Πριν αρχίσει η ανάλυση οποιουδήποτε συγκεκριμένου ακόλουθου, θα ωφελούσε ένα γενικότερο όσο και ρητορικό ερώτημα: ποιος δεν αγαπάει τις fusion απόπειρες;
Ή μάλλον, ακριβέστερα: ποιος δεν διακατέχεται τουλάχιστον από μία ευγενή περιέργεια να αισθανθεί τις fusion απόπειρες, ανεξαρτήτως πορίσματος;
Εάν έπρεπε να δoθεί απάντηση, οι εν προκειμένω «δακτυλοδεικτούμενοι» θα ήταν αυτοί που θέλουν την μουσική τους αυστηρά κατηγοριοποιημένη, με άμεσα αντιληπτά στεγανά και κάθετη άρνηση στην οποιαδήποτε πρόοδο.
Πράγμα που κατά μια γενικότερη αντίληψη αντιστοιχεί σε ένα μικρό, αμελητέο ποσοστό που για κανένα λόγο δεν (θα έπρεπε να) επιδρά στην κοινή γνώμη. Δικαιολογώντας παράλληλα και το «ρητορικό» του πρότερου ερωτήματος.
Το εργαστήριο του κουαρτέτου των Algiers, που έχει να επιδείξει άκρως ενδιαφέρουσα πειραματική δράση, ιδρύθηκε επίσημα στο Λονδίνο το 2007, έχει πλέον τη βάση του στον τόπο καταγωγής τους, την Ατλάντα των ΗΠΑ.
Το ηχητικό παντεσπάνι είναι η gospel και η soul ενώ το γλάσο δίνει μια πλούσια γεύση από industrial και post-punk, με εμπειρότερους ουρανίσκους να εκτιμάνε την no-wave καταβολών παραξενιά, με μια ανεπαίσθητη ατονικότητα να χαρακτηρίζει τον ήχο τους σε σημεία.
Όπως και τα διάσπαρτα ηλεκτρονικά ψήγματα που κάθε προαναφερθέν είδος φέρει τόσο ταιριαστά με κάθε έκφανσή του.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ετούτη εδώ η fusion τούρτα δεν είναι για πολλούς. Ή τουλάχιστον όχι για όσους δεν έχουν διάθεση να εντρυφήσουν πέρα από την επιφάνεια.
‘The Underside of Power’, η sophomore προσπάθεια για την μπάντα που, μετά από την self-titled (και self-produced) πρώτη δισκογραφική απόπειρα, εντάσσουν δύο σημαντικά μέλη στο ρόστερ προς εξέλιξη της καλλιτεχνικής τους ταυτότητας:
Στη θέση του παραγωγού ο πολύπειρος Adrian Utley των Portishead, ο οποίος καλείται, μεταξύ άλλων, να τιθασεύσει την ενορχηστρωτική ποικιλομορφία, ενώ σαν τέταρτο μέλος στην μέχρι πρότινος τριπλέτα των Algiers προστίθεται ο ντράμερ Matt Tong, πρώην μακροχρόνιο μέλος των όχι-και-τόσο-διαφορετικής-νοοτροπίας Bloc Party.
Αυτή η προσθήκη είναι νευραλγικής σημασίας, μιας και η συνεισφορά του (μέσω και της πείρας του στο χώρο) διακρίνεται και στις συνθέσεις – περισσότερα «οργανικά» drums παρά προγραμματισμοί και beats.
Κάθε ένα από τα μέλη της μπάντας έχει ενεργό ρόλο στην οργανοπαιξία, δίνεται μάλιστα αρκετή βάση στη σύνθεση ενός δύστροπου μα άκρως πρωτότυπου ηχητικού πορτραίτου με ευγενές noise DNA.
Πιο συγκεκριμένα, ακούμε, μεταξύ άλλων πειραγμένα φωνητικά (πρώτα όσο και δεύτερα), κοντραμπάσο, glockenspiel και άλλα κρουστά, καθώς και διαφορετικής τονικότητας κιθάρες.
Δυσοίωνα synths συνοδεύουν ένα υπολογισμένο, ασυμβίβαστο beat στο αριστουργηματικό, εναρκτήριο ‘Walk Like a Panther’, ενώ η συνέχεια έρχεται μέσω της πιο gospel στιγμής του δίσκου στο ‘Cry of the Martyrs’.
