-Zeal & Ardor: Υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον backstory όσον αφορά την επιλογή του ομολογουμένως ιδιαίτερου ονόματος;
-Είναι δύο αρχαϊκές λέξεις που σημαίνουν «πάθος» και «αφοσίωση». Τυπικά συναντώνται μόνο στη Βίβλο και σε εκκλησιαστικά κηρύγματα, επομένως η ιδέα ήταν να google-άρουν οι αναγνώστες της Βίβλου τις συγκεκριμένες λέξεις και να πέσουν πάνω στη σκατένια μουσική μου. Σαν φάρσα ας πούμε.
-Πόσο ομαλή ήταν η μετάβαση από Birdmask σε Zeal & Ardor αισθητικά όσο και μουσικά;
-Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μετάβαση. Το ένα ζει μέσα απ’ το άλλο. Όταν βαριέμαι με τον Birdmask γράφω ως Zeal & Ardor και το αντίστροφο. Η ποικιλία είναι πολύ σημαντική για μένα.
-Με δικά σου λόγια, πόσο «fine» θα έλεγες ότι είναι ο Διάβολος στην πραγματικότητα; (σε στιχουργικό επίπεδο, μίλησέ μας για την επιρροή που ενδεχομένως είχε πάνω σου το θέμα της θρησκείας)
-Στιχουργικά πιστεύω στην πολυσημία. Το ‘Burn the young boy’ θα μπορούσε να είναι κάποιο τελετουργικό κάλεσμα για δράση, ή εναλλακτικά μια αναφορά στα λεγόμενα του Ιωάννη του Βαπτιστή:
Ματθ. 3,11: ‘ἐγὼ μὲν βαπτίζω ὑμᾶς ἐν ὕδατι εἰς μετάνοιαν· ὁ δὲ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστίν, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς τὰ ὑποδήματα βαστάσαι· αὐτὸς ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ πυρί.’
Τα θρησκευτικά κείμενα μπορούν να ερμηνευτούν αρκετά διαφορετικά, αυτό προσπαθώ να δώσω και στον στίχο μου. Επιπλέον, αποτελεί πρώτης τάξεως αφορμή για στιχουργικό «μεγαλείο».
-Είσαι Ελβετοαμερικανός. Μπορείς να μας πεις με λίγα λόγια πόσο μοιάζουν/διαφέρουν αυτές οι δύο χώρες και τι ρόλο παίζει η καθεμία στη δικιά σου προσωπική/καλλιτεχνική ταυτότητα;
-Αμφότερες είναι πολύ «πλούσιες» χώρες, αν και η Ελβετία τηρεί μια πιο συγκρατημένη στάση απέναντι σε καινούρια πράγματα και γενικότερα αποφεύγει την «επιθετικότητα». Είναι δύσκολο να διαχωρίσω την πολιτισμική μου ταυτότητα διότι για εμένα ποτέ δεν υπήρξε απόσταση. Κάποια πράγματα ίσως να είναι και προφανή και να μην τα έχω παρατηρήσει. Μου αρέσει το καλό τυρί όσο και τα cheeseburgers.
-Κάποια shows έχουν ήδη γίνει sold out. Δεδομένης της ιδιαιτερότητας/ποικιλομορφίας της μουσικής σου αλλά και του γεγονότος ότι το ‘Devil is Fine’ αποτελεί την πρώτη «μεγάλη» σου κυκλοφορία, πόσο ενθουσιασμένος είσαι/κατά πόσο περίμενες τέτοιου είδους αποδοχή;
-Και αυτό θα έλεγα πως είναι δύσκολα «μετρήσιμο», μιας και ουδέποτε περίμενα την όποια αποδοχή. Εκπλήσσομαι που υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται, ως εκ τούτου θέλω τα live μου να αξίζουν τον χρόνο τους. Υπάρχει κόσμος που έχει διανύσει μεγάλη απόσταση για ένα show, κάτι που είναι φανταστικό για μένα μιας και αποτελεί λόγο να αποδώσω κάτι που δε θα τους κάνει να μετανιώσουν το ταξίδι. Όσον αφορά την «πέραση», θα έλεγα πως είναι κάτι προσωρινό, φευγαλέο. Μου αρέσει ως έχει τώρα και γνωρίζω καλά πως δε θα ξαναείναι έτσι.
