Επίσημο: Οι Killers στο Ejekt Festival!
Η ιστορία των Killers ξεκινάει στις αρχές του 21ου αιώνα, μέσα από τα όνειρα δύο πιτσιρικάδων στο λαμπερό Las Vegas, πριν αυτοί καν συναντηθούν. Από τη μία ο Brandon Flowers ο οποίος ένιωσε την “επιφοίτηση” σε μία συναυλία των Oasis στο Hard Rock Hotel, και από την άλλη, η κρυφή δύναμη των Killers, ο κιθαρίστας Dave Keuning, ο οποίος είχε μόλις μετακομίσει στο Vegas και αναζητούσε bandmates με μία αγγελία σε τοπικό περιοδικό: “Αναζητώ μουσικούς για μία ολοκαίνουρια μπάντα. Επιρροές: Oasis, Smashing Pumpkins, Bowie, Radiohead…”. Όταν συναντήθηκαν, ο Keuning έδωσε στον Flowers ένα demo με το ριφάκι του ‘Mr. Brightside’ και ο τραγουδιστής έκανε συνεχώς βόλτες στο Las Vegas ακούγοντας τη μουσική και σιγά-σιγά προσθέτοντας τους στίχους και το ρεφρέν του πιο επιτυχημένου single των Killers μέχρι και σήμερα. Η ιστορία τους είχε ήδη αρχίσει να γράφεται, αφού λίγο αργότερα υποδέχονται στο συγκρότημα τον μπασίστα Mark Stoermer, και τον ντράμερ Ronnie Vannucci Jr., “κλειδώνοντας” έτσι σε ένα line-up που παραμένει απαράλλαχτο μέχρι και σήμερα.
Το 2013, όταν κυκλοφόρησε το ‘Direct Hits’, ένας δίσκος με τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Killers (και δύο νέα κομμάτια), ο Flowers τον χαρακτήρισε, πολύ εύστοχα, ως το ιδανικό κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου. Τι συνέβη, λοιπόν, στο μεσοδιάστημα και πώς οι Killers ξεχώρισαν ανάμεσα σε ένα σωρό alternative rock μπάντες;
Νομίζω πως το κλειδί της εμπορικής τους επιτυχίας και της λατρείας του κόσμου για τη μουσική τους, είναι εν τέλει η απλότητα. Αν θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω με μερικές λέξεις, θα έλεγα ότι είναι μία μπάντα που κατέχει εδώ και χρόνια την τέχνη του να διηγείσαι όμορφες ιστορίες, άλλοτε ρεαλιστικές και άλλοτε πιο παραμυθένιες, τις οποίες όμως μπορεί να οικειοποιηθεί ο καθένας. Ιστορίες περιτυλιγμένες με πιασάρικα beats, εθιστικά ριφάκια και γλυκές μελωδίες που αβίαστα σε αγγίζουν και σε εκφράζουν ή σε ταξιδεύουν και παίζουν με τη φαντασία σου.
Οι Killers έχουν παντρέψει υποδειγματικά τις επιρροές τους από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, αντλώντας έμπνευση από ντόπιους θρύλους όπως ο Johnny Cash και ο Bruce Spingsteen, αλλά έχοντας στραμμένο το αυτί τους και στη μουσική των New Order, Duran Duran, U2, The Smiths και The Cure (η πρώτη μουσική ανάμνηση του Flowers είναι να ακούει το ‘Just Like Heaven’ να παίζει στο δωμάτιο του μεγαλύτερου αδερφού του). Γενικότερα, η σχέση τους με την Βρετανία είναι πολύ στενότερη από άλλους Αμερικανούς συνοδοιπόρους τους: Εκεί (μετά από απανωτά “Όχι” στις Η.Π.Α.) κατάφεραν να πείσουν την Lizard King Records να τους υπογράψει, εκεί έχουν δώσει την κορυφαία συναυλία τους (Royal Albert Hall) και, ειδικά ακούγοντας το ντεμπούτο τους, είναι πολύ εύκολο να τους περάσεις για μία βρετανική μπάντα όπως οι Blur ή οι Franz Ferdinand.
Αλλά και πέρα από το καθαρά μουσικό του πράγματος, ως γνήσιοι θαυμαστές του David Bowie, έχουν παίξει εξαιρετικά με το μυστήριο και την εικόνα τους, αφού εκτός από τους αμέτρητους συμβολισμούς στους στίχους τους και τα πολλά και εξαιρετικά βίντεο κλιπ τους, έχουν υιοθετήσει διαφορετικούς ρόλους σε κάθε τους δίσκο, από την εποχή του guyliner στο ‘Hot Fuss’ και την καουμπόικη αμφίεση στο ‘Sam’s Town’, μέχρι τα φτερά στα σακάκια στο ‘Day & Age’ και το μηχανόβιο ροκ στυλ με τα δερμάτινα jackets στο ‘Battle Born’.
Κινητήριος δύναμη και ιθύνων νους είναι φυσικά ο Brandon Flowers, στον οποίο προσωποποιείται ολόκληρη η μπάντα. Πέρα από το αδιαμφισβήτητο φωνητικό και στιχουργικό του ταλέντο, έχει και την ικανότητα να αντλεί έμπνευση από το ετερόκλητο περιβάλλον από το οποίο αναδύθηκε: από τη μία η μορμονική, έντονα θρησκευτική, ανατροφή του και από την άλλη η “αμαρτωλή” πόλη του Las Vegas. Και ο Flowers κατάφερε να βρει αυτήν την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην ευσέβεια και τη λαγνεία, στην παιδική αθωότητα και την σκληρή πραγματικότητα, στη λάμψη και το σκοτάδι, τραγουδώντας αλληγορικά για τον Θεό αλλά και για τον Διάβολο.
Η λίστα που ακολουθεί αποτέλεσε ένα από τα πιο ευχάριστα προβλήματα που θυμάμαι τον τελευταίο καιρό (εξού και το +2 του τίτλου το οποίο θα μπορούσε εύκολα να ήταν +10). Προφανώς, τόσο η επιλογή των τραγουδιών όσο και η σειρά του countdown -αν αυτή έχει κάποια σημασία- είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου και ο στόχος του άρθρου δεν είναι να μπουν στη σειρά “τα καλύτερα” κομμάτια των Killers με κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο ή τα πιο αγαπημένα των fans γενικά. Στα περισσότερα πάντως νομίζω πως θα συμφωνήσουμε… Πάμε, λοιπόν, να θυμηθούμε 10+2 διαμαντάκια από τη δισκογραφία των Killers!
12. Shadowplay
(Sawdust)
Ένα cover μάλλον πως δεν είναι ο πιο ορθολογικός τρόπος για να ξεκινήσεις το countdown οποιασδήποτε μπάντας, οπότε ας είναι αυτό το ένα από τα +2. Οι Killers με το ‘Shadowplay’ των Joy Division μας υπενθυμίζουν τι σημαίνει “διασκευάζω”, δείχνοντας σεβασμό στο original που κυκλοφόρησε το 1979 και “πειράζοντάς” το όσο χρειάζεται για να ακούγεται τόσο φρέσκο το 2007 όταν και το ακούσαμε στο ‘Control’, τη βιογραφική ταινία του Ian Curtis (με πολλές σκηνές να συμπεριλαμβάνονται και στο επίσημο κλιπ που ακολουθεί).
11. Just Another Girl
(Direct Hits)
Το ‘Just Another Girl’ είναι ένα τραγούδι που μπορείς να δείξεις σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ τους Killers για να πάρει μία καλή γεύση από το γενικότερο ύφος της μπάντας, για αυτό και ως νέο (τότε) κομμάτι, ταίριαξε απόλυτα δίπλα στα παλαιότερα τραγούδια του ‘Direct Hits’. Αφηγηματικό, πιασάρικο, ερωτόληπτο, νοσταλγικό και με ένα υπέροχο βίντεο-αναδρομή σε παλαιότερα βίντεο των Killers, και με την Dianna Agron (που σίγουρα δεν είναι just another girl) να πρωταγωνιστεί σε ρόλο θηλυκού alter ego του Brandon Flowers.
10. Bones
(Sam’s Town)
Όντας μία από τις πιο κωμικά “σκοτεινές” στιγμές του ‘Sam’s Town’, το ‘Bones’ μπορεί να θεωρηθεί το δίδυμο αδερφάκι του ‘For Reasons Unknown’. Από το πρώτο δευτερόλεπτο, ακούγοντας τα μελοδραματικά backing vocals, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ένα κομμάτι που δεν παίρνει στα σοβαρά ούτε τον ίδιο του τον εαυτό, με αντιφατικούς και κατάφωρα σεξουαλικούς στίχους και με τους Killers να ξαναμπαίνουν στα dance-rock λημέρια τους. Πολύ ξεχωριστό κομμάτι, ενώ για τους fans των clips, ο Tim Burton έχει κάνει εξαιρετική δουλειά εδώ, χρησιμοποιώντας την Devon Aoki, σκηνές από παλιές ταινίες και πολλά… κόκκαλα.
9. Smile Like You Mean It
(Hot Fuss)
Επιστροφή στο ντεμπούτο τους, με τους Killers να μας υπενθυμίζουν το πόσο καλοί είναι στο να καμουφλάρουν τη μελαγχολική διάθεση μέσα σε beats και synths. Στο πρώτο άκουσμα, μπορεί να μην σε κερδίσει όπως τα πιο upbeat, βαριά χαρτιά του δίσκου. Αν επιστρέψεις όμως, η χαρμολύπη του θα σε δικαιώσει… Ένα διδακτικό κομμάτι που κοιτάζει στο παρελθόν, σε κάνει να συμφιλιωθείς με το ότι μεγαλώνεις και σου υπενθυμίζει πως πρέπει να αποδεχτείς τις επιλογές που έχεις κάνει και να συνεχίσεις να χαμογελάς γιατί τα όνειρα συνεχίζουν να υπάρχουν.
8. Human
(Day & Age)
Are we human or are we dancer…? Μία φράση που έφερε πολλή σύγχυση και πολλή συζήτηση για το… τι μπορεί να εννοούν οι Killers, και με τους ακροατές να αναρωτιούνται για πολύ καιρό αν ο στίχος είναι “dancer”, “dancers” ή “denser”. Βέβαια αυτό το ποιητικό ερώτημα που ίσως δεν απαντηθεί ποτέ, δεν εμπόδισε το lead single του ‘Day & Age’ στο να κατακτήσει τις καρδιές των fans με τον synth pop ρυθμό και τον new wave χαρακτήρα του. Πολύ εύθυμο κομμάτι, νομίζω πως κερδίζει επάξια μία θέση στη λίστα μας.
7. Somebody Told Me
(Hot Fuss)
Σχεδόν μία δεκαετία μετά από το ‘Girls And Boys’ των Blur, έρχονται οι Killers για να προσθέσουν ένα ακόμη τραγούδι που παίζει με την αποδόμηση των δύο φύλων: Κάποιος μου είπε πως είχες ένα αγόρι που έμοιαζε με ένα κορίτσι που είχα πέρυσι τον Φεβρουάριο. Εθιστικό, ιντριγκαδόρικο και σύμφωνα με την μπάντα είναι απλώς «η ιστορία του να προσπαθείς να γνωρίσεις κάποιον σε ένα club…». Ίσως το πιο ραδιοφωνικό κομμάτι των Killers -μαζί με το ‘Mr. Brightside’– και αυτό με το οποίο πολλοί τους γνωρίσαμε.
6. Runaways
(Battle Born)
Εδώ νομίζω πως έχουμε το καλύτερο κομμάτι του ‘Battle Born’. Ένας νοσταλγικός ύμνος στην εφηβική “επιπολαιότητα”, ένας εσωτερικός προβληματισμός και μία σκληρή αλλά ελπιδοφόρα συνειδητοποίηση πως το να “δραπετεύεις” από τα προβλήματά σου δεν αποτελεί πλέον επιλογή. Ένα από τα πιο όμορφα και ώριμα τραγούδια των Killers.
5. Mr. Brightside
(Hot Fuss)
Ξανά πίσω στο ‘Hot Fuss’ και κάπου εδώ τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν… Μπορεί το ‘Somebody Told Me’ να σύστησε τους Killers, ήταν όμως το ‘Mr. Brightside’ που έφτιαξε το όνομά τους. Ο Brandon Flowers τραγουδάει για τη ζήλεια, την ανασφάλεια, την αγωνία και την παράνοια που προκύπτει από την “άρρωστη” πλευρά μίας σχέσης, και τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, εδώ οι Killers βρίσκονται στα καλύτερά τους, εκφράζοντας πολύ κόσμο στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.
Και αν και μεγαλούργησαν ήδη από αυτό το τόσο φιλόδοξο πρώτο τους single, η ιστορία έδειξε πως οι Killers δεν εγκλωβίστηκαν ποτέ σε αυτό… Ξέρατε πως υπάρχει και δεύτερη εκδοχή του κλιπ;
4. When You Were Young
(Sam’s Town)
Επιστρέφουμε στον δεύτερο δίσκο. Μετά από το λαμπερό ντεμπούτο τους, οι Killers κάθονται και γράφουν σπουδαία κομμάτια σαν κι αυτό και επανέρχονται για να αποδείξουν πως το ‘Hot Fuss’ δεν ήταν απλώς ένα glam/pop/dance rock πυροτέχνημα από το Las Vegas. Στο ‘When You Were Young’ νομίζω πως συναντάμε τους καλύτερους στίχους που έχουν γράψει ποτέ, όπως και την πιο “ψυχωμένη” ερμηνεία του Flowers.
Επιφανειακά το κομμάτι απομυθοποιεί τον “πρίγκιπα”, οι βαθιά μεταφορικοί στίχοι όμως κρύβουν διαφορετική ερμηνεία για τον καθένα. Α, και σε όλα αυτά βάλτε και ένα κινηματογραφικό βίντεο κλιπ που γυρίστηκε στο Μεξικό και για το οποίο επίσης υπάρχει δεύτερη version.
