Ανεβαίνοντας από την Πάτρα στην Αθήνα για να παρακολουθήσω τη συναυλία του Sivert Høyem αποφάσισα να παραμείνω και για το Σαββατοκύριακο. Κάπως έτσι δέχτηκα την πρόταση από φίλο μυημένο στο μουσικό τους είδος, να παρακολουθήσω το βράδυ του Σαββάτου τους God Is An Astronaut. Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα «μπασμένος» στο είδος της post rock, αρχικά υπήρξα διστακτικός, αποφάσισα όμως να ακολουθήσω την παρέα και να βρεθώ στο Fuzz Live Music Club.
Φτάνοντας εκεί λίγο μετά τις 21:00, το μαγαζί ακόμα γέμιζε και οι Έλληνες Blame The Trees βρίσκονταν ήδη στη σκηνή, έχοντας όμως στο μεταξύ ξεσηκώσει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του κοινού που βρισκόταν εκεί από νωρίς, κερδίζοντας το έντονο χειροκρότημα του. Η μουσική τους έχει αρκετό ενδιαφέρον, ενώ η τραγουδίστριά τους ξεχώρισε για την εκπληκτική φωνή της, η οποία είμαι βέβαιος πως έμεινε χαραγμένη σε όποιον βρέθηκε εκεί.
Λίγο πριν τις 22:30, το μεγάλο όνομα της βραδιάς, οι God Is An Astronaut, ανέβηκαν στη σκηνή και ο χώρος πήρε αμέσως φωτιά. Εκείνη την ώρα, το Fuzz ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτο και ο κόσμος αδημονούσε να δει την μπάντα, η τελευταία εμφάνιση της οποίας, έξι περίπου μήνες πριν, είχε αναβληθεί, κάνοντας το κοινό της ακόμα πιο ανυπόμονο και διψασμένο.
Ομολογώ πως οι Ιρλανδοί εντυπωσίασαν σε όλα. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της εμφάνισής τους υπήρξαν άψογοι, όχι με τη διεκπεραιωτική έννοια του όρου, αλλά με τον αέρα μιας παγκόσμιας κλάσης μπάντας, που έρχεται να τα κάνει άνω κάτω με το performance της. Το συγκρότημα ήταν ενθουσιασμένο με το κοινό και το κοινό αντίστοιχα με το συγκρότημα, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα που απογείωσε τη συναυλία. Όσοι βρέθηκαν στο Fuzz καθηλώθηκαν από τη μουσική πανδαισία των GIAA, ακόμα κι αν βρέθηκαν εκεί απλά από περιέργεια, υπενθυμίζοντας γιατί είναι μία από τις καλύτερες μπάντες παγκοσμίως -αν όχι η καλύτερη- στο είδος της.
Οι Ιρλανδοί έπαιξαν κομμάτια από το μεγαλύτερο φάσμα της πλούσιας δισκογραφίας τους, δίνοντας λίγο μεγαλύτερη έμφαση, όπως είναι φυσικό, στο πιο πρόσφατο δημιούργημά τους, ‘Helios/Erebus’ χωρίς βέβαια να λείψουν οι στάσεις και σε παλιότερους σταθμούς της καριέρας τους, επιλέγοντας μια ισορροπημένη setlist που ικανοποίησε και τους πιο φανατικούς θαυμαστές τους.
Αισθάνομαι τυχερός που ακολούθησα τις παροτρύνσεις της παρέας και βρέθηκα το βράδυ του Σαββάτου στο Fuzz, παρακολουθώντας μια φανταστική συναυλία, με ένα συγκρότημα τεράστιου βεληνεκούς, με αριστουργηματικές συνθέσεις και διάθεση να ξεσηκώσει και να ευχαριστήσει το κοινό του ακόμα και μετά το τέλος της εμφάνισής τους. Μέλη των GIAA στο τέλος της βραδιάς κατέβηκαν από τη σκηνή, συνομίλησαν και φωτογραφήθηκαν με τον κόσμο, χωρίς κανένα ίχνος βεντετισμού, φαινόμενο που σπάνια συναντά κανείς πλέον σε τόσο μεγάλα ονόματα.
Κλείνοντας, μπορώ με σιγουριά να πω πως οι GIAA κέρδισαν έναν φανατικό θαυμαστή, ενώ σίγουρα είδα με άλλο μάτι την post rock μουσική μετά το βράδυ του Σαββάτου, αφού οι Ιρλανδοί είναι η καλύτερη διαφήμιση για το μουσικό τους είδος, εκπροσωπώντας το επάξια με την εμφάνιση τους στην Αθήνα.
