Τα δύο πρώτα επεισόδια δεν πάτησαν καθόλου το γκάζι. Ίσως, οι παραγωγοί κρατούσαν όλην τη φόρα για αυτό το συγκεκριμένο.
Για αυτή τη μάχη. Πολλά είχαν ακουστεί για αυτήν τη μάχη…
Η μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Η ίδια η σειρά μας προετοίμαζε, δειλά δειλά στις πρώτες season, πιο έντονα στις επόμενες, για αυτήν τη σπουδαία αναμέτρηση. Αυτήν τη νύχτα δεν υπάρχει τίποτα άλλο, κανένα άλλο μέρος, κανένας άλλος θρόνος, κανένας άλλος αντίπαλος.
Όλα καταλήγουν στο Winterfell…
Ζωή εναντίων Θανάτου.
Το τρίτο επεισόδιο λοιπόν, ‘The Long Night’, ήταν απλώς τρομερό. Παρόλο που ο πήχης ήταν ιδιαίτερα ψηλά, το αποτέλεσμα κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες μας, σε πολλά επίπεδα.
Στα 82 λεπτά του επεισοδίου, ελάχιστες είναι οι κουβέντες που ανταλλάσσονται. Οι ήρωες μας είναι περισσότερο αφοσιωμένοι στην προσπάθεια τους να μείνουν ζωντανοί. Όσο δύσκολο κι αν είναι. Έτσι, το επεισόδιο βασίζεται σε κάτι άλλο. Καθ όλην τη διάρκεια, προσπαθεί να εγείρει όσο το δυνατόν περισσότερα συναισθήματα γίνεται στον θεατή. Και το καταφέρνει, σε τρομακτικό βαθμό.
Ίσως να είναι η εξαιρετική σκηνοθεσία με τα καταπληκτικά πλάνα, ίσως η απίστευτη μουσική που ακούγεται (για την οποία αξίζει να γραφτεί σίγουρα κάποιο αφιέρωμα), ίσως το ότι έχω δεθεί πλέον ιδιαίτερα πολύ με τους χαρακτήρες… Σε ολόκληρο το επεισόδιο ένιωθα τα συναισθήματά μου να χτυπάνε κόκκινο.
Ανατριχίλα και ενθουσιασμό όταν οι Dothraki απέκτησαν φλεγόμενα σπαθιά, όταν οι δράκοι έσκαγαν από το πουθενά βάζοντας φωτιά τον ουρανό και έσωζαν την κατάσταση, όταν η Brienne και ο Jaime βοηθούσαν ο ένας τον άλλον και όταν κάποιος αγαπημένος ήρωας απέφευγε στο τελευταίο λεπτό τα σαγόνια του θανάτου.
Αγωνία στην ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ σκηνή της Arya μέσα στη Βιβλιοθήκη που προσπαθούσε να ξεφύγει όσο το δυνατόν πιο ήσυχα μπορούσε, μια σκηνή που θύμισε υπέροχα την κλασσική σκηνή του Jurassic Park, όταν η αγαπημένη Daenerys βρέθηκε περικυκλωμένη από πολλά Στοιχεία, ενώ φοβόμουν πως υπάρχει σοβαρά το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει.
Η φρικιαστική στιγμή στις κρύπτες που οι πρόγονοι της Sansa σηκώνονται και επιτίθενται στα γυναικόπαιδα. Τα δευτερόλεπτα που η Daenerys καίει τον Night King, μόνο και μόνο για να μάθουμε πως η φωτιά δράκου δεν του κάνει τίποτα.
Συγκίνηση και λύπη όταν πολλές φορές ακόμα και οι πιο δυνατές προσπάθειες δεν ήταν αρκετές. Ο Grey Worm που αναγκάστηκε να αφήσει τους συμπολεμιστές του, τα αδέλφια του πίσω και να κλείσει το πέρασμα.
Η μικρή Lady Mormond, ένα κορίτσι που ήξερε πολύ καλά να βάζει μεγάλους άντρες στη θέση τους και δεν γινόταν να μην την αγαπήσουμε, που θυσιάστηκε για να σταματήσει τον τρομακτικό Γίγαντα. Ο Ser Jorah Mormont που θυσιάστηκε κάνοντας αυτό που ήξερε καλύτερα: Να προστατεύει τη Βασίλισσά του, τη γυναίκα που αγαπούσε.
Η Arya να δίνει οδηγίες στην αδελφή της για το πώς να χρησιμοποιεί το μαχαίρι, με τα ίδια λόγια που της είπε ο Jon, τόσα χρόνια πριν. Ο Edd, ο τελευταίος ήρωας της Νυχτερινής Φρουράς που ξέρουμε, που δέχθηκε ένα μαχαίρι πισώπλατα ενώ βοηθούσε τον αδελφό του Sam.
Και φυσικά, η πιο συγκινητική σκηνή έρχεται με τον θάνατο του Theon. Το παιδί που πάντα ένιωθε χαμένο, δεν ήξερε που ανήκει πραγματικά. Έκανε μερικά τρομερά πράγματα στην πορεία του, τα οποία δεν κατάφερε να συγχωρέσει στον εαυτό του. Πέρασε απαίσιες καταστάσεις στα μπουντρούμια των Bolton, ενώ είδε την οικογένειά του να απειλείται από τον θείο του.
Ο Theon λοιπόν στο τέλος βρήκε που ανήκει. Κατάφερε να ενώσει τα σπασμένα κομμάτια μέσα του, να συγχωρέσει τον εαυτό του και να βρει ένα σκοπό: Να προστατέψει με κάθε σκοπό τον αδελφό του Bran. Και λίγο πριν το τέλος, όταν αυτός τον ευχαριστεί και του λέει πως είναι καλό άτομο (έτσι είναι πια ο Bran, απλός και περιεκτικός), ο Theon νιώθει γεμάτος, ίσως για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.
Δεν χρειάζεται να περιγράψω τι έγινε όταν τον μαχαίρωσε ο Night King…
Ωστόσο, ένα συναίσθημα υπερκαλύπτει όλα τα παραπάνω. Απόγνωση. Απόγνωση, πως όλα αυτά δεν είναι αρκετά. Δεν φτάνουν για να νικηθεί ο στρατός των νεκρών. Η στιγμή που οι Dothraki καλπάζουν περήφανα στη μάχη, μόνο για να σβήσουν οι φωτιές τους λίγες στιγμές αργότερα.
Ο στρατός των ζωντανών, που αναγκάζεται να κλειστεί μέσα στο Winterfell τόσο γρήγορα, μόνο για να δει τους νεκρούς να σκαρφαλώνουν εύκολα τα τείχη. Απόγνωση, όταν οι πιο γενναίοι ήρωες έχουν δώσει όλες τις δυνάμεις τους και ακόμα οι νεκροί προελαύνουν ασταμάτητοι.
Απόγνωση, όταν δύο μυθικά πλάσματα που βγάζουν φωτιά δεν μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά στη μάχη. Η Arya, ίσως η πιο δυναμική και γενναία χαρακτήρας τρέχει απεγνωσμένα για να ξεφύγει.
Μα πάνω από όλα: Απόγνωση, όταν ο Jon τρέχει για να επιτεθεί στον Night King και ενώ νομίζεις πως η καθοριστική στιγμή ήρθε, ο αρχηγός των White Walkers απλώς σηκώνει τα χέρια του… και απελευθερώνει τον απόλυτο τρόμο. Όλοι όσοι είχαν πέσει κάτω, ανεξαρτήτως σε ποιο στρατόπεδο άνηκαν προηγουμένως, σηκώνονται, αυτή τη φορά στο πλευρό του Θανάτου.
Η Μεγάλη Νύχτα μοιάζει τρομακτικά κοντά, το τέλος έχει έρθει. Τι λέμε όμως στον Θεό του Θανάτου; Όχι σήμερα!
Τελικά ο νέος Azor Ahai, ο πρίγκηπας ή η πριγκίπισσα, που θα σταματήσει την εξάπλωση του σκοταδιού, δεν ήταν ούτε ο Stannis, ούτε ο Jon αλλά ούτε και η Daenerys. Η δικιά μας Arya Stark πετάγεται σαν τον άνεμο κυριολεκτικά από το πουθενά, για να μαχαιρώσει τον Night King με το στιλέτο του Littlefinger, το μαχαίρι που άναψε τη σπίθα για τον Πόλεμο των Πέντε Βασιλιάδων και την αρχή της καταπληκτικής ιστορίας του Game of Thrones.
Οι White Walkers διαλύονται σαν παγάκια και μαζί τους πέφτει και ο στρατός τους. Η ζωή βρήκε τελικά τον τρόπο να κυριαρχήσει ξανά. Και όταν για 80 λεπτά νιώθεις πως κάθεσαι στην κόψη του ξυραφιού, μετά από ένα τέτοιο θέαμα, απλώς νιώθεις τα συναισθήματα να σε συνεπαίρνουν.
Σίγουρα ένα από τα κορυφαία επεισόδια της σειράς, μια μάχη που κοιτάει άνετα στα μάτια αυτές του επικού Lord of the Rings, κάτι που θα μνημονεύουμε για πολύ καιρό. Ο σκηνοθέτης, Miguel Sapochnik, ξεπέρασε τον εαυτό του και τις προηγούμενες δουλειές του στη σειρά, ‘Battle of the Bastards’, ‘Hardhome’, και μας χάρισε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα.
Cersei, ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου.
ΥΓ1: Το μόνο που ίσως χτυπάει στο επεισόδιο λίγο αρνητικά είναι πως δεν θρηνήσαμε για κάποιον πρωταγωνιστή. Όσο αγαπημένοι και να ήταν οι Theon, Jorah, Edd, Beric, ήμασταν αρκετά σίγουροι πως θα τους αποχαιρετούσαμε. Θα ήθελα όμως να δούμε και κάποιον άλλον, κάποιον που δεν θα περιμέναμε να χάνεται σε αυτήν τη μάχη.
ΥΓ2: Μετά από δύο επεισόδια που ήταν κυρίως ψυχρή, η Daenerys μας χάρισε μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή, όταν έκλαιγε με τον Ser Jorah στα χέρια της. Αυτήν τη Daenerys αγαπήσαμε!
ΥΓ3: Καφέ μάτια, μπλε μάτια, πράσινα μάτια, μάτια που θα κλείσουν για πάντα. Τα λόγια της Melisandre στην Arya στην τρίτη season. Καφέ τα μάτια του Walder Frey, μπλε τα μάτια του Night King. Θυμάστε ποια έχει πράσινα μάτια και βρισκόταν στην κορυφή της λίστας της Arya, έτσι;
