σημαντικότερες τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας, αλλά αν υπάρχει μία εκπομπή εκεί έξω που να αξίζει την προσπάθεια, τότε μάλλον είναι αυτή.
Η σειρά επέστρεψε πριν λίγες μέρες με το πρώτο μέρος της τελευταίας της season, με λιγότερα επεισόδια (8 για την ακρίβεια) και παρά τον μειωμένο χρόνο, κατορθώνει να πει μία ολοκληρωμένη ιστορία.
Αφήνει όμως και τον απαραίτητο αστερίσκο για να έρθει το τέλος όταν κυκλοφορήσει το δεύτερο μισό της season στις 31 Ιανουαρίου του 2020 (ημερομηνία επιλεγμένη και ως ένας μικρός φόρος τιμής σε ένα από τα καλύτερα αστεία της σειράς).
Η συγκεκριμένη τακτική δεν είναι κάτι νέο και μπορεί από τη μία να κόβει τον ρυθμό στη μέση, από την άλλη όμως μάλλον θα κάνει καλό εν τέλει, και με τον Aaron Paul (η φωνή του Todd) να αναφέρει πως η απόφαση ήρθε από ψηλά για το κλείσιμο της σειράς, ίσως να ήταν και η καλύτερη λύση.
Όπως και να έχει, η σειρά είναι ξανά μαζί μας και έχει κάτι ακόμα να πει πριν το τελευταίο αντίο.
(Ακολουθούν spoilers για όλες τις seasons μέχρι στιγμής)
Όλοι θα έπρεπε να ξέρουν τον BoJack Horseman (Will Arnett). Το σκεπτικό αυτό σίγουρα τρέχει συνεχώς στο μυαλό του πρωταγωνιστή της σειράς που λέγεται φυσικά BoJack. Horseman.
Πρώην αστέρας του Hollywood, νυν ξεχασμένος ηθοποιός που παλεύει να μείνει στην επικαιρότητα του Hollywoo, ο BoJack διψάει για την αποδοχή του κόσμου, για την αγάπη μιας απρόσωπης μάζας που θα ικανοποιήσει τον εγωισμό του και θα του δώσει ένα λόγο να συνεχίσει να ζει τη ζωή του.
Στις πρώτες 5 seasons της σειράς τον βλέπουμε να σκοντάφτει από την μία αποτυχία στην άλλη, με το κόστος να είναι δουλειές, ανθρώπινες σχέσεις, ακόμα και ανθρώπινες ζωές.
Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε ως κοινό να επιθυμούμε να τον δούμε να γίνεται καλύτερος, επειδή είναι ο πρωταγωνιστής της αγαπημένης μας σειράς και ρε παιδί μου, προσπαθεί, αποτυγχάνει ίσως, αλλά προσπαθεί και ποιος δεν το έχει νιώσει αυτό;
Ίσως αν προσπαθήσει λίγο ακόμα, αν του δοθεί μία ευκαιρία παραπάνω, μπορεί τότε να τα καταφέρει επιτέλους.
Η σειρά όμως δεν είναι τόσο σημαντική επειδή ασχολείται με όλα τα παραπάνω, αντιθέτως, φαίνεται πως ξεφεύγει από το υπόλοιπο τηλεοπτικό τοπίο επειδή ρίχνει μία κοφτερή ματιά στην αντίθετη πλευρά, βάζοντας για τα καλά μέσα και τον θεατή: κι αν… δεν προσπαθεί;
Ή μάλλον καλύτερα, αν δεν θέλουμε να προσπαθεί; Αν αυτό που θέλουμε στα αλήθεια είναι να συνεχίσει να βρίσκει τοίχο και να πέφτει όλο και πιο χαμηλά, επειδή ίσως να είναι και πιο ανθρώπινο (κατά τη γνώμη μας) το να μην καταφέρεις ποτέ να αλλάξεις;
Αν το κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, είναι σχεδόν εντυπωσιακό το πώς κατάφερε η σειρά να αποφύγει την αναπόφευκτη επανάληψη.
Έχεις αυτόν τον βασικό χαρακτήρα που φαίνεται να ζει σε μία λούπα, καταδικασμένος να πληγώνει συνεχώς αυτούς που αγαπά παρά τις καλύτερές του προθέσεις.
