Μια ωδή στον Bruce Springsteen
Υπάρχει μία ιστορία που συνοψίζει τον μύθο του Bruce Springsteen.
Βρισκόμαστε στον Σεπτέμβριο του 2001. Οι ΗΠΑ έχουν μόλις βιώσει ένα από τα σημαντικότερα πλήγματα της ιστορίας τους, με την πτώση των Διδύμων Πύργων να καθορίζει το μέλλον τόσο της χώρας, όσο και σε μεγάλο βαθμό αυτό της ευρύτερης δυτικής κοινωνίας (και όχι μόνο) του 21ου αιώνα.
Οι Αμερικανοί πολίτες, αποσβολωμένοι ακόμα από το χτύπημα που δέχθηκαν, αναζητούν ένα στήριγμα και κάποιες απαντήσεις που θα τους βοηθήσουν να βρουν τα πατήματά τους στην αυγή της νέας αυτής εποχής.
Ο Bruce Springsteen βρισκόταν στην ίδια φάση με όλη την υπόλοιπη χώρα και ο θρύλος λέει πως λίγο καιρό μετά, κατά τη διάρκεια μιας βόλτας του, ένας περαστικός τον πλησίασε για να του πει ένα πράγμα: «Bruce, σε χρειαζόμαστε».
Κάποιους μήνες αργότερα γεννήθηκε το ‘The Rising’.
Η συγκεκριμένη ιστορία έχει ένα πολύ συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, με μια μικρή επεξεργασία όμως θα μπορούσε να είναι ο πρόλογος για κάθε μεγάλη στιγμή του καλλιτέχνη. Γεννημένος την 23η Σεπτεμβρίου του 1949, ο Bruce Springsteen στα 70+ πλέον δεν έχει να αποδείξει κάτι άλλο…
Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους και οι ανθρώπινες ιστορίες ντύνουν την ψυχρή ματιά των στατιστικών. Άλλωστε, ειλικρινά, τι άλλο θα χρειαζόταν να αποδείξει ο άνθρωπος του ‘Born to Run’ και του ‘Born in the USA’, του ‘Jungleland’ και του ‘The River’;
Πιστός στην ιδέα της σκληρής δουλειάς και της αφοσίωσης σε αυτό που αγαπάς, μπορεί να χαρακτηρίζει τον εαυτό του απατεώνα διότι μιλάει για ανθρώπους μεσαίας τάξης που μαυρίζουν τα σωθικά τους μέσα σε εργοστάσια ενώ ο ίδιος δεν έχει «δουλέψει» ούτε μισή μέρα στη ζωή του.
Έχει όμως μία από της πιο ζηλευτές δισκογραφικές πορείες στην ιστορία της ροκ μουσικής, ξεκινώντας από το ‘Born to Run’ του 1975 (και λίγο νωρίτερα θα πουν κάποιοι και θα έχουν δίκιο) μέχρι και το ‘Tunnel of Love’ του 1987.
Η διάλυση της E Street Band και η ανάγκη για κάτι νέο τον έφεραν σε μία περίεργη δημιουργική περίοδο (για το δικό του επίπεδο πάντα) τη δεκαετία του ’90, όπου κατόρθωσε πάντως να κερδίσει ένα Όσκαρ για το ‘Streets of Philadelphia’.
Η τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου τον αναγκάζει να γράψει με τους παλιούς του φίλους μία από τις καλύτερες δουλειές-απαντήσεις που βγήκαν από τα συντρίμμια της επίθεσης, ενώ η υπόλοιπη δεκαετία τον βρίσκει πάντα δίπλα στην επικαιρότητα, είτε για να κριτικάρει την ηγεσία του Bush με το ‘Magic’ (2007), είτε για να σηματοδοτήσει την ελπιδοφόρα εκλογή του Obama (‘Working on a Dream’, 2009).
Στο ‘Wrecking Ball’ του 2012 προσπαθεί να βρει τον δρόμο του στην εποχή του ‘Occupy Wall Street’ και μία άνιση συλλογή από b-sides και διασκευές το 2014 (‘High Hopes’) θα ήταν η τελευταία του κυκλοφορία για αρκετό καιρό.
Συνέχισε τις συναυλίες, γιόρτασε την επέτειο του ‘The River’ και θα έλεγε κανείς πως ό,τι είχε να πει αυτός ο άνθρωπος, ό,τι είχε να δώσει στο κοινό του που τον λατρεύει, το είχε δώσει.
Δε νομίζω πως θα υπήρχαν πολλά παράπονα αν απλώς συνέχιζε τη ζωή του με συναυλίες που δεν θα στηρίζονταν απαραίτητα στην κυκλοφορία κάποιας νέας δουλειάς αλλά θα γίνονταν απλώς για την ανάγκη του κόσμου να τον δει ζωντανά αλλά και για την δική του ανάγκη να βρεθεί μπροστά σε αυτόν τον κόσμο.
Αλλά αυτό θα ήταν πολύ εύκολο για τον Bruce Springsteen.
Το 2016 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του με τίτλο, τι άλλο, ‘Born to Run’, μία κίνηση που σχεδόν μηχανικά τον οδήγησε στο Broadway με το ‘Springsteen on Broadway’.
Ένα κράμα παράστασης και συναυλίας, όπου κατά τη διάρκειά της ο τραγουδιστής έκανε ένα μουσικό πέρασμα από την πλούσια καριέρα του, ντύνοντας τον πρόλογο και τον επίλογο των τραγουδιών με προσωπικές του ιστορίες, βγαλμένες από την αυτοβιογραφία του.
Ο Bruce Springsteen πάντοτε έγραφε για τον ίδιο, το αποτέλεσμα όμως εδώ καταφέρνει να είναι ωμό και αληθινό με έναν διαφορετικό τρόπο, δίχως να χάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τα τραγούδια του τόσο σημαντικά.
Στην αυτοβιογραφία του αλλά και στο σόου, μιλάει ανοιχτά για την μάχη που δίνει με την κατάθλιψη, για το βάρος που “κληρονόμησε” από την οικογένειά του και ειδικότερα από τον πατέρα του, έναν πατέρα που στιγμάτισε την ταυτότητα του γιου του και τον άφησε να ψάχνει για δεκαετίες έναν τρόπο να επουλώσει την πληγή.
Εν μέρει προϊόν αυτοσυντήρησης, η αυτοβιογραφία του δεν θα πει κάτι ειλικρινά καινούργιο για κάποιον που ακούει και ακολουθεί για χρόνια τον Bruce Springsteen, θα δημιουργήσει όμως μία πιο ξεκάθαρη εικόνα γι’ αυτόν και θα αναδείξει ίσως τον σημαντικότερο παράγοντα που αφήνουμε πολλοί στην άκρη όταν δενόμαστε με τους ήρωές μας: πως είναι απλοί άνθρωποι.
Όσο απλός άνθρωπος βέβαια μπορεί να είναι κάποιος που όχι μόνο έφτασε σε σημείο να βρεθεί και να παίξει δίπλα στους δικούς του ήρωες, αλλά κατόρθωσε να σταθεί επάξια δίπλα τους.
Ήρωες αλλά και νέα ταλέντα που τιμά όποτε μπορεί στις συναυλίες του, παίζοντας τραγούδια από τους ‘Bee Gees’ μέχρι και την ‘Lorde’.
Οι δίσκοι του αριστουργηματικοί, οι ζωντανές του εμφανίσεις θρυλικές, ο τρόπος που έχει κατορθώσει να μείνει στο προσκήνιο με αξιοπρεπή τρόπο και να γεμίζει στάδια μέχρι και σήμερα άξιος ανάλυσης. Ακόμα και τώρα όμως, καμία ένδειξη ή διάθεση για ξεκούραση.
Στο πρόσφατο ‘Western Stars’ τραγουδά για καουμπόικα καπέλα και σκονισμένες μπότες, για χαρακτήρες που γράφει από τότε που ξεκίνησε και φυσικά για τον εαυτό του (είναι το ‘Hello Sunshine’ το πιο αυτοβιογραφικό τραγούδι που έχει γράψει άραγε;).
Μακριά από την ανάγκη να αποδείξει κάτι, μοιάζει πως βρίσκεται ξανά στο χείλος μίας ακόμα ανανέωσης, όπως εκείνης που ήρθε με το ‘The Rising’, ή αλλιώς, φαίνεται πως ανακάλυψε για ακόμη μία φορά πως έχει κάτι καινούργιο να πει ακόμα και μουσικά.
Στα 70 του πλέον, μπαίνοντας σε μία νέα δεκαετία της ζωής του, έχει ήδη ανακοινώσει πως το 2020 θα τον βρει στους δρόμους με την E Street Band και ένα νέο άλμπουμ, πιθανότατα στην τελευταία τους ηρωική έξοδο στον κόσμο και στα στάδια διότι αν υπάρχει ένα πράγμα που δε μπορεί να νικήσει κανείς εκεί έξω, ούτε καν οι θρύλοι της ροκ μουσικής, αυτό είναι ο χρόνος.
Με την πιστή του μπάντα να έχει υποστεί ήδη αρκετές απώλειες, πιθανότατα γνωρίζουν και οι ίδιοι πως ο χρόνος που θα μπορούν να περνάνε μαζί μπροστά σε χιλιάδες ζευγάρια μάτια τελειώνει.
Μπορεί το τέλος της διαδρομής να φτάνει όλο και πιο κοντά, το μόνο σίγουρο είναι όμως πως ο Bruce Springsteen θα φτάσει ως εκεί τρέχοντας.
Έχει καταφέρει ξανά και ξανά να νικήσει την ιδέα του ξεπερασμένου που έχει τσακίσει τόσους άλλους συναδέλφους του από την ίδια εποχή για να φτάσει στο σήμερα, να έχει φωνή και αυτιά πρόθυμα να τον ακούσουν.
Ένα νέο άλμπουμ και μία νέα περιοδεία για την ώρα και μετά βλέπουμε. Δεν είναι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το χρειάζεται.
Και εμείς τον χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερο.
Bruce Springsteen: 10 κορυφαία κομμάτια του1
