Για Μια Χούφτα Δολάρια
Όταν γίνεται κουβέντα για κλασικά westerns, το μυαλό πηγαίνει κατευθείαν στον αμίλητο, ξανθό τύπο που καπνίζει το τσιγάρο του αγέρωχος, κάτω από τον καυτό ήλιο της Άγριας Δύσης.
Ήταν το έτος 1964, όταν ο Ennio Morricone θα συναντούσε τον σκηνοθέτη Sergio Leone, η χρονολογία που θα άλλαζε μια για πάντα την ιστορία και τη βαρύτητα των soundtracks του κινηματογράφου.
Η μοναδική του ευφυΐα στη σύνθεση της μουσικής, θα έπαιρνε σάρκα και οστά στην ταινία ‘Για Μια Χούφτα Δολάρια’, το spaghetti western που θα έπαιζε για πρώτη φορά ο άγνωστος μέχρι τότε στο ευρύ κοινό, Clint Eastwood, ένας ηθοποιός που με το πέρασμα των χρόνων θα γινόταν συνώνυμο με τους πιστολάδες της αμερικάνικης Δύσης.
Το ‘Για Μια Χούφτα Δολάρια’, θα άλλαζε τα χολυγουντοκεντρικά westerns που παίζονταν στο πανί μέχρι εκείνη την περίοδο.
Στην πραγματικότητα, ήταν ένα remake του ‘Yojimbo’ του Akira Kurosawa, η διαφοροποίησή του όμως έγκειται στα προσωπικά στοιχεία που έβαλε στα γυρίσματα ο αξεπέραστος Sergio Leone, με τα συνεχόμενα zooms και τα close ups στους πρωταγωνιστές.
Και τι θα απογείωνε μια ταινία που έφερνε επαναστατικές μεθόδους στα γυρίσματά της; Mα φυσικά η μουσική, δια χειρός Ennio Morricone.
Η σύνθεσή της, ήταν μια πραγματική πανδαισία, γεγονός που τοποθετεί την ταινία αυτή, αλλά και τις υπόλοιπες της Τριλογίας Των Δολαρίων, στα κλασικά και αθάνατα έργα της μεγάλης οθόνης.
Τα προηγούμενα western scores περιελάμβαναν μια πιο συνηθισμένη αμερικάνικη μουσική, οπότε ο Ennio Morricone έρχεται εδώ να κάνει τη διαφορά.
Τα περίφημα σφυρίγματα, οι φωνές, οι country πινελιές που συνδυάζονται με παραδοσιακά σικελικά όργανα, οι βραχνές κιθάρες που μπλέκουν τη rock διάθεση με τα μεξικάνικα folk στοιχεία και oι ζαρωμένοι ήχοι της μοναξιάς που δένουν με το προφίλ του ‘Man with no name’, φτιάχνουν ένα μαγικό soundtrack που σε ταξιδεύει κατευθείαν στις απέραντες ερημικές εκτάσεις της Άγριας Δύσης.
Η υπόθεση μας μεταφέρει στα σύνορα με το Μεξικό, όπου ο μοναχικός καβαλάρης Clint Eastwood καταφθάνει στο San Miguel και βρίσκεται ανάμεσα στην απληστία δυο οικογενειών, των αδερφών Rojo και της οικογένειας του σερίφη.
Το πανούργο μυαλό του Clint στρέφει τα δυο στρατόπεδα αντιμέτωπα, με σκοπό να κερδίσει αυτός στο τέλος όλο το χαρτί. Φορέστε το καπέλο σας, ανάψτε το σπίρτο με το σπιρούνι σας, τραβήξτε μια γερή τζούρα και χαθείτε στη μαγεία της μουσικής:
Η ιστορία λέει πως ο Sergio Leone δεν ήταν ευχαριστημένος με τις προηγούμενες δουλειές του Ennio Morricone, για το λόγο ότι έπλεε περισσότερο στο κλασικό μοτίβο που υπήρχε.
Όταν όμως άκουσε ένα πειραματικό κομμάτι του τελευταίου, άλλαξε άρδην γνώμη και τον άφησε να δημιουργήσει.
Το soundtrack και το score της ταινίας, ήταν συνθέσεις που κανένα προηγούμενο western δεν είχε γνωρίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Όλα αυτά τα νέα στοιχεία που σας περιγράψαμε και πιο πάνω, μάγεψαν τον Sergio Leone και του διέλυσαν κάθε αμφιβολία για το πώς θα εισήγαγε ένα ιταλικό spaghetti western στο αμερικάνικο κοινό.
Το soundtrack της ταινίας, παρά τα νομικά προβλήματα σχετικά με τα δικαιώματα που προέκυψαν και ανάγκασαν τους Sergio Leone και Ennio Morricone να αλλάξουν ονόματα, έγινε αμέσως επιτυχία.
Η ταινία επαναπροσδιόρισε τη σχέση μουσικού παραγωγού και σκηνοθέτη, κάνοντας τη μουσική απαραίτητο και πρωταρχικό συστατικό μιας επιτυχημένης ταινίας.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ίσως το ‘Για Μια Χούφτα Δολάρια’, αλλά και οι επόμενες δυο ταινίες της τριλογίας που ακολούθησαν, έχουν μείνει στο ευρύ κοινό περισσότερο για τη μουσική που δένει αρμονικά με τον πρωταγωνιστή, παρά με την πλοκή αυτή καθαυτή.
Πενήντα χρόνια μετά, το soundtrack της ταινίας παλιώνει σαν και εκείνα τα ουίσκια από το Tennessee, που χρόνο με το χρόνο αποκτούσαν μεγαλύτερη αξία…