Ιδρυτικό μέλος των Socrates Drank The Conium και ο καλύτερος κιθαρίστας της γενιάς του. Ιδιαίτερη μορφή της ροκ μουσικής και εξαιρετικός συνθέτης.
Έχει συνεργαστεί με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, την Ελένη Βιτάλη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Βασίλη Λέκκα και τη Λίνα Νικολακοπούλου. Μεγαλύτερη επιρροή στη μουσική του πορεία αποτέλεσε ο Jimi Hendrix.
Με αφορμή τη συναυλία που θα πραγματοποιήσει μαζί με τον Άκη Τουρκογιώργη στο θρυλικό Κύτταρο, το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016, ο Γιάννης Σπάθας μιλάει στο rockrooster.gr.
-Πότε κατάλαβες ότι θα ασχοληθείς με τη μουσική;
Από πολύ μικρός είχα επαφή με τη μουσική στο περιβάλλον του σπιτιού μου. Σε αυτό συνέβαλε ο πατέρας μου ο οποίος ήταν εξαιρετικός βιολιστής.
Έπαιζε και αυτός από μικρό παιδί αλλά δυστυχώς οι ανάγκες βιοπορισμού της εποχής εκείνης δεν τον άφησαν να το ακολουθήσει επαγγελματικά. Ωστόσο, ο πατέρας μου έπαιζε βιολί όσο ζούσε κάθε μέρα. Εγώ ξεκίνησα με λίγο ακορντεόν και μετά με λίγα ντραμς.
Μεγαλώνοντας, αποφάσισα να γίνω πολιτικός μηχανικός, αλλά τελικά βρέθηκα να σπουδάζω οικονομικά. Ώσπου κάποια στιγμή τα ζύγισα μέσα μου, μίλησα στους δικούς μου και τους είπα πως θα ασχοληθώ με τη μουσική.
-Τι ήταν αυτό που καθόρισε τη σχέση σου με τη μουσική;
Ο Τζίμι Χέντριξ. Όταν άκουσα πρώτη φορά σε βινύλιο τις μελωδίες του Χέντριξ τρελάθηκα. Δεν πίστευα αυτό που συνέβαινε.
Ο τρόπος που χειριζόταν την ηλεκτρική κιθάρα με μάγεψε…. Ήθελα και εγώ να αγοράσω και να μάθω να παίζω κιθάρα.
-Σε τι ηλικία πήρες τη πρώτη σου κιθάρα;
Γύρω στα 17 μου χρόνια. Η πρώτη μελωδία που έπαιξα ήταν ένα κομμάτι του Eric Clapton…
-Ποιες ήταν οι μουσικές σου επιρροές;
Άκουγα πολύ ροκ και blues. Το ροκ εκείνης της εποχής ήταν ένα μεγάλο ξέσπασμα. Βγήκαν μοναδικά συγκροτήματα και η επιρροή τους φαίνεται μέχρι σήμερα.
Οι Led Zeppelin, οι Who, οι Cream και τόσοι άλλοι καλλιτέχνες… Αγαπημένος μου ήταν ο Χέντριξ. Και είναι ακόμα…
-Ποιους καλλιτέχνες ξεχώριζες εκείνη την εποχή στο ελληνικό ροκ;
Τον Δημήτρη Πουλικάκο. Ήταν ο πρώτος Έλληνας ροκάς. Είχε τύχει να παίξει και μαζί με μας στους Socrates.
-Πώς γράφεις τα τραγούδια σου;
Κάθομαι, παίρνω τη κιθάρα στα χέρια μου, αρχίζω να παίζω και εκεί γεννιέται το τραγούδι.
-Τι μηνύματα ήθελες να περάσεις μέσα από τις μουσικές σου;
Δεν ήθελα ποτέ να κάνω μανιφέστο μέσα από τη μουσική. Ήθελα να καταφέρω να ενώσω τους ανθρώπους ώστε ο ένας να σέβεται τη διαφορετικότητα του άλλου. Αυτή είναι η δύναμη της τέχνης.
-Τι θυμάσαι από τους Socrates;
Ήταν μια πραγματικά πανέμορφη εποχή. Είχαμε δέσει μοναδικά. Είμαστε φίλοι και συνεργάτες. Βασικά εγώ κι ο Αντώνης Τουρκογιώργης. Ήμασταν μαζί από το σχολείο, μαζί μας κι ο Ηλίας Μπουκουβάλας.
Κατόπιν, το 1973 ήρθαν μαζί μας ο Κώστας Δουκάκης κι ο Γιώργος Τρανταλίδης κι έγινε ο δίσκος ‘On The Wings’.
Το 1975 μας φώναξε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στο Παρίσι και συνεργαστήκαμε μαζί του, με ντράμερ τότε τον Γιώργο Τρανταλίδη. Από τη συνεργασία αυτή προέκυψε ο δίσκος ‘Phos’. Ωραίες στιγμές…
Στη συνέχεια, το 1978, με ντράμερ πλέον το Νίκο Αντύπα και τους μουσικούς Γιώργο Ζηκογιάννη και Παύλο Αλεξίου, κάναμε το δίσκο ‘Waiting For Something’. Το 1979 οι τρεις μας, ο Τουρκογιώργης, ο Αντύπας κι εγώ, συνεχίσαμε με το ‘Breaking Through’ και ‘Plaza’.
Μετά το 1980, σκορπίσαμε ο καθένας με τον δικό του δρόμο, αλλά ήμασταν μεταξύ μας πάντα δεμένοι με την παλιά μας φιλία. Και ξανασμίξαμε το 1999 με τη συναυλία των Socrates στο Λυκαβηττό.