Ξανά και ξανά, season με season, από πτώση σε πτώση. Θα ήταν ίσως εύκολο να συνεχιστεί αυτό μέχρι να τελειώσει η σειρά. Οι δημιουργοί της όμως είχαν μια διαφορετική ιστορία κατά νου.
Ο BoJack δεν είναι καλός άνθρωπος (ή άλογο ή αλογάνθρωπος). Υπάρχουν όμως πραγματικά καλοί και κακοί άνθρωποι; Μάλλον όχι.
Κανείς δεν γεννιέται ευγενικός ή αγενής και είναι οι μετέπειτα πράξεις μας αυτές που καθορίζουν το ποιοι είμαστε και πώς θα ζήσουμε σε αυτόν τον κόσμο. Η σχεδόν φετιχιστική μανία μας να δούμε τον BoJack να πέφτει σε όλο και χειρότερες καταστάσεις φαίνεται πως ανησύχησε και τους ίδιους τους σεναριογράφους όταν κατάλαβαν τι είχαν στα χέρια τους.
Η χρυσή εποχή της τηλεόρασης έχει φέρει την εποχή του αντί-ήρωα, με τον εκάστοτε πρωταγωνιστή να βρίσκεται συνήθως σε μία γκρίζα ζώνη που πάντα σου αφήνει περιθώριο να τον δικαιολογήσεις (σκεφτείτε Tony Soprano ή Walter White, αν και, κατά την προσωπική μου άποψη, ο πιο ταιριαστός παραλληλισμός για τον BoJack είναι αυτός του Don Draper).
Εδώ πέρα όμως έφτασε ένα σημείο όπου δημιουργοί και χαρακτήρες είπαν στοπ και διάλεξαν διαφορετική κατεύθυνση.
Αρχικά ο Todd στην 3η season και μετά η Diane (Alison Brie) στην 5η (σε έναν κύκλο που λειτουργεί σαν μια συνολική μεταφορά για τον ρόλο ενός τέτοιου αντί-ήρωα στη σημερινή εποχή και πώς μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη), κοιτούν κατάματα τον BoJack για να του πουν πως δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Ο μόνος που φταίει είναι αυτός και κανένας άλλος.
Κάπου εκεί ξεκινάει η 6η season.
Ο BoJack βρίσκεται σε μία κλινική αποτοξίνωσης και βλέπουμε τις ομηρικές προσπάθειές του να αλλάξει, να γίνει καλύτερος, να μείνει μακριά από το ποτό και να δείξει, κυρίως στον εαυτό του, πως μπορεί να έχει μία καλύτερη ζωή.
Ε και; Τα έχουμε ξαναδεί αυτά, οπότε αυτό που μένει είναι η αναπόφευκτη κατρακύλα που θα φέρει μερικές ακόμα απολαυστικά καταθλιπτικές στιγμές.
Μόνο που… αυτό δεν γίνεται ποτέ. Μέσα σε αυτά τα 8 επεισόδια ο BoJack φτάνει πολλές φορές κοντά στο να επιστρέψει στις παλιές του συνήθειες, πάντα όμως κρατιέται. Μπορεί να κάνει ακόμα λάθη, το ένστικτό του όμως αυτή τη φορά είναι να μείνει αρχικά αυτός ήρεμος και μετά να βοηθήσει όπως μπορεί.
Και δεν είναι μόνο αυτός. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της σειράς βιώνουν τις δικές τους αλλαγές, οι οποίες όμως μοιάζουν να τους φέρνουν όλους σε ένα καλύτερο μέρος.
Η Princess Carolyn (Amy Sedaris) μαθαίνει να ζει με τον ρόλο της εργαζόμενης μητέρας (το υπέροχο δεύτερο επεισόδιο της season βρίσκει έναν ευφάνταστο τρόπο για να μας δείξει την πίεσή της κάνοντάς την σχεδόν κυριολεκτικά να βρίσκεται σε πολλά μέρη ταυτόχρονα), ενώ η Diane συνειδητοποιεί πως απλώς… θέλει να είναι ευτυχισμένη και δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος για να το αρνείται αυτό από τον εαυτό της.
Ακόμα και ο Todd με τον Mr. Peanutbutter (Paul F. Tompkins), τα μεγαλύτερα comic reliefs της σειράς, ασχολούνται με προσωπικές καταστάσεις που τους αναγκάζουν να αντιμετωπίσουν κάποιους δικούς τους δαίμονες.
Είναι επίσης εύκολο να ξεχάσει κανείς πως, παρά τα όσα ειπώθηκαν, το ‘BoJack Horseman’ είναι και μία πάρα πολύ αστεία σειρά.
Σχεδόν κάθε καρέ είναι γεμάτο με διακριτικές αναφορές που τις πιάνεις μόνο αν πατήσεις pause και ο τρόπος που έχουν μάθει οι σχεδιαστές και οι σκηνοθέτες να στήνουν τις σκηνές τους δείχνει πως όλοι εδώ πέρα βρίσκονται στην καλύτερή τους φάση.
Αναφέραμε ήδη το πώς κάνουν χίλια κομμάτια την Princess Carolyn, προσέξτε όμως και το κινούμενο παζλ του 4ου επεισοδίου, ενώ δεν χρειάζεται καν να αναφερθεί νομίζω η τεράστια αγάπη της σειράς για τους περίπλοκους γλωσσοδέτες.
Το ‘BoJack Horseman’ επέστρεψε και όλα είναι (λίγο) καλύτερα τώρα. Η σειρά μπορεί να μιλά για ένα καταθλιπτικό άλογο που κάνει καταχρήσεις (και για ένα σωρό άλλες ατελείς προσωπικότητες), βαθιά μέσα στον πυρήνα της όμως διατηρούσε από πάντα μία συγκρατημένη αισιοδοξία και αυτή έφτασε στο απόγειό της σε αυτά τα καινούργια επεισόδια.
Για 5 seasons όλοι περίμεναν την στιγμή που το άλογο θα τα σκατώσει ξανά. Τώρα, για πρώτη φορά, η σειρά μας δείχνει πως ο δρόμος για μια ειλικρινή αλλαγή είναι υπαρκτός, τον έχουν περπατήσει κι άλλοι, απλώς χρειάζεται προσπάθεια.
Μπορεί να χρειάστηκε να περάσει καιρός, φαίνεται όμως πως επιτέλους επαληθεύονται τα λόγια που ακούστηκαν στο αριστουργηματικό φινάλε της 2ης season.
Σε μία περίεργη εποχή, ίσως αυτό είναι ένα σημαντικό μήνυμα, γιατί οκ, μπορεί όλοι να πεθάνουμε και τίποτα από όλα αυτά να μην έχει σημασία, όσο είμαστε εδώ όμως ας ζήσουμε και ας προσπαθήσουμε για το καλύτερο.
Επειδή όμως, στον τρομαχτικό αυτό κόσμο το μόνο που έχουμε είναι οι σχέσεις που αναπτύσσουμε, το τέλος για τον BoJack δεν είναι τόσο απλό.
Το τελευταίο επεισόδιο έξυπνα επικεντρώνεται σε όλους τους δευτερεύοντες χαρακτήρες που επηρεάστηκαν από τις σχέσεις τους με τον BoJack, από σκηνοθέτιδες που δε μπορούν να βρουν πλέον δουλειά, μέχρι ηθοποιούς που λόγω ενός συγκεκριμένου τραύματος αδυνατούν να αποδώσουν στον χώρο εργασίας τους.
Μία παλιά, σχεδόν ξεχασμένη υπόθεση θα επανέλθει στο προσκήνιο και θα αναγκάσει τον BoJack να μάθει πως όση προσπάθεια και να κάνεις στο παρόν, το παρελθόν είναι ζωντανό και θα πρέπει αργά ή γρήγορα να το αντιμετωπίσεις.
Ένας ψίθυρος σε ένα φοιτητικό πάρτι μοιάζει να αποκαλύπτει την απόλυτη τραγωδία για κάποιον, αλλά το όνομα δεν το ακούμε ποτέ.
Το ξέρουμε ήδη εξάλλου και σύντομα, θα το ξέρουν και όλοι οι υπόλοιποι.
