Έλληνας με διεθνές εκτόπισμα, χαρισματικός σολίστας του πιάνου και ιδιαίτερος συνθέτης. Μαθήτευσε δίπλα σε εμβληματικές φιγούρες της κλασσικής μουσικής και φρόντισε από νωρίς να δώσει το στίγμα του. Συνεργάστηκε με την Μαρία Δημητριάδη, την Δήμητρα Γαλάνη, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Μάριο Φραγκούλη, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τη Dulce Pontes, την Βίκυ Λέανδρος, τη Νάνα Μούσχουρη και άλλους σημαντικούς ερμηνευτές. Τραγούδια του όπως το ‘Δεν Είσαι Εδώ’, ‘Ο Άγγελός Μου’ και το ‘Σβήσε Το Φεγγάρι’ έχουν γίνει διαχρονικά. Με αφορμή τον πρόσφατο δίσκο ‘Συνάντηση’ όπου αγγίζει με τον τρόπο του το έργο του Μίκη Θεοδωράκη και με την πολλά υποσχόμενη Σοφία Μανουσάκη στα λυρικά τραγούδια, σήμερα φιλοξενούμε στο StraightOnMusic τον Στέφανο Κορκολή.
-Πώς ξεκίνησε η ασχολία σας με τη μουσική;
Όταν ήμουν στην ηλικία των τεσσάρων με είχαν πάει οι γονείς μου να δω την ταινία ‘Οι Ομπρέλες Του Χερβούργου’. Όταν γύρισα σπίτι, η μητέρα μου με ρώτησε τι μου είχε κάνει εντύπωση από την ταινία. Εγώ της απάντησα πως μου είχε κάνει εντύπωση η μουσική και πως ήθελα να την παίξω στο πιάνο του σπιτιού μας, το οποίο όμως δεν είχα αγγίξει ποτέ μέχρι τότε. Αμέσως γέλασαν και θεώρησαν πως το παιδί τους έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Έκατσα στο πιάνο και έπαιξα τη μουσική της ταινίας κάνοντας μάλιστα και αυτοσχεδιασμούς. Δε ξέρω πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο αλλά συνέβη… Την επόμενη μέρα με πήγαν στη Μαρία Χαιρογιώργου και τη Μαρίκα Παπαϊωάννου οι οποίες ήταν δυο εξαιρετικές σολίστ του πιάνου. Αυτές με τη σειρά τους, αφού με άκουσαν και εντυπωσιάστηκαν, με συμβούλευσαν να μην ενταχτώ αμέσως στο ωδείο αλλά να το εξελίξω μόνος μου ως ένα παιχνίδι και να μη μπω στην ακαδημαική λογική.
-Πιστεύετε ότι ήταν γραφτό να ασχοληθείτε με τη μουσική ή άνηκε στη σφαίρα του τυχαίου;
Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων που με οδήγησε να ακολουθήσω τη μουσική. Μια συνομωσία του σύμπαντος θα έλεγα. Σίγουρα ήταν γραμμένη στο dna μου αλλά με επηρέασε και η μουσική καλλιέργεια των γονιών μου. Αν και δεν ήταν μουσικοί, είχαν μεγάλη αγάπη για τη μουσική και είχαν αρκετά ακούσματα. Γενικά, θεωρώ πως είναι σημαντικό για την πορεία ενός καλλιτέχνη τόσο η προδιάθεση όσο και το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσει και θα αναπτυχθεί.
-Τι σπουδές πραγματοποιήσατε;
Σπούδασα στο Ωδείο Αθηνών όπου απέκτησα το δίπλωμα πιάνου και αμέσως μετά ταξίδεψα στο Παρίσι όπου συνέχισα τις σπουδές με υποτροφία του Γαλλικού κράτους δίπλα στη διεθνούς φήμης πιανίστρια, Yvonne Lefebure. Η Γαλλία φρόντιζε πάντα να δίνει μεγάλες υποτροφίες σε ταλέντα από όλο τον κόσμο δίνοντάς τους ταυτόχρονα και τη γαλλική υπηκοότητα. Ήταν πάγια αυτή η τακτική… Σε κάποια εφημερίδα μάλιστα υπήρχε μια κριτική για μένα όπου με ανέφερε ως Γάλλο πιανίστα ελληνικής καταγωγής. Επίσης, παρακολούθησα μαθήματα σύνθεσης, ενορχήστρωσης, διεύθυνσης ορχήστρας και μουσικής κινηματογράφου.