3. A Dustland Fairytale
(Day & Age)
Το ‘A Dustland Fairytale’ είναι η τρυφερή αμερικανοβγαλμένη μπαλάντα των Killers. Στα δικά μου μάτια, εδώ έχουμε ένα εγκληματικά υποτιμημένο διαμαντάκι, μέσα από το οποίο ο frontman αποτίει φόρο τιμής στους γονείς του και εξιστορεί πώς ο “American Prince” γνώρισε την “Cinderella”. Δεν είναι όμως μόνο το ότι οι Killers πιάνουν, κατά κοινή ομολογία, πετυχημένα τον αέρα μίας νεανικής σχέσης στο ερημικό Las Vegas των ’60s.
Δεν είναι μόνο η εκπληκτική μουσική κορύφωση που γιγαντώνεται όσο προχωράει το τραγούδι. Οι Killers έχουν το χάρισμα να αγγίζουν ευαίσθητες χορδές με μία αφαιρετικότητα που αφήνει σε όλους περιθώρια οικιοποίησης των συμβολισμών.
Και εδώ αυτό το χάρισμα ξεδιπλώνεται σε όλο του το μεγαλείο. Ακούγοντας στίχους όπως το “Now Cinderella don’t you go to sleep…” και γνωρίζοντας πως η μητέρα του τραγουδιστή έπασχε από καρκίνο όταν αυτός έγραφε αυτό το κομμάτι (έφυγε από τη ζωή λίγα χρόνια μετά), μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς γιατί ο Flowers σχεδόν δακρύζει κάθε φορά που ερμηνεύει ζωντανά αυτό το “παραμύθι”. Και πάλι οι Killers παίρνουν 10 στο story-telling.
2. Read My Mind
(Sam’s Town)
Πόση ευφορία μπορεί να κρύβει μέσα του ένα τραγούδι; Πόσες εικόνες μπορεί να σου δημιουργήσει; Πόσο ευχάριστο μπορεί να είναι ένα βίντεο; Και πόσες φορές μπορείς να το δεις/ακούσεις χωρίς να το βαρεθείς;
Εδώ οι Killers λάμπουν και δεν το κρύβουν, επιχειρώντας να φτιάξουν μία μικρογραφία της ζωής, και να χωρέσουν ξεχασμένες αναμνήσεις και μεγάλα όνειρα, σε ένα τόσο μελωδικό, διακριτικό και στυλάτο πακέτο, όπως είναι το ‘Read My Mind’. “Το καλύτερο κομμάτι που έχουμε γράψει…” σύμφωνα με τον Brandon Flowers, και σχεδόν συμφωνώ μαζί του, αφού μου αρέσει να το σκέφτομαι σαν ένα σύγχρονο ‘Walk Of Life’.
1. All These Things That I’ve Done
(Hot Fuss)
Οι πιο παλιοί θα το θυμάστε να συνοδεύει μία από τις καλύτερες motivational διαφημίσεις της Nike και να γεννάει έναν από τους πιο αινιγματικούς και χαρακτηριστικούς στίχους των Killers: “I’ve got a soul but I’m not a soldier…”. Σκοτεινό track, ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσ’ το γάλα στο ‘Hot Fuss’ και ουσιαστικά αποτέλεσε prequel του ‘Sam’s Town’, μία κλεφτή ματιά στα σπουδαία που ακολουθούσαν, όντας όμως και αυτό ένα αριστούργημα. Για μένα αυτό είναι το “Bohemian Rhapsody” των Killers, το πιο μεγαλοπρεπές έπος της δισκογραφίας τους, τουλάχιστον μέχρι τώρα.
Από τις πρώτες νότες του πιάνο μέχρι την εκρηκτική κορύφωση και τα gospel φωνητικά, αυτό το κομμάτι σε βασανίζει υπέροχα, με τον δυναμικό ρυθμό και τους ειλικρινείς στίχους του. Ένας ύμνος στην απάθεια, στην απόγνωση, στη λύτρωση, στη δεύτερη ευκαιρία, στο να βρεις την θέση σου στον κόσμο, στην επιθυμία να προλάβεις να κάνεις τα πάντα και στον εσωτερικό συναισθηματικό αγώνα που δίνουμε όλοι μας καθημερινά για την αυταρέσκεια και την φιλαρέσκεια. Γιατί όλοι μας κάποιες στιγμές κοιτάμε πίσω και βλέπουμε όλα αυτά τα πράγματα που έχουμε κάνει, και άλλα τόσα που θέλουμε να κάνουμε.
Και εδώ οι Killers πολύ σοφά μας υπενθυμίζουν πως για να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά που ονειρευόμαστε, δεν πρέπει να αρκεστούμε μονάχα στο πάθος (I’ve got a soul), αλλά πρέπει να βρούμε και τη θέληση να μπούμε στη μάχη (but I’m not a soldier)…