-Ποιο είναι το (δισκογραφικό) μέλλον για τον Zeal & Ardor;
-Υπάρχει αρκετό νέο υλικό και θέλουμε να δούμε πώς θα ταιριάξει στον νέο δίσκο. Τίποτα σίγουρο ακόμα, αλλά σίγουρα παίζει έντονα στο μυαλό μου.
-Τι ρόλο έπαιξε πραγματικά το 4chan στην δημιουργία της τωρινής μουσικής σου ταυτότητας όταν, ως Birdmask ακόμα, ζήτησες τη γνώμη χρηστών για τη μουσική σου, αλλά και τις προτάσεις τους για μίξη φαινομενικά αταίριαστων μουσικών ειδών;
-Κατά κάποιον τρόπο υπήρξε ο καταλυτικός παράγοντας του όλου εγχειρήματος. Αν δε μου είχαν προτείνει αυτή τη «μίξη», τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα είχε συμβεί. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι «τυχαία μουσική», πραγματοποιημένη σε παράλογο βαθμό. Κάτι που βρίσκω αφάνταστα διασκεδαστικό.
-Μέχρι πρότινος δεν διέθετες live μπάντα να σε συνοδεύει, ήσουν μόνος on stage με κιθάρα, μικρόφωνο και laptop. Πώς βίωνες την παρουσίαση του έργου σου σαν γνήσιος one-man band και τι είδους ελευθερία και άνεση σου προσφέρει πλέον η συνοδεία touring μουσικών;
-Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Το να παίζεις on stage μόνος είναι ιδιαίτερα προσωπικό και γοητευτικό, δε θα σου προσφέρει όμως την ενέργεια μιας live μπάντας. 6 άτομα επί σκηνής είναι κάτι με το οποίο το κοινό μπορεί να ταυτιστεί περισσότερο, σε αντίθεση με εμένα ως μοναδική παρουσία να τσεκάρω το laptop μου. Δε θα το έλεγα ακριβώς διασκεδαστικό.
-Ακούγοντας τη δουλειά σου, το black metal παίζει περισσότερο συμπληρωματικό παρά κυρίαρχο ρόλο στον ήχο σου. Πόσο πραγματικά επηρέασε τη μουσική σου το συγκεκριμένο ιδίωμα;
-Ακούω black metal από τα 14 μου, αυτό που μου έμεινε περισσότερο είναι η ατμόσφαιρα που μου έδινε. Η μοναξιά και το σκοτάδι είναι για μένα περισσότερο συνδεδεμένα με το είδος από τις κιθάρες με τρέμολο, ας πούμε. Είναι μουσική κατά κύριο λόγο ενδοσκοπική και μεταδίδει ένα είδος στεναχώριας. Αυτό ακριβώς εισέπραξα στο μεγαλύτερο βαθμό.
-Αγαπημένα black metal σχήματα;
–Burzum, Darkthrone, Illnath, Oathbreaker και Ghost Bath. Πολλά άλλα επίσης, αυτά ακούω περισσότερο όμως.
-Αγαπημένοι καλλιτέχνες γενικότερα (π.χ. ένα γενικό top 5);
-Συμπαθώ ιδιαίτερα καλλιτέχνες που άμεσα μπορούν να με μεταφέρουν σε ένα άλλο μέρος όπως οι Tom Waits, Björk, Stravinsky, Brian Eno και Death Grips.
-Τι ακούς αυτήν την περίοδο;
-Αυτή τη στιγμή πολύ Death Grips, Vulfpeck, John Cage και Avishai Cohen (σ.σ. τον μπασίστα, όχι τον τρομπετίστα). Και εκείνο το album ‘Thank Your Lucky Stars’, από Beach House.
-Ανυπομονείς που θα βρεθείς στην Ελλάδα; Πως φαντάζεσαι το ελληνικό κοινό;
-Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που θα βρεθούμε στην Ελλάδα! Έχω αρκετούς Έλληνες φίλους στην Ελβετία από Αθήνα και Θεσσαλονίκη και αν είναι καλό δείγμα οι συγκεκριμένοι, θα περάσουμε πάρα πολύ καλά!
Πατήστε εδώ για την πρωτότυπη συνέντευξη στα Αγγλικά.