10 μπασίστες-τραγουδιστές που άφησαν εποχή

Κατηγορία μπασίστες.

Στη συνείδηση μεγάλου μέρους των απανταχού μουσικόφιλων, ανέκαθεν κυριαρχούσε η εικόνα του ντροπαλού τύπου, χαμηλού προφίλ που περιφέρεται αμήχανα στη σκηνή πάντα στην σκιά του κιθαρίστα και του τραγουδιστή.

Και παρ’ ότι η ιστορία βρίθει με παραδείγματα παικτών που όχι μόνο είχαν ηγετικό ρόλο, αλλά κατείχαν την μερίδα του λέοντος σε ότι αφορά την δημοτικότητα των συγκροτημάτων τους (βλέπε Steve Harris, Cliff Burton, Sid Vicious, Nikki Sixx, Flea κ.ά.), ο μπασίστας διαχρονικά θεωρείται ο μοναχικός και ήσυχος τροχός της αμάξης που έχει λαμβάνειν λιγότερα από αυτά που προσφέρει.

Για άλλους πάλι, είναι η ήσυχη δύναμη, οι αφανείς ήρωες της κάθε μπάντας που με πραότητα θέτουν τα θεμέλια κάθε τραγουδιού και αποτελούν τους προπάτορες του ρυθμού για κάθε μουσικό σχήμα.

Τι συμβαίνει όμως όταν η μπασογραμμή συναντά τα φωνητικά και η ιδιαίτερή αυτή κατηγορία κατακτά το κεντρικό σημείο του stage;

Η απάντηση βρίσκεται στους παρακάτω 10  μουσικούς που άφησαν και αφήνουν το δικό τους στίγμα δισκογραφικά και που τόσο επιδέξια συνδύασαν την βάση και την κορυφή των μουσικών τους δημιουργημάτων, δαμάζοντας ταυτόχρονα μπάσο και μικρόφωνο στην πορεία προς το δικό τους καλλιτεχνικό Έβερεστ.

1. Jack Bruce (Cream)

Μπορεί το blues rock trio κάτα βάση να θεωρείται η μπάντα μέσω της οποίας καθιερώθηκε και μεγαλούργησε ο Εric Clapton, ωστόσο παραμένει άγνωστο κατά πόσο αυτό θα έχει καταστεί εφικτό δίχως τις συνθετικές πινελιές και την μαγική φωνή του μπασίστα Jack Bruce.

O Σκωτσέζος μουσικός συνυπέγραψε και ερμήνευσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Cream μέχρι και την διάλυση τους το 1968, οπότε και ακολούθησε μια καριέρα πλούσια σε συνεργασίες (Frank Zappa, Garry Moore, Rory Gallgher κ.ά.) αλλά και πολλά σκαμπανεβάσματα.

2. Paul McCartney (The Beatles, Wings)

Τhe mastermind. Απ’ τους πρώτους διδάξαντες και ίσως αυτός με το μεγαλύτερο αντίκτυπο. Τι και αν μπορεί να παίξει σχεδόν οποιοδήποτε όργανο;

To θρυλικό σκαθάρι αγκαλιά με το πλέον αναγνωρίσιμο μπάσο του και με την συνοδεία του John Lennon στο κομμάτι της ερμηνείας, κατέκτησε τον κόσμο και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης rock, αφήνοντας  γιγαντιαία μουσική κληρονομία, ευαγγέλιο για τις μετέπειτα γενιές, τόσο ως μέλος των Beatles όσο και ως solo artist.

3. Roger Waters (Pink Floyd)

Αν και στο ξεκίνημα ο ρόλος του ήταν κυρίως υποστηρικτικός, o μπασίστας και ιδρυτικό μέλος των Pink Floyd, ανέλαβε χρέη frontman μαζί με τον David Gilmour μετά την αποχώρηση του Syd Barret το 1968, και εκτόξευσε την καριέρα του Βρετανικού συγκροτήματος σε δυσθεώρητα ύψη.

Με τους πατέρες την ψυχεδελικής ροκ, κυκλοφόρησε  διαχρονικά άλμπουμ διαμάντια με ανυπολόγιστο μουσικό και κοινωνικό αντίκτυπο, ενώ ως solo καλλιτέχνης διακρίνεται μέχρι και σήμερα για τα εντυπωσιακά οπτικοακουστικά show του και τις ακτιβιστικές του ανησυχίες.

4. Phil Lynott (Thin Lizzy)

Το αν υπάρχει κάποιο μυστικό ιρλανδικό φίλτρο το οποίο θρέφει καταπληκτικούς μουσικούς, είναι ένα ερώτημα που θα αιωρείται για πάντα, όσο και αν προσωπικότητες όπως ο Phil Lynott καθιστούν την απάντηση παραπάνω από προφανή.

Ο μπασίστας και frontman των Thin Lizzy εξέλιξε με ουσιαστικό τρόπο τον σκληρό ήχο και προσδιόρισε με τις δημιουργίες του τον όρο της κέλτικης ροκ, κληροδοτώντας τέτοιο μύθο τόσο στο νησί όσο και παγκοσμίως, ικανό να παρακινήσει την Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας, να κόψει κέρματα με την μορφή του για τον τιμήσει.

5. Lemmy (Motorhead)

Πούρα, Jack and coke, δερμάτινες αρβύλες και μικρόφωνο πάνω από το κεφάλι.

Μία εμβληματική εικόνα που δικαιωματικά ανήκει στο Ian Frasher Kilmister, κατά κόσμο Lemmy, τον άνθρωπο που πήρε από το χέρι τη heavy metal, δίνοντάς της οντότητα και ανεπανάληπτη ενέργεια.

Η ψυχή και το μυαλό των Motorhead επηρέασε καλλιτεχνικά γενιές και γενιές, τόσο με την ατσάλινη φωνή του, όσο και με το ατίθασο attitude που διατήρησε μέχρι και τον θάνατό του τον Δεκέμβριο του 2015.

6. Geddy Lee (Rush)

H progressive rock χρωστάει πολλά στον Καναδό μουσικό, ενώ τεράστια ονόματα του μπάσου (Steve Harris, Cliff Burton, John Myung κ.ά.) έχουν παραδεχτεί την επιρροή τους από την μοναδική τεχνική στο παίξιμο του Geddy Lee.

Ως frontman των Rush γνώρισε τεράστια επιτυχία τις δεκαετίες του 70 και του 80, αφήνοντας εποχή χάρη στα εκρηκτικά show, τον πλουραλισμό που επιδείκνυαν στις συνθέσεις τους, με μία φωνή από τις πλέον αναγνωρίσιμες στην ιστορία της μουσικής.

7. Sting (Τhe Police)

Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 70 κάνει την εμφάνισή της στη Μ.Βρετανία μια φρέσκια μπάντα που έμελλε να καθιερώσει ένα νέο κύμα στην rock σκηνή με έντονα ska και reggae στοιχεία.

Το όνομά της Police και στο μικρόφωνο βρίσκονταν ο μπασίστας που άκουγε στο παρατσούκλι Sting.

Η εκτόξευσή του ταχύτατη, με μία λαμπρή σόλο καριέρα να ακολουθεί και να τον ωριμάζει σαν καλό κρασί με το πέρασμα του χρόνου, καθιερώνοντάς τον ως έναν από τους πιο πολυπαιγμένους ραδιοφωνικά μουσικούς όλων των εποχών.

8. Gene Simmons (KISS)

Μπορεί να σου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα με τον εγωκεντρισμό και τις προκλητικές κατά καιρούς δηλώσεις του, ωστόσο όταν μιλάμε για μπασίστες – frontmen είναι αδιανόητο να μην σου περάσει από το μυαλό ο συγκεκριμένος κύριος με τα ανατριχιαστικά stage σκετσάκια του.

Tι και αν ο Paul Stanley θεωρείται η βασική φωνή των KISS; Ο Gene Simmons, ως ηγέτης και βασικός συνθέτης των Αμερικανών rockers, έδωσε το δικό του στίγμα στην glam θύελλα που σάρωσε την δεκαετία του 80, ερμηνεύοντας μια σειρά από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του θρυλικού συγκροτήματος.

9. Τοm Araya (Slayer)

To πολλά λόγια είναι φτώχεια για τους τιτάνες τις thrash metal. Με τον Tom Araya στο τιμόνι των φωνητικών, διέλυσαν τα πάντα στο πέρασμά τους για 4 δεκαετίες, αποκτώντας ένα από τα φανατικότερα fun club παγκοσμίως.

Χροιά βγαλμένη από τα καζάνια τις κολάσεως, ατσάλωσε και γαλούχησε όσο λίγοι το metal κοινό, αφήνοντας ένα δυσεκπλήρωτο κενό με την απόσυρσή του και την αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους το 2019.

10. Mark Hoppus (Blink 182)

Η pop-punk δε θα μπορούσε να λείπει από την λίστα μας, με τον Mark Hoppus να αποτελεί ένα γνήσιο τέκνο που την εκπροσωπεί.

Ο Αμερικανός μουσικός ως frontman των Blink 182 σε συνεργασία με τον Tom DeLonge έως το 2015 και τον Matt Skiba έκτοτε, αποτελεί μία απ’ τις χαρακτηριστικότερες φιγούρες της σύγχρονης εποχής σε μπάσο και μικρόφωνο.

Στα 48 του πλέον, διατηρεί την ίδια εφηβική αύρα που τον καθιέρωσε, φτάνοντάς τον μέχρι και στο να παραδίδει μαθήματα σκηνικής παρουσίας για μπασίστες!

Είναι λοιπόν οι μπασίστες παιδιά ενός κατώτερου θεού;

Η απάντηση είναι όχι, και αποδεικνύεται τόσο από τον κριτικής σημασίας ρόλο τους στα πλαίσια ενός group, όσο και από το περίσσιο ταλέντο πολλών είτε στο συνθετικό και φωνητικό κομμάτι, είτε στον τομέα της σκηνικής παρουσίας.

Παρ΄όλα αυτά λίγη σημασία έχει ποιος παίζει τι και κατά πόσο ξεχωρίζει, όταν το σχήμα δημιουργεί και ηχεί σαν καλοδουλεμένο μηχάνημα. Κάθε γρανάζι έχει το ρόλο του, και αυτός του μπάσου είναι πέρα για πέρα υπαρκτός και ενίοτε πολύπλευρος.

Περιμένουμε και τις δικές σας προτάσεις στα σχόλια.

Μέχρι τότε…Rock on!