Μεταφορικά, η πεμπτουσία ορίζεται ως το αντικείμενο το ουσιώδες, το κυρίαρχο, το εξαιρετικά ωραίο που διαφέρει από τα άλλα. Επιστημονικά, ορίζεται ως το πέμπτο στοιχείο του σύμπαντος, ο αιθέρας, το αόρατο εκείνο στοιχείο της κοσμολογίας των αρχαίων Ελλήνων που συμπληρώνει τα άλλα τέσσερα θεμελιώδη στοιχεία (φωτιά, αέρας, νερό, Γη). Όλα αυτά λίγο σας ενδιαφέρουν, αλλά εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι μουσικά, η πεμπτουσία είναι το πέμπτο εκείνο στοιχείο (μετά την φωνή, το μπάσο, την κιθάρα και τα ντραμς – ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλα όργανα), που σε διαπερνάει όταν ανακαλύπτεις μια νέα μπάντα που λίγοι ξέρουν, αλλά πολλοί θα εκτιμούσαν. Γιατί, εντάξει, τους Iron Maiden ακόμα κι αν δεν είσαι μουσικόφιλος, κάποια στιγμή θα τους ακούσεις (και την ίδια στιγμή θα τους λατρέψεις), αλλά τους The Last Internationale θα πρέπει να είσαι και λίγο τυχερός για να τους τρακάρεις στα σχετικά YouTube links, ένα μεσημεροαπόγευμα που απλά χαζεύεις.
Εσύ που τους ξέρεις, μπράβο σου. Εσύ που δεν τους ξέρεις, κάτσε στρώσου.
Αν θες, λοιπόν, να μιλήσουμε για μια ιδιαίτερη μπάντα, τότε εγώ θα σου προτείνω τους The Last Internationale που, το 2014, έξι χρόνια μετά την ίδρυσή τους, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ-ντεμπούτο τους, αλλά εγώ μόλις πριν λίγο καιρό ανακάλυψα. Πιο πριν, είχαν κυκλοφορήσει άλλες δύο δουλειές, τα EP ‘The Last Internationale’ και ‘Choose Your Killer’ (μάλλον πρόκειται για το combo των δύο demos που έχουν στο bandcamp τους – αδυνατώ να βρω περισσότερες πληροφορίες, ακόμα και στη Wikipedia), προετοιμάζοντας το έδαφος για το ‘We Will Reign’ του 2014.
Στο ‘We Will Reign’ θα ακούσετε μια υπέροχη φωνή, να τραγουδάει blues για αγάπη κι επανάσταση και ήδη τα πρώτα συν πάνε προς το μέρος τους. Ένα άλμπουμ που κυλάει απαλά, γρήγορα και ευχάριστα. Ένα άλμπουμ φρέσκο, ζωηρό, φωτεινό, που θα καταπιείς κάμποσες φορές μέχρι να αποφασίσεις να αλλάξεις μπάντα. Παραθέτω χαρακτηριστικό δείγμα.
Οι The Last Internationale είναι εκείνοι οι εναλλακτικοί τύποι που θα ήθελες να μένουν δίπλα σου. Εκείνοι που γουστάρουν να παίζουν blues και αγνό rock ‘n’ roll και δίνουν διαφορετικό χρώμα στα βράδια σου κάνοντας πρόβες ή παίζοντας ακουστικές εκδοχές των κομματιών τους.
Ή κάνοντας γαμάτες διασκευές στην κρεβατοκάμαρά τους.
Είναι αυτοί που έγραψαν την Πρωτομαγιά του 2013 ένα εκπληκτικό τραγούδι, ζητώντας όλοι οι εργαζόμενοι να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Κάπου εδώ θα πρέπει να σας αποκαλύψω ότι σε αυτόν τον δίσκο, πίσω από τα ντραμς τους κάθεται ο Brad Wilk, πρώην ντράμερ των Rage Against The Machine και -προφανώς- γνωστός για τις αριστερές του απόψεις, κατόπιν σύστασης του Tom Morello, που κάποτε είχε δηλώσει γι’ αυτούς:
Οι The Last Internationale είναι από τους αγαπημένους μου στο νέο κύμα των επαναστατημένων rockers. Είναι ωμοί και αληθινοί και συνδυάζουν την αισθητική του rock του East Village με τη δύναμη του θωρηκτού Ποτέμκιν.
Αν και η λέξη «επανάσταση», ή έστω η υποκίνησή της, μόνο σπάνιο φαινόμενο στα κομμάτια τους δεν είναι (αναμενόμενο).
Come on love
I know you want to
Reclaim the street with the
Berlin statue
We’ll burn the streets
Regrow the forest
We’ll rob the richest
Give to the poorest
Come on love
Come on love
Κάπου εδώ η αυτόματη αναπαραγωγή θα σε μεταφέρει στους Queens of the Stone Age. Είναι δύσκολο να αντισταθείς, το ξέρω, αλλά κρατήσου γιατί έχουμε λίγο ακόμα.
Αλλά αυτή η υπέροχα μελωδική και ζεστή φωνή της Delila Paz δεν θα μπορούσε να μην τραγουδήσει και κομμάτια για την αγάπη, τον έρωτα και άλλα τέτοια παθιάρικα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε λίγο καλύτερα.
Ή και όχι.
Sometimes I wonder
Where are the dreams we dreamt of?
And all the things we wanted?
And the time we lost to put it back together?
Βέβαια όλα αυτά γίνονται για να σου μιλήσει η τύπισσα για αγάπη και επανάσταση στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, κι όλα αυτά με rock ‘n’ roll και τόνους παρανοϊκής ενέργειας να κατακλύζουν το σύμπαν. Ο τίτλος καθόλου τυχαίος -δεν πιστεύω- πως είναι, μιας και το 1968 σηματοδοτήθηκε από ένα παγκόσμιο κύμα διαδηλώσεων κατά της στρατιωτικής και γραφειοκρατικής ελίτ. Για περισσότερα σας παραπέμπω εδώ.
The more I love
The more I feel I can make it revolution
The more I make revolutoion
The more I feel I can make it looooove
We’re not revolutionaries
Sit around and talkin pennies
We speak in a different fashion
our language is direct action
For everyone who to stop us
We multipy three or four
Woone or one could stop us
Cut down on he killing floor
Δωράκι: Το έχουν παίξει ζωντανά μαζί με τον Tom Morello (το βλέπεις εδώ)
Όσο για το όνομα τους… Είναι εμπνευσμένο από την Σοσιαλιστική Διεθνή, ενώ το “Last” (= τελευταία) συμβολίζει την τελευταία ευκαιρία του πλανήτη μας να αντιδράσει στα τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα που τον απειλούν. Κάπου εδώ, σίγουρα θα έχεις λατρέψει τους The Last Internationale, σίγουρα για τη μουσική τους (που είναι και ο κύριος λόγος που γράφεται αυτό το άρθρο), ίσως και για τις κοινωνικοπολιτικές τους θέσεις.
