The Northman (2022)
Μετά το ‘The VVitch’ του 2015 και το ‘The Lighthouse’ του 2019, ο αγαπημένος Αμερικανός σκηνοθέτης Robert Eggers, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με το ‘The Northman’ μια ταινία βασισμένη στο Σκανδιναβικό saga του Άμλετ, την ίδια ιστορία που είχε δώσει αρκετούς αιώνες πριν την έμπνευση στον Ουίλιαμ Σαίξπηρ να δημιουργήσει το ομότιτλο θεατρικό αριστούργημά του.
Στα τέλη του 9ου αιώνα οι Βίκινγκς βρίσκονται στο απόγειο της ακμής τους.
Ο μικρός Άμλεθ είναι ενθουσιασμένος, καθώς ο πατέρας του Βασιλιάς Όρβαντιλ (Ethan Hawke) επιστρέφει θριαμβευτής από μία ακόμα εκστρατία.
Η χαρά του νεαρού πρίγκιπα θα κρατήσει ελάχιστα όμως, καθότι την επόμενη μέρα γίνεται μάρτυρας της ανηλεούς δολοφονίας του πατέρα του από τα χέρια μάλιστα του θείου του Φιόλνιρ, ο οποίος θα απαγάγει τη μητέρα του και θα σφετεριστεί το θρόνο. Κυνηγημένος από το ίδιο του το αίμα θα καταφύγει στη γη των Ρως και με τη φωτιά της εκδίκησης μέσα του μέρα με τη μέρα να φουντώνει, θα επιστρέψει όταν ενηλικιωθεί για να εκδικηθεί αυτά για τα οποία υπήρξε μάρτυρας ως παιδί.
Μετά από τη σύντομη εισαγωγή των γεγονότων της παιδικής ηλικίας, η ταινία επικεντρώνεται στον ενήλικο πλέον Άμλεθ (Alexander Skarsgård) που ως αιμοδιψής μπερζέκερ πλέον επιστρέφει για να πάρει την εκδίκησή του.
Παρότι έχει δώσει στα δύο προηγούμενα έργα του τα δημιουργικά του διαπιστευτήρια, ο Eggers δεν εφησυχάζει σκηνοθετικά στο τρίτο του πόνημα, δίνοντας μια μεστή ταινία, που καλπάζει (συχνά αργά) στο δικό της ρυθμό, με ατμοσφαιρικό, μυστικιστικό και συχνά ιδιαίτερα βίαιο τρόπο.
Οι σκηνές ωμού ρεαλισμού, ενάλλάσονται με στιγμές που είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς αν αποτελούν οράματα του πρωταγωνιστή ή πραγματικότητα, καταλήγοντας όμως πάντα σε ένα άρτιο αφηγηματικά και σκηνοθετικά αποτέλεσμα.
Απίστευτη είναι η σημασία που έχει δώσει ο Robert Eggers στη λεπτομέρεια και την ιστορική ακρίβεια του έργου του.
Είναι πασιφανές από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, πως ο σκηνοθέτης έχει μελετήσει διεξοδικά την ιστορία και τη μυθολογία των Βίκινγκς, αποδίδοντας σε απόλυτο βαθμό την κοινωνία, τις αντιλήψεις αλλά και την ατμόσφαιρα της εποχής, μεταφέροντας σε αυτή ολοκληρωτικά το θεατή και επιτρέποντάς του να νιώσει στο δέρμα του την αγριάδα, τη σκληρότητα και τον διαρκή τρόμο του κόσμου των Βόρειων.
Από την άλλη πλευρά, αν κανείς δεν είναι αρκετά εξοικειωμένος με την ιστορία τους, θα χάσει σίγουρα κάποιες λεπτομέρειες, κάτι που ευτυχώς δεν λειτουργεί αποτρεπτικά ως προς την κατανόηση της πλοκής ή την συναισθηματική ταύτιση με τους χαρακτήρες.
Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, ο Robert Eggers έχει επιλέξει εξαιρετικούς ερμηνευτές να πλαισιώσουν το ‘The Northman’. Η διαφορά εδώ είναι πως το cast που έχει να διαχειριστεί είναι τεράστιο από άποψη ονομάτων.