-Τι εμπειρίες αποκομίσατε από αυτές τις σπουδές;
Ήμουν πάρα πολύ τυχερός για όλα αυτά που βίωσα. Οι εμπειρίες αυτές ήταν καταλυτικές για τη ζωή μου. Είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα σε σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο Pierre Bulez και ο Astor Piazzolla. Αποκορύφωμα ήταν η σχέση που είχα με τον Vladimir Horowitz τον οποίο γνώρισα μέσω της σπουδαίας Αργεντίνας πιανίστριας, Martha Argerich. Βρέθηκε τυχαία στο Παρίσι και στην ουσία μαθήτευσα δίπλα του αν και δεν ήταν δάσκαλός μου. Το πιο σημαντικό πράγμα που μου είπε τότε ο Horowitz και έγινε το μότο της ζωής μου είναι πως όταν θα μάθω να υπηρετώ τη μουσική και όχι να τη χρησιμοποιώ για εντυπωσιασμό και για την προσωπική μου προβολή, τότε θα γίνω σπουδαίος καλλιτέχνης. Αυτό που μου είπε χαράκτηκε πολύ βαθιά μέσα μου.
-Είναι σημαντική η μελέτη για έναν μουσικό;
Η μελέτη πρέπει να είναι διεισδυτική όταν ο καλλιτέχνης αντιμετωπίζει ένα έργο. Πρέπει να μελετά όχι μόνο το έργο με το οποίο θα αναμετρηθεί αλλά και την ιστορία του έργου. Να ξέρει πότε γράφτηκε από τον συνθέτη, σε τι διάθεση ήταν ο συνθέτης. Να έχει μια ολοκληρωμένη συνολικά εικόνα.
-Έχετε φανταστεί τη ζωή σας χωρίς μουσική;
Με τίποτα. Είναι αδύνατο. Η μουσική είναι το οξυγόνο μου.
-Αν διαλέγατε κάποια άλλη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης εκτός της μουσικής ποια πιστεύετε πως θα σας ταίριαζε;
Ίσως η ποίηση. Η σύνθεση των στίχων για να δημιουργηθεί ένα ποίημα μου θυμίζει αρκετά την σύνθεση με τις νότες για να δημιουργηθεί μια μελωδία. Τα τελευταία χρόνια πάντως έχω αρχίσει και καταγράφω τις σκέψεις μου στο χαρτί. Μου αρέσει και με γοητεύει ως διαδικασία…
-Από τις πρώτες σας εμφανίσεις ήταν στο Αχ Μαρία δίπλα στον Γιάννη Ζουγανέλη. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο;
Ενώ βρισκόμουν στο Παρίσι ερχόμουν περιστασιακά στην Ελλάδα. Μέσω ενός κοινού φίλου ήρθα σε επαφή με τον Γιάννη Ζουγανέλη και εντάχτηκα στη παρέα του Αχ Μαρία. Ήμουν ο πιτσιρικάς της παρέας… Έχω να θυμάμαι εξαιρετικές στιγμές από εκείνη την εποχή. Γέλια, φοβερές πλάκες, ασύλληπτο χιούμορ. Ήταν μια πολύ όμορφη παρέα με τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Σάκη Μπουλά, την Ισιδώρα Σιδέρη και τον Γιάννη Κούτρα. Το έχω στο νου μου με ένα τεράστιο χαμόγελο.
-Δισκογραφικά ξεκινήσατε όχι ως συνθέτης, αλλά ως ενορχηστρωτής με το τραγούδι ‘Χαμένο Νησί’ του Ανδρέα Μικρούτσικου.
Πράγματι έτσι έγινε. Έφερα ένα νέο ήχο στην ενορχήστρωση από το Παρίσι μιας και δεν ήμουν μόνο πιανίστας και συνθέτης, αλλά και ενορχηστρωτής. Στη συνέχεια ξεκίνησαν και οι πρώτες συνθέσεις. Το ‘Δεν Είσαι Εδώ’ που τραγούδησε η Δήμητρα Γαλάνη για παράδειγμα, έγινε πρώτα επιτυχία στη Γαλλία με έναν Γάλλο τραγουδιστή και στη συνέχεια το έδωσα στον Παρασκευά Καρασούλο που έγραψε καινούριους στίχους. Το ντεμπούτο μου, όμως, ως συνθέτης, έγινε με τον Παρασκευά και την Μαρία Δημητριάδη στο δίσκο ‘Μαγικό Κλειδί’. Στη συνέχεια ήρθε η συνεργασία με την Δήμητρα στο δίσκο ‘Παλίρροια’.
