Η αγαπημένη μας συγγραφέας J.K.Rowling, κατάφερε με κάποιο τρόπο να φτάσει στο έτος 2016 χωρίς να ακούσει το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ των Violent Femmes. Συνεπώς, ήταν η τέλεια καλεσμένη για το Ruth and Martin’s Album Club, ένα blog που κάθε βδομάδα διαλέγει έναν καλεσμένο, τον βάζει να ακούσει ένα κλασικό άλμπουμ που δεν έχει ξανακούσει ποτέ και μετά ρωτάει την -ειλικρινή- άποψή του γι’ αυτό.
Η Joanne, όχι μόνο μοιράστηκε μια μικρή προσωπική της ιστορία, αλλά με έναν περίεργο τρόπο, εσκεμμένα ή όχι, έδειξε πως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει ένα κομμάτι μουσικής με βάση τις προσωπικές του «προκαταλήψεις».
Αφού περιέγραψε ένα πομπώδη, μάλλον χίπστερ αγόρι που είχε ως έφηβη, δίνει την δική της πρώτη ερμηνεία για το άλμπουμ. Βασικά, το μίσησε.
Βάζω λοιπόν τους Violent Femmes και ακούω ένα πιασάρικο ακουστικό riff και σκέφτομαι ότι είναι τέλειο! Θα τους λατρέψω! Θα πάρω t-shirt με τους Violent Femmes, θα αγοράσω όλη τη δισκογραφία τους και θα πρήξω τους πάντες με την καινούρια εμμονή μου!
Αλλά μετά, μπαίνει ο τραγουδιστής και έχω μια άμεση, ενστικτώδης αντίδραση “όχι, διαγράψτε τα όλα, το σιχαίνομαι”. Η αλλαγή διάθεσης είναι τόσο απότομη που το μυαλό μου μένει κενό. Προσπαθώ να αναλύσω γιατί πέρασα από την εκτίμηση στην έντονη αντιπάθεια μέσα σε δευτερόλεπτα και το καλύτερο που βρίσκω να πω είναι “έχω ακούσει κι άλλες τέτοιες φωνές…”.
Κοιτάζω το κενό μέρος που θα έπρεπε να κρατήσω σημειώσεις και το μόνο που έχω γράψει είναι: “οι ψηλές του νότες ακούγονται σαν μέλισσα σε ένα πλαστικό ποτήρι”, το οποίο ο επαγγελματίας συγγραφέας μέσα μου αναγνωρίζει ως “όχι 500 λέξεις…”.
Η Rowling άκουσε το άλμπουμ στο δωμάτιο που γράφει, ένα μέρος με ξύλινο ταβάνι εκτός του σπιτιού της. Αλλά με τη δεύτερη ακρόαση, στην κουζίνα αυτή τη φορά, ήταν αυτό που άλλαξε κατά 180° τα συναισθήματά της για τα τραγούδια και τον Gordon Gano. Ψάχνοντας τον λόγο, η συγγραφέας συνειδητοποίησε ότι το δωμάτιο με το ξύλινο ταβάνι μαζί με τα φωνητικά του Gano της θύμισαν ακούσια την εποχή που -ενώ εκείνη άκουγε Beatles και The Smiths– της έβαζε να ακούσει punk μπάντες που τραγουδούσαν απ’ την μύτη, ο γκόμενος που θεωρούσε ανυπόφορο.
Ακούγοντας ένα δίσκο που “βρωμάει” 1983, σε ένα δωμάτιο που έμοιαζε με εκείνη την σοφίτα του (όπου ακούγαμε μουσική) πριν πολύ καιρό, ήταν λάθος. Δεν ήταν ο Gordon Gano το πρόβλημα, εγώ έφταιγα. Άκουγα το άλμπουμ μαζί με το φάντασμα του δεκαοκτάχρονου πρώην και μαζί μ’ αυτόν, μια χορωδία ειρωνικών δημοσιογράφων του NME από τις αρχές των ’80s, όλοι έτοιμοι να γιουχάρουν, γιατί ακόμα και αν μ’ άρεσαν οι Violent Femmes, θα μ’ άρεσαν με τον λάθος τρόπο.
Αν δεν της βγει η καριέρα ως συγγραφέας (αχαχαααα), νομίζω πρέπει να κάνει κριτικές δίσκων. Διαβάστε όλη την συνέντευξή της εδώ και κάντε προσωπική κριτική ακούγοντας το άλμπουμ εδώ:
