Ο Dave Mustaine έχει συνεργαστεί με δεκάδες κιθαρίστες όλα αυτά τα χρόνια και σε πρόσφατη, εφ’ όλης της ύλης, συνέντευξή του στο Art Of The Craft, ξεχώρισε τον τωρινό bandmate του, Kiko Loureiro, ως τον κορυφαίο απ’ όλους.
Ο Βραζιλιάνος κιθαρίστας των Angra «προσλήφθηκε» στους Megadeth το 2015, σε μία δύσκολη περίοδο για την μπάντα, με αποκορύφωμα την ακύρωση της περιοδείας τους με τους Iron Maiden (λόγω του καρκίνου του Bruce Dickinson) και τη μετέπειτα αποχώρηση των Shawn Drover και Chris Broderick.
Γυρνώντας πίσω σε εκείνη την περίοδο, ο Dangerous Dave θυμάται:
Είχαμε ένα συμπληρωμένο line-up και θα βγαίναμε σε tour με τους Iron Maiden, και μετά ο Bruce Dickinson εμφάνισε καρκίνο.
Δεν είχαμε περιοδεύσει για έναν χρόνο για να κάνουμε αυτήν την περιοδεία με τους Maiden και μας είπαν:
«Συγγνώμη, η περιοδεία τελείωσε. Δεν θα γίνει…».
Ήμουν τόσο εκνευρισμένος.
Ο κιθαρίστας Chris Broderick και ο ντράμερ Shawn Drover ενημερώθηκαν ότι θα έπρεπε να βρουν δουλειά, οπότε έφυγαν.
Και βρέθηκα ξανά με τον Dave Ellefson να προσπαθώ να φτιάξω και πάλι μία μπάντα. Ήμουν τόσο νευριασμένος που σκεφτόμουν αν θέλω να συνεχίσω να κάνω αυτό το πράγμα…
Με τον Kiko Loureiro να αποτελεί, όπως αποδείχτηκε, μία ιδανική περίπτωση για τη θέση του κιθαρίστα, με την εξαντλητική αναζήτηση του Mustaine να αποδίδει τελικά καρπούς:
Τελικά επικοινώνησα με τον ντράμερ των Lamb Of God, Chris Adler, και τον ρώτησα αν θέλει να έρθει για να ηχογραφήσει μερικά session tracks.
Και έψαχνα για κιθαρίστες…
Είχαν περάσει 4 μήνες ακροάσεων και πήρα τηλέφωνο το management για να ζητήσω μία άλλη λίστα.
Έφτασα μέχρι το τέλος της και το κυριολεκτικά τελευταίο όνομα ήταν αυτό του Kiko Loureiro. […]
Πάτησα στο YouTube και είδα αυτόν τον υπέροχο Βραζιλιάνο που τα σπάει στην κιθάρα. Πήρα τηλέφωνο τον Ellefson και του είπα ότι τον βρήκα.
Και μου είπε ότι τον ήξερε και ότι είχε παίξει μαζί του. Και του λέω: «Τι; Θα σε σκοτώσω Ellefson!».
Για αυτό έχει μόνο 4 χορδές… Τον ήξερε και δεν μου το είπε. Είχα θυμώσει.
Έρχεται λοιπόν εδώ [ο Kiko Loureiro] και απλώς μιλούσαμε.
Πήγαμε στο σπίτι μου και χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα και αυτός πήρε μία ακουστική κιθάρα και άρχισε να παίζει.
Μου θύμισε τον Marty Friedman. […] Δεν παίξαμε ούτε νότα μαζί, πήγε σπίτι και τον προσέλαβα αμέσως. Ξαναήρθε, ηχογραφήσαμε το ‘Dystopia’ (2016), πήρα το πρώτο μου Grammy και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Είναι ο καλύτερος κιθαρίστας με τον οποίο έχω παίξει.