-Πώς προέκυψε η προσωπική σας δισκογραφία όπου συστηθήκατε και ως ερμηνευτής των δικών σας τραγουδιών;
Την περίοδο που φτιάχναμε το δίσκο με την Γαλάνη, εγώ είχα φύγει στο Παρίσι για κάποιους δικούς μου λόγους. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα λίγο αργότερα αντιλήφθηκα ότι τα πράγματα στην Ελλάδα ήταν εντελώς διαφορετικά σε σχέση με το πώς τα είχα βιώσει στο εξωτερικό. Ένιωσα πλήρη απαξίωση ως δημιουργός. Τα μίντια δε προέβαλλαν καθόλου τους δημιουργούς κι αγνοούσαν την αξία τους. Τέθηκε και το βιοποριστικό μου θέμα και οι απογοητεύσεις ερχόντουσαν η μία μετά την άλλη. Και φυσικά το πράγμα δε σταμάτησε εκεί. Η δισκογραφική Polygram μου ζήτησε να γράψω τραγούδια για τη Νάνα Μούσχουρη. Έκατσα και έγραψα τη μουσική του τραγουδιού ‘Στους Πέντε Ανέμους’. Το έστειλα στην εταιρεία αλλά η εταιρεία μου έδωσε μια ασαφή απάντηση… Από ό,τι έμαθα, η Μούσχουρη δεν το έλαβε ποτέ. Το έμαθα από την ίδια τη Μούσχουρη το 2006 όταν της έγραψα τραγούδια για το δίσκο της, ‘Μόνη Περπατώ’. Μέσα σε αυτό το κλίμα τότε, βρέθηκε ο παραγωγός Βαγγέλης Γιαννόπουλος και μου πρότεινε να πω εγώ τα τραγούδια. Και έτσι ξεκίνησε μια διαδρομή κατά την οποία κυκλοφόρησα ορισμένους δίσκους σε δική μου σύνθεση και ερμηνεία.
-Θυμάστε ευχάριστα αυτή τη διαδρομή;
Επικράτησε ένας πανικός και χάθηκε ο έλεγχος γιατί υπήρξε μεγάλη απήχηση από το κοινό. Όμως, επειδή αυτή η υπερέκθεση ήταν ενάντια στο χαρακτήρα μου και δεn μπόρεσα να την χειριστώ, ακριβώς πάνω στο peak αποφάσισα να σταματήσω. Δεν έκατσε καλά στους ιθύνοντες της δισκογραφικής, αλλά το είχα πάρει απόφαση. Και από εκεί ξεκινάει μια διαφορετική μου προσέγγιση στη μουσική όπου βρέθηκα στο εξωτερικό και ασχολήθηκα με την ορχηστρική μουσική.
-Η πορεία σας ακολούθησε μια ιδιαίτερη μεταστροφή μέσα στις τελευταίες δύο δεκαετίες. Νιώσατε τα κακεντρεχή σχόλια ορισμένων από το χώρο;
Υπήρξαν αυστηρές κριτικές από άτομα που σεβόμουν και ήταν καλοδεχούμενες. Κριτικές από ανθρώπους που δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι ο μουσικός με τις κλασσικές καταβολές μπήκε σε ένα χώρο κάπως πιο ελαφρύ. Βέβαια, υπήρξαν και πολλά κακεντρεχή σχόλια τα οποία ουδέποτε μπόρεσα να πάρω σοβαρά.
-Έχετε συνεργαστεί με κορυφαίους ερμηνευτές και ερμηνεύτριες. Τόσο της Ελλάδας όσο του εξωτερικού. Γυρνώντας ελαφρά το χρόνο πίσω πώς αντιλαμβάνεστε όλα αυτά;
Τα αντιλαμβάνομαι σαν μια πορεία. Όσα βήματα και αν έχω κάνει, προσπαθώ πάντα να μαθαίνω καινούρια πράγματα ώστε να γίνομαι καλύτερος.
-Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο δίσκος ‘Συνάντηση’ όπου ενορχηστρώνετε και επιμελείστε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη με ερμηνεύτρια στα λυρικά τραγούδια την Σοφία Μανουσάκη. Πώς προέκυψε αυτός ο δίσκος;
Αρχικά, έγινε μια συναυλία στην Κύπρο με έργα του Μίκη Θεοδωράκη όπου τραγούδησε η Σοφία Μανουσάκη. Ερχόμενος στην Αθήνα και έχοντας δουλέψει τα τραγούδια αυτά, επικοινώνησα με τον φίλο και ηχολήπτη Ηλία Λάκκα. Μίλησα και με τη Σοφία και αποφασίσαμε να πάμε στο στούντιο να τα ηχογραφήσουμε. Κάποια στιγμή είδαμε ότι είχαν μαζευτεί αρκετά κομμάτια και αποφάσισα να τα στείλω στον Μίκη για να μας πει τη γνώμη του. Ο Μίκης τα άκουσε και μας ενημέρωσε ότι του άρεσε πολύ αυτό που κάναμε. Το θεώρησε σαν προσωπικό μας δώρο προς αυτόν… Έχοντας πάρει την απλόχερη άδεια του Θεοδωράκη για τα κομμάτια αυτά, θέλησα να εντάξω στο δίσκο τους ‘Χαρταετούς’ και το θέμα από τον Ζορμπά. Για κάποιους λόγους, όμως, που έχουν να κάνουν με τα πνευματικά δικαιώματα του δημιουργού σε σχέση με την εταιρεία του, δεν έχω την άδεια να τα ανεβάσω διαδικτυακά, αλλά μόνο σε φυσικούς φορείς. Η επιλογή των τραγουδιών έγινε με μεγάλη δυσκολία καθώς το έργο του Θεοδωράκη είναι τεράστιο.
-Πώς ήταν η επαφή σας με τον Μίκη Θεοδωράκη;
Εξαιρετική. Ο Μίκης Θεοδωράκης πέρα από ένας κορυφαίος μουσουργός αποτελεί έναν ξεχωριστό και ιδιαίτερο Έλληνα. Σε τακτά διαστήματα βρεθήκαμε πολλές ώρες στο σπίτι του και συζητήσαμε για πολλά πράγματα και πέρα από τη μουσική. Είναι ένα μάθημα ζωής. Ορισμένοι του έχουν επιτεθεί λόγω της ανάμειξής του με τη πολιτική και των δηλώσεων που έχει κάνει κατά καιρούς. Όμως, ο Μίκης Θεοδωράκης ουδέποτε έβλαψε την Ελλάδα όποτε αναμείχθηκε με την πολιτική. Οι επαγγελματίες πολιτικοί έκαναν τη μεγάλη ζημιά.
-Ερμηνεύτρια του δίσκου όπως αναφέρθηκε παραπάνω είναι η Σοφία Μανουσάκη. Τι σας οδήγησε να την εμπιστευτείτε από την πρώτη στιγμή που την ακούσατε μέχρι το σημείο να την τοποθετήσετε σε μια τέτοια μουσική πρόκληση;
Την Σοφία την γνώρισα το καλοκαίρι του 2013 όταν είχα βρεθεί για μια συναυλία στη Κρήτη. Κάποια στιγμή βρέθηκα σε μια εκπομπή που έλαβε χώρα στο πνευματικό κέντρο Χανίων και εκεί την άκουσα για πρώτη φορά. Την γνώρισα μέσω μιας ιδιαίτερης «συνομωσίας» του δημοσιογράφου της εκπομπής και του συνεργάτη της. Στην Σοφία κανείς δεν είχε πει ότι θα τραγουδήσει μπροστά μου. Απλά της είπαν ότι ο Στέφανος Κορκολής βρίσκεται στα Χανιά και ας πάμε να τον δούμε. Ήρθε η Σοφία και μου είπε να παίξω στο πιάνο το ‘Εν Λευκώ’. Εγώ της αντιπρότεινα να τραγουδήσει το ‘Δεν Είσαι Εδώ’. Όταν άνοιξε το στόμα της και τραγούδησε έμεινα… Αυτό ήταν. Μετά από τέσσερις μήνες βρεθήκαμε στη Πολωνία και η Σοφία έκανε τη πρώτη της εμφάνιση σε ένα ρεσιτάλ στην Ακαδημία Σούμπεν. Μπροστά σε ένα δύσκολο κοινό, μάγεψε όλο το κοινό τραγουδώντας τον ‘Ερωτόκριτο’. Η Σοφία είναι μεγάλο ταλέντο, ένα κορίτσι με ήθος και ωριμότητα. Έχουν μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για εκείνη ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός και ο Μίκης Θεοδωράκης. Η Μαρία Φαραντούρη την χαρακτήρισε ως το τέλειο μουσικό όργανο.
-Έχει ανάγκη το σημερινό ελληνικό τραγούδι από νέους ερμηνευτές και δημιουργούς;
Όλο το σύμπαν έχει ανάγκη από νέους ανθρώπους. Σε οποιαδήποτε έκφανσή του. Και φυσικά το ελληνικό τραγούδι. Το θέμα είναι πως με θλίψη παρατηρώ πως στην Ελλάδα έχουν οδηγήσει τη νέα γενιά σε απόγνωση, αποχαύνωση και αποχώρηση από όλα τα σπουδαία πράματα. Είναι πολύ καλά μελετημένο το σχέδιο ορισμένων για να ισοπεδώσουν τα νέα μυαλά…
-Τι εύχεστε για τον νέο δίσκο;
Εύχομαι να φτάσει σε περισσότερα αυτιά και να τα απολαύσει ο κόσμος. Τον θεωρώ τον σημαντικότερο δίσκο της ζωής μου. Και ας μην έχει μία νότα δικιά μου…
-Νιώθετε ευτυχισμένος για αυτά που έχετε κάνει;
Έχω νιώσει ευτυχισμένος για τους ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου.
-‘Εχετε αισθανθεί φιλόδοξος ή ματαιόδοξος;
Έχω αισθανθεί φιλόδοξος. Κάποια στιγμή πήγα να ακουμπήσω τη ματαιοδοξία αλλά μαζεύτηκα.
-Υπάρχει κάτι που φοβάστε;
Φοβάμαι μήπως πάθουν κακό οι άνθρωποι που αγαπώ.
-Έχετε περάσει μια περιπέτεια με την υγεία σας αντιμετωπίζοντας τον καρκίνο. Πώς το βιώσατε;
Τις πρώτες μέρες σοκαρίστηκα. Αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουν. Μετά όμως το κατέγραψα στο κομπιούτερ μου, το ανέλυσα, έβγαλα την εξίσωση και από τότε το πολεμάω ανελέητα. Το να κάνεις φίλο τον εχθρό σου θεωρώ πως είναι η καλύτερη δουλειά. Είναι κάτι που πολεμάται αλλά δε νικιέται. Όταν θα έρθει η μέρα που η επιστήμη θα νικήσει το καρκίνο τότε θα πρόκειται για την πιο ευτυχισμένη μέρα της ανθρωπότητας.
-Ποιο είναι το καταφύγιο σας;
Το πιάνο μου. Είναι ο χώρος που θα διοχετεύσω όλα μου τα συναισθήματα.
-Πώς είναι σαν άνθρωπος ο Στέφανος Κορκολής;
Αυτό δεn μπορώ να το πω εγώ, το αφήνω πάνω σου. Το μόνο που θα σου πω είναι πως μετά από το ατυχές με την υπόθεση της υγείας μου άλλαξα και έμαθα να είμαι ένας άνθρωπος πιο σταράτος και πιο ευθύς. Παλιότερα ήμουν πιο ανεκτικός κάνοντας κακό και στον εαυτό μου κάποιες φορές. Κρατάω τον ρομαντισμό μου για μένα και για τους δυο-τρεις ανθρώπους που αγαπώ. Οτιδήποτε με ενοχλεί, το διώχνω μακριά μου.
-Υπάρχει κάτι που αν μπορούσατε να γυρίζατε το χρόνο πίσω θα το αλλάζατε ;
Δε θα άλλαζα τίποτα. Η ζωή είναι ένα βιβλίο. Δε μπορείς να σκίσεις ή να μουντζουρώσεις μια σελίδα. Είναι άτοπο αυτό.
-Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τα παρακάτω ονόματα;
Γιώργος Χατζηνάσιος: εξαιρετικός πιανίστας και συνθέτης
Μίμης Πλέσσας: μέγας συνθέτης και η οικογένειά μου
Δήμητρα Γαλάνη: αγαπημένη φίλη και τεράστια τραγουδίστρια
Άλκηστις Πρωτοψάλτη: οικογενειακή φίλη, εξαιρετική συνεργάτις και μοναδική ερμηνεύτρια
Νάνα Μούσχουρη: η γυναίκα που ευθύνεται για το ότι τραγούδησα
Δημήτρης Μητροπάνος: τεράστιος Έλληνας
Μαρινέλλα: μεγάλη ερμηνεύτρια
Παρασκευάς Καρασούλος: τα νιάτα μου ακουμπώντας στην ποίηση
Νίκος Μωραΐτης: στιχουργός με τον οποίο κάναμε πολλές επιτυχίες
Ρεβέκκα Ρούσση: σημαντική στιχουργός και μία από τις ελάχιστες φίλες που έχω
Νίκη Παπαθεοχάρη: σμιλεύει την πέτρα και τις λέξεις
Λίνα Νικολακοπούλου: θα ήθελα να κάνουμε και άλλα πράγματα
-Κύριε Κορκολή ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ πολύ. Να είσαι καλά.
