Το φεγγάρι από πάνω μας ήταν μισό, υπήρχε όμως η υπόσχεση να το δούμε γεμάτο πάνω στη σκηνή μέχρι το τέλος της βραδιάς. Στις 21:15 το Ηρώδειο φωτίστηκε και ο Mike Scott εμφανίστηκε στη σκηνή, σαν ένας μοναχικός καουμπόι που πλησιάζει το πιάνο του σαλούν με θράσος. Μετά τους πρώτους χαιρετισμούς εμφανίστηκαν και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας.
Οι Waterboys, σε ένα σχεδόν κατάμεστο Ηρώδειο (υπήρχαν ελάχιστες κενές θέσεις), μας χάρισαν μια όμορφη βραδιά, με ένα ροκ σόου χωρίς πολλά λόγια, αλλά γεμάτο συναίσθημα και τζαμάρισμα.
Για το επόμενο δίωρο, ήμασταν απλοί θεατές του Mike Scott και της παρέας του, που έκαναν μια βόλτα σε παλιές και νέες επιτυχίες του συγκροτήματος. Με την μπάντα να είναι σε καλή φόρμα και να πηγαίνει ακούραστα από το ένα τραγούδι στο άλλο, είχαν ήδη μπει γερές βάσεις για ένα όμορφο βράδυ.
Οι πρώτες νότες του ‘A Girl Called Johnny’ ξεσήκωσαν το κοινό, το οποίο πάντα βοηθούσε με φωνές και χειροκροτήματα (κάποια στιγμή ο Scott αναρωτήθηκε γιατί υπήρχε ο κενός ημικύκλιος χώρος μπροστά από τη σκηνή και, αν ακούσαμε καλά, μάλλον κατέληξε στο ότι είναι εκεί για να προσφέρουν δώρα στις μούσες).
Το ‘This Is The Sea’, ένα άκρως αγαπημένο τραγούδι, παρουσιάστηκε σε μια κάπως πιο μπαλαντέ, slowed down εκδοχή, χωρίς όμως αυτό να του αφαιρεί κάτι από το πλούσιο συναίσθημα που αναβλύζει.
Στο πρώτο μέρος του σετ πάντως, αναμφίβολα αυτός που έκλεψε την παράσταση, ήταν ο Brother Paul Brown, ο πληκτράς με το παρδαλό πουκάμισο, που με ύφος frontman έτρεχε πάνω κάτω στη σκηνή και έπαιζε αδιάκοπα με το κοινό.
Συνέχεια με ‘Fisherman Blues’ (τι τραγούδι), που μπορεί να του έλειπε το βιολί, δεν του έλειπε όμως και η ενεργεία και κάπου εκεί ο Mike Scott έμεινε πάλι μοναχός στη σκηνή. Όχι για πολύ όμως, γιατί δευτερόλεπτα μετά εμφανίστηκε ο Πάνος Σκουτέρης με το κλαρίνο στο χέρι για μια ιδιαίτερη εκτέλεση του ‘The Return of Pan’, στην ίσως πιο αξιομνημόνευτη στιγμή της βραδιάς.
Το ‘The Pan Within’ ήταν μια μικρή μουσική Οδύσσεια, που ξεκίνησε και τελείωσε με το ‘Because The Night’ και το υπόλοιπο main set ολοκληρώθηκε με την μπάντα να παίρνει το χρόνο της με δυνατά extended outros, που έδιναν την ευκαιρία σε κάθε μέλος να ξεχωρίσεις αλλά κυρίως στους δυο πληκτράδες να παίζουν μεταξύ τους.
Μετά το όμορφο ‘In My Time On Earth’, οι Waterboys είπαν την πρώτη καληνύχτα της βραδιάς, όχι όμως και την τελευταία. Στα λεπτά που έλειψαν από τη σκηνή, δεν ήταν λίγοι αυτοί που σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους και περπάτησαν προς τις εξόδους, με μερικούς να επιστρέφουν πίσω βέβαια.
Η μπάντα επέστρεψε, όπως και η μουσική. ‘And a Bang to The Ear’ για αρχή του encore και όλοι ξέραμε πως μόνο με έναν τρόπο θα μπορούσε να κλείσει η βραδιά. Σίγουρα, οι Waterboys δεν είναι συγκρότημα του ενός τραγουδιού, αλλά μάλλον θα ένιωθαν περήφανοι αν αυτό το ένα τραγούδι ήταν το ‘The Whole of the Moon’.
Και ουράνια τόξα είδαμε και πετάξαμε ψηλά και ξανάδινε η μπάντα πάσα στο κοινό, εμείς την επιστρέφαμε σε αυτούς σε έναν όμορφο επίλογο μιας όμορφης βραδιάς που είχε ροκ, είχε folk, είχε ενέργεια.
Οι Waterboys στο Ηρώδειο έδειξαν πως μπορούν ακόμα και το ελληνικό κοινό έδειξε πως θα τους στηρίζει όποτε περνούν να πουν ένα γεια.
Waterboys – Ηρώδειο / Setlist:
Don’t Bang The Drum
Where the Action Is
Glastonbury Song
How Long Will I Love You
Ladbroke Grove Symphony
A Girl Called Johnny
This Is The Sea
Blackberry Girl
When Ye Go Away
Fisherman’s Blues
The Return of Pan
The Pan Within
My Wanderings in the Weary Land
Medicine Bow
Be My Enemy
In My Time On Earth
Encore:
And A Bang On The Ear
The Whole Of The Moon
