Το Δεκέμβριο του 2015 ο Ian Kilmister, ο τεράστιος Lemmy, είπε το τελευταίο αντίο.
Τύχαινε να φοράω ένα φούτερ ‘Ace of Spades’ εκείνη την περίοδο. Ποτέ δεν μου’χει πιάσει τόσος κόσμος την κουβέντα λόγω ενδυμασίας. Άτομα στο μετρό, ο ταμίας στο σούπερ μάρκετ, η κοπέλα με τα μήλα στη λαϊκή, όλοι είχαν κάτι να πουν.
Τι έκανε τον Lemmy τόσο ξεχωριστό και ιδιαίτερο; Γιατί ήταν τόσο χαρακτηριστική φυσιογνωμία, τόσο αναπόσπαστο μέρος της κοινότητας του σκληρού ήχου; Πώς η απώλειά του άγγιξε τόσους πολλούς;
Πάμε πίσω στη δεκαετία του ’70. Σε μια εποχή που η σκληρή μουσική δεν χωριζόταν σε κατηγορίες τόσο πολυπληθείς που θα μπορούσαν να γίνουν διδακτορική διατριβή, που η έννοια metal ήταν νέα και ασαφής, που το rock ‘n’ roll περιέκλειε ένα μεγάλο και ετερόκλητο σύνολο από μπάντες όλων των προτιμήσεων.
Τότε που ένας αλητάμπουρας, πρώην μέλος των Hawkwind, αποφάσισε να φτιάξει την πιο επικίνδυνη μπάντα στον κόσμο.
Και το έκανε. Οι Motörhead ήταν extreme όταν η thrash, η death και η black metal δεν ήταν ούτε καν ιδέες. Ο διαχωρισμός ανάμεσα σε hard rock και heavy metal μπορεί να είχε μόλις ξεκινήσει, αλλά όχι ο διαχωρισμός ανάμεσα σε Motörhead και την υπόλοιπη σκηνή.
Μια κατηγορία από μόνοι τους, και ο Lemmy η ψυχή τους. Δεν ήταν η πιο δημιουργική, διαβασμένη ή ταλαντούχα μπάντα. Αλλά ήταν οι ωμότεροι, γενναιότεροι και πιο μπαρουτοκαπνισμένοι μπάσταρδοι που ήξερε η σκηνή.
Ο ίδιος ο Lemmy η απόλυτη έκφραση αυτού, ο άνθρωπος που έδινε τόσα κακά παραδείγματα που και μόνο το όνομά του να άκουγες διαφθειρόσουν. Το ουίσκι για πρωινό, τα ναρκωτικά για χόμπι, τα τσιγάρα για χαλάρωση και το σεξ χωρίς όρια. Γνωστή η εκδίκηση που πήρε από τα μέλη των Hawkwind όταν η μπάντα τον άφησε στα κρύα του λουτρού.
Και το στυλ αυτό το διατήρησε σε όλη του τη ζωή. Οι Motörhead μπορεί να έπαψαν να είναι ό,τι πιο ακραίο είχε να δείξει η μουσική, αλλά παρέμειναν πάντα σημείο αναφοράς, σταθερή αξία, ήχος και ύφος. Ο Lemmy παντοτινά ίδιος, αμετανόητος και χωρίς ποτέ να κοιτά πίσω, η rock ‘n’ roll με σάρκα και οστά.
Το τρίπτυχο σεξ, ναρκωτικά και rock ‘n’ roll γέρασε και ξεπεράστηκε. Αυτός που καταστρέφει τη ζωή του με την ηρωίνη δεν είναι ήρωας. Αυτός που χωρίς κανέναν ενδοιασμό θα πάει να ρίξει την κοπέλα του φίλου του δεν είναι είδωλο.
Τα άτομα που θα ξεπεράσουν κάθε μέτρο, που θα κομπάσουν για τα μεθυσμένα τους κατορθώματα, φαντάζουν ψεύτικα, υποκριτές, προκαλούν γέλιο και όχι σεβασμό. Και όχι αδίκως.
Αλλά ανάμεσα σε όλους τους συνειδητούς και ασυνείδητους μιμητές του, ο Lemmy πάντα έστεκε απρόσβλητος, διατηρώντας τη μαγκιά του εκεί που άλλοι γίνονταν ανέκδοτα.
Γιατί ο Lemmy ποτέ δεν φάνηκε ψεύτικος ή υποκριτής. Ο Lemmy, με το καπέλο του, το μπουκάλι του και μια γυναίκα στο μπράτσο ήταν και είναι σύμβολο. Έγινε η ενσάρκωση της επαναστατικότητας που το rock ‘n’ roll πέρασε σε όλα του τα παρακλάδια.
Ήταν αυτός που έκανε ό,τι οι περισσότεροι δεν τολμούσαν να κάνουν, και τα έκανε όχι για φιγούρα, για να ακούσει τον κόσμο να μιλάει για αυτόν ή για να αποδείξει κάτι. Τα έκανε γιατί έτσι γούσταρε. Γιατί έτσι ήθελε να ζει. Δεν τον ενδιέφεραν όρια και πολιτική ορθότητα.
Ο Lemmy ήταν ένας μπάσταρδος αλήτης. Αλλά ήταν ο δικός μας μπάσταρδος αλήτης.
Ήταν ο τύπος που, κρυφά ή φανερά, με όλες τις αρχές που μπορεί να σε χαρακτηρίζουν, θα ήθελες να μιμηθείς.
Ήταν ο παλιός, ο αυθεντικός, ο φορέας μιας ιδεