Peter Doherty – Hamburg Demonstrations

Εφτά χρόνια μετά το πρώτο του solo album, ο βάρδος της Αλβιώνας, Peter Doherty, επιστρέφει με μία ακόμα σειρά κουρελιασμένων ενορχηστρωμένων ποιημάτων, γεμάτα αναφορές στα παλιά γνώριμα μοτίβα μιας underground ζωής στα χειρότερά της. Η μουσική του, πάντοτε ποιητική όπως και η ζωή του (love it or hate it), είτε κυλιέται στο σκοτάδι είτε φωτίζει λαμπερά σαν ένα αιώνιο πεφταστέρι.

Από το ακατάστατο ‘Up the Bracket’, το χαώδες ‘Down in Albion’ και το “καλοδιαβασμένο” ‘Grace/Wastelands’, μέχρι και το περσινό comeback των Libertines, με το ‘Anthems for Doomed Youth’, το νέο album του Peter Doherty, ‘Hamburg Demonstrations’, αν και ανομοιόμορφο σε πολλά του σημεία, δείχνει για άλλη μία φορά πως ο Λονδρέζος είναι ακόμα ικανός να φέρει πίσω εικόνες της παλιάς Arcadia στο μυαλό του ακροατή.

Το ‘Hell To Pay At the Gates Of Heaven’ δείχνει τον Doherty βυθισμένο στο συλλογισμό του, εμπνευσμένο από την τραγική επίθεση στο Bataclan το 2015, επιδεικνύοντας την ξεκάθαρη αγάπη του για την Πόλη του Φωτός. Η πανέμορφη γραμμή του “Come on boys you gotta choose your weapon, J-45 or AK47” που παρακαλεί τους νέους να δημιουργήσουν συγκροτήματα αντί να στρατολογηθούν, είναι “classic Doherty”.

Το ορχηστρικά πανέμορφο ‘I Don’t Love Anyone (but You’re Not Just Anyone)’, που αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου, είναι ξεκάθαρα ένα από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν στο ‘Hamburg Demonstrations’. Παρόλα αυτά, το για ποιο λόγο πρέπει ο αντικειμενικά σύντομος αυτός δίσκος να έχει δύο εκδοχές του ίδιου κομματιού, αποτελεί έναν γρίφο.

Κομμάτια όπως το παιχνιδιάρικο ‘Kolly Kibber’ και το γοητευτικό ‘She Is Far’, ξεχωρίζουν από το προπέτασμα και παρουσιάζουν τον Doherty όπως είναι στη ζωή του, έναν άνθρωπο με αγάπη για τις περασμένες μέρες, με το ‘Kolly Kibber’ να κάνει αναφορά στη γνωστή ταινία του Graham Green, ‘Brighton Rock’. Από την άλλη πλευρά, το ‘She Is Far’ είναι ένα ακόμα πανέμορφο τραγούδι που μπορεί να στέκεται εκεί ψηλά μαζί με το καλύτερο κομμάτι του ‘Hamburg Demonstrations’, ‘Flags of the Old Regime’, το οποίο και έγραψε προς τιμήν της φίλης του Amy Winehouse.

To ντουέτο του τροβαδούρου με τη Suzi Martin στο ‘Birdcage’, αν και υποδεέστερο των παλαιότερων demo-εκδοχών του κομματιού, κερδίζει επάξια μία θέση στο tracklist του δίσκου, με τον Doherty να θρηνεί για μία κατάσταση στενόχωρα αναπολούσα της δικιάς του, τραγουδώντας “Looking at the bars, staring at the stars / Only love can heal the sickness of celebrity”, ενώ το κομμάτι ‘Down For The Outing’, το οποίο βγήκε στην επιφάνεια το 2012, βρίσκει τον Βρετανό εξοργισμένο για τα ”πολλά ταραγμένα μυαλά” (many troubled minds) που ποδοπατά το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας του κάθε μέρα.

Τα δυσοίωνα μηνύματα που διαλαλεί όμως, φαίνονται να δίνουν τη θέση τους στην πανέμορφα αναθεωρημένη εκδοχή του ‘The Whole World Is Our Playground’ (κομμάτι του 2003), ένα μικρό διαμάντι παρμένο από τον ιδιαίτερα εκτενή back catalogue του Doherty, που λάμπει από ευφυολογήματα και έντονο ρομαντισμό.

