Ακούσαμε το The Book of Souls των Iron Maiden και μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας
Iron Maiden, πίσω στη δουλειά λοιπόν.
Τι να πρωτογράψεις και τι να σχολιάσεις για τους τύπους αυτούς που σαράντα χρόνια έπονται του είδους και οι άλλοι ακολουθούν. Η παρέα του Steve Harris επέστρεψε, και κάνει τη δήλωση της χρονιάς στο χώρο της μουσικής.
Γιατί όταν οι Iron Maiden βγάζουν δίσκο, δεν υπάρχει κανείς στον πλανήτη που μπορεί να τους επισκιάσει, γιατί αυτό κάνουν τόσα χρόνια, γιατί μπορούν, γιατί συνήθισαν να είναι στην κορυφή από την πρώτη μέρα που μας συστήθηκε ο Eddie και από τότε δεν λένε να πέσουν.
Στο άκουσμα του ‘Speed Of Light’ που δημοσίευσε η μπάντα, σαν την πρώτη προειδοποιητική βολή του νέου άλμπουμ, ξεκίνησε το γνωστό γαϊτανάκι σχολίων:
«Tι άλλο μπορούν να βγάλουν οι παππούδες, έχουν πέσει, καλύτερα να περιοδεύουν, δεν έχουν να δώσουν τίποτα, οι δίσκοι που έβγαζαν το ’80 δεν πρόκειται να ξαναβγούν…», αγνοώντας το γεγονός ότι στα τελευταία singles τους δεν έβγαζαν, προφανώς, το καλύτερο τραγούδι, αλλά, ας το πούμε έτσι, ένα από τα χειρότερα.
Γιατί το χειρότερο κομμάτι ενός δίσκου των Iron Maiden, για κάποιες άλλες μπάντες είναι μια ολόκληρη δισκογραφία, η ζωή τους όλη…
Όταν τα πρώτα solo του ‘Speed Of Light’ λοιπόν, πλημμύρισαν το αυτί μου, όταν ήχησαν ξανά τα τύμπανα του πολέμου του τρελο-Nicko και η πολεμική σειρήνα του Bruce, ήμουν σίγουρος ότι ο καινούριος δίσκος τους θα είναι δήλωση!
Ίσως επειδή πέρασαν τόσα χρόνια από το ‘The Final Frontier’ και όταν ακούς κάτι νέο από το αγαπημένο σου συγκρότημα έχεις πάντα την τάση να υπερβάλλεις, ίσως από απλή διαίσθηση… Ναι δεν είναι όλοι οι δίσκοι σαν το ‘Powerslave’, ναι τη δεκατία του ’90 με τον Blaze Baley πίσω από το μικρόφωνο έκαναν “κοιλιά”, αλλά από τότε που επέστρεψε ο Bruce Dickinson και ο Adrian Smith, η μπάντα ζέστανε τις μηχανές της.
Ενενήντα δυο λεπτά Iron Maiden σύνθεσης. Ενενήντα δυο λεπτά αριστουργήματος, που αποδεικνύουν ότι οι τύποι δεν κουράζονται ποτέ. Ξεκινάμε, λοιπόν, το γλυκό αυτό ταξίδι της ακρόασης από αυτήν εδώ τη γωνιά, νιώθοντας σαν το μικρό παιδάκι που ξετυλίγει το δώρο του τα Χριστούγεννα…
Ο δίσκος “ανοίγει” με το ‘If Eternity Should Fail’, το πρώτο μεγάλης διάρκειας track του δίσκου. Μια ήρεμη, ψυχεδελική εισαγωγή, τον Bruce Dickinson, που έγραψε το τραγούδι, να μπαίνει εντυπωσιακά και από το πέμπτο λεπτό και μετά τον Nicko McBrain να δίνει το δικό του ρεσιτάλ πίσω από τα τύμπανα.
Πολλές αυξομειώσεις στο τραγούδι, εξαιρετικό μπάσο και κιθάρες, με τον Bruce να σβήνει το κομμάτι με φωνή παραμορφωμένη. Το καλωσόρισμα της μπάντας σε πιστούς και άπιστους είναι καθηλωτικό! Σύνθεση που μας γυρνάει πίσω στα μεγαλεία του 1980, προοίμιο και μουσικό στίγμα πως οι Iron Maiden είναι ακόμα εδώ, μια πρώτη γεύση που σε κάνει να γουρλώσεις τα μάτια!
Το ‘Speed Of Light’ το γνωρίζουμε όλοι, είναι το single του δίσκου που κυκλοφόρησε μέσα στο κατακαλόκαιρο. Δεν είναι σίγουρα το κορυφαίο του δίσκου, αλλά από την ημέρα κυκλοφορίας του σου άφηνε την αίσθηση ότι κάτι καλό ίσως να κρύβεται εκεί μέσα…
Kαι επειδή οι Iron Maiden δεν είμαι μόνο στίχοι και μουσική, θαυμάστε για άλλη μια φορά το εκπληκτικό video clip:
Έρχεται η σειρά των ‘The Great Unknown’ και του ‘The Red and The Black’, 13λεπτης διάρκειας, που ακολουθούν και είναι αυτό ακριβώς το σημείο που συνειδητοποιείς ότι κρατάς στα χέρια σου ένα διαμάντι.
Απίστευτα σόλο, ειδικά στο δεύτερο, ο Bruce με μεγάλη έκταση παρά τους πρόσφατους μπελάδες που πέρασε με την υγεία του, μια ’80ίλα να πλημμυρίζει τα ηχεία σου, λες και οι τύποι μπήκαν στη χρονομηχανή που πήδηξε ο Eddie στο ‘Speed Of Light’ και γύρισαν το χρόνο πίσω.
Η σύνθεση του Steve Harris και οι δισολίες είναι ικανές να κάνουν ακόμα και έναν κουφό να φωνάξει ότι ναι, αυτό είναι ένα κλασικό Iron Maiden κομμάτι! Το ρεφρέν του δεύτερου είναι από αυτά που θα σιγοψιθυρίζεις στο δρόμο ή θα φωνάζεις στο μπάνιο…
Το ‘When The River Runs Deep’ δεν είναι σίγουρα το κομμάτι που θα κρατήσεις από το δίσκο αυτόν.
Δεν είναι για πέταμα, είναι ένα συμπαθητικό Maiden κομμάτι και μέχρι εκεί.
Επί τη ευκαιρία, ο δίσκος είναι απίστευτα καλογραμμένος, και δεν περιέχει fillers για τον κάδο των σκουπιδιών, αλλά μπροστά στα υπόλοιπα, το συγκεκριμένο, πολύ λογικά, είναι πιο πίσω.
Και πάμε λοιπόν στο ‘The Book Of Souls’, το ομώνυμο κομμάτι της νέας δουλειάς του συγκροτήματος. Βλέποντας από την αρχή την δεκάλεπτη διάρκεια του και την κλασική κιθάρα που μπαίνει, περιμένεις το ξέσπασμα της συνέχειας.
Το riff που ακολουθεί σε κάνει να γουρλώσεις -ξανά- τα μάτια, μετά το πέμπτο λεπτό απογειώνεται, τα σόλο σπάνε αυτιά, τι να γράψεις, τι να πεις… Το ‘Death Or Glory’ κινείται σε μοτίβο Maiden.
Ή για την ακρίβεια στο γνωστό, πετυχημένο μοτίβο των Maiden. Υψηλός ρυθμός και ταχύτητα στο παίξιμο ξανά, δυνατός για άλλη μια φορά Nicko στα drums, άλλη μια κλασική τους δημιουργία.
Και πάμε στο ‘Shadows Of Valley’! Ο δίσκος ήδη ακούγεται με μια ανάσα, έχεις πειστεί ότι πάει για έπος η δουλειά, και οι ‘Σκιες Της Κοιλάδας’ σε κάνουν να χαμογελάς σαν χαζός ψελλίζοντας ότι τα αφεντικά επέστρεψαν.
Το προπονημένο σου αυτί πιάνει κατευθείαν την εισαγωγή από το ‘Wasted Years’, σε ένα σύντομο flashback των glory days της μπάντας. Ρεφρέν και σόλο καθαρά σαν κρύσταλλο, ξανά και ξανά, και εκεί που λες ότι τελειώνει, οι κιθάρες ακολουθούν μέχρι τέλους τον Bruce που καλπάζει!
Για το ‘Tears Of The Clown’, όπως σας είχαμε γράψει πριν μέρες, πρόκειται για μια ωδή στον Robin Williams.
Προσεγμένη σύνθεση από τους Steve Harris και Adrian Smith, στίχοι που σου μένουν και τραγουδιούνται εύκολα, ακόμα μια απόδειξη το πόσο δουλεύουν τόσο μουσικά όσο και από άποψη θεματολογίας οι Maiden τα αλμπουμ τους.
