Ένα μίνι British Invasion έλαβε χώρα στο Floyd το βράδυ του Σαββάτου (9/12/23). Οι Black Country New Road, το νέο μεγάλο όνομα της ξένης indie μουσικής, επισκέφτηκαν για πρώτη φορά τη χώρα και, ελπίζουμε, όχι για τελευταία.
Έχοντας κυκλοφορήσει δυο εξαιρετικά στούντιο άλμπουμ, χωρίς όμως να παίζουν τίποτα από αυτά λόγω της αποχώρησης του Isaac Woods, πρώην βασικό τραγουδιστή και στιχουργό του σχήματος, μας παρουσίασαν ουσιαστικά το Live at Bush Hall, ένα live άλμπουμ με νέα τραγούδια που συνέθεσαν συγκεκριμένα για να συνεχίσουν να περιοδεύουν.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πως, λίγο-πολύ, αν έχει ακούσει κανείς το συγκεκριμένο άλμπουμ, τότε ξέρει ακριβώς τι να περιμένει από μια ζωντανή εμφάνιση των Black Country New Road. Το εξαμελές σχήμα λοιπόν, ανέβηκε στη σκηνή ακριβώς στις 22:00 και αφού το χειροκρότημα ηρέμησε, παίχτηκαν οι πρώτες νότες του ‘Up Song’.
Ασφαλώς πολυτάλαντοι και πολυτάλαντες, σχεδόν κάθε μέλος έπαιζε πάνω από ένα όργανο, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε τραγουδιού, ενώ, φυσικά, σχεδόν κάθε τραγούδι είχε και διαφορετικό ερμηνευτή. Είναι μια ενδιαφέρουσα κατάσταση, γιατί το συγκρότημα φαινόταν να πατάει σε πολύ γερές βάσεις όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του, το Φλεβάρη του 2022. Η αποχώρηση του Woods σίγουρα τάραξε τις ισορροπίες, αλλά οδήγησε τα υπόλοιπα μέλη στο να σκεφτούν τι επιφυλάσσει το μέλλον.
Η συλλογή τραγουδιών που ακούσαμε, δίνει μια αίσθηση πως πάλι το ψάχνουν, αλλά φαντάσου τώρα να έχεις ελάχιστους μήνες στη διάθεση σου να γράψεις μουσική ώστε να μπορείς να την βγάλεις στον δρόμο και το αποτέλεσμα να είναι κάτι σαν το Live at Bush Hall. Όχι και τόσο άσχημα.
Και μάλλον ίδια άποψη είχε το κοινό που γέμισε το Floyd, αρκετά νεανικό και ποικιλόμορφο, με κάποιους να ξέρουν απέξω κάθε στίχο των τραγουδιών. To ‘Look What We Did Together, BC, NR friends’ forever τραγουδήθηκε φωναχτά και με υψωμένες γροθιές από όλους, ενώ οι πιο ήρεμες στιγμές του σόου σα να έβαζε τον κόσμο σε βαθιά περισυλλογή.
Με τις απαραίτητες ευχαριστίες ανάμεσα από κάθε τραγούδι και με την παραδοχή πως το live ίσως βγει δύσκολα επειδή εδώ στην Ελλάδα τους… παραφροντίσαμε (δύσκολα αντιστέκεται κανείς στην ελληνική κουζίνα μάλλον), το σόου συνεχίστηκε με το ‘The Boy’, το ’24/7 365 British Summer Time’ και το αγαπημένο ‘I Won’t Always Love You’. Υπήρχε μια ωραία εναλλαγή ρυθμού και συναισθημάτων στην setlist, με τα αργά τραγούδια να ακολουθούνται από πιο up tempo και στο ενδιάμεσο να μπορέσει και το κάθε μέλος να φανεί μουσικά.
Τα ‘Across The Pond Friend’ και ‘Laughing Song’ κούνησαν τον κόσμο και τον συγκίνησαν, αλλά ήταν το ‘Turbines/Pigs’ που μάλλον διέλυσε τα περισσότερα άτομα. Σίγουρα μια κορυφή της νέας εποχής του συγκροτήματος, ένα εννιάλεπτο έπος, που ξεκινάει με φωνή, πλήκτρα και βιολί και τα υπόλοιπα μέλη να κάθονται οκλαδόν στη σκηνή, σαν μια παρέα που ήρθε να απολαύσει τις φίλες τους να παίζουν μουσική.
Οι Black Country New Road μιλάνε συνέχεια για τη δύναμη της μεταξύ τους φιλίας και είναι σε τέτοιες στιγμές που επιβεβαιώνεται στο μυαλό σου πως δεν πρόκειται για κάποια PR στρατηγική, αλλά για ειλικρινές συναίσθημα. Και τι τραγούδι όμως, με τα μέλη σιγά σιγά να παίρνουν τις θέσεις τους και να οδηγούν την αρχική ησυχία σε μια καταιγίδα που δεν γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο.
Κάπου εδώ ξεκίνησε η διαδικασία του αποχαιρετισμού, με το συγκρότημα να υπόσχεται πως την επόμενη φορά θα έρθουν με περισσότερα τραγούδια. Το ‘Dancers’ έδωσε την αφορμή στο κοινό να μπει ξανά στο παιχνίδι, με την αυλαία να πέφτει με το ‘Up Song (Reprise)’.
Τι κρατάμε λοιπόν; Σίγουρα το ότι είδαμε για πρώτη φορά στη χώρα μας ένα ανερχόμενο σχήμα, ακριβώς τη στιγμή που φτιάχνει θόρυβο γύρω από το όνομά του, κάτι όχι και τόσο σύνηθες δυστυχώς. Ο κόσμος πάντως ανταποκρίθηκε και με την παρουσία του και με την συμμετοχή του. Θα μπορούσε το σόου να κρατήσει λίγο παραπάνω από τα 70 λεπτά που διήρκησε; Ίσως, εξάλλου υπήρξαν 2-3 τραγούδια που δεν παίχτηκαν και θα έφταναν την συναυλία κοντά στο 90λεπτο, ενώ ίσως βοηθούσε εδώ και ένα support για να γεμίσει ο χρόνος.
Όπως και να έχει, οι Black Country New Road έδωσαν το τελευταίο σόου της χρονιάς στην Αθήνα, ίσως και η τελευταία φορά που θα παίξουν τα τραγούδια αυτά με αυτόν τον σχεδιασμό, μιας και στα πλάνα τους είναι ένα νέο στούντιο άλμπουμ. Προσέφεραν συγκινήσεις, χαμόγελα και μεγάλες υποσχέσεις για ένα συγκρότημα που και ταλέντο έχει και έχει αποδείξει πως όχι μόνο μπορεί να προσαρμοστεί απέναντι σε απρόσμενες καταστάσεις, αλλά και να ανασυγκροτηθεί ώστε να βγάλει κάτι όμορφο.
Black Country New Road / Photo Credits: Vangelis Patsialos
