Ο Joe Satriani σε πρόσφατη συνέντευξή του μοιράστηκε τις σκέψεις, τους φόβους και τις αναμνήσεις του από όταν ήταν μέλος των Deep Purple μεταξύ 1993 και 1994, όντας στην ουσία ο αντικαταστάτης του Ritchie Blackmore.
Αισθανόμουν λίγο σαν νεοσύλλεκτος. Ήμουν απλά μερικά χρόνια σε αυτή την κατά λάθος καριέρα του μουσικού και ξαφνικά παίρνω αυτό το τηλεφώνημα για να αντικαταστήσω έναν θρύλο. Φυσικά ήξερα ότι δεν μπορείς να αντικαταστήσεις κάποιον σαν τον Ritciie Blackmore. Επομένως, ήξερα ότι θα είναι μια άχαρη δουλειά από την οπτική γωνία των θεατών (γέλια). Οι οποίοι έχουν ήδη αγοράσει εισιτήριο.
Υπήρχε δυσφορία σε κάποιο βαθμό αλλά πιστεύω ότι όλο αυτό ήταν στο κεφάλι μου. Πιστεύω πως οποιοδήποτε βγαίνει στη σκηνή και ξέρει ότι δεν είναι αυτός που ξέρει και αγαπάει το κοινό -είναι ο αντικαταστάτης- έχει κάποια θέματα στο κεφάλι του όταν θα πρέπει να παίζει κάθε βράδυ στη σκηνή. Πρέπει να προσπαθεί να μη σκεφτεί όπως το κοινό.
Αλλά εγώ δεν μπορούσα να το καταφέρω. Ήμουν τόσο μεγάλος fan των Deep Purple και ειδικά του Ritchie Blackmore. Υπήρχαν αρκετές εσωτερικές διαμάχες κάθε φορά που έπαιζα το ‘Smoke On The Water’, άκουγα κάθε νότα που έπαιζε ο Ritchie και σκεφτόμουν γιατί να το παίξω διαφορετικά. Είναι απλά τέλειο.
Αλλά φυσικά τα παιδιά στο συγκρότημα ήθελαν απλά να είμαι ο Joe. Και συνέχεια μου έλεγαν «Κάνε ό,τι θες. Θα θέλαμε πολύ να ακούσουμε το δικό σου στυλ. Ξέχνα τον Ritchie.» Και ήταν αδύνατο αυτό για εμένα γιατί είχα μεγαλώσει ακούγοντας και προσπαθώντας να μιμηθώ τον Ritchie Blackmore – όπως θα έκανε και κάθε παιδί της ηλικίας μου.
Με το καιρό όμως ο Joe βρήκε το δικό του “κόλπο”, που τον έκανε να αισθάνεται άνετα με το να παίζει μαζί με τους Deep Purple στη σκηνή.
Έτσι η εμπειρία ήταν συναρπαστική. Ήταν πολύ διασκεδαστικό γιατί ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που θα έπαιζα με ένα θρυλικό συγκρότημα. Υπήρχαν αυτά τα βράδια όπου αντάλλαζα solo με τον Jon Lord και δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι συνέβαινε σε εμένα. Πάντα ένιωθα ότι είμαι στη σκηνή για να το χαρώ και παίζω με τους Deep Purple γιατί με διάλεξαν από το κοινό. Οπότε κάπως έτσι μπορούσα να διαχειριστώ νοητικά το γεγονός ότι δεν ήμουν ο Ritchie Blackmore.
Επομένως, ανέβαινα κάθε βράδυ στη σκηνή και σκεφτόμουν «Θα γιορτάσω με το κοινό σαν να είμαι ένας από αυτούς». Έτσι, όταν γυρίσαμε από την περιοδεία της Ιαπωνίας κάναμε δύο μήνες περιοδεία στην Ευρώπη. Όλο αυτό άνθισε σε κάτι το οποίο θύμιζε πολύ πιο φυσικό. Οπότε μέχρι τότε το κοινό γνώριζε και ήταν έτοιμο για εμένα.
Εκτός όμως από αυτή του την εξομολόγηση λέει επίσης για ποιους λόγους προτίμησε να ακολουθήσει τη δική του πορεία στον χώρο της μουσικής.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να το καταλάβεις αυτό. Πρώτον, το έκανα γιατί ένιωθα ότι αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να παίξεις τη μουσική σου στη σκηνή, δεν πρέπει να κάνεις τίποτα για να το χαλάσεις. Και στην πραγματικότητα έχω ευδοκιμήσει σε αυτό το περιβάλλον. Απλά βαθιά μέσα μου δεν ήθελα να το κάνω.
Και από την άλλη, πιστεύω ότι υπήρχαν μόνο λίγοι άνθρωποι, οι οποίοι ήθελαν στην πραγματικότητα να είμαι εγώ. Και το έμαθα αρκετά νωρίς. Στην πραγματικότητα η επιτυχία ήρθε αργά στη καριέρα μου. Ήμουν ήδη 30 χρονών τη στιγμή που ξεκίνησα να έχω πλατινένιο δίσκο κι έπαιζα με το Mick Jagger. ‘Ετσι πάλεψα και είχα όλες αυτές τις εμπειρίες προσπαθώντας να γίνω καλός κιθαρίστας περιοδείας, αλλά γενικά δεν μου άρεσε. Γιατί συνήθως ζητούν από τους μουσικούς να μιμηθούν άλλους και όλο αυτό το βρίσκω απωθητικό.
Από την άλλη μεριά, συνεργάζομαι με τον Mick Jagger και μου λέει «Joe να είσαι ο εαυτός σου. Τρέχα στη σκηνή, γίνε τρελός, να είσαι ο εαυτός σου. Δώσε στο κοινό ό,τι έχεις.» Και τότε σκέφτηκα ότι έτσι πρέπει να είναι. Δεν θα συμμετάσχω ξανά σε μια συναυλία όπου κάποιος θα πει «Θα σε πληρώσω το τάδε ποσό κι εσύ θα κάνεις το ένα και το άλλο πράγμα. Αλλά θα πρέπει να ακούγεσαι σαν κάποιον άλλον». Απλά λέω όχι.
Joe Satriani: «Η σόλο καριέρα μου προέκυψε συμπτωματικά»
Joe Satriani: «Γιατί η instrumental μουσική είναι μοναδική»
Joe Satriani: «Οι μαθητές μου που με ξεπέρασαν»