Το album, στο σύνολό του, περιέχει πολλά από τα demos που είχε παρουσιάσει στο παρελθόν ο Doherty, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη στους θαυμαστές του, μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που ακολουθεί αυτήν την τακτική. Παρόλα αυτά, ο δίσκος δεν έχει καμία ορχηστρική και αισθητική συνέχεια, γεγονός που δεν θα έπρεπε φυσικά να καταλογιστεί στον ίδιο τον Doherty, αλλά στον παραγωγό του ‘Hamburg Demonstrations’, Johann Scheerer. Ο Γερμανός παραγωγός, περιγράφοντας τη διαδικασία των ηχογραφήσεων ως ένα είδος αποκαλυπτικής εμπειρίας, χρησιμοποίησε ένα 8-track two-inch tape machine και ένα quarter-inch master machine για την ηχογράφησή του, στη προσπάθειά του να κάνει το album να ακούγεται μινιμαλιστικό, δίνοντας περισσότερη έμφαση στον πυρήνα των κομματιών, παρά στο σύνολό τους.

Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν νόημα αν τα τραγούδια δεν ηχογραφηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η παραγωγή του Scheerer μόνο αυτά τα αποτελέσματα δεν είχε, μιας και το μουσικό background ακούγεται πρόχειρα φτιαγμένο και με κανέναν σκοπό να φέρει στο κέντρο της προσοχής τη λυρική προσωπικότητα του Doherty. Αν μη τι άλλο, είναι περισσότερο ένας περισπασμός από το όραμα που θέλει να προβάλλει ο καλλιτέχνης. Ένας είναι ο παραγωγός που αρμόζει στον Peter Doherty, και το όνομά του είναι Stephen Street (χειροκροτήματα, επευφημίες κτλ…).

Το ‘Hamburg Demonstrations’ σηματοδοτεί ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του Peter Doherty. Είναι ίσως ο πρώτος δίσκος που έχει κυκλοφορήσει, στον οποίο λίγοι άνθρωποι, έξω από το σκληροπυρηνικό fanbase του, θα δώσουν προσοχή. Με την ατελείωτη σαπουνόπερα να περιβάλλει τους Libertines, αλλά και τον αυθεντικό indie ήχο των ’00s εκτός μόδας, φαίνεται πως το album μπορεί να κριθεί βάσει του περιεχομένου του (και όχι βάσει του hype του δημιουργού του). Τα προτερήματά του, όπως τα οικεία φωνητικά του Doherty που θυμίζουν τα λατρεμένα demo του, και οι λογοτεχνικές του αναφορές, δεν είναι κάτι το καινούριο, αλλά οι μελωδίες του βγαλμένες από τραγούδια που θα μπορούσαν να έχουν γράψει οι Kinks, είναι απροσδόκητα μελωδικές και, κατά τη διάρκεια των πιο ήσυχων στιγμών του, ο Doherty αποδεικνύεται ένας επιδέξιος μάστορας της μεταμεσονύκτιας οικειότητας (ελάχιστα κομμάτια έχει γράψει στο παρελθόν που είναι πιο όμορφα από το ‘Flags of the Old Regime’).

Η αλήθεια είναι ότι η ζωή του σαν εναλλακτικός τραγουδοποιός φαίνεται να του ταιριάζει πολύ περισσότερο από τη ζωή του ως mainstream frontman. Το ‘Hamburg Demonstrations’, αν και πολύ απλό σε μερικά του σημεία, είναι η πιο αληθινή και τίμια δουλειά του μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην είναι εμπορικά επιτυχημένη, αλλά είναι σίγουρα καλλιτεχνικά επιτυχημένη. Είναι το ένα του βήμα πιο κοντά στο όραμα της αγαπημένης του Arcadia. Εξάλλου, ο David Bowie ήταν που έλεγε «Είναι τρομερά επικίνδυνο για έναν καλλιτέχνη να ικανοποιεί τις προσδοκίες των άλλων.»

Δείτε εδώ αποσπάσματα από τις ηχογραφήσεις του ‘Hamburg Demonstrations’:

Και εδώ τα original demos πάνω στα οποία βασίστηκε ο δίσκος: