Απόψε έχει Iron Maiden και η καρδιά της Αθήνας χτυπά στο ΟΑΚΑ. Τι και αν έχουμε ήδη δει την ‘Legacy of the Beast’; Η άφιξη της Σιδηράς Παρθένου στην Ελλάδα είναι πάντα μεγάλο γεγονός. Και μάλιστα σε στάδιο. Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό.
Τέτοιες ήταν οι σκέψεις στο τραίνο προς Ειρήνη, όπου, αν και ακόμα απόγευμα, είχαν ήδη κάνει κατάληψη οι Maiden-άδες. Και όταν τελικά, κατά τις 6:15, βρεθήκαμε επιτέλους στην αρένα, η πρώτη αντίδραση ήταν ένα στιγμιαίο δέος στην ιδέα ότι, σύντομα, όλος αυτός ο χώρος θα ήταν γεμάτος λάτρεις των Iron Maiden.
Δυστυχώς, η δεύτερη αντίδραση ήταν οργισμένη απορία, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ο διαχωρισμός της αρένας, αντί να δίνει ένα μικρό μόνο μέρος στους προνομιούχους που θα παρατάσσονταν μπροστά στη σκηνή, όπως φαινόταν σε σχεδιαγράμματα και κατόψεις, τους διέθετε πρακτικά το μισό γήπεδο.
Να ξεκαθαρίσουμε αυτό το θέμα, πριν προχωρήσουμε στα της συναυλίας. Η πρακτική διαχωρισμού της αρένας είναι το λιγότερο εκνευριστική, αλλά όταν δίνεται τόσος πολύς χώρος στο Standing A καταντά προσβλητική για όλους τους υπόλοιπους, που βλέπουν μπροστά τους ανοιχτωσιά αλλά υποχρεώνονται παρ’ όλα αυτά να παρακολουθήσουν τη συναυλία από 50 και 60 μέτρα μακριά, ειδικά όσον αφορά τα support σχήματα. Και αυτό χωρίς να συνυπολογιστεί η έλλειψη videowall πίσω από την ηχοληψία, που περιόριζε ακόμα περισσότερο την ορατότητα.
Ο θεατής που έρχεται νωρίς, για να απολαύσει όλες τις μπάντες της ημέρας, αναγκάζεται να πάρει θέση μακριά από τη σκηνή, ενώ χώρος υπάρχει και με το παραπάνω. Το ότι η Standing A ουδέποτε γέμισε πλήρως μέσα στη βραδιά, ακόμα και κατά τη διάρκεια του set των Iron Maiden, απλά έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Αν πρέπει οπωσδήποτε να χωριστεί η αρένα, τουλάχιστον να γίνει με σωστή αναλογία και όπως έδειχνε η κάτοψη του χώρου. Δεν θα έπρεπε κόσμος να περιορίζεται σε μεγάλη απόσταση από τη σκηνή και να στριμώχνεται πάνω σε κάγκελο όταν από την άλλη πλευρά του φράχτη υπάρχουν δέκα άτομα σε πενήντα τετραγωνικά μέτρα.
Τουλάχιστον, ακόμα και με μισοάδειο χώρο μπροστά τους και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να χρειάζεται κιάλια, οι Lord of the Lost που ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή του ΟΑΚΑ δεν φάνηκαν να πτοούνται.
Αν και πολλοί πιθανότατα τους είχαν υπ’όψιν ως «την μπάντα που περιοδεύει με τους Iron Maiden», οι Γερμανοί έχουν ποιότητα και διάθεση και το έδειξαν στην πράξη, αξιοποιώντας στο έπακρο το μισάωρο που τους δόθηκε.
Με έναν επικοινωνιακό και κινητικό Chris Harms πίσω από το μικρόφωνο, καλό ήχο (από τα ατού της βραδιάς στο σύνολό της), αρκετά ελληνικά και μια διαρκή κραυγή «Αθηηηήνα!», οι Lord of the Lost έκαναν ωραίο ξεκίνημα και όσοι ενδιαφέρθηκαν να τους παρακολουθήσουν δικαίως τους χειροκρότησαν.
Lord of The Lost Setlist
- Drag Me to Hell
- Born With a Broken Heart
- Under the Sun
- The Heartbeat of the Devil
- Die Tomorrow
- Loreley
- On This Rock I Will Build My Church
Ακόμα πιο κεφάτοι και αποδοτικοί οι Airbourne, που πήραν τη σκυτάλη στη συνέχεια. Έχοντας μπόλικο από τους συμπατριώτες τους AC/DC στο DNA τους, ενεργητικότατη σκηνική παρουσία, τον Joel O’Keeffe σε μεγάλη ημέρα και ένα αρκετά σεβαστό κοινό που φάνηκε να ενθουσιάζεται με τη συναυλία τους, οι Αυστραλοί έστησαν πάρτι και το χάρηκαν.
