Ανταπόκριση: Band of Friends, The Big Nose Attack / Gagarin 205

Η Ελλάδα αγαπά Rory Gallagher.

Βασίλης Τσάκαλος
12/02/2023

Μετά από μια ωραία και δύνατη βραδιά στη Θεσσαλονίκη, η Band of Friends του Gerry McAvoy κατευθύνθηκε νότια, προς την Αθήνα, για το δεύτερο γύρο των συναυλιών προς τιμήν του μεγάλου Rory Gallagher.

Αρχή στις 9:30, με τους συμπαθέστατους The Big Nose Attack. Πολύ ταιριαστό στη βραδιά το αθηναϊκό σχήμα, και παρά το σχόλιο «όσο πιο πολύ πίνετε, τόσο πιο καλά ακουγόμαστε,» εγώ προσωπικά τους βρήκα πολύ ωραίους παρ’όλο που έμεινα μακριά από το μπαρ. ΟΚ, μάλλον θα ήταν λίγο καλύτερα αν είχαν και μπάσο, αλλά ακόμα και έτσι βρήκα ικανοποιητικό το αποτέλεσμα.

Εκτός αν το σχόλιο αφορούσε τον ήχο, ο οποίος ομολογουμένως θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερος, ενώ υπήρξε και μια φάση «σφυρίγματος» από τα ηχεία κάπου στη μέση του σετ.

Αλλά τα θέματα ήχου, ειδικά με τα support, δεν είναι καν καραμέλα πια, και κατά τ’άλλα το σετ αυτό ήταν ένα ωραίο bluesy πακέτο, με έμφαση στα riffs και διάρκεια γύρω στα 55 λεπτά παρακαλώ, οπωσδήποτε καλός χρόνος για πρώτη μπάντα. Εκτός του αρκετού χρόνου είχαν και αρκετό κόσμο, καθώς από νωρίς είχαν μαζευτεί αρκετοί σε εξώστη και πλατεία, με τους The Big Nose Attack να έχουν 250 με 300 άτομα να τους παρακολουθούν και να τους χειροκροτούν.

Άνετη, χαλαρή αλλά και αξιοπρεπέστατη εμφάνιση που μάλλον έκανε καλή εντύπωση. Μπράβο.

Στα 25 λεπτά απραξίας που ακολούθησαν το Gagarin γέμισε ακόμα παραπάνω από ένα ετερόκλητο πλήθος, από βετεράνους της Νέας Φιλαδέλφειας στα 55 και στα 60 μέχρι δεκάχρονα με τους γονείς τους, ένα ωραίο δείγμα της εκτίμησης για τον Rory Gallagher που ακόμα διατηρείται μέσα από τις δεκαετίες στην Ελλάδα. Και ας έχει φύγει εδώ και τόσα χρόνια.

Η μουσική μένει και αυτό έδειξαν οι Band of Friends, που ξεχύθηκαν στη σκηνή με ‘Messin’ With the Kid’ και ‘Continental Op’ υπό ενθουσιώδεις ιαχές και χειροκροτήματα. Σταθεροί και εστιασμένοι οι προβολείς, κλειστά καθ’όλη τη διάρκεια τα φωτορυθμικά, μόνο blues, rock και ψυχή μέσα στο κλαμπ.

Λίγο πιο μαζεμένος στην αρχή ο κόσμος κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, παρά τη βροντερή ανταπόκριση μετά από κάθε κομμάτι, αλλά σύντομα μπήκε το ‘Moonchild’ και μαζί του τα πράγματα σε σειρά, με την κινητικότητα και τα sing-alongs να αυξάνονται.

Πραγματικά συναυλία άλλης εποχής, με μπόλικο τζαμάρισμα, μεγαλωμένα και πειραγμένα σόλο, αυτοσχεδιασμούς και τραβηγμένα κλεισίματα, η ποικιλία και η εφευρετικότητα που κάποτε έδινε ώθηση στους live δίσκους. Αλλά και πλήρης σεβασμός στο υλικό από τους ορεξάτους Band of Friends, που τράβαγαν με τη σειρά τα μάτια του κόσμου πάνω τους καθώς έπαιρναν θέση στο κέντρο της σκηνής για μοναχικές ή από κοινού επιδείξεις πάνω στη μουσική του μεγάλου απόντος.

Εύσημα σε όλη την Band of Friends, που έκανε μια άκρως συναισθηματική και ποιοτική εμφάνιση. Ο αειθαλής και πάντα χαμογελαστός Gerry McAvoy και ο συμπαγής και ακλόνητος Brendan O’Neill, η παλιά φρουρά που είχε δει κάποτε η Αθήνα, έδεσαν θαυμάσια με τον πολύ καλό Paul Rose και τον πραγματικά εξαιρετικό Jim Kickpatrick, που απέδωσε φοβερά τη βαρύτιμη κιθάρα και τα φωνητικά που είχε αναλάβει.

Band of Friends - Gagarin — Band of Friends – Gagarin

Φωτιά και στο κοινό, που μάλλον έπεισε τελικά τον McAvoy που ρώταγε αν θέλουμε blues πριν μπει στο ‘Off the Handle’, επιφύλαξε εκκωφαντική υποδοχή σε κάθε τραγούδι και άναβε όλο και περισσότερο όσο περνούσε η ώρα. Blood burned just like toast που λέει και το ‘Ghost Blues’ (το οποίο παίχτηκε από τους Band of Friends) και πάλι καλά που στην κορύφωση της βραδιάς, την τετράδα ‘Tatoo’d Lady/A Million Miles Away/Bad Penny/Shadow Play’ μπήκε και λίγο ο κλιματισμός, γιατί τουλάχιστον επάνω στον εξώστη τον χρειαζόμασταν.

Γενικά η ενέργεια στο κόκκινο, με τα τραγούδια να διαδέχονται το ένα το άλλο σχεδόν ασταμάτητα, παύσεις λίγες και κατά κύριο λόγο μόνο λίγων δευτερολέπτων και μοναδικό «διάλειμμα», πλην της μικρής αναμονής του encore, ένα σύντομο λογύδριο του McAvoy αντί προλόγου για το τραγούδι ‘A Sense of Freedom’ και την ομώνυμη ταινία για την οποία γράφτηκε, όπου ο μπασίστας τραγούδησε κιόλας. Το σχεδόν δίωρο που έμειναν επί σκηνής οι Band of Friends ήταν κατά τ’άλλα αποκλειστικά μουσική.

Το ότι σε αυτόν το χρόνο παίχτηκαν «μόνο» 15 τραγούδια μάλλον λίγους ενόχλησε αν κρίνω από τη θετική ανταπόκριση που έλαβαν τα μεγάλα σόλο και οι τεχνικές επιδείξεις (ενδεικτικά, τα ‘Bad Penny και ‘Shadow Play’ διήρκεσαν μαζί δεκαπέντε με είκοσι λεπτά) και εξάλλου ποιος νοιάζεται όταν όλοι βρίσκονται ‘A Million Miles Away’ τραγουδώντας ομόφωνα το ρεφρέν ή πιάνουν κάθε στροφή του ‘Shadow Play’ και κάνουν «sing-along» ακόμα και στην κιθάρα;

Το προαναφερθέν κουαρτέτο τραγουδιών, που κύλησαν σχεδόν χωρίς ανάσα και κράτησαν 35 λεπτά, ήταν ίσως η κορυφαία φάση μιας μεγάλης βραδιάς, με τα ωω-ωω-ωω στο ‘Shadow Play’ συνοδεία ενός ηχηρού RORY! μετά από κάθε πέρασμα να είναι συγκινητικά όσο και ανεβαστικά. Όχι ότι το encore με ‘Bullfrog Blues’ και μια κοπέλα από το κοινό να ανεβαίνει και να χορεύει δίπλα στους Band of Friends επί σκηνής υπολειπόταν σε τίποτα.

Μεγάλο το χειροκρότημα φυσικά στο τέλος με την αποχώρηση της μπάντας, αλλά και στη σύντομη προβολή που ακολούθησε προς τιμήν του έτερου ντράμερ του Rory Gallagher, Ted McKenna, που πέθανε το 2019. Δύο οι τιμώμενοι χτες το βράδυ, εκατοντάδες αυτοί που ήρθαν να αποτίσουν τα σέβη τους όπως άρμοζε.

Είχαμε όλοι τα blues στο Gagarin το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου. Αυτά τα blues που σε κάνουν να στέκεσαι περήφανα και να θες να πιάσεις και εσύ μια κιθάρα και να συμμετάσχεις. Δεν ήταν Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 και ζηλεύουμε όσους ήταν τότε εκεί, αλλά αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν δεύτερη φορά. Εμείς είχαμε Band of Friends και τους τιμήσαμε. Μας τίμησαν και αυτοί, και με το παραπάνω.

Και ναι, η Ελλάδα θυμάται ακόμα τον Rory Gallagher.