Αφιέρωμα στον πρώτο δίσκο των Angel Witch
Έτος 1980. Το New Wave of British Heavy Metal έχει βάλει φωτιά στη μουσική πραγματικότητα. Ο σκληρός ήχος βρίσκεται σε μια περίοδο εκρηκτικής δημιουργικότητας. Νέες μπάντες ξεπηδάνε από παντού, τα ράφια γεμίζουν με καινούργιες κυκλοφορίες, και οι θρύλοι του αύριο γεννιούνται.
Το NWOBHM άφησε το σημάδι του στη metal μουσική.
Έδωσε το έναυσμα που χρειαζόταν ώστε η δεκαετία του ’80 να γίνει αυτή η μυθική εποχή θαυμάτων και επιτευγμάτων που ακόμα λάμπει για πολλούς metalheads. Ξεκίνησε καριέρες και έβαλε τη μουσική σε νέα μονοπάτια.
Από τα εκατοντάδες συγκροτήματα που έκαναν τα πρώτα τους βήματα τότε, υπάρχουν μερικά που ξεχωρίζουν. Υπάρχουν αρκετά που ποτέ δεν είχαν την απαιτούμενη ποιότητα ώστε να πάνε μπροστά.
Υπάρχουν και αυτά που έχουν αδίκως ξεχαστεί, ή που ποτέ δεν έλαβαν την αναγνώριση και την ανταμοιβή που τους άξιζε.
Χάθηκαν από το προσκήνιο, έμειναν στην αφάνεια, δεν βρήκαν ποτέ το συμβόλαιο ή την έμπνευση που χρειαζόταν, καθώς η μουσική συνέχισε την πορεία της, το MTV άλλαξε τους κανόνες και ο κόσμος προχώρησε σε νέα ακούσματα.
Οι Motörhead, που προηγήθηκαν του κινήματος, βρήκαν και εκεί ανταπόκριση. Οι Saxon έθεσαν τα θεμέλια μιας αξιόλογης καριέρας. Οι Iron Maiden και οι Def Leppard έγιναν αστέρες του χώρου, από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών.
Και μετά υπάρχουν τα κρυμμένα διαμάντια. Οι Diamond Head. Οι Raven. Οι Witchfinder General. Οι Angel Witch. Αυτοί που τους δικαίωσε η ιστορία, αλλά όχι η πραγματικότητα.
«Αν κάποιος με υποχρέωνε να διαλέξω τον καλύτερο δίσκο του 1980, θα του έλεγα το ‘Permanent Waves’, το ‘Ace of Spades’ και το ‘Angel Witch’. Αν κάποιος με ανάγκαζε να διαλέξω μόνο έναν, θα διάλεγα το ‘Angel Witch’.».
Αυτό μου είπε πριν από πολλά χρόνια το άτομο που μου έβαλε να ακούσω το ομώνυμο ντεμπούτο των Angel Witch. Λάτρης τόσο των Motörhead όσο και των Rush, και τύπος που σπανιότατα κάνει σχόλια σχετικά με καλύτερους δίσκους και μπάντες. Τέτοια είναι η αξία και η ποιότητα του άλμπουμ, αξία και ποιότητα που δυστυχώς δεν μπόρεσαν να δώσουν στο συγκρότημα την ώθηση που χρειαζόταν για να γίνουν μεγάλοι.
Είχαν ήδη χάσει το συμβόλαιο με την EMI, μέσω της οποίας οι Iron Maiden έγιναν παγκόσμιο φαινόμενο. Είχαν ήδη αρχίσει να χάνουν τη συνοχή τους. Αλλά κάποια στιγμή, μέσα στο Δεκέμβριο του 1980, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, οι Kevin Heybourne, Kevin Riddles και Dave Hogg άφησαν ένα κειμήλιο τεράστιας αξίας για τις επόμενες γενιές, έναν από τους κορυφαίους δίσκους του NWOBHM και ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών.
Γιατί πρόκειται για έναν πραγματικά καταπληκτικό δίσκο.
Το ‘Angel Witch’ είναι σκοτεινό. Είναι ηρωικό. Είναι βαρύ. Είναι ακατέργαστο. Είναι μελωδικό. Είναι γρήγορο.
Είναι ένας προπομπός μεγαλείου.
Δεν πρόκειται για φτηνή αντιγραφή Black Sabbath, αλλά χειρίζεται τη μυστικιστική ατμόσφαιρα με ανάλογη μαεστρία. Δεν είναι doom, αλλά δάνεισε ένα μέρος του σκότους του στο είδος.
Δεν είναι black, αλλά στη μακρά πορεία του μέσα στις παρτιτούρες του χρόνου ο Διάβολος έκανε μια στάση εδώ, απόλαυσε το τοπίο, και εμπνεύστηκε νέα εμφάνιση και καινούργια σοβαρότητα.
Δεν είναι thrash, αλλά φαίνεται ότι οι κιθάρες αργότερα βρέθηκαν, μυστηριωδώς, στα χέρια κάποιων νεαρών Αμερικάνων.
Με απλά λόγια, το ‘Angel Witch’ έχει τα πάντα.
Είναι ένας καινοτόμος, πρωτότυπος δίσκος από μια μπάντα που βρισκόταν χρόνια μπροστά από την εποχή της.
Είναι ένα ντεμπούτο που βάζει τα γυαλιά σε έμπειρους και πρακτικά εξαφανίζει τις ομολογουμένως μετριότερες δουλειές που έδωσε η μπάντα τα επόμενα χρόνια, επισκιάζοντας παράλληλα πολλές σημαντικές κυκλοφορίες από σαφώς μεγαλύτερα ονόματα.
Μια συλλογή από πετράδια που σκορπίστηκαν στο χρόνο, για να βρεθούν ξανά σε διαφορετικές συνθέσεις στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80.
Ο ήχος δεν είναι ο καλύτερος, στην παραγωγή θα μπορούσε να έχει γίνει καλύτερη δουλειά, και σίγουρα η metal έχει βγάλει καλύτερους τραγουδιστές από τον Kevin Heybourne.
Αλλά όλα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία μπροστά στη δημιουργική διάθεση, τη φοβερή ενέργεια, την καταπληκτική κιθάρα και τη συνολική ποιότητα. Το ‘Angel Witch’ ξεχειλίζει ιδέες, και τις υλοποιεί όλες με ενθουσιασμό και ταλέντο.
Πιασάρικο, γρήγορο, φτιαγμένο για δέκα ακροάσεις τη μέρα που και πάλι φαίνονται λίγες; Το ομώνυμο τραγούδι είναι εκεί για όλα. Χαμηλότεροι, σκοτεινότεροι τόνοι; Το ‘White Witch’ καλύπτει την ανάγκη. Η «απαραίτητη» μπαλάντα; Το ‘Free Man’ δίνει μια εικόνα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα πιο σκληρά κομμάτια του δίσκου. Κοφτοί, απειλητικοί ήχοι μέσα από μαύρη αμόσφαιρα; Το ‘Angel of Death’ φέρνει την Αποκάλυψη.
Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στο δίσκο είναι η κιθάρα. Ξεχάστε τις δόκιμες εκφράσεις, η κιθάρα στο ‘Angel Witch’ απλά τα σπάει.
Τα riffs και τα solos είναι σεμιναριακά και καινοτόμα, δικαιολογώντας δηλώσεις και απόψεις για την επιρροή του δίσκου, με τις όποιες ελλείψεις στα φωνητικά του Heybourne να υπερκαλύπτονται από τις αρετές του στη χρήση της εξάχορδης.
Κιθάρα όπως του ‘Atlantis’, του ‘Sorceress’ ή του ‘Angel of Death’ δεν βρίσκεται το 1980. Οι Angel Witch ήταν μια κατηγορία από μόνοι τους.
Οι κριτικές, ως επί το πλείστον, είναι διθυραμβικές. Αλλά οι Angel Witch ποτέ δεν θα γέμιζαν στάδια. Δεν θα πουλούσαν ποτέ εκατομμύρια δίσκους. Δεν θα βραβεύονταν ούτε θα έκαναν την εμφάνισή τους σε εξώφυλλα, λίστες και charts.
Οι επόμενες τρεις δεκαετίες θα έβλεπαν μόνο δύο δισκογραφικές προσπάθειες, καμία από τις οποίες δεν πλησίασε την ποιότητα της πρώτης. Μέλη θα άλλαζαν και η μπάντα θα διαλυόταν και θα επανασυνδεόταν πολλές φορές.
Μόνο η τελευταία δεκαετία θα έφερνε μια σχετική σταθερότητα, και το ‘Angel of Light’ ένα δίσκο αν όχι ισάξιο, τουλάχιστον με κάποιες αξιώσεις απέναντι στο παρελθόν.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν η μπάντα είχε καταφέρει να διατηρήσει το συμβόλαιο με την EMI; Θα μιλούσαμε άραγε σήμερα για τους Angel Witch όπως μιλάμε για τους Iron Maiden; Η πραγματικότητα δυστυχώς δεν αναγνωρίζει την έννοια του «αν», και τέτοιες ερωτήσεις θα μείνουν αναπάντητες.
Αλλά ό,τι έχει ξεχάσει η πραγματικότητα συχνά το θυμάται τουλάχιστον η ιστορία.
Για την ιστορία, οι Angel Witch έδωσαν στον κόσμο ίσως τον καλύτερο δίσκο ενός τεράστιου κινήματος. Έδωσαν στο metal σύμπαν μια από τις κορυφαίες στιγμές του.