Ο Alexander Skarsgård είναι συγκλονιστικός στο ρόλο του πρωταγωνιστή, δίνοντας μια τρομακτική ερμηνεία με ιδιαίτερα θορυβώδη τρόπο, όπως άλλωστε αρμόζει σε έναν μπερζέκερ.
Απέναντί του βρίσκεται ο Claes Bang, που ενσαρκώνει το αντίπαλο δέος του πρωταγωνιστή μέσα από ένα σιωπηλό και καρτερικό, όχι όμως λιγότερο δυνατό δρόμο.
Η Anya Taylor-Joy επιστρέφει σε έργο του Robert Eggers και χωρίς να έχει όλη την ταινία πάνω της όπως στο ‘The VVitch’ καταφέρνει να ξεχωρίσει ως ένας σπουδαίος γυναικείος ρόλος, τόσο ερμηνευτικά όσο και σεναριακά, μέσα στην οχλοβοή των αρσενικών πρωταγωνιστών.
Ethan Hawke και Nicole Kidman, ηθοποιοί που έχουν πολλάκις χαρακτηριστεί άδικα και σκληρά ως άχαροι, δίνουν και αυτοί πολύ δυνατές ερμηνείες, με την Kidman να εξελίσσεται και στο ρόλο έκπληξη της ταινίας.
Από τα υπόλοιπα μέλη του πολύβοου cast, τόσο η Bjork όσο και ο Willem Dafoe εμφανίζονται για ελάχιστα λεπτά στην ταινία, δίνοντας μαθήματα υποκριτικής μεν, υπό τη μορφή γαρνιτούρας δε, κατά τη διάρκεια των μικρών τους περασμάτων.
Τέλος αξίζει να σημειωθεί πως σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες ταινίες του δημιουργού που είχαν είτε μόλις δύο στην περίπτωση του The Lighthouse, είτε μετρημένους στα δάχτυλα ηθοποιούς (βλέπε The VVitch), στο ‘The Northman’ παίζουν δεκάδες ακόμα ηθοποιοί, ενσωματωμένοι αψεγάδιαστα στην ταινία.
Άξια αναφορά είναι και η μουσική της ταινίας, από τους Robin Carolan και Sebastian Gainsborough, η οποία είναι αποκλειστικά ορχηστρική, βασισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στα βιολιά, στο hurdy gurdy και στα κρουστά και η οποία δένει σε απόλυτο βαθμό με τις σκηνές και μεταφέρει το θεατή πιστά στη σκληρότητα της εποχής του Μεσαίωνα.
Όπως άλλωστε συνηθίζει στις ταινίες του ο Αμερικανός δημιουργός, έτσι και εδώ δεν φοβάται να αγγίξει φιλοσοφικά και κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν διαχρονικά την ανθρωπότητα, γύρω από τη φύση και την αγριότητα του πολέμου και της εκδίκησης, και κατά πόσο κανείς μπορεί με αυτά ως μέσα να αναζητήσει λύσεις και να οδηγηθεί τελικά σε λύτρωση.
Ο εν λόγω προβληματισμός αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του ‘The Northman’, αλλά για την αποφυγή των spoiler, δεν θα ειπωθεί κάτι περισσότερο σε αυτή την κριτική.
Σε μια δύσκολη περίοδο για τον παραδοσιακό κινηματογράφο, με τις αίθουσες να έχουν γεμίσει με ταινίες για υπερήρωες και περιπέτειες με cgi που ναι μεν έχουν την ομορφιά τους αλλά συχνά κουράζουν με την επαναληπτικότητά τους, o Robert Eggers έρχεται με το ‘The Northman’ να θυμίσει τι σημαίνει αρτιότητα στην ατμόσφαιρα, στο σενάριο και τη σκηνοθεσία, δίνοντας παράλληλα μια πνοή ζωής σε ένα είδος ταινιών που στη μετά covid-19 εποχή αποτελεί δυστυχώς είδος υπό εξαφάνιση για τις αίθουσες.
Το ‘The Northman’ η ιστορία της εκδίκησης του Άμλεθ, είναι μια ταινία που κάθε σινεφίλ αξίζει να παρακολουθήσει στην κινηματογραφική αίθουσα, με τη βεβαιότητα πως το θέαμα θα γυρίζει στο μυαλό του για χρόνια και θα εξέλθει από αυτή θετικά προβληματισμένος.
