Οι Belle and Sebastian είναι ένα σκωτσέζικο indie pop συγκρότημα που πρωτογνωρίσαμε το 1996 και πήρε το όνομά του από ένα γαλλικό παιδικό βιβλίο του 1965. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει 9 άλμπουμ με την πιο πρόσφατη δουλειά τους να βγαίνει στις 19 Ιανουαρίου του 2015 με τίτλο ‘Girls in Peacetime Want to Dance’.
Ο νέος δίσκος περιλαμβάνει 12 κομμάτια που φέρουν τα χαρακτηριστικά της μπάντας και τα θεματικά κέντρα που την απασχολούν όπως η αγάπη, η πίστη και η πολιτική. Ρομαντισμός, ευαισθησία, ακουστικές κιθάρες, ανάλαφρες μελωδίες είναι όλα εδώ, όμως αυτός ο δίσκος είναι πολλά περισσότερα! Στο ένατο άλμπουμ τους, οι Σκωτσέζοι επενδύουν μουσικά σε “πειραματισμούς” ξεφεύγοντας από το κλασικό ήχο της μπάντας που έχουμε συνηθίσει μέσα σε αυτές τις δύο δεκαετίες. Βρίσκουμε, λοιπόν, τραγούδια με σαφώς πιο ηλεκτρονικό, dance ήχο με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ‘The Party Line’ το οποίο μάλιστα πρωτοακούσαμε πέρσι. Στην νέα αυτή μουσική κατεύθυνση που προσπαθούν να διαμορφώσουν οι Belle and Sebastian κινούνται και τα κομμάτια ‘Enter the Sylvia Plath’ και το ‘Play For Today’, στα φωνητικά του οποίου συμμετέχει και η Dee Dee Penny των Dum Dum Girls.
Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, το ‘Nobody’s Empire’, με τη νωχελική φωνή του Stuart Murdock καταφέρνει να μας συγκινήσει αλλά και να μας υπενθυμίσει ποιοί είναι οι Belle and Sebastian από το πρώτο κιόλας λεπτό. Για το τραγούδι αυτό ο Stuart έχει αναφέρει: “είναι σίγουρα το πιο προσωπικό κομμάτι που έχω γράψει ποτέ”, αφού αναφέρεται στο σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης από το οποίο πάσχει, το οποίο και τον οδήγησε στην δημιουργία τραγουδιών. Το ‘Allie’ που ακολουθεί, μπορεί να θεωρηθεί από τα κλασσικά ακούσματα της μπάντας που παρά το πέρασμα των χρόνων μπορεί και αντέχει ακόμα, όπως άλλωστε και το ‘Ever Had a Little Faith?’ – τραγούδι που θα μπορούσε να ανήκει στις πρώτες κυκλοφορίες τους.
Κάπου εδώ πρέπει να σταθούμε στο πέμπτο κομμάτι του άλμπουμ, το οποίο δεν είναι άλλο από το ‘The Cat With The Cream’ και αποτελεί κατά τη γνώμη μας ένα από τα κρυμμένα ατού αυτού του δίσκου που αξίζει να ακουστεί και να προστεθεί στον κατάλογο με τα πιο αγαπημένα τραγούδια που μας έχει χαρίσει το σκωτσέζικο συγκρότημα.
Το ‘The Everlasting Muse’ προσφέρεται για να μας δείξει οτι οι Belle and Sebastian μπορούν να ισορροπούν επιτυχώς στο μουσικό ύφος που τους έχει καθιερώσει, αλλά και να το εμπλουτίζουν με τραγούδια όπως αυτό, με χρήση πολλών και διαφορετικών οργάνων που στο τέλος μας αφήνει με ένα χαμόγελο και σαφώς καλύτερη διάθεση χωρίς να ξέρουμε το γιατί… Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να ακούσουμε το ‘Today (This Army’s For Peace)’ και να βυθιστούμε στη γλυκιά μελαγχολία που αποπνέουν τα περισσότερα κομμάτια της μπάντας. Τι καλύτερο δηλαδή για το κλείσιμο ενός δίσκου που μας κέντρισε το ενδιαφέρον για τη διαφορετικότητα του, από το να επιστρέφουμε σε πιο γνώριμους ήχους.
Το ‘Girls in Peacetime Want to Dance’ αποτελεί σίγουρα το πιο εξωστρεφές άλμπουμ του συγκροτήματος με τραγούδια τα οποία θα μπορούσαν να γίνουν άνετα ραδιοφωνικές επιτυχίες χωρίς όμως να χάνουν σε τίποτα από τη σταθερή ποιότητα που διαθέτουν όλες οι δισκογραφικές δουλειές των Belle and Sebastian. Πρόκειται για ένα πολυδιάστατο δίσκο με πολλά καινούρια στοιχεία – έκπληξη, με συνθέσεις ανάλαφρες αλλά όχι αφελείς, με μια αίσθηση λιγότερο σκοτεινή και απαισιόδοξη από παλιότερες κυκλοφορίες, φρέσκια και παιχνιδιάρικη, που προσφέρει ικανοποίηση στους πιο παλιούς φαν ενώ ταυτόχρονα διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντες με προσανατολισμό σε ευρύτερα ακροατήρια. Παρά τις όποιες εναλλαγές των μουσικών μοτίβων μέσα σε αυτά τα 60 λεπτά, οι Belle and Sebastian μας χάρισαν ένα indie pop άλμπουμ ενταγμένο στο 2015 και θεωρούμε πως η αναμονή των πέντε αυτών χρόνων άξιζε τον κόπο!
Τα περιεχόμενα του δίσκου:
1. Nobody’s Empire
2. Allie
3. The Party Line
4. The Power of Three
5. The Cat with the Cream
6. Enter Sylvia Plath
7. The Everlasting Muse
8. Perfect Couples
9. Ever Had a Little Faith?
10. Play for Today
11. The Book of You
12. Today (This Army’s for Peace)
Επίσης, ορισμένες εκδόσεις περιέχουν 2 bonus tracks με τίτλους ‘Piggy In The Middle’ και ‘A Politician’s Silence’.