Τρίτο, ομότιτλο κομμάτι, το αδιαμφισβήτητο ομότιτλο hitάκι του δίσκου, ίσως και το πιο «εύθυμο» σε διάθεση, ένας ευλαβικός φόρος τιμής στην post-punk κληρονομιά που ανέθρεψε το ταλαντούχο αυτό κουαρτέτο.
Αν και απουσιάζει ένα 8λεπτο έπος όπως το ‘In Parallax’ του προηγούμενου δίσκου, οι καινοτομίες συνεχίζονται με διαφορετικό τρόπο και οι Algiers τολμάνε και εισάγουν δύο δίλεπτης διάρκειας instrumental περάσματα, δείχνοντας πόσο δεξιοτέχνες είναι στη σύνθεση ζοφερών ηχοτοπίων:
Τα ‘Plague Years’ και ‘Bury Me Standing’, το δεύτερο εκ των οποίων, με το ανατριχιαστικό (ή ανατριχιαστικά πειραγμένο) σαξόφωνο μοιάζει σαν να έχει βγει κατευθείαν από την (παρεξηγημένη) ταινία ‘Lost Highway’ του David Lynch, κάνοντάς μας να θέλουμε να βρούμε χρονομηχανή να το ταχυδρομήσουμε άμεσα πίσω στο 1997.
Περαιτέρω απόδειξη της εξέλιξής τους το γεγονός ότι, κατά τον γράφοντα τουλάχιστον, τα αριστουργήματα του δίσκου είναι δύο ήρεμα, αλά Nine Inch Nails μπαλαντοειδή κομμάτια, τα ‘Mme Rieux’ και ‘A Hymn for an Average Man’, με μετρημένες μα ισάξια συγκλονιστικές (με κάθε φορά που ουρλιάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του) φωνητικές ερμηνείες από τον Franklin James Fisher, συνοδεία μελαγχολικού όσο και μυστήριου πιάνου.
Ο οποίος Franklin James Fisher, αν μη τι άλλο, έχει πλούσια στιχουργική θεματολογία.
Αυτή η «δυστοπική soul», όπως έχουν περιγράψει τη μουσική τους, καταπιάνεται λεκτικά με ενδοσκοπικά ζητήματα, αντλώντας έμπνευση από την φιλοσοφία αλλά και την παραστατικότητα των εικόνων της Southern Gothic λογοτεχνίας, για να προσδώσει λυρικότητα σε ένα μουσικό σύνολο που είναι ο,τι πιο κοντινό έχουμε σε «αυθεντικά τραγούδια διαμαρτυρίας του 21ου αιώνα».
Η σύγχρονη προβληματική αγγίζει με διακριτικότητα θέματα κοινωνικοπολιτικής φύσεως, με ένα άκρως ταιριαστό, αναποφάσιστο και νεωτεριστικό μουσικό χαλί να τα ενισχύει, εκφράζονται δε με σθένος και δύναμη από φωνητικά που πιστεύουν απόλυτα στις λέξεις και εναρμονίζονται με αυτές.
Μια ομοιογένεια που ξεχωρίζει κάτι «ευγενικών προθέσεων ποιοτικό» από κάτι «πραγματικά σπουδαίο».
Άνευ αμφιβολίας, οι Algiers έχουν θέσει τα θεμέλια μιας βάσης φανατικών οπαδών – δεν ξέρουμε κατά πόσο μπορεί να επεκταθεί το εν λόγω οικοδόμημα.
Δεν γνωρίζουμε αν αυτό το αισθητικό αμάλγαμα θα καταφέρει (άμεσα τουλάχιστον) να κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός ευρύτερου κοινού ή αν θα συνεχίσει να ακροβατεί έτσι δεξιοτεχνικά μεταξύ του underground και του προμαχώνα του ποιοτικού mainstream.
Δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα κιόλας. Γιατί αν αποφασίσεις να διαβείς αυτήν την πόρτα, θα μείνεις. Αν έχεις ανοιχτό μυαλό, θα σε κερδίσει.
Αν τολμήσεις να πατήσεις το play, θα γίνεις μάρτυρας 44 και κάτι λεπτών που, κατά την όχι-και-τόσο ταπεινή μου άποψη, αποτέλεσαν τον δίσκο της χρονιάς για το έτος 2017.
Τα καλύτερα (μάλλον) δεν έχουν έρθει ακόμα.
