Ζόρικα τα πράγματα όταν υποχρεούσαι να «κριτικάρεις» ένα προσωπικό φετίχ. Πόσο μάλλον την κρίσιμη στιγμής της επιστροφής στην δισκογραφία κατευθείαν από το έργο που το ανέδειξε. Όπως κάθε αντίστοιχη φορά ωστόσο, καλούμεθα άπαντες να επιδείξουμε ψυχραιμία καθώς και μία πιο ανοιχτόμυαλη άποψη επί του προς ανάλυση πονήματος.
Μικρή παρένθεση χάριν υπενθύμισης ορισμένων αξιοσημείωτων παραμέτρων: Zeal & Ardor μεθερμηνευόμενον εστί το καλλιτεχνικό προσωπείο του by default πολυπολιτισμικού κυρίου Manuel Gagneux (μισός Ελβετός, μισός Αφροαμερικανός γαρ), ο οποίος είχε τη φαεινή ιδέα να μπολιάσει τα negro spirituals με την ανίερη κατάνυξη του αντιδιαμετρικής δογματικής νοοτροπίας black metal. Το εν λόγω project τρέχει ήδη από το 2014 (όποτε και κυκλοφόρησε ο πρώτος, σχεδόν λησμονημένος, δίσκος), το δε breakthrough επιτεύχθη μέσα στο 2017, όποτε και επανακυκλοφόρησε η δεύτερη δουλειά με τίτλο ‘Devil Is Fine’ (μπορείτε να διαβάσετε την κριτική μας εδώ), γεγονός που συνοδεύτηκε από εκτενέστατο touring. Πράγμα που απέδωσε καρπούς (no pun intended), μιας και ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται. Και κυρίως, να ακούει.
Σαν ένα ελάχιστο φόρο τιμής στο ίσως κορυφαίο άσμα διαμαρτυρίας συνδεδεμένο με την Αφροαμερικανική κουλτούρα (και την μοναδική Billie Holiday στην οποία ανήκουν τα εύσημα της, αν όχι πρώτης, σίγουρα πλέον αναγνωρίσιμης εκτέλεσης), η φετινή δισκογραφική συνεισφορά του Monsieur Gagneux τιτλοφορείται ως ‘Stranger Fruit’. Με αυτά τα στοιχεία που μέχρι στιγμής διαθέτουμε, «μυριζόμαστε» ακόμη μια φορά Αμερικανικό Νότο μαστιζόμενο από επιδημία διαβολικών ανησυχιών. Μπορεί ωστόσο κάτω από τους βάλτους της Louisiana να κρύβεται η γνωστή συνταγή, οι εκπλήξεις όμως, καθώς το αίσθημα της εξέλιξης δίνουν εμφατικά το παρόν.
Strange Fruit: Όταν η Billie Holiday κλόνισε συθέμελα τον ρατσισμό στην Αμερική
Πολύ έξυπνο εκ μέρους του Monsieur Gagneux ή (και) όποιου τέλος πάντων διαχειρίζεται το image του να κυκλοφορήσει αυτά τα 3 + 1 κομμάτια πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου, και με στρατηγικά μελετημένα χρονικά κενά αναμεταξύ τους. Ακριβώς διότι αντιπροσωπεύουν την καλύτερη πλευρά του νέου δισκογραφικού εγχειρήματος συνοψίζοντας τη νέα «φιλοσοφία» ενώ παράλληλα καταφέρνουν να ανοίξουν την όρεξη για περαιτέρω απολαύσεις. Επιπλέον, κάθε ένα από αυτά αποτελεί δείγμα τριών ανεπίσημων μουσικών «ενοτήτων» του δίσκου.
Πρώτα δείγματα τα ‘Intro’ (το «+ 1» που ανέφερα προηγουμένως) και το πρώτο de facto κομμάτι του δίσκου, το ‘Gravedigger’s Chant’. Εδώ συναντάμε το αντίστοιχο ‘Devil Is Fine’ από τον ομότιτλο προηγούμενο δίσκο, με την έννοια ότι συναντάμε ένα καθαρόαιμο gospel κομμάτι (πλην της στιχουργίας προφανώς) το οποίο αποτελεί εξαιρετικό ραδιοφωνικό υλικό (ή μελλοντικό ηχητικό αντικείμενο πόθου κάποιας hip τηλεοπτικής σειράς) χωρίς να δίνει στίγματα της ποικιλομορφίας που θα ακολουθήσει. Κομμάτι που κατά μία έννοια έχει τη λογική «περάσματος» – σε αυτόν τον τομέα συνδράμουν καλύτερα τα 3-4, πέραν του ‘Intro’, εκ πεποιθήσεως όσο και εξ ιδιοσυγκρασίας fillers του δίσκου, καθιστώντας το αποτέλεσμα άκρως κινηματογραφικό. Εν τέλει θα λέγαμε ότι σε παρασέρνει σε έναν ιστό με τον πλέον γλυκό και δελεαστικό τρόπο.
Δεν μπορώ να πω ότι η ακόλουθη βουτιά στα βαθιά ήταν κάτι που περίμενα, καθώς το δεύτερο κομμάτι που ακούσαμε ήταν το ‘Waste’, ίσως η πλέον σκληρή στιγμή του δίσκου. Ένα ολοκληρωμένο γράμμα αγάπης στο black metal που επηρέασε τον Manuel, η δε παραγωγή του, ούτε ιδιαίτερα καλογυαλισμένη ούτε και lo-fi αλά νορβηγικής σκηνής των mid-90s, το κάνει μια ευπρόσδεκτα περίεργη ηχητική οντότητα. Κάπου εδώ να αναφέρουμε ότι συνολικά ο δίσκος έχει περισσότερες σκληρές στιγμές, καίρια λοιπόν η απόφαση του bandleader να προσλάβει έναν κάποιον κύριο Kurt Ballou (κιθαρίστας των Converge και παραγωγός, μεταξύ άλλων, στο ‘Guidance’ των Russian Circles) για να βοηθήσει, έστω και αν περιορίστηκε στη μίξη. Μοναδική «παρατυπία» (disclaimer: άποψη του γράφοντα ξεκάθαρα) η «επαναδιατύπωση» του απογειωτικού ‘Don’t You Dare’, κομμάτι που ακούσαμε από πέρυσι και που έπαιξε πολύ live (μεταξύ άλλων και στην περσινή τους εμφάνιση στη χώρα μας) – μπορώ να πω ότι το προτιμώ στην περσινή του εκδοχή, χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι δεν είναι από τις πλέον ολοκληρωμένες στιγμές του δίσκου. Ειδική μνεία αξίζουν τα αριστουργηματικά ‘Servants’ και ‘Row Row’ κομμάτια που αφήνουν αχαλίνωτη την ένταση να σε παρασύρει στην ιδιότυπη μυσταγωγία που έχει προετοιμάσει για σένα ο καλλιτέχνης στην φετινή του δουλεία. Που αν μη τι άλλο προσφέρει απλόχερα διακυμάνσεις στους παλμούς της εκάστοτε στιγμής.
Like a strange fruit/
That’s out of season/
You are bound to die alone
Τρίτο κομμάτι που κυκλοφόρησε ήταν το ‘Built On Ashes’, η ιδιαίτερη κατακλείδα του δίσκου. Απρόσμενα radio-friendly και αυτό, διακατέχεται από μια εθιστική φωνητική μελωδία/ερμηνεία, όχι μακριά από την λογική των hooks, που το καθιστά μία από τις πλέον αξέχαστες στιγμές στης συγκεκριμένης δουλειάς. Ο κύριος εκπρόσωπος της soulful νοοτροπίας του καλλιτέχνη εν έτει 2018, πάει χέρι-χέρι με το ‘You Ain’t Coming Back’, ένα μπαλαντοειδές κόσμημα που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στην δισκογραφία του Lenny Kravitz, αν ο τελευταίος ξήλωνε όλη τη θεματολογία περί σεξ και την αντικαθιστούσε με κάτι πιο θρησκευτικά διαβολικό και νιχιλιστικό.
Ακόμη μια φορά, soul, blues και spirituals συνοδεύουν ωραιότατα black metal εξάρσεις σε ιστορίες αναζήτησης της αλήθειας μέσα από έναν όχι και τόσο (χριστιανο)ορθόδοξο μονοπάτι. Αυτό που αποκομίζουμε σαν σύνολο είναι ότι τα όποια ηλεκτρονικά στοιχεία εμπλούτισαν τόσο ταιριαστά την προηγούμενη κυκλοφορία έχουν κάνει πλέον στην άκρη (εκτός από το συμπληρωματικό ‘Solve’ και το γλυκύτατο synthesizer του), δίνοντας την σκυτάλη σε περισσότερα πολυφωνικά μέρη και blast beats. Ένα είδος «ωρίμανσης» αν θέλετε (pun intended κάπου εδώ, δεν άντεξα) που του χάρισε επιπλέον αυτοπεποίθηση με τη σκληρή πλευρά του ήχου του. Εν ολίγοις, αν πέρυσι είχαμε ρίξει μια ματιά στο τέρας από μια χαραμάδα στο κλουβί του, φέτος ο Manuel το βγάζει περήφανα βόλτα έξω στους δρόμους. Δεμένο με αλυσίδα προφανώς. Δώστε του λίγο χρόνο και θα την ξεφορτωθεί και αυτή.