Το ‘Τhe Man Of Sorrows’ είναι το κομμάτι που ακούς με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία, γνωρίζοντας ότι είναι το προτελευταίο, πριν την 18λεπτη σύνθεση του Bruce Dickinson στο ‘Empire Of The Clouds’.
Ξεκινάει σε τέμπο μπαλάντας με τη ζεστή φωνή του Bruce, με την μπάντα να δοκιμάζει νέα κόλπα. Μετά τα δυο πρώτα λεπτά το κομμάτι αλλάζει, ρέει σαν λάβα και καίει τα αυτιά σου!
Ο Dave Murray βάζει κι αυτός το χεράκι του στη σύνθεση, υπενθυμίζοντας σε όλους πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η μπάντα έχει ζεστούς αρκετούς συνθέτες που προσφέρουν το δικό τους ύφος στις δημιουργίες τους.
Έχεις ήδη αποφασίσει ότι η καινούρια τους δουλειά είναι εντυπωσιακή, αλλά διαβάζοντας τόσα και τόσα για το 18λεπτο ‘Empire Of The Clouds’ εύχεσαι να μπορεί να αγγίξει λίγο τα έπη του παρελθόντος, όπως το ‘The Rime Of Ancient Mariner’, ‘Seventh Son Of Seventh Son’.
Μυστηριώδης εισαγωγή, βιολιά, το τραγούδι να σε ταξιδεύει με το πιάνο του και το μελαγχολικό και αλλόκοτο τόνο που δίνουν τα τύμπανα, αλλά αυτό που συμβαίνει μετά το έβδομο λεπτό δεν μπορείς να το εξηγήσεις!
O Νicko πυροβολεί, οι κιθάρες μπαίνουν εμφατικές, ο ρυθμός αλλάζει ένα σωρό φορές μέσα σε μια πραγματική πανδαισία! Η τριάδα στις κιθάρες παίζει τα ρέστα της και νιώθεις ότι η μπάντα γέννησε το μεγαλύτερό της αριστούργημα!
Οι αλλαγές στο ρυθμό συνεχίζουν να σε χτυπάνε σαν χταπόδι, αυτό που ακούς είναι ένα κλασικό έπος που θα μνημονεύεται, ένας πολύτιμος λίθος της μουσικής, είναι απλά η πεμπτουσία των Iron Maiden, χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής!
Επίλογος; Οι Iron Maiden έκαναν τη δήλωση (τουλάχιστον) της δεκαετίας και η σύνθεση του τελευταίου κομματιού του δίσκου στέκεται και κοιτάει στα μάτια τα τέρατα του παρελθόντος!
Είναι το μόνο σίγουρο πως η νέα τους δουλειά θα σμίξει τους παλιούς και θα δημιουργήσει νέους θαυμαστές, ήταν μια ώθηση που τη χρειαζόταν τόσο το συγκρότημα όσο και το είδος γενικότερα! Προσωπική άποψη;
O νέος τους δίσκος μπορεί να τοποθετηθεί επάξια δίπλα στα διαμάντια της δεκαετίας του ’80, και το ‘Empire Of The Clouds’ είναι αντάξιο των ‘The Rime of The Ancient Mariner’, ‘Seventh Son of A Seventh Son’ και ‘Ηallowed Be Thy Name’…
Yπομονή να κατακάτσει λίγο η σκόνη και ο κουρνιαχτός, και όλοι μας θα συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε το λιγότερο τυχεροί που τους ακούμε και τους έχουμε ακόμα εκεί έξω!
Πολλοί θα γκρινιάξουν για τη διάρκεια των κομματιών και τον όγκο του δίσκου, άλλοι θα ισχυριστούν ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να έβγαινε ένας μόνο δίσκος πιο συμπαγής χωρίς τα μέτρια κομμάτια που είναι φυσιολογικό να υπάρχουν, άλλοι θα υποστηρίξουν πως τα, μεγάλα διάρκειας, tracks κουράζουν…
Πέρα από τις προσωπικές ενστάσεις, όμως, του καθενός, όλοι λίγο-πολύ θα συμφωνήσουμε ότι πέντε χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, οι Iron Maiden έφτιαξαν αδιαμφισβήτητα ένα πομπώδες έργο, αντάξιο της φήμης τους!
Iron Maiden – The Book Of Souls (2015) / Εξώφυλλο
