Ακούγοντας ξανά το Gutter Ballet των Savatage
Τα αυτοδίδακτα ταλέντα μαθαίνουν με ιδιαίτερους τρόπους και ακολουθούν τους δικούς τους δρόμους.
Αυτή η πορεία, εκτός της πεπατημένης, οδηγεί μερικές φορές σε κακοτράχαλα μονοπάτια. Άλλες όμως δίνει πραγματικά έργα τέχνης.
Οι Savatage των ακατάβλητων αδερφών Oliva είχαν επιστρέψει το 1986 από το χείλος του γκρεμού, όταν, με την υποστήριξη του παραγωγού Paul O’Neill, κυκλοφόρησαν το ‘Hall of the Mountain King’.
Μετά το καταστροφικό για την εικόνα τους ‘Fight for the Rock’, ο νέος δίσκος τους έβαλε ξανά στο μουσικό χάρτη, δίνοντας παράλληλα έναν ήχο που, αν και θύμιζε τις πρώτες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, ταυτόχρονα κοίταζε προς κάτι διαφορετικό.
Κάτι πιο προοδευτικό, για να χρησιμοποιήσουμε λίγο αναχρονιστικά τον όρο.
Αυτή η νέα χροιά αποκρυσταλλώθηκε πλήρως δύο χρόνια μετά, με το ‘Gutter Ballet’.
Οι Savatage ήταν από πολλές απόψεις σταθερά ίδιοι, με το χαρακτηριστικό λαρύγγι του Jon και τη μοναδική κιθάρα του Criss.
Παράλληλα, είχαν ωριμάσει πολύ από το φαινομενικά μακρινό ντεμπούτο τους, και ας μην είχαν περάσει ούτε εφτά χρόνια από τότε.
Έτσι, το ‘Gutter Ballet’ διαθέτει βροντερά heavy τραγούδια αντάξια του απερχόμενου Βασιλιά του Βουνού, όπως τα ‘Of Rage and War’ και ‘Hounds’, πειραματικά instrumental κομμάτια στα ‘Temptation Revelation’ και ‘Silk and Steel’ και συναισθηματικές, όσο και αυθεντικές μπαλάντες, με κορυφή το ομώνυμο και το ‘When the Crowds Are Gone’.
Οι συναισθηματισμοί των Savatage σε μεταγενέστερους δίσκους μπορεί να μην είχαν πάντα επιτυχία ή ανταπόκριση, αλλά εδώ μπορεί να πει κανείς ότι πέτυχαν με το καλημέρα.
Η metal μπορεί να είναι για πολλούς η μουσική των σκληρών και αγρίων, και είναι πολλοί αυτοί που στο πέρασμα του χρόνου έχουν επιχειρήσει, κάποιες φορές επιτυχώς και άλλες ανεπιτυχώς, να «θάψουν» τους πειραματισμούς και τις κλεφτές ματιές σε πιο… μελοδραματικά θέματα.
Αλλά η ατμόσφαιρα των κομματιών εδώ μπορεί να συγκινήσει και πέτρες. Τα θέατρα των υπονόμων και οι άδειες, ξεχασμένες σκηνές ζωντανεύουν γύρω από τον ακροατή.
Οι στίχοι έχουν ακριβώς το βάρος που χρειάζεται, και τα φωνητικά το μεταφέρουν κατευθείαν στην καρδιά.
Πιάνο και πλήκτρα χτυπάνε κατευθείαν σε κομμάτια του εαυτού σου που έχεις ξεχάσει ότι έχεις, μπάσο και ντραμς συνοδεύουν με σταθερότητα και ακρίβεια στρατιωτικής παρέλασης.
Ο συνδυασμός heavy και ορχηστρικού είναι δυναμικότατος, με μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις των Savatage να κάνουν την εμφάνισή τους και στις δύο κατηγορίες, έτσι ώστε να μην μπορεί κάποιος να σχολιάσει ότι επισκιάζεται κάποιο μέρος του δίσκου.
Η ποιότητα είναι σχεδόν απτή, είτε υπάρχει πιάνο είτε όχι.
Και μέσα σε όλα αυτά έχεις τις απίστευτες χορδές του Criss Oliva, ο οποίος έχει βαλθεί να τρελάνει κάθε λάτρη του είδους, όντας πάντα καλύτερος από την προηγούμενη φορά.
Δεν υπάρχουν βήματα προς τα πίσω για αυτόν τον εξαιρετικό αλλά και εξαιρετικά υποτιμημένο κιθαρίστα, που στο ‘Gutter Ballet’ κλέβει ξανά την παράσταση με τα riffs και τα solos του, πρακτικά σε κάθε τραγούδι.
Η ίσως μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν πολλοί δίσκοι είναι η σύγκριση με το παρελθόν.
Εδώ το παρελθόν παίρνει την τρομερή μορφή του ‘Hall of the Mountain King’, ενός σχεδόν άψογου δίσκου, αλλά τελικά η σύγκριση δικαιώνει.
Δεν θα αναλύσω το ποιος είναι καλύτερος (προσωπικά προτιμώ το ‘Hall…’, αλλά δεν κατηγορώ όποιον διαφωνεί), θα μείνω απλά στο ότι, δίπλα σε κάτι τόσο εντυπωσιακό, το ‘Gutter Ballet’ στέκεται περήφανα και περίφημα.
Δεν είναι τέλειο, έχει τις αδυναμίες του και θα μπορούσε να κλείνει λίγο καλύτερα (όχι ότι τα τελευταία κομμάτια είναι άσχημα, το ‘Unholy’ που προηγείται όμως τα επισκιάζει), αλλά έχει και μερικές από τις κορυφαίες στιγμές των Savatage, αν όχι τις καλύτερες.
Το ομώνυμο τραγούδι από μόνο του θα μπορούσε να κάνει ένα δίσκο άξιο ακρόασης, και αν το ‘When the Crowds Are Gone’ δεν σας μεταφέρει μπροστά στο μοναχικό μουσικό και τη σκοτεινή σκηνή του, τότε μάλλον στερείστε φαντασίας…
Α, και για όποιον δεν πείθεται, να θυμίσουμε ότι η συμφωνική πλευρά της metal, είτε αυτή λέγεται Therion, είτε Nightwish, είτε Rhapsody, έκανε άλλη μια δεκαετία για να εμφανιστεί και να εδραιωθεί.
Όχι ότι το ‘Gutter Ballet’ είναι symphonic metal, αλλά τα στοιχεία είναι εκεί. Μπορεί να μην αναφέρονται στις επιρροές των παραπάνω, αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι η αμερικάνικη μπάντα ήταν κυριολεκτικά καμιά δεκαριά χρόνια μπροστά.
Από τα έγκατα ενός σκοτεινού βουνού σε θέατρα και όπερες. Οι Savatage έκαναν ένα βήμα στο κενό, και προσγειώθηκαν σε σταθερή επιφάνεια δικής τους έμπνευσης.
Έδειξαν ότι η επιστροφή τους δεν ήταν προσωρινό πυροτέχνημα. Μπορεί ποτέ να μην έγιναν ισοπεδωτές σταδίων και φεστιβάλ, αλλά με δίσκους σαν το ‘Gutter Ballet’ δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από πολλούς διασημότερους συναδέλφους τους.
Δεν υπάρχουν πια Savatage. Τα φώτα έχουν σβήσει και το κοινό έχει φύγει. Η ορχήστρα όμως παίζει ακόμα και θα συνεχίσει να παίζει.
Savatage – Gutter Ballet / Εξώφυλλο