Μερικές αναφορές στους Iron Maiden, μπόλικα ευχαριστώ και ακόμα πιο πολλά «μαλάκες», με τον frontman να τιμά την απόλυτη ελληνική λέξη, χωρίς να ξεχνά να τρέχει, να κάνει φιγούρες και να τσιρίζει και το κοινό να συνοδεύει χωρίς να βαρυγκομά άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
Πιθανότατα και στους ίδιους τους Airbourne, που έπαιξαν και ένα δεκάλεπτο παραπάνω από τα αναμενόμενα τρία τέταρτα και άφησαν το χώρο με την υπόσχεση αυτή η πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα να μην είναι και η τελευταία. Μακάρι, γιατί άξιζαν τον κόπο.
Airbourne setlist:
- Ready to Rock
- Back in the Game
- Girls in Black
- Burnout the Nitro
- Boneshaker
- Breakin’ Outta Hell
- Live It Up
- Raise the Flag
- Runnin’ Wild
Λίγο παραπάνω από μισή ώρα ήταν αρκετή για να ετοιμαστεί η σκηνή για τους μεγάλους headliners και παρά κάποιες ανησυχίες για καθυστερήσεις το ‘Doctor Doctor’ ακούστηκε στην ώρα του.
Στη συνέχεια οι πρώτες νότες του ‘Senjutsu’ σήμαναν την επιστροφή των Iron Maiden στην Ελλάδα για άλλη μια φορά, εν μέσω κλίματος ευφορίας.
Αναμενόμενα, η αρχή ήταν λίγο πιο μουδιασμένη από ό,τι μπορεί να έχει συνηθίσει κάποιος από live Iron Maiden. Το ‘Senjutsu’ δεν είναι ‘Aces High’. Αλλά και πάλι, είναι opener Maiden συναυλίας, που σημαίνει ότι το μισό κοινό τουλάχιστον ξέρει κάθε στίχο και ζει κάθε στιγμή.
Κοινό το οποίο πλέον πλησίαζε το μέγιστο αριθμό του (περί τα 40.000 άτομα βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ το βράδυ της 16ης Ιουνίου) και είχε πολεμοχαρή διάθεση, όπως φάνηκε και από τα πρώτα moshpits και σπρωξίδια που συνόδευσαν το ‘Stratego’.
Το δε ‘The Writing on the Wall’ αποτέλεσε το πρώτο πραγματικό sing-along της βραδιάς, όντας μάλλον και το πιο δημοφιλές κομμάτι του τελευταίου δίσκου της μπάντας. Ο Bruce Dickinson ξεκίνησε κάπου εκεί και το παιχνίδι του με το κοινό, με την ατάκα “Alexander the Great… didn’t see the writing the wall” να πονάει αλλά και να αναμένεται.
Αν πάντως υπήρχε κάποια αβεβαιότητα στα τρία πρώτα κομμάτια, αυτή εξαφανίστηκε με τις πρώτες νότες του ‘Revelations’.
Το ΟΑΚΑ πέρασε μέσα σε δευτερόλεπτα σε νέα φάση καθώς τα κλασικά τραγούδια άρχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο, ο Dickinson πήρε φόρα και κοινό και μπάντα έγιναν ένα, γιατί ως γνωστό στους Iron Maiden τραγουδάμε όχι μόνο κάθε στίχο αλλά και τα riffs και τα solos.
Συγκίνηση σε ‘Blood Brothers’ και ‘Sign of the Cross’, ξύλο στο ‘Flight of Icarus’, “Scream for me Athens” στο ‘Fear of the Dark’ και αποθέωση στο ‘Hallowed Be Thy Name’.
Ο κόσμος τα έδωσε όλα για άλλη μια φορά και το συγκρότημα, αν και όχι αλάνθαστο, έδωσε τουλάχιστον μια σωστή Iron Maiden παράσταση, ενώ και ο ήχος ήταν αρκετά καλός, δίνοντας τη δυνατότητα στους παρευρισκόμενους να εκτιμήσουν τα τεκταινόμενα. Μικρολαθάκια εδώ και εκεί και μερικές χαμένες νότες υπήρξαν, αλλά σε ανεκτά επίπεδα, δεν ήταν αρκετά για να χαλάσουν την εικόνα.
Λάβετε λοιπόν δισολίες Murray και Smith, λάβετε Harris πυροβολητή και McBrain βράχο, λάβετε και έναν κινητικό Gers (αν και αυτήν τη φορά δεν είχε πολύ στριφογύρισμα). Καλή και η φωνή του Bruce, αν και σίγουρα όχι στα ντουζένια της.
Σε σύγκριση με τη Μαλακάσα το 2018, κατώτερη απόδοση. Αλλά τότε μας είχαν τρελάνει. Ωραίο θα ήταν να τους ξαναδούμε έτσι, αλλά υπάρχει πολύ μεγάλο περιθώριο πριν αρχίσει μια εμφάνιση Iron Maiden να θεωρείται μέτρια. Καλά ήταν.
Μελανό σημείο δυστυχώς το ‘The Number of the Beast’, όπου ο Bruce Dickinson, αφού τα έχωσε άγρια και γλαφυρά σε έναν εκ των κοντινότερων στη σκηνή χρήστη καπνογόνων (“you fucking cocksucker, you Greek cunt…”), αποχώρησε για μισό λεπτό πριν επιστρέψει και… εκτελέσει το κομμάτι, τραγουδώντας εις διπλούν τη δεύτερη στροφή και αγνοώντας την πρώτη και υποπέφτοντας και σε άλλα λάθη, πρακτικά ανταγωνιζόμενος το υπόλοιπο σχήμα, όντας φανερά εκνευρισμένος.
Η αμηχανία διατηρήθηκε εν μέρει και στο ‘Iron Maiden’ που ακολούθησε, αλλά ευτυχώς εκεί ολοκληρώθηκε το set και τα πνεύματα ηρέμησαν.
Για να ξαναπεράσουν σε έξαψη πολύ σύντομα αλλά αυτήν τη φορά για τους σωστούς λόγους, με τους Iron Maiden να καλπάζουν στο encore με το ‘The Trooper’ και το κοινό να ακολουθεί ως βαρέα και ισοπεδωτική ταξιαρχία.
Φάση που συνεχίστηκε σε ‘The Clansman’ και ‘Run to the Hills’, με την αρμονία να έχει πλέον αποκατασταθεί και την ενέργεια να χτυπά πάλι κόκκινο.
Και αυτήν τη φορά, όταν ο Dickinson απευθύνθηκε σε κάποιον προσωπικά, αφορούσε την κατάσταση της υγείας του.
Μια ακόμα σύντομη αποχώρηση, γιατί πρέπει να προετοιμαστεί ο διάδρομος απογείωσης του Spitfire και εμείς πρέπει να προετοιμαστούμε για πόλεμο, με τον Winston Churchill να μας εμπνέει. Και μετά ‘Aces High’. Τελεία.
Και έτσι έκλεισε άλλη μια εμφάνιση των Iron Maiden. Όχι η καλύτερή τους στην Ελλάδα, αλλά ο πήχης είναι ψηλά σε αυτόν τον τομέα.
Το σίγουρο είναι ότι το Θηρίο στάθηκε γενικά αντάξιο της φήμης του και το κοινό έδειξε για άλλη μια φορά την ψυχή που χαρακτηρίζει τις σπουδαίες συναυλίες. Βγήκαμε από το ΟΑΚΑ ιδρωμένοι, κορακιασμένοι και εξαντλημένοι. Όπως πρέπει. Αν και ο ιδρώτας από το άδικο στρίμωγμα στο B να μας λείπει. Και λίγο περισσότεροι πάγκοι την επόμενη φορά, με χαμηλότερες τιμές κατά προτίμηση. Όποιος βρέθηκε προς τη μέση του B ήταν πρακτικό αδύνατο να ανεφοδιαστεί.
Στα θετικά επίσης η παρουσία νέου κόσμου. Ακόμα και πολλά παιδιά είδαμε μαζί με τους γονείς τους, η επόμενη γενιά να μαθαίνει στα ωραία, και εγώ προσωπικά ζήλεψα την πιτσιρίκα που πανηγύριζε στους ώμους του μπαμπά της στο ‘The Trooper’ λίγο μπροστά μου, με πλήρη θέα του χώρου.
Θα τα ξαναπούμε με τους Iron Maiden. Μέχρι τότε όμως, έχουμε και κάτι άλλες υποχρεώσεις την προσεχή εβδομάδα. Το συναυλιακό καλοκαίρι συνεχίζεται. Ραντεβού στην Πλατεία Νερού για τον επόμενο γύρο.
Και προφανώς, Up the Irons.
Iron Maiden Setlist
- Senjutsu
- Stratego
- The Writing on the Wall
- Revelations
- Blood Brothers
- Sign of the Cross
- Flight of Icarus
- Fear of the Dark
- Hallowed Be Thy Name
- The Number of the Beast
- Iron Maiden
Encore
- The Trooper
- The Clansman
- Run to the Hills
Encore 2
- Aces High
