Eίδαμε την πρώτη σεζόν του The Witcher στο Netflix και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Evil is evil. Lesser, greater, middling, it’s all the same.
Το The Witcher είναι η πολυαναμενόμενη σειρά φαντασίας του Netflix που βασίζεται στα βιβλία του Πολωνού συγγραφέα, Andrzej Sapkowski.
Η εν λόγω σειρά βιβλίων ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην Πολωνία και στην ανατολικό-κεντρική Ευρώπη αλλά η δημοτικότητά της εκτοξεύτηκε μετά από την κυκλοφορία των ομώνυμων videogames, όπου το τρίτο και τελευταίο (μέχρι στιγμής) της σειράς θεωρείται ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών.
Αυτή δεν είναι η πρώτη απόπειρα μεταφοράς των βιβλίων σε live action σειρά καθώς είχαν προηγηθεί μία ταινία το 2001 και μία σειρά 13 επεισοδίων που την ακολούθησε το 2002, και οι δύο Πολωνικής παραγωγής – αμφιβόλου ποιότητας.
(Στην Πολωνία είναι τόσο μεγάλη υπόθεση το The Witcher όπου τα σχολιαρόπαιδα πήγαν εκδρομή στον κινηματογράφο για να δούνε την ταινία).
Και ερχόμαστε στα τέλη του 2019 όπου και κυκλοφόρησε η σειρά.
Πριν την πρεμιέρα της υπήρξε μία πρωτόγνωρη προώθηση και ανυπομονησία, καθώς το The Witcher έχει τεράστιο κοινό τόσο λόγω των βιβλίων, αλλά κυρίως λόγω των videogames.
Η παραγωγή είχε ένα πολύ δύσκολο ρόλο, καθώς έπρεπε να ικανοποιήσει όλους αυτούς που την περίμεναν και να κερδίσει νέους ακόλουθους.
Τελικά, έκανε μία πολύ καλή δουλειά αφήνοντας ευχαριστημένους τους περισσότερους fan της.
Ανήκω στην κατηγορία που γνώριζε για τα games/βιβλία, αλλά δεν είχα παίξει/διαβάσει κανένα από αυτά (λίγο το πρώτο βιβλίο πριν ξεκινήσει η σειρά), οπότε εκφέρω τη γνώμη μου καθαρά ως τηλεθεατής της σειράς.
Η σειρά αποτελείται από 8 επεισόδια τα οποία λειτουργούν ως εισαγωγή στον κόσμο του. Είναι μια καθαρά ενήλικη μεσαιωνική σειρά φαντασίας που τα συστατικά της είναι ό,τι ακριβώς περιμένει κανείς: μαγεία, μάχες, δράκοι, ξωτικά, σεξ, μυστήριο, αποκεφαλισμοί, ωραία τοπία κ.ό.κ.
Μας συστήνει τους κύριους χαρακτήρες και το τι ζόρι τραβάει ο καθένας: τον πρωταγωνιστή Geralt of Rivia (τον οποίο υποδύεται ο Henry Cavill, το μεγάλο όνομα της σειράς), την Yennefer και την Ciri.
Επίσης, παίρνουμε μια ιδέα για το τι παίζει με τα βασίλεια αυτού του κόσμου, όπως το Nilfgaard και η Cintra, καθώς και τι ρόλο παίζουν οι witcher, οι mage κ.ο.κ. Τέλος, εισάγει έννοιες όπως το law of surprise και το «πεπρωμένο», που από ό,τι φαντάζομαι είναι βασικό στην πλοκή της σειράς.
Το The Witcher είναι μια ακριβή και προσεγμένη παραγωγή, με πολύ καλό (αν και σχεδόν άγνωστο) cast, ο Henry Cavill ιδανικός για τον ρόλο.
Έχει σχετικά καλή σκηνοθεσία και όμορφη μουσική υπόκρουση που ταιριάζει γάντι με τη σειρά, με bonus το βάρδο Jaskier και το hitάκι του που πιστεύω ότι ήδη έχει γίνει fan favourite.
Οι χορογραφίες στις μάχες είναι πολύ δουλεμένες και τα εφέ τις περισσότερες φορές είναι αληθοφανή.
Ο κόσμος είναι αρκετά ενδιαφέρων και ήδη φαίνεται τι θα ακολουθήσει, από τη μία το μεταφυσικό κομμάτι με τους witchers, τους mages, τα τέρατα κλπ. και από την άλλη η ίντριγκα και οι συγκρούσεις μεταξύ των βασιλείων και των ισχυρών αυτού του κόσμου.
Όμως, προφανώς και δεν είναι τέλεια και έχει κάποια θέματα που μπορεί να ξένισαν μερικούς.
Αρχικά, η πλοκή δεν είναι γραμμική, οι τρεις χαρακτήρες εξιστορούνται σε τρεις διαφορετικές περιόδους, όπου στο τέλος συναντώνται στην ίδια χρονική περίοδο.
Κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα μεμπτό, αλλά για όσους δεν έχουν ιδέα για το The Witcher και τον κόσμο, στην αρχή θα χαθούνε λίγο χρονικά, όπως εγώ.
Ένα πράγμα που δεν με ενθουσίασε προσωπικά είναι ότι η σειρά δεν μου προσέφερε κάτι για να με καθηλώσει όπως για παράδειγμα να τελειώσει με ένα cliffhanger για να με κάνει να περιμένω με ανυπομονησία την δεύτερη σαιζόν.
Αν δεν είχε γίνει όλη αυτή η προώθηση και δεν ήξερα ότι πίσω του βρίσκεται μια πολύ καλή πρώτη ύλη και απλά έβλεπα τη σαιζόν χωρίς να έχω ιδέα για το The Witcher, μάλλον δεν θα μου κινούσε τόσο το ενδιαφέρον, καθώς πρόκειται καθαρά για μία εισαγωγή στη σειρά και στο τι ακολουθεί.
Επίσης, ένα παράπονο που ακούγεται από κάποιους fans των παιχνιδιών-βιβλίων το ότι κάποιοι χαρακτήρες διαφέρουν εμφανισιακά από το πρωτότυπο υλικό, ίσως λόγω του political correctness που επικρατεί το τελευταίο διάστημα.
Το μόνο σημαντικό θέμα που έχει η σειρά είναι ότι κάποιες στιγμές γίνεται άθελα αστεία, όπως με την μόνιμα επιτηδευμένη βραχνή φωνή του Henry Cavill.
Σαν αισθητική, ορισμένες φορές μου θυμίζει τον… Ηρακλή με τον ανυπέρβλητο Kevin Sorbo που βλέπαμε όλοι Σάββατο-Κυριακή μεσημέρι στο Star και ειδικά κάποια τέρατα ήταν αστεία ομολογουμένως.
Το The Witcher είναι μια σειρά που αξίζει να δει και να ακολουθήσει κανείς. Είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις μεταφοράς ενός τίτλου, που έχει υπάρξει videogame, σε live-action μέσο και να παρουσιάζει τέτοιες προοπτικές.
Μακάρι να συνεχίσει ακόμη καλύτερα και πιο προσεγμένα, να ικανοποιήσει το ήδη τεράστιο κοινό που την περίμενε πριν καν ανακοινωθεί, να κερδίσει νέους οπαδούς το Netflix να μας χαρίσει μια επική σειρά να βλέπουμε για χρόνια.
Ετοιμαστείτε για αρκετές διασκευές του ‘Toss a Coin’…
The Witcher – Netflix: Trailer
