Αποχαιρετισμός στους Last Drive
Πώς ρίχνεις την αυλαία; Πώς λες αντίο μετά από τόσες δεκαετίες, μετά από άπειρες ζωντανές εμφανίσεις; Πολλά συγκροτήματα έχουν βρεθεί αντιμέτωπα με αυτό το ερώτημα και όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότεροι από τους σπουδαίους θα αναζητούν το δικό τους τρόπο να πουν αντίο.
Για τους Last Drive, ο στόχος ήταν απλώς: να μαζέψουν όλο τον δικό τους κόσμο σε μερικές συναυλίες (στην αρχή ήταν 2, πολύ σύντομα έγιναν 5, εύκολα θα γέμιζαν και 10 φορές το Gagarin), να παίξουν όπως μόνο αυτοί ξέρουν και να κάνουν μια γιορτή που δεν θα έχει κανέναν θλιμμένο.
Οι συναυλίες που ανακοινώθηκαν πριν από αρκετούς μήνες έγιναν άμεσα sold out και το μόνο που έμενε ήταν η αναμονή.
Το δικό μας το εισιτήριο το προμηθευτήκαμε για την συναυλία του Σαββάτου, 15 Μαρτίου 2025, όταν και βρεθήκαμε γύρω στις 20:00 να στεκόμαστε στην ουρά έξω από το Gagarin.
Οι πόρτες άνοιξαν ακριβώς στις 20:30 (όπως αναφερόταν και στην σχετική ανακοίνωση), μπήκαμε στον χώρο λίγο αργότερα και αφού προμηθευτήκαμε το απαραίτητο, επετειακό μπλουζάκι (το merch είχε αρκετά μπλουζάκια, διάφορα βινύλια και κάποια βιβλία), πήραμε θέση αρκετά κοντά στο κάγκελο, κάπου 2η με 3η σειρά.
Συζητήσεις και αναλύσεις για διάφορα θέματα μέχρι να περάσει η ώρα, με τον κόσμο τριγύρω να μιλάει για δικές του προσωπικές ιστορίες συνδεδεμένες με το συγκρότημα, ενώ πάνω στη σκηνή στη μεγάλη οθόνη βλέπαμε ένα σωρό φωτογραφίες από όλη την πορεία των Last Drive. Φωτογραφίες από συναυλίες, από παρασκήνια, ασπρόμαυρες, έγχρωμες, κάποιες κουνημένες από την ένταση της στιγμής, μια ολόκληρη μουσική ζωή, όσο εμείς περιμέναμε να πέσει η πρώτη νότα.
Κατά την είσοδό μας στο Gagarin, μια πινακίδα μας ενημέρωνε πως η σημερινή συναυλία θα βιντεοσκοπηθεί και λίγο πριν τις 22:00, ώρα έναρξης του σόου, είδαμε τις κάμερες να παίρνουν τη θέση τους, τόσο μπροστά-μπροστά στο κάγκελο όσο και πάνω και κάτω από τη σκηνή, ενώ μια εναέρια κάμερα τριγυρνούσε σε ένα σκοινί, λίγα μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας.
Όλα αυτά ξεχάστηκαν, όταν, ελάχιστα λεπτά μετά τις 22:00, οι Last Drive βγήκαν στη σκηνή, πήραν στα χέρια τις κιθάρες τους και, χωρίς πολλά-πολλά, ξεκίνησαν να παίζουν, με το κοινό από κάτω να τους χαρίζει απλόχερα χειροκρότημα και ουρλιαχτά σε κάθε ευκαιρία, με μια σημαία της Παλαιστίνης να κυματίζει συχνά ως κατάλληλο ταίρι της ίδιας σημαίας που κρεμόταν στο drum kit.
Όλο αυτό είναι μια γιορτή για εμάς μας είπαν, αρχή με ‘I Love Cindy’, ‘Valley of Death’, ‘Devil May Care’ και για τις επόμενες 2.5 ώρες το Gagarin ήταν ένας χώρος χαράς, χορού και συγκίνησης, με παλιά μέλη να ανεβαίνουν στη σκηνή για να παίξουν ξανά, για μία τελευταία φορά για αυτό το ιστορικό συγκρότημα.
Εδώ μια σύντομη, προσωπική παρένθεση. Λόγω ηλικίας και μουσικών συγκυριών, αν και τους έχω ακούσει και τους έχω ξαναδεί ζωντανά, δεν έγινα ποτέ μεγάλος φαν των Last Drive, ούτε έχω το ίδιο συναισθηματικό δέσιμο που θα είχε αρκετός κόσμος εκεί μέσα. Βλέποντας όμως όλο αυτό το πράγμα που συνέβαινε μπροστά στα μάτια σου, τα χαμόγελα που οδήγησαν σε σπρωξίδια και κάνα δυο καλές αγκωνιές πάνω στο χαμό, είναι δύσκολο να μη νιώσεις χαρούμενος και συγκινημένος που ήσουν εκεί να το βιώσεις.
Και για να επανέρθουμε στα του live, όπου και να κοιτούσες τριγύρω, μόνο χαρά θα εισέπραττες. Οι κιθάρες δεν σταμάτησαν να παίζουν, τα πόδια δε σταμάτησαν να κουνιούνται, όσοι μπορούσαν ήταν εκεί και όσοι δεν μπορούσαν όμως, ένιωθες πως και πάλι εκεί ήταν, με κάποιο τρόπο (χαρακτηριστική η αναφορά στον Νίκο Τριανταφυλλίδη). Στη σκηνή ανέβηκαν και παλιά μέλη (ο Αμοργινός και ο Κασιάρης) για να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την όμορφη βραδιά.
Πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, είχε φτάσει κοντά 12:00 και η μπάντα πήγαινε για πρώτη φορά στα παρασκήνια. Πρώτο encore, Μισιρλού, χορός, δεύτερο encore, μπλε φωτισμός, ‘Blue Moon’, υπόκλιση και αντίο. Ένα φινάλε αντάξιο της περίστασης, που για τόσο κόσμο, σήμαινε τόσα πολλά. Αναρωτηθήκαμε στην αρχή του κειμένου για το πώς ρίχνει την αυλαία μια μπάντα. Όλοι όσοι βρέθηκαν στο Gagarin στις 15 Μαρτίου (αναμφίβολα και στις υπόλοιπες συναυλίες) θα έλαβαν την απάντηση, σε ένα αντίο που άφησε μόνο χαρούμενα πρόσωπα πίσω.