Τίτλοι έναρξης για το The Last of Us
Σχεδόν από το ξεκίνημα της βιομηχανίας των βιντεοπαιχνιδιών, οι άνθρωποι του Hollywood προσπάθησαν να μεταφέρουν αγαπημένους χαρακτήρες και στην μεγάλη οθόνη.
Γιατί όχι, εξάλλου; Τα δύο μέσα συγγενεύουν με διάφορους τρόπους, οπότε, θα έλεγε κανείς, πως είναι αυτό που λένε οι ξένοι, no brainer. Για κάποιο λόγο όμως, δεκαετίες τώρα, η μίξη αυτή οδηγούσε μόνο σε καταστροφές.
Φυσικά, υπήρξαν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις (η πρώτη ταινία Silent Hill, για παράδειγμα, είναι μία τίμια απόδοση, τουλάχιστον της ατμόσφαιρας των παιχνιδιών), ενώ άλλες περιπτώσεις μεταμορφώθηκαν, με την βοήθεια του χρόνου, σε αγαπημένες cult ταινίες (Super Mario Bros. ας πούμε).
Τώρα όμως, τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν. Το The Last of Us, λένε ένα σωρό κριτικοί, έρχεται για να σπάσει την κατάρα της μεταφοράς βιντεοπαιχνιδιών στην οθόνη (μικρή ή μεγάλη). Ένας ισχυρισμός, όχι ακριβώς λάθος, αλλά σαν να παραμερίζει κάποια πράγματα. Τα τελευταία χρόνια εξάλλου, είδαμε τα Castlevania, Arcane και Cyberpunk: Edgerunners, τα οποία, το καθένα με τον τρόπο τους, μετέφεραν το ύφος των αντίστοιχων παιχνιδιών με αρκετή επιτυχία. Βέβαια, εύκολα παρατηρεί κανείς έναν συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε αυτές τις τρεις σειρές: ήταν όλες animation.
Στο live action μέρος των πραγμάτων, είχαμε την σειρά The Witcher, η οποία ναι μεν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κρίνεται πετυχημένη, αλλά όχι ιδιαίτερα αγαπητή.
Το The Last of Us όμως, έμοιαζε με διαφορετική περίπτωση και με το πρώτο του επεισόδιο να έχει ήδη κερδίσει κοινό και κριτικούς, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς έφτασε ως εδώ. Βασικός παράγοντας της επιτυχίας είναι, φυσικά, οι άνθρωποι πίσω από τις κάμερες.
Ο Craig Mazin έκανε ήδη μια τεράστια επιτυχία το 2019 με το Chernobyl, είναι όμως η παρουσία του Neil Druckmann που, υποθέτουμε, κάνει την διαφορά. Ο συνδημιουργός των παιχνιδιών (o Bruce Stralley βοήθησε πάρα πολύ στη δημιουργία του πρώτου μέρους), προσπαθούσε χρόνια να μεταφέρει το The Last of Us στο σινεμά, μάταια όμως. Όπως δηλώνει ο ίδιος, «ήταν απλώς πολύ μεγάλο για να χωρέσει σε ένα script ταινίας».
Ήταν η συνάντησή του με τον Mazin που τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως το εγχείρημα αυτό ταιριάζει περισσότερο στη λογική μίας τηλεοπτικής σειράς. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήταν, από τη φύση του κιόλας, ένα αρκετά κινηματογραφικό παιχνίδι, τα κομμάτια του παζλ ήταν ήδη εκεί, απλώς έμενε κάποιος να τα ενώσει.
Σημαίνει αυτό πως η δουλειά ήταν εύκολη; Φυσικά και όχι. Μπορεί τηλεόραση-σινεμά και βιντεοπαιχνίδια να μοιράζονται πολλά κοινά χαρακτηριστικά, αλλά ο τρόπος που μεταδίδεις την πληροφορία σε κάθε μέσο, διαφέρει. Αλλιώς προσεγγίζεις την ιστορία όταν ο θεατής είναι παθητικός και ο μόνος του έλεγχος στην οθόνη είναι το αν θα πατήσει pause ή όχι και αλλιώς όταν ο θεατής κρατάει ένα χειριστήριο στα χέρια του, με το οποίο ελέγχει τον χαρακτήρα που βλέπει μπροστά του.
Η διαφορά αυτή, είναι και ο βασικός λόγος που είχα κάποιους ενδοιασμούς για την σειρά. Το gameplay του The Last of Us, αν και όχι κάτι το επαναστατικό, ήταν στιβαρό, έντονο και βοηθούσε πολλές φορές την ιστορία να πάει μπροστά, την πλαισίωνε με τον καλύτερο τρόπο. Αν βγάλεις αυτό, υπήρχε ο φόβος μέσα μου, πως θα μείνει ουσιαστικά μία ιστορία αποκάλυψης, όχι ακριβώς The Walking Dead, όχι τόσο βαρύ όσο το The Road, αλλά κάτι ενδιάμεσο.
Λοιπόν, με βάση το πρώτο αυτό επεισόδιο, οι ανησυχίες διαλύονται. Και δεν είναι μόνο η δεδομένη ποιότητα της σειράς από άποψη παραγωγής (για ΗΒΟ μιλάμε), αλλά και το ότι οι δημιουργοί φαίνεται να κερδίζουν ένα μεγάλο στοίχημα. Βλέπετε, το τηλεοπτικό The Last of Us, αν ήθελε να πετύχει, έπρεπε να το κάνει σε δύο μέτωπα: πρώτον, το προφανές, να κερδίσει όσους δεν έχουν ιδέα για την ιστορία του Joel και της Ellie. Αυτό, το πετυχαίνεις με καλή γραφή, σκηνοθεσία, ξέρετε, τα γνωστά.
Το δεύτερο όμως, είναι λίγο πιο περίπλοκο. Πώς θα μπορούσαν να πείσουν και όσους ξέρουν απ’ έξω και ανακατωτά το σενάριο του παιχνιδιού, πως αξίζει να αφιερώσουν τον χρόνο τους και με την σειρά; Εδώ είναι η πραγματική έκπληξη. Από την εναρκτήρια σκηνή κιόλας, φαίνεται πως δεν ενδιαφέρεται να μεταφέρει αυτούσιο το παιχνίδι στην τηλεοπτική οθόνη και αυτό το βλέπουμε επανειλημμένα, καθ’ όλη την (μεγάλη) διάρκεια του επεισοδίου.
Είναι μία ισορροπία πολύ ιδιαίτερη, για την οποία μιλάνε οι δύο δημιουργοί στο επίσημο podcast της σειράς, το οποίο παρουσιάζει κιόλας ο Troy Baker (ο videogame Joel). Έτσι, σε κάποιες περιπτώσεις παίρνουμε εντελώς νέο υλικό, η σειρά ρίχνει φως σε πράγματα που δεν είδαμε ή δεν ακούσαμε ποτέ στο παιχνίδι (π.χ. η δουλειά του Joel), ενώ σε άλλες, είναι λες και παίρνουμε τις extended σκηνές του παιχνιδιού.
Εδώ και μια δεκαετία, η εισαγωγή του The Last of Us θεωρείται μία από τις καλύτερες όλων των εποχών, και όχι άδικα. Δεν ξέρω αν η τηλεοπτική εκδοχή του θα αγαπηθεί με τον ίδιο τρόπο, αλλά η δουλειά που έγινε είναι εξαιρετική. Το πρώτο μισάωρο του επεισοδίου είναι ένας εκτεταμένος πρόλογος αυτού που είδαμε στο παιχνίδι, με την ένταση να κλιμακώνεται σιγά-σιγά, σε ένα κλείσιμο σπαραχτικό και άκρως πιστό στο ύφος του παιχνιδιού.
Ο Pedro Pascal (Game of Thrones, Mandalorian) αποδεικνύεται από το πρώτο λεπτό εξαιρετική επιλογή για τον Joel και ανυπομονώ να δω τι έχει να προσφέρει στη συνέχεια, ενώ η Bella Ramsey, αν και με μία εμφάνιση που περισσότερο υπόσχεται πράγματα για την συνέχεια, παρά δείχνει από τώρα, φαντάζει ιδανική Ellie.
Σε άλλες, μικρές λεπτομέρειες, η μουσική του Gustavo Santaolalla παραμένει ανατριχιαστική, ενώ οι θεατές δεν άργησαν να εντοπίζουν μικρά easter eggs, όπως το μπλουζάκι της Sarah (Nico Parker) και άλλα πραγματάκια που δείχνουν την προσοχή που δόθηκε σε αυτήν την μεταφορά.
Το τέλος του επεισοδίου βρίσκει το πρωταγωνιστικό δίδυμο, μαζί με την Tess (Anna Torv) να φεύγουν από την «ασφάλεια» του οικισμού τους προς την κατεστραμμένη πόλη (θαυμάσιο το πλάνο με τους δύο ουρανοξύστες), σε μία αποστολή που τους δόθηκε από την Marlene (Merle Dandridge). Η αποστολή; Να μεταφέρουν την Ellie με ασφάλεια στους υπόλοιπους Fireflies, μία ομάδα που εναντιώνεται στο υπάρχον καθεστώς.
Με νέες, θανάσιμες απειλές να βρίσκονται μπροστά τους, τα πράγματα θα γίνουν πιο περίπλοκα αλλά και εντυπωσιακά από δω και στο εξής, με τα πρώτα σημάδια όμως, να είναι άκρως ενθαρρυντικά για τη συνέχεια.
Αν νομίζετε πως ξέρετε τι να περιμένετε, μην παίρνετε φόρα. Όπως δηλώνει και ο Druckmann, αυτή είναι μια ιστορία για την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και πώς αυτή μας οδηγεί πολλές φορές και στις χειρότερες συμπεριφορές. Τι σημαίνει ακριβώς αυτό; Θα το μάθουμε λίαν συντόμως.
The Last of Us trailer:
