Ghost, Rotting Christ, Candlemass, Typhus / AthensRocks 2023
Η 25η Ιουνίου ήταν σημαδεμένη εδώ και αρκετό καιρό στο φετινό συναυλιακό καλεντάρι. Οι Ghost επέστρεφαν μετά από 9 ολόκληρα χρόνια στην Ελλάδα, με ένα στάτους τελείως διαφορετικό από τότε.
Οι Σουηδοί μετά από πολλές κυκλοφορίες, περιοδείες με τους κορυφαίους, ατελείωτη δουλειά και έξυπνο marketing, έχουν φτάσει σε κορυφαίο επίπεδο, παίζοντας headliners στα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, ικανοποιώντας στο έπακρο την άσβεστη φιλοδοξία του ιθύνοντα νου τους, Tobias Forge. Με αυτές τις σκέψεις ανηφορίσαμε στο ΟΑΚΑ για το AthensRocks και με την περιέργεια για το πώς θα ανταποκριθεί το κοινό της χώρας μας να μονοπωλεί τις συζητήσεις μας μέχρι να φτάσουμε στον περιβάλλοντα χώρο των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.
Το πρώτο συγκρότημα που άνοιξε το φετινό AthensRocks ήταν οι δικοί μας, Typhus, αναλαμβάνοντας να ζεστάνουν τον κόσμο που σιγά σιγά έφτανε στο χώρο. Ένας μικρός πυρήνας είχε συγκεντρωθεί μπροστά στο κάγκελο ενώ αρκετοί ήταν διασκορπισμένοι μέχρι τον πύργο του ηχολήπτη. Οι Typhus αποχώρησαν από τη σκηνή ευχαριστώντας τον κόσμο και όλοι ήταν έτοιμοι να υποδεχθούν τους Candlemass.
Με όνομα βαρύ σαν ιστορία, οι Candlemass ανέβηκαν στο σανίδι με σύμμαχο τη συννεφιά που έκρυβε εκείνη την ώρα -και όπως αποδείχτηκε και για το υπόλοιπο της ημέρας- τον ήλιο. Σκηνικό αν μη τι άλλο πιο ταιριαστό στους Σουηδούς, όπως σχολίασε κάποια στιγμή ο Johan Längqvist.
Στην σχεδόν μια ώρα που έπαιξαν, διάλεξαν κομμάτια κυρίως από τα πρώτα τους χρόνια, με το ‘Mirror Mirror’ να δίνει το έναυσμα. Το ‘Bewitched’ έτυχε όπως αναμενόταν θερμής υποδοχής από το κοινό και με εξαίρεση το ‘Sweet Evil Sun’ από τον πρόσφατο δίσκο τους, τα ‘Nightfall’ και ‘Epicus Doomicus Metallicus’ είχαν την τιμητική τους μέχρι το κλείσιμο. Αγαπημένο του κοινού το κλασικό ‘Solitude’ που σήμανε και το τέλος. Στιβαρό παίξιμο από τους Candlemass, με την φωνή του Längqvist σε σχετικά καλά επίπεδα.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι μετά το τέλος της συναυλίας, βγήκε από το δεξί μέρος της σκηνής για να κατευθυνθεί προς το υπερυψωμένο stage και να πάρει τη θέση του σαν θεατής για το υπόλοιπο της ημέρας και δεν αρνήθηκε χαιρετισμούς και φωτογραφίες σε όσους τον αντιλήφθηκαν.
Setlist:
Mirror Mirror
Bewitched
Under the Oak
Dark Are the Veils of Death
Crystal Ball
Sweet Evil Sun
The Well of Souls
A Sorcerer’s Pledge
Solitude
Σειρά των Rotting Christ, στην πρώτη εμφάνισή τους σε εγχώριο φεστιβάλ. Οι Rotting Christ ταιριάζουν με όλους, όποιος και να παίζει μετά από αυτούς, είτε λέγεται Slayer, είτε Manowar, είτε Ghost. Παρά τον μπουκωμένο ήχο στα πρώτα κομμάτια, οι ηγέτες της εγχώριας metal σκηνής απέδειξαν για άλλη μια φορά τον αέρα μεγάλης μπάντας που έχουν και την αγάπη που τρέφει το κοινό για αυτούς.
Είσοδος με ‘Κατά τον Δαίμονα Εαυτού’, συνέχεια με ‘Fire, God, Fear’, ο πρώτος πανικός στα κοφτερά riffs του ‘Demonon Vrosis’ και προτροπές δια μικροφώνου για mosh pit από τον Σάκη Τόλη, pyroshow και αναμενόμενος χαμός με sing along στο ‘Non Serviam’ και το πρώτο καπνογόνο να ανάβει, ενθουσιασμός στο ‘Grandis Spiritus Diavolos’ και κλείσιμο με ‘The Raven’ και ‘Noctis Era‘, με το συγκρότημα να αποχαιρετά το πλήθος και αυτό να ανταποκρίνεται ζεστά.
Μια ώρα έπαιξαν, ώρα που πέρασε νεράκι, όπως αναμενόταν. Όσες φορές και να τους δούμε πάντα θα περνάμε καλά. Το έχουν χτίσει με κόπο και το έχουν κερδίσει στον απόλυτο βαθμό…
Setlist:
Kata Ton Daimona Eaytoy
Fire, God and Fear
Demonon Vrosis
Dub-sag-ta-ke
Societas Satanas
Non Serviam
In Yumen-Xibalba
Grandis Spiritus Diavolos
The Raven
Noctis Era
Και αφού οι Rotting Christ αποσύρθηκαν, όλοι περιμέναμε τους μεγάλους headliners της βραδιάς.
Οι εργασίες στη σκηνή μέσα στο απόλυτο σκοτάδι έδιναν και έπαιρναν για να στηθούν τα σκηνικά που θα τους συνοδεύσουν, μέχρι που οι πρώτες ηχογραφημένες ψαλμωδίες ακούστηκαν από τα μεγάφωνα. Το ρολόι δεν πρόλαβε να δείξει 21:30, τα φώτα άναψαν και τα εντυπωσιακά σκηνικά με την καθολικού ναού αισθητική και τα βιτρό αποκαλύφθηκαν, ενώ η γλυκιά μελωδία του ‘Kaisarion’ γέμισε το χώρο. Ένα ένα -και είναι πολλά- τα Nameless Ghouls πήραν θέση στη σκηνή, χαιρέτησαν και ακολούθησε ο Tobias Forge.
Οι πρώτες ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κόσμου που έπιασε κατευθείαν να τραγουδάει τους στίχους προμήνυαν ότι θα ακολουθήσει μια μεγάλη βραδιά, παρά την μπότα που μας χτύπησε κατάστηθα στο μπροστά δεξί μέρος της σκηνής και τη φωνή που ήταν αρχικά πιο χαμηλά. Το θέμα του ήχου έφτιαξε αμέσως, με το ‘Rats’ να ακολουθεί και το ‘Faith’ από το ‘Prequelle’ να το διαδέχεται. Με το τέλος του, ο Forge μας απευθύνθηκε για πρώτη φορά ζητώντας συγγνώμη που έλειψαν για τόσο πολλά χρόνια, λίγο πριν τον διακόψoυν τα πλήκτρα από την εισαγωγή του ‘Spillways’, με τον κόσμο να σηκώνεται στο πόδι. Δίσκος ενός χρόνου που έτυχε θερμής υποδοχής, δείγμα του ότι οι Ghost έχουν μοναδικό ταλέντο στο να γράφουν πιασάρικα κομμάτια που γίνονται αμέσως επιτυχίες.
Τα φώτα έσβησαν, ο Forge αποσύρθηκε προσωρινά για να εμφανιστεί με νέα αμφίεση και φτερά νυχτερίδας στα χέρια του, με τον βαθυκόκκινο φωτισμό να προσδίδει επιβλητικότητα στις πρώτες κιόλας νότες του super hit τους, ‘Cirice’. Η ανταπόκριση του κόσμου πιάνει κορυφή, με το ‘Hunter’s Moon’ να έπεται και τον frontman να δείχνει το φεγγάρι και να να μας υπόσχεται πως σήμερα θα είναι μια ιδιαίτερη Κυριακή. Ο χρόνος γυρίζει 13 χρόνια πίσω, με το ‘Ritual’ να εκπροσωπεί το ‘Opus Eponymous’, άλμπουμ που τους έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με τα Ghouls να βγαίνουν στο προσκήνιο στο τέλος του. Μπροστά στα μάτια μας βλέπουμε πως αυτό το συγκρότημα είναι κάτι άλλο από αυτό που ήρθε τότε στο Fuzz, ανοίγοντας τους Candlemass, και 3 χρόνια μετά στο Heavy By The Sea.
Δυνατό τραγούδι και στο ‘Watcher in The Sky’, με τον Forge να εμφανίζεται με νέα αμφίεση και καπνούς να γεμίζουν το stage. Υποβλητικό και το ‘Year Zero’ με εναλλαγές στο light show και συνεχές pyro, λίγο πριν ξεκινήσουν τα κόλπα των Ghost στο αγαπημένο ‘Miasma’. Ένα νοσοκομειακό κρεβάτι κουβαλάει τον… μακαρίτη Papa Nihil σκεπασμένο με σάβανα, με ηλεκτροσόκ επανέρχεται, αρπάζει το σαξόφωνο και σολάρει με γυαλί ηλίου, ο κόσμος ενθουσιάζεται και χειροκροτά σε κάθε νότα του instrumental, απολαμβάνοντας τα θεατρικά που εξελίσσονται στη σκηνή! Ο ήχος που μετά το πρώτο κομμάτι είχε φτιάξει και ήταν πεντακάθαρος έφαγε ένα ξαφνικό μπούκωμα στα μπάσα αλλά δεν ήταν δυνατόν να στερήσει τίποτα από όσα βλέπαμε και ακούγαμε, με το σαξόφωνο να σολάρει μέχρι το σβήσιμο.
Ο Tobias Forge επιστρέφει αστειευόμενος για τον Papa Nihil και ακολουθεί το ‘Mary on a Cross’ με το πλήθος να συμμετέχει δυνατά τραγουδώντας τους στίχους. Συνέχεια με ‘Mummy Dust’ και το ‘Respite on the Spitalfields’, με το παγκάρι των Ghost να ανοίγει και να μας γεμίζει χαρτάκια και χαρτονομίσματα.
Και κάπου εκεί ήρθε η ώρα η αυτού μεγαλειότητα του Papa Emeritus IV να αποσυρθεί προσωρινά από τη σκηνή, ευχαριστώντας τους Typhus, τους Candlemass, τους ήρωές μας, Rotting Christ, όπως χαρακτηριστικά είπε, τους διοργανωτές και εμάς. Σύντομη επιστροφή στο σανίδι με… λαμέ σακάκι, το aftershow jacket του όπως δήλωσε με στόμφο και αφού έπαιξε ξανά με τον κόσμο, «συμφώνησε» χωρίς πολλά πολλά να πουν ακόμα τρία κομμάτια. Η τελευταία τριάδα σήκωσε το χώρο στο πόδι, με ‘Kiss The Go-Goat’, ‘Dance Macabre’ και ‘Square Hammer’ να τραγουδιόνται πιο δυνατά από όλα τα προηγούμενα!
Κάπου εκεί η μεγάλη παράσταση έλαβε τέλος! Τα 8 Nameless Ghouls πήραν θέση εκατέρωθεν του Πάπα, υποκλίθηκαν υπό τους ήχους των Dead Can Dance, ο απόλυτος star της βραδιάς έμεινε τελευταίος, ανέβηκε στην εξέδρα του drum kit, ο προβολέας τον φώτισε για μια τελευταία φορά και τα φώτα έσβησαν. H παράσταση είχε μόλις ολοκληρωθεί.
Πώς είναι τελικά να βλέπεις τους Ghost στα prime τους; Κάτι μας λέει πως η μοναδική τους ικανότητα να γράφουν catchy κομμάτια, το τέλεια προβαρισμένο show τους και η θεατρικότητα που συνοδεύει τα τραγούδια τους live, δεν έχουν φέρει ακόμα το απόλυτο peak τους. H συναυλιακή εμπειρία που προσφέρουν είναι μοναδική, ο Forge έχει δουλέψει πολύ κάθε λεπτομέρεια και αυτό το αντιλαμβάνεται εύκολα όποιος παρακολουθήσει μια συναυλία τους.
Αυτό που μένει στο τέλος, μακριά από συζητήσεις επί συζητήσεων για το αν οι Ghost είναι metal ή όχι, είναι αυτό που λαμβάνει ο κόσμος. Και ο κόσμος τραγούδησε όλα τα τραγούδια τους, ο κόσμος χάρηκε και έφυγε με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο μέχρι τα αυτιά. Αυτό μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο! Στα πολύ θετικά της ημέρας οι νεαρές ηλικίες που βρέθηκαν στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσουν ένα μεγάλο συγκρότημα της εποχής τους.
Ο Tobias υποσχέθηκε πως θα γυρίσει, η Κυριακή αυτή ήταν όντως special όπως μας έταξε ο ίδιος στην αρχή, οι Ghost μας κέρδισαν στο απόλυτο βαθμό και η αίσθησή μας είναι πως όταν επιστρέψουν στην Ελλάδα, θα είναι ακόμα πιο μεγάλη μπάντα. Αδιαμφισβήτητα, μια από τις συναυλιακές κορυφές του καλοκαιριού και έπονται κι άλλες, αρχής γενομένης από την ερχόμενη Τρίτη.
Ghost Setlist:
Kaisarion
Rats
Faith
Spillways
Cirice
Hunter’s Moon
Ritual
Watcher in The Sky
Year Zero
Miasma
Mary on a Cross
Mummy Dust
Respite on the Spitalfields
Encore:
Kiss the Go-Goat
Dance Macabre
Square Hammer
