Η συζήτηση για την αξιοπιστία και την εγκυρότητα των Grammy Awards έχει ανοίξει πολλάκις τα τελευταία χρόνια με διάφορες αφορμές, καθώς ο ιστορικός θεσμός που χρονολογείται πίσω στο 1959 δείχνει να έχει χάσει την επαφή του με την πραγματική μουσική.
Οι επιτροπές των Grammys αποτελούνται συχνά από ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή καλλιτεχνική σχέση με τη μουσική, είναι άνθρωποι που αδυνατούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες και τις επιβολές της, μουσικοί τεχνοκράτες που αξιολογούν με κριτήριο τους αριθμούς και τις πωλήσεις και όχι την καλλιτεχνική αξία.
Το πιο γνωστό συμβάν-ανέκδοτο στα Grammy, πριν τη φετινή υποψηφιότητα της Beyoncé για το βραβείο της «καλύτερης ροκ ερμηνείας» ήταν η περίφημη ήττα των Metallica στην απονομή του 1989 , όταν έχασαν το βραβείο για την «καλύτερη hard rock/metal ερμηνεία» από τους… Jethro Tull (!).
Και κανείς δεν αμφισβητεί την αξία και την τεράστια επιρροή των Βρετανών θρύλων της folk rock, όμως το γεγονός ότι κέρδισαν το βραβείο του σκληρού ήχου έναντι στους Metallica του σκληρότατου ‘…And Justice for All’, τους Jane’s Addiction, τον Iggy Pop και τους AC/DC είναι τουλάχιστον… παράλογο!
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο eonmusic, ο ιθύνων νους των Jethro Tull, Ian Anderson, μίλησε ξανά για το ιστορικό σχεδόν συμβάν του 1989, αποκαλύπτοντας πως ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν τη βράβευση:
Ήμασταν ανέλπιστα υποψήφιοι με το ‘Crest of a Knave’ εκείνη τη χρονιά για την τότε νέα κατηγορία του «hard rock/metal».
Και γνωρίζαμε ότι δεν θεωρούμασταν hard rock, πόσο μάλλον metal, περιμέναμε πως η υποψηφιότητα αυτή θα περνούσε απαρατήρητη.
Μέχρι και η δισκογραφική μας εταιρεία θεώρησε σπατάλη την πτήση για το Los Angeles και μας απέτρεψε, καθώς οι Metallica ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Κάτι που ήταν καλύτερο και για εμάς, καθώς εκείνη την περίοδο δουλεύαμε εντατικά στο στούντιο.
Ενώ ήμασταν στο στούντιο, δεχθήκαμε μία κλήση από έναν εκπρόσωπο της Chrysalis Records, ο οποίος μας συνεχάρη για το Grammy που μόλις είχαμε κερδίσει!
Δεν θυμάμαι καθαρά αν οι αποδοκιμασίες του κόσμου ακούγονταν από το τηλέφωνο, όμως σίγουρα επρόκειτο για μία καθόλου δημοφιλή νίκη.
Ο καημένος ο Alice Cooper που ανακοίνωσε τον νικητή του βραβείου μαζί με τη Lita Ford ήταν εμφανώς αμήχανος και αναγκάστηκε να βγάλει έναν εξίσου αμήχανο λόγο αποδοχής του βραβείου εκ μέρους μας.
Όμως οι Metallica το αντιμετώπισαν αρκετά θετικά, ενώ την επόμενη χρονιά που όντως κέρδισαν το βραβείο έσπευσαν χαριτολογώντας να μας ευχαριστήσουν που δεν κυκλοφορήσαμε νέο δίσκο.
Ο Anderson δεν παρέλειψε να σχολιάσει λιτά αλλά δηκτικά τον θεσμό των Grammys, αλλά και του Rock & Roll Hall of Fame, λέγοντας:
Θα ήταν ωραία να μπορούσα να μη μιλήσω για τα Grammys. Και ακόμα περισσότερο για το Αμερικανικό Rock & Roll Hall of Fame.
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Είναι για την Αμερική.
Εγώ δεν είμαι Αμερικανός, δεν παίζω καν αμερικανική μουσική, δεν ανήκω στο αμερικανικό Hall of Fame και όλη αυτή η ιστορία με τα Grammy ήταν απλά μία στιγμή πίσω στο 1989, όπου περίπου 5000 μέλη της Εθνικής Ακαδημίας Καλλιτεχνών της Αμερικής αποφάσισαν να βραβεύσουν τους Jethro Tull αντί για τους Metallica.
Είναι όντως κάπως αμφιλεγόμενο.