-Είχατε και επαφές με ξένα συγκροτήματα.
Πράγματι. Κάποια στιγμή μας είχαν ακούσει οι UFO και μας ζήτησαν να πάμε και να παίξουμε μαζί τους σε περιοδεία σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία.
Έτσι και έγινε. Πήγαμε και παίξαμε σε πολλές μουσικές σκηνές, συνολικά 23 συναυλίες, οι δύο τελευταίες στο Hammersmith Odeon. Εκεί μας είδε και ο Lemmy απο τους Motörhead κι ενθουσιάστηκε. Τότε ήταν που ο Βρετανός παραγωγός μας, Vic Coppersmith, θέλησε να μας προωθήσει στις Η.Π.Α.
Έστειλε δείγμα από τη δουλειά μας στην Warner Bros στη Νέα Υόρκη. Τους άρεσαν πολύ τα κομμάτια μας και τα προώθησαν με τη σειρά τους στη μητέρα εταιρεία στο San Francisco, απ’ όπου αμέσως μας ζήτησαν συνεργασία και έστειλαν στον παραγωγό μας έτοιμο το συμβόλαιο να υπογράψουμε.
Μας άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα τη στιγμή που για άλλα αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού με ακόμη μεγαλύτερη εμβέλεια, αυτό θεωρούταν αδύνατο…
Παρόλα αυτά, εγώ με τον Νίκο Αντύπα δεν θέλαμε να φύγουμε στην Αμερική. Θέλαμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα και δεν δεχτήκαμε τη πρόταση.
-Για ποιο λόγο;
Ήμουν 32 χρονών. Έκανα πράγματα που με γέμιζαν. Έγραφα τραγούδια, έκανα ενορχηστρώσεις, συνεργαζόμουν ήδη με άλλους καλλιτέχνες.
Ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος με τη συνεργασία που είχα με τους καλλιτέχνες στην Ελλάδα.
Εξάλλου, αγαπούσα και αγαπάω τον τόπο αυτό. Δεν με ενδιέφερε να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Ακούγεται παράξενο, αλλά αυτό ένιωθα και αυτό έκανα. Δεν το μετάνιωσα.
-Έχεις συνεργαστεί και με καλλιτέχνες που άνηκαν στον έντεχνο χώρο.
Βεβαίως. Είχα την τιμή να συνεργαστώ με τους κορυφαίους, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι.
Αλλά και με άλλους συνθέτες, όπως με την Ελένη Καραΐνδρου. Συνεργάστηκα όμως και με πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως με την Ελένη Βιτάλη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Βασίλη Λέκκα, τους αδελφούς Κατσιμίχα, τον Μανώλη Λυδάκη, τον Ορφέα Περίδη και τόσους άλλους…
-Εσύ ήσουν μια καθαρά ροκ φιγούρα. Πώς έδεσες με αυτό το χώρο;
Άκουγα ανέκαθεν και ελληνική μουσική. Δεν ήταν μόνο το ροκ, η μπλουζ και η τζαζ που με συγκινούσαν. Μ’ άρεσαν μάλιστα ιδιαίτερα τα ηπειρώτικα, τα κρητικά, τα ποντιακά, η βυζαντινή μουσική και βεβαίως το ρεμπέτικο. Ήταν λοιπόν φυσικό και επόμενο να δέσω και με αυτόν τον χώρο.
-Ποια ήταν η καλύτερη συνεργασία που είχες κάνει;
Υπάρχουν διάφορα κριτήρια για να βαθμολογήσεις μια συνεργασία. Για μένα κάθε συνεργασία έχει τη δική της ταυτότητα και αφήνει τη δική της σφραγίδα.
Δεν μπορώ λοιπόν να τις ταξινομήσω σε καλές και καλύτερες. Θα μπορούσα να αναφερθώ στη δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη το ‘Ασίκικο Πουλάκη’ σαν μια συνεργασία όπου όλοι οι συντελεστές, ο Μιχάλης Γκανάς, ο Βασίλης Λέκκας κι εγώ, αισθάνομαι ότι δώσαμε τους καλύτερους εαυτούς μας.
-Πώς κρίνεις τη κατάσταση για νέους δημιουργούς και καλλιτέχνες;
Έχουν γίνει πολύ δύσκολα τα πράγματα. Η δισκογραφία δεν υπάρχει, τα έξοδα είναι μεγάλα και τα όνειρα των νέων παιδιών συνθλίβονται.
Θέλω να προχωρήσουν και να καταφέρουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Να χρησιμοποιήσουν τη μουσική τους για να αλλάξουν τη ζωή τους.
Τα αγαπάω τα νέα παιδιά σαν να είναι δικά μου… Το ξέρω πολύ καλά αυτό που σου λέω γιατί το ζω και από τον ένα μου γιο που είναι μουσικός.
-Ποιο είναι το καταφύγιό σου;
Η κιθάρα μου. Παίζω κάθε μέρα. Δεν την αποχωρίζομαι.
-Επιστρέφεις όμως με μια μοναδική συναυλία.
Πράγματι. Το Σάββατο 12 Νοεμβρίου θα παίξω στο Κύτταρο με τον Άκη Τουρκογιώργη και τους Blue Airways.
Σε έναν ιστορικό χώρο όπου θέλουμε να μοιραστούμε με το κοινό hard rock, classic rock και αγαπημένα blues κομμάτια.
-Σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ!