Αφιέρωμα στο Houses of the Holy των Led Zeppelin
Τα τέσσερα άλμπουμ των Led Zeppelin που είχαν προηγηθεί, ήταν απλά το ένα καλύτερο από το άλλο.
Η μαγική τετράδα είχε καταφέρει μέσα σε 3 χρόνια και 4 δίσκους να επανακαθορίσει εν πολλοίς (και λέμε εν πολλοίς καθώς δεν ήταν οι μόνοι πρωταγωνιστές της εποχής) το πώς είναι και πώς (θα πρέπει να) ακούγεται η rock μουσική.
Μπορεί, λοιπόν, τα ‘Led Zeppelin’ ‘Ι’ έως ‘IV’ είναι πολύτιμοι λίθοι της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας, όμως το πέμπτο τους άλμπουμ, το ‘Houses of the Holy’ του 1973, παρόλο που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί μαζί τους για πολλούς και διάφορους λόγους, ήταν η μεγάλη δήλωση της βρετανικής μπάντας.
Μία μεγάλη δήλωση ότι μπορούν να κυμανθούν με την ίδια ευκολία και σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, τόσο διαφορετικά που, όταν έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους, δεν αναγνωρίζεις καν ότι ακούς τους Led Zeppelin.
Αυτήν τους την απόφαση εξήγησε εύστοχα ο Jimmy Page στο βιβλίο ‘Light & Shade: Conversations with Jimmy Page’:
Όλοι περίμεναν μια επανάληψη του ‘Led Zeppelin IV’, όμως είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο το να προσπαθήσεις να αντιγράψεις τον εαυτό σου.
Δεν θέλω να πω ονόματα, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι σας έχετε ακούσει μπάντες να επαναλαμβάνονται διαρκώς.
Μετά από 4-5 άλμπουμ «καίγονται». Με εμάς ποτέ δεν ήξερες τι πρόκειται να ακούσεις.
Τι έχουμε στο ‘Houses of the Holy’ λοιπόν;
Ο δίσκος αποτελείται από 8 τραγούδια που αναμειγνύουν, πέραν των ροκ καταβολών τους, την αγάπη των Led Zeppelin για την reggae, τη folk και άλλα μουσικά είδη.
Παρά τις καταφανέστατες αλλαγές στον ήχο της μπάντας, η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει σε όλα τα επίπεδα -να σημειώσουμε ότι σε αυτόν τον δίσκο οι Zepp ξεκίνησαν να ηχογραφούν με περισσότερο layering και αρκετές νέες μεθόδους παραγωγής- δεν σε αφήνει σε κανένα σημείο να υποθέσεις πως περνούν αυτό που λέμε «κρίση ταυτότητας».
Έτσι, έχουμε ένα επί της ουσίας reggae κομμάτι (‘D’yer Mak’er’), ένα εξαιρετικό folk-rock (‘Over the Hills and Far Away’), ένα οριακά ψυχεδελικό κομμάτι με εκπληκτικά πλήκτρα (‘No Quarter’ – long live John Paul Jones), ένα αψεγάδιαστο funky αριστούργημα (‘The Crunge’) μία τρομερή μπαλάντα για κλείσιμο (‘The Ocean’) αλλά και τρία πιο «καθαρόαιμα» rock ‘n’ roll κομμάτια, που όμως διαφέρουν αρκετά από ό,τι άλλο είχαν παρουσιάσει στο παρελθόν (‘The Song Remains Τhe Same’, ‘The Rain Song’, ‘Dancing Days’).
Ο δίσκος προοριζόταν να περιέχει περισσότερα κομμάτια, τα οποία τελικά έμειναν εκτός και η πιο πιθανή εκδοχή ως προς τον λόγο που έγινε αυτό είναι το ότι οι Led Zeppelin ήθελαν -στην αρχική έκδοσή του- να αποτελείται από ένα βινύλιο.
Κάπως έτσι, πέρα από το ομότιτλο ‘Houses of the Holy’ που τελικά συμπεριλήφθηκε στον επόμενο δίσκο τους (‘Physical Graffiti’ – 1975), εκτός του δίσκου έμειναν και τα ‘Black Country Woman’, ‘Walter’s Walk’ και ‘The Rover’.
Η αισθητή αλλαγή ήχου δεν θα μπορούσε να αφομοιωθεί έτσι εύκολα, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να μη λάβει πολύ θερμές κριτικές από μερίδα του Τύπου της εποχής, όμως μην ξεχνάμε ότι ποτέ μία αλλαγή σελίδας δεν συνοδεύεται από δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα…
Παρόλα αυτά, το ‘Houses of the Holy’ εν τέλει (δικαιωματικά) αγκαλιάστηκε από τους περισσότερους φίλους των Led Zeppelin, οι οποίοι ήταν ικανοί να εκτιμήσουν και να κατανοήσουν τη δημιουργική και εκτελεστική μεταστροφή που έκανε η θρυλική μπάντα.
Η κυκλοφορία του ‘Houses of the Holy’ ήταν από μόνη της μία αλλαγή για τους Zeppelin καθώς για πρώτη φορά συνόδευσαν το LP μαζί με τους στίχους για κάθε κομμάτι που περιείχε.
Το εντυπωσιακό και αξιοπρόσεχτο gatefold εξώφυλλο είναι ένα κολάζ φωτογραφιών τραβηγμένων στο Giant’s Causeway της Βόρειας Ιρλανδίας και αποτελεί δουλειά του Aubrey Powell της Hipgnosis.
O Powell είχε συνεργαστεί και με τους Pink Floyd (και πάρα πολλούς άλλους) για τη δημιουργία του εξώφυλλου για το ‘Animals’.
Για τους Led Zeppelin, μετά το Houses of The Holy, ακολούθησε μία τεράστια περιοδεία με εντυπωσιακά σκηνικά, laser, πυροτεχνήματα, πιο «λαμπερή» ενδυματολογία και ένα private jet να τους μεταφέρει, η οποία είχε ως αποτέλεσμα μία τεράστια προσέλευση κόσμου και αριθμούς-ρεκόρ για την εποχή.
Το αποτέλεσμα του εξαντλητικού touring ήταν να μην περιοδεύσουν για 18 ολόκληρους μήνες μετά την ολοκλήρωσή του, ενώ, δύο χρόνια μετά, χάρισαν έναν ακόμα θρυλικό δίσκο, το ‘Physical Graffiti’.
