Οι Van Canto είναι ένα power μέταλ συγκρότημα από τη Γερμανία. Όπως βλέπετε από την εισαγωγική πρόταση απουσιάζει η λέξη «ακόμα», πριν τη λέξη «ένα» κι αυτό γιατί δεν μοιάζουν με οτιδήποτε έχετε ξανακούσει. Οι Van Canto είναι μια a capella μπάντα. Τι σημαίνει αυτό; Πως με εξαίρεση τα ντραμς, κάθε άλλο όργανο έχει αντικατασταθεί από φωνητικά με το αποτέλεσμα να είναι πολύ ιδιαίτερο και να ακροβατεί μόνιμα ανάμεσα σε μια love it or hate it φάση, με πολλούς φανατικούς φίλους αλλά και αρκετούς πολέμιους. Μέχρι σήμερα είναι περισσότερο γνωστοί στο ευρύτερο κοινό από τις a cappela διασκευές τους σε κλασικά μέταλ κομμάτια, όπως το ‘Battery’ των Metallica ή το ‘Primo Victoria’ των Sabaton , άδικα βέβαια, καθώς η πραγματική τους αξία βρίσκεται στα στις δικές τους συνθέσεις.
Με το ‘Voices Of Fire’ αποφάσισαν να κάνουν το επόμενο βήμα, απαρνούμενοι πλήρως τις διασκευές και συνθέτοντας μια μέταλ όπερα με τρομερές guest συμμετοχές όπως αυτή του John Rhys-Davies στο ρόλο του αφηγητή, γνωστού από την ενσάρκωση του Gimli στην τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, της παιδικής χορωδίας του Ντόρτμουντ, αλλά και της χορωδίας Metro Voices του Λονδίνου, ένα κομμάτι του εντυπωσιακού βιογραφικού της οποίας μπορείτε να δείτε εδώ.
Το άλμπουμ περιγράφει την ιστορία μιας ομάδας βάρδων αλλά δεν θα γράψω περισσότερα για το τι λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια αυτής, καθώς έτσι θα χαθεί ένα τμήμα της μαγείας της ακρόασης. Κάθε κομμάτι είναι και μια πράξη του έργου κάτι που αποκλείει εξ’ ορισμού την ύπαρξη τραγουδιών fillers, ενώ σαν δίσκος ακούγεται σαφώς καλύτερα ολόκληρος, από ό,τι τμηματικά.
Ξεκινά δε με ένα μακρύ πρόλογο από τον Rhys-Davies και το track (τι έκπληξη) ‘Prologue’.
Σε πολλά σημεία ο αφηγητής παρεμβαίνει για να συμπληρώσει με μαεστρικό τρόπο την ιστορία, χωρίς να διακόπτει στο ελάχιστο τη ροή του άλμπουμ.
Ακολουθεί το ‘Clashings on Armour Plates’ στο οποίο το συγκρότημα αποφάσισε να βασίσει το πρώτο lyric video του δίσκου. Δεν θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερα καθώς ξεχωρίζει αμέσως και βάζει με συνοπτικές διαδικασίες τον ακροατή στο κλίμα του δίσκου. Είναι δε, από τα λίγα κομμάτια που μπορούν να σταθούν μόνα τους, χωρίς να έχει ακούσει κανείς όλο το άλμπουμ για να πιάσει το νόημα τους.
Τη σκυτάλη παίρνει το ‘Dragonwake’ που κατεβάζει ταχύτητα και επιλέγει μια πιο αργή αφήγηση της ιστορίας, με έντονο το στοιχείο των συνοδευτικών χορωδιών, κάτι βέβαια που συνεπάγεται και τρομερή ατμόσφαιρα.
Το ‘Time And Time Again’ αποπνέει ένα πιο ποπ αέρα, που προσωπικά δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε, αλλά μάλλον χρειάζεται, ώστε να επέλθει μια ισορροπία στο δίσκο και να μην γίνει κουραστικός.
Το κομμάτι νούμερο πέντε, έχει τίτλο ‘All My Life’ και επαναφέρει τα πράγματα στο γνωστό για τους Van Canto ύφος. Δυνατό, με πολύ ενδιαφέρουσες φωνητικές εναλλαγές. Στο σημείο αυτό της ακρόασης, συνειδητοποίησα πως η Inga Scharf, η θηλυκή παρουσία του σχήματος, έχει λίγο μεγαλύτερη συμμετοχή από ό,τι στους παλιότερους δίσκους της μπάντας, κάτι που βέβαια λειτουργεί υπέρ τους, καθώς μιλάμε για μια εξαιρετική ερμηνεύτρια.
Ίσως το πιο τυπικό κομμάτι της μπάντας, με τα μέχρι αυτό το δίσκο δεδομένα είναι το ‘Battleday’s Dawn’. Το συγκρότημα καλπάζει με μεγάλη ταχύτητα σε όλη τη διάρκεια του και το αποτέλεσμα παρασύρει τον ακροατή σε παραμυθένια μονοπάτια.
Και προχωράμε στο ‘Firevows (Join The Journey)’. Θεατρικό όσο κανένα άλλο τραγούδι στο ‘Voices Of Fire’, με φωνητικές ερωταπαντήσεις ανάμεσα στον Dennis “Sly” Schunke και την Inga Scharf και ένα πολύ όμορφο φωνητικό σόλο που μιμείται ηλεκτρική κιθάρα διότι είπαμε, τα πάντα εκτός από τα ντραμς εδώ, είναι φωνητικά.
Φτάνοντας στο ‘Oracles’, ο ακροατής έχει συνειδητοποιήσει για τα καλά πως ακούει μια εξαιρετική μέταλ όπερα που πλέον κυλάει με άψογο ρυθμό. Συνεχίζοντας ότι άρχισε το ‘Firevows’ το έργο προχωρά σιγά-σιγά προς την τελευταία πράξη του δράματος.
Με μια εισαγωγή που θυμίζει αρκετά αυτή του ‘Master Of Puppets’ που το συγκρότημα έχει διασκευάσει με επιτυχία στο παρελθόν, ξεκινά το υπέροχο ‘The Betrayal’. Τη μερίδα του λέοντος έχουν πάλι τα γυναικεία φωνητικά εδώ, με την τραγουδίστρια του σχήματος να τα πηγαίνει για άλλη μια φορά περίφημα.
Πολύ ενδιαφέρουσα και η εισαγωγή του ‘We Are One’, όμως η συνέχεια του δεν ικανοποιεί τις προσδοκίες. Είναι μάλλον το πιο αδύναμο κομμάτι του άλμπουμ και πιθανότατα ακούγοντά το κανείς θα αισθανθεί πως «κάπου νωρίτερα το ξανάκουσε». Σίγουρα δεν είναι κακό σαν τραγούδι και όταν φτιάχνεις ένα τόσο μεγάλο και απαιτητικό δίσκο, δεν είναι δυνατό, κάθε track να βρίσκεται στο 100% της δυναμικής σου, παρόλα αυτά θα μπορούσε να έχει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον τόσο σαν σύνθεση, όσο και σαν εκτέλεση.
Ένας λόγος που συγχωρείται αμέσως το ότι το ‘We Are One’ είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, είναι πως το ακολουθεί πιθανώς το καλύτερο. Δεν είναι άλλο από το ‘The Bardcall’ για το οποίο το συγκρότημα γύρισε το πρώτο βίντεο κλιπ για το ‘Voices Of Fire’, στο οποίο συμμετέχει και ο John Rhys-Davies απαγγέλοντας ένα απόσπασμα. Υπέροχες ερμηνείες, εξαιρετική σύνθεση και για να ειπωθεί και λακωνικά, εδώ οι Van Canto είναι στα καλύτερά τους.
Και φτάνουμε αισίως στο τελευταίο κομμάτι, με τίτλο ‘Catharsis’, το οποίο δεν χρειάζεται να φέρει κάποια κάθαρση, αλλά κλείνει με εμφατικό τρόπο την προσπάθεια αυτή. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή γιατί ακολουθεί και το ‘Epilogue’ που είναι μερικές ακόμα φράσεις διαβασμένες από το Rhys-Davies. Το ‘Catharsis’ είναι το τραγούδι που με άγγιξε περισσότερο συναισθηματικά και ολοκληρώνει το άλμπουμ με ένα εκπληκτικό μουσικό ντεμαράζ.
Συνοψίζοντας, μιλάμε για ένα σύγχρονο αριστούργημα, έναν επικό δίσκο, που αν είχε δημιουργηθεί από ένα περισσότερο διάσημο ή λαοφιλέστερο σχήμα, όλοι θα μιλούσαν για αυτό. Δυστυχώς οι Van Canto δεν είναι μια μπάντα για όλους και αυτό συνεπάγεται πως το ‘Voices Of Fire’ θα περάσει μάλλον στα ψιλά γράμματα, εκτός βεβαια από τους ανθρώπους που αγαπούν το χώρο της power μέταλ και κάποιες εξαιρέσεις που θα του δώσουν μια ευκαιρία. Γίνετε αυτή η εξαίρεση και ακούστε όλο το δίσκο. Δεν θα μετανιώσετε, καθώς πρόκειται για ένα θησαυρό, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά!
