Rock τραγουδοποιός με δύο προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό του. Καλλιτέχνης ειλικρινής και αυθεντικός που τον απασχολεί ο έρωτας, η μοναξιά στο αστικό τοπίο και φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα. Μετά από ένα συναυλιακό κενό ενός έτους αλλά και από το αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ ‘Finchley Road’, επιφυλλάσει πολλές ακόμα εκπλήξεις και μαζί με τους εξαιρετικούς μουσικούς του επιστρέφει με ένα liveset που δε πρέπει αν χάσει κανείς. Με αφορμή τη συναυλία του που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 16 Nοεμβρίου στον Σταυρό Του Νότου Plus, ο Πάνος Μπίρμπας ξεδιπλώνεται στο StraightOnMusic.
–Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Προέρχομαι από μια μουσικόφιλη οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε πολλούς φίλους μουσικούς και για τον λόγον αυτό ήμουν οικείος με τη μουσική… Σπίτι ακούγαμε από rock μέχρι παλιά ρεμπέτικα. Με γοήτευε ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας και έτσι θέλησα να μάθω και να αναπαράγω τον ήχο της. Ξεκίνησα ωδείο και έμαθα κιθάρα και πιάνο. Στα 15 άρχισε να με τρώει μέσα μου να γράφω τα δικά μου τραγούδια. Δεν με ενδιέφερε να κάνω αυτό που έκαναν αρκετοί, να διασκευάζω κομμάτια άλλων δημιουργών αλλά να καταθέτω το δικό μου στίγμα.
–Πώς ορίζεις την μουσική;
Για μένα η μουσική ισούται με προσωπική απελευθέρωση και θεραπεία
–Ποια είναι τα ερεθίσματα σου ως δημιουργός;
Ο έρωτας και η ανάγκη έκφρασης για τους σύγχρονους προβληματισμούς σε κοινωνικό επίπεδο. Δρω καταγράφοντας τον άνθρωπο σε όλο το φάσμα της ύπαρξής του. Και αυτά τα δύο που αναφέρω παραπάνω μπλέκουν μεταξύ τους. Ο έρωτας είναι μια βαθιά κοινωνική πράξη…
–Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές;
Πολλές και διαφορετικές.. Η μεγάλη brit σκηνή που έχω παρακολουθήσει πολύ. Τραγουδοποιοί όπως ο Leonard Cohen, ο Johnny Cash, ο Lou Reed, ο David Bowie, ο Nick Cave, ο Bonnie Prince Billy. Και από την αμερικάνικη σκηνή ο Bob Dylan. Από την ελληνική μουσική αγαπώ τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Διονύση Σαββόπουλο που τον θεωρώ τον δικό μας Frank Zappa εκείνης της εποχής. Θα κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στα ρεμπέτικα καθώς για μένα ήταν τα blues του Μεσοπολέμου. Επηρέασαν ακόμα και την ροκ σκηνή των ’70s. O Leonard Cohen και ο Τom Waits ήταν βαθύτατα επηρεασμένοι από το ρεμπέτικο τραγούδι.
–Τι κλίμα επικρατεί στην ροκ μουσική σκηνή στη Ελλάδα;
Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά αισιόδοξα και εναλλακτικά πράγματα που γεννιούνται στο ελληνικό μουσικό έδαφος. Ακούς νέες μπάντες, νέους δημιουργούς και μάλιστα σε καλύτερο επίπεδο από την Αγγλία που έχει περισσότερη παραγωγή. Απλά το κακό είναι πως ό,τι γίνεται εδώ μένει μεταξύ μας. Δεν ακούγεται παραέξω. Και αυτό έχει να κάνει με το ότι δεν δίνεται η ευκαιρία να φανούν αυτά και να πάρουν την έκταση που τους αξίζει.
–Πόσο δύσκολος είναι ο βιοπορισμός ενός σύγχρονου τραγουδοποιού με τα σημερινά δεδομένα;
Τρομερά δύσκολος… Θα πρέπει να κάνεις εκπτώσεις και πράγματα που δεν σε αφορούν για να επιβιώσεις. Ο καθένας προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να ισορροπήσει.
–Τι είναι οι Dustbowl για σένα;
Είναι το δεύτερο project στο οποίο συμμετέχω παράλληλα με τα καθαρά δικά μου μουσικά πράγματα. Μπάντα με αμερικάνικο ήχο που ξεκίνησε το 2006 και εγώ συμμετέχω εδώ και δύο χρόνια. Ένας παράλληλος κόσμος με εμένα όπου κοινός τόπος με τα υπόλοιπα παιδιά είναι η αγάπη για την αμερικάνικη μουσική.
–Η δεύτερη δισκογραφική σου δουλειά, το ‘Finchley Road’, κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2017. Τι συναισθήματα σου έχουν δημιουργηθεί έναν χρόνο μετά;
Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό τον δίσκο. Οι μουσικές μου επιρροές μου ήταν πολύ Leonard Cohen και πολύ David Bowie… Χρειάστηκε ένας χρόνος pre production και ένα εξάμηνο για τις ηχογραφήσεις. Δούλεψα με μια εξαιρετική και ολοκληρωτικά δοσμένη ομάδα σε αυτό το project. Μετά από ένα χρόνο τον ακούω και τον ξανακούω. Με την ακρόαση ανακαλύπτω πράγματα που θα τα έκανα διαφορετικά αλλά για μένα μετράει το ότι πρόκειται για μια ειλικρινή κατάθεση δική μου…
–Έχω ακούσει ότι για την το Finchley Road σε επηρέασε βαθιά η γνωριμία με έναν άστεγο. Μίλησέ μου για αυτό.
Εγώ ζούσα στην Αγγλία, κοντά στο Finchley Road. Περπατώντας καθημερινά μέσα στο χάος της πόλης παρατηρούσα ανθρώπους που μου προκαλούσαν ένα ενδιαφέρον και μου έκαναν εντύπωση. Υπήρχε λοιπόν ένας άνθρωπος που ζούσε έξω από τον σταθμό στο Finchley Road, δίπλα σε πλανόδιους μικροπωλητές. Ήταν ένας άστεγος και ανάπηρος σαμάνος. Έβγαζε αντίθεση σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους που έτρεχαν διαρκώς για να τα προλάβουν όλα. Πολύ διαφορετικός και με μια τεράστια σοφία… Μια μέρα τον πλησίασα και του είπα ότι θέλω να τον βοηθήσω αν χρειάζεται κάτι. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική και καθηλωτική. Μου είπε πως δεν υπάρχει καμία διέξοδος σε αυτό που ζούμε. Ο τρόπος που το είπε δεν ήταν πεσιμιστικός αλλά ρεαλιστικός και με συγκλόνισε. Και κάπως έτσι έδεσε με το όνομα του δίσκου.
–Γράφεις τους στίχους των τραγουδιών σου στα αγγλικά. Θα πειραματιζόσουν με την ελληνική γλώσσα;
Μια ζωή άκουγα ως επί το πλείστον ξένη μουσική οπότε έχω επηρεαστεί βαθύτατα από την αγγλική γλώσσα και τους στίχους της. Είναι ο δικός μου κώδικας επικοινωνίας. Δεν αποκλείω ότι στο μέλλον δεν μπορεί να γράψω και ελληνικό στίχο. Θαυμάζω την ελληνική ποίηση και στιχουργία αλλά ίσως να μην έχει έρθει ακόμα η κατάλληλη στιγμή.
–Έχεις σπουδάσει και εργάζεσαι ως κοινωνικός λειτουργός. Τι έχεις αποκομίσει από αυτό το επάγγελμα;
Έχω βιώσει ζόρικες καταστάσεις και έχω έρθει πιο κοντά στην απόγνωση και τον ανθρώπινο πόνο όσο κανείς. Αυτό σου αφήνει πολλά κατάλοιπα. Μόνο που έρχεσαι σε επαφή με τις ξεχωριστές ιστορίες ανθρώπων που εκείνη τη στιγμή πρέπει να συνδράμεις αρκεί… Με έχει επηρεάσει και στη μουσική μου. Το ‘The Boat’ ας πούμε το έγραψα μέσα από τις ανθρώπινες μαρτυρίες των μεταναστών που διασώθηκαν από το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι και εγώ ήμουν εκεί να τους περιθάλψω. Ήταν τέτοιο το μέγεθος της καταστροφής και της απελπισίας των ανθρώπων αυτών που με συγκλόνισε.
–Είναι έντονη η παρουσία σου στο θέμα του προσφυγικού ζητήματος. Πώς πιστεύεις ότι μπορεί να λυθεί αυτό το ζήτημα;
Μιλώντας για την Ελλάδα, θεωρώ ότι αντιδράσαμε με μεγάλη αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες. Αυτό ήταν κάτι εξαιρετικό. Από την άλλη πλευρά, η κοινωνία ωθήθηκε σε ακραία συντηρητικά μονοπάτια και σε ακροδεξιές λογικές. Επίσης, πολλοί με πρόφαση την αλληλεγγύη και την συνδρομή εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά την κατάσταση του προσφυγικού. Ο κόσμος όμως στο σύνολο κράτησε μια αξιοπρεπή θέση. Τα υπόλοιπα κράτη θεωρώ ότι εκμεταλλεύτηκαν την οικονομική κρίση της Ελλάδας και έσπρωξαν το προσφυγικό πάνω μας. Το προσφυγικό όμως δεν είναι θέμα καθαρά της χώρας μας. Είναι ένα ευρωπαϊκό και ένα διεθνές πρόβλημα. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κανονικά θα έπρεπε να μοιραστούν ακριβοδίκαια αρμοδιότητες σε όλα τα κράτη-μέλη για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Αντί αυτού, πέταξαν την καυτή πατάτα από τα χέρια τους, έδωσαν κάποια χρήματα στην Ελλάδα και θεώρησαν τους εαυτούς τους άμοιρους ευθυνών.
–Πότε γράφονται τα μεγάλα τραγούδια;
Για μένα σε περιόδους κρίσης. Ατομικές ή κοινωνικές. Όταν αποστασιοποιηθείς καθαρίζει το κεφάλι σου και γράφεις πιο σίγουρα. Όταν γράφεις πάνω στο πάθος σου γράφεις πιο ειλικρινά.
–Πρώτα έρχεται η μουσική ή ο στίχος;
Στη δική μου περίπτωση έρχονται παράλληλα. Ξεκινάω μια μελωδία, γράφω τον στίχο και έτσι συνεχίζω μέχρι το τέλος.
–Πιστεύεις στον Θεό;
Στον Θεό όπως τον ορίζουν όχι. Η έννοια του Θεού είναι απροσδιόριστη για μένα. Δεν μπορώ να πιστέψω σε κάτι που δε μπορώ να κατανοήσω. Πιστεύω στην ενέργεια των ανθρώπων και στη θέληση να ψάχνουν για να βρουν τον καλό εαυτό τους.
–Πότε είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος;
Όταν είναι στο σημείο που θέλει και κάνει αυτό που αγαπά.
–Τι είναι για σένα ο έρωτας;
Είναι η μαγική στιγμή που όταν ξεσπάσει δεν μπορείς να την σταματήσεις. Απλά το ζεις.
–Ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά σου;
Είμαι πολύ κυκλοθυμικός.
– Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω θα άλλαζες κάτι;
Τίποτα απολύτως. Έχει αξία που βρίσκομαι εδώ τώρα με τα λάθη και τα σωστά μου.
–Ποιό είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δικό σου τραγούδι;
Το ‘The Seed Of Love’…
–Κάποιου άλλου καλλιτέχνη;
Το ‘Μercy Seat’ του Nick Cave που μίλαγε για τη θανατική ποινή σε ορισμένες πολιτείες των H.Π.Α. και το ‘I See A Darkness’ του Bonnie Prince Billy που μίλαγε για όσα τον βασάνιζαν.
–Ποια είναι η ευχή σου για το μέλλον;
Να μπορέσω να συνεχίσω να κάνω αυτά που θέλω χωρίς να με παίρνει από κάτω.
-Ετοιμάζεις κάτι αυτήν την περίοδο;
Μετά από μια μεγάλη παύση, την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου θα εμφανιστώ στον Σταυρό του Νότου Plus. Θα αποπειραθώ να πραγματοποιήσω μια μουσική ακροβασία από τον Nick Cave στους Madrugada, τους Verve και τους Editors. Θα είναι μια μουσική βραδιά με όμορφα τραγούδια που θα ξεδιπλώσουν ακόμα πιο όμορφες ιστορίες. Μαζί μου θα εμφανιστούν οι αγαπημένοι μου συνεργάτες- μουσικοί: ο Φώτης Παπαθεοδώρου στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Μάνος Αναγνωστόπουλος στο μπάσο, ο Δημήτρης Κλωνής στα τύμπανα και ο Γιάννης Μαρίνης στα πλήκτρα.
–Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν λες το όνομα Πάνος Μπίρμπας;
Ένας σεισμογράφος της υπάρχουσας κατάστασης…
-Πάνο σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ Χρήστο. Καλή συνέχεια.
