Damirah – Lights and Guns and Fire

Ένα παρακλάδι της rock μουσικής που φέρει περήφανα το πρόθεμα «post» μπορεί να υπερηφανεύεται πως έχει κερδίσει τις εντυπώσεις και τα βλέμματα (εν προκειμένω αυτιά) για τον αιώνα που διανύουμε, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά πιο ανοιχτόμυαλους ακροατές, που επιζητούν παρόμοιες ριζοσπαστικές ανατάσεις από την αισθητική νόρμα της τελευταίας 25ετίας (λέγε με και alternative). Ως επί το πλείστον μιλάμε για ορχηστρική, αβίαστη στη διάρκεια του εκάστοτε track, απελευθερωμένη rock που επιλέγει να πει διάφορες ιστορίες μέσω επιμελώς σχεδιασμένων (ή και αυτοσχεδιαστικών) ηχοτοπίων και περιορισμένης ή ανύπαρκτης στιχουργικής διάθεσης.

Οι Damirah είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα τετραμελής μουσική παρέα από την Πάτρα. Κώστας Ευθυμίου/Αλέξανδρος Γεωργίου στις κιθάρες, Άκης Παλαιολόγος σε μπάσο και πλήκτρα και Φραντσέσκα Σανταρόσσα στα τύμπανα. Η καλλιτεχνική τους τροφή είναι ένα άκρως παραγωγικό μείγμα ατμοσφαιρικής μουσικής (είτε λέγεται post, είτε λέγεται κινηματογραφικά soundtracks) και κλασικού κινηματογράφου. Καθιστούν σαφείς εξ αρχής τις οπτικοακουστικές τάσεις τους με videos που αξιοποιούν ταιριαστά κλιπάκια από κινηματογραφικό υλικό που τους έχει γαλουχήσει. Μεταξύ άλλων, τη μουσική τους συνοδεύει εικονογραφία σημαντικών πρωτοπόρων κινηματογραφιστών όπως ο René Clair ή ο Luis Buñuel, με το αποτέλεσμα να είναι πρωτότυπο και εξαιρετικά ομογενές με το σύνολο.

Αναφορικά με τη μουσική, δεν δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε την άπλετη αγάπη στο post-rock και όλες τις εκφάνσεις του.Το συγκεκριμένο μουσικό έδεσμα προέρχεται από συνταγή με κύριο υλικό τις αιθέριες όσο και πασίγνωστες κιθαριστικές εξάρσεις των Explosions In The Sky, ενισχυμένες από τα samples κινηματογραφικών/ποιητικών μονολόγων που στολίζουν τον ήχο των Godspeed You! Black Emperor, καθώς και την συγκρατημένη ψυχεδέλεια των The Re-Stoned (μείον της αποπροσανατολιστικής fuzz-ίλας). Το μουσικό σχήμα στο οποίο ενδεχομένως να έχουν ιδιαίτερη εκτίμηση δεν είναι άλλο από τους αδιαμφισβήτητους πρωτεργάτες αυτού που ονομάζεται «ψυχεδελικό post-rock», τους Αμερικανούς Grails, χωρίς βέβαια (δικαιολογημένα κιόλας) τις απαιτητικές ενορχηστρώσεις τους. Τις οποίες θα θέλαμε να δούμε στο μέλλον, μιας και ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί το ντεμπούτο της μπάντας.

Ο εν λόγω δίσκος λοιπόν, με τίτλο ‘Lights and Guns and Fire’, μπορούμε να πούμε ότι χωρίζεται σε δύο μέρη: Το ογκώδες, σχεδόν 40λεπτο πρώτο (αριθμητικό) μισό, με τρία 13λεπτα κομμάτια τα οποία ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους ως προς τη δομή – ήσυχες, σχετικά ομαλές ρυθμικές/υφολογικές μεταβάσεις εντός του κομματιού, με το ‘As A Child, I Always Dreamed Of Fire’ να ξεχωρίζει. Η ποιητική συλλογή Αντάρτικο² ενσωματώνεται μοναδικά εδώ, κομμάτια της οποίας απαγγέλλονται σε δύο κομβικά σημεία της σύνθεσης.

Χρειάζονται δύο άνθρωποι/Δύο τουλάχιστον/Ένας να φτιάχνει τις λέξεις/Και ένας να τις βάζει φυτίλι

Τα υπόλοιπα τρία κομμάτια αφενός διαδραματίζουν (αναπόφευκτα) συμπληρωματικό ρόλο, αφετέρου δείχνουν τι ακριβώς μπορούν να κάνουν οι Damirah με σημαντικά μικρότερη διάρκεια. Το ‘Burn People Up’ αποτελεί ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό δείγμα του ύφους της μπάντας, ενώ διαθέτει και samples από την ιστορική ομιλία του Fidel Castro στα Ηνωμένα Έθνη το 1960, ένα ελαφρύ πολιτικό (;) σχόλιο στην γενικότερη χαλαρή αφήγηση του δίσκου.

Ένα χαρακτηριστικό που διακρίνει εύκολα κανείς από την πρώτη, ανολοκλήρωτη κιόλας επαφή με τον δίσκο είναι το πόσο προσεγμένη είναι η παραγωγή, ιδιαίτερα για μια μπάντα που εσχάτως ξεφεύγει από ένα σχετικά αυτονόητο DIY πλαίσιο. Η έλλειψη οποιασδήποτε «βρωμιάς» στον ήχο καθιστά σαφές ότι η ψυχεδέλεια είναι μια αυτούσια πινελιά ουδέποτε παρασυρόμενη σε stoner μονοπάτια, ενώ τα (αμιγώς ηχητικά) samples δημιουργούν ένα υποβόσκον μυστήριο που συμβάλλει τα μέγιστα στο μεθοδικό χτίσιμο ατμόσφαιρας που τόσο επιδιώκουν. Ο παράγοντας «πρωτοτυπία/καινοτομία» σε καμία των περιπτώσεων δεν σπάει τα κοντέρ (και ούτε υπάρχει ανάλογη απαίτηση), το γενικότερη κλίμα δίνει ωστόσο τροφή για προσμονή κάτι πιο «αφαιρετικού» σε μελλοντικές δουλειές.

Μελλοντικές δουλειές που θα υπάρξουν σίγουρα πολύ σύντομα, μιας και η εν λόγω μπάντα παίρνει πολύ στα σοβαρά αυτό που κάνει, συνοδευόμενο από την κατοχή μιας συμπαγούς, συνειδητοποιημένης καλλιτεχνικής ταυτότητας που μένει να αντιληφθούμε σε (ελαφρώς ευρύτερης κλίμακας) ζωντανές εμφανίσεις. Ως εκ τούτου, μια ευχή για καλή και εμπνευσμένη συνέχεια θα αποτελούσε ιδανική κατακλείδα για τους ενδεχόμενους πρωταγωνιστικούς πρεσβευτές του post ιδιώματος στη χώρα μας.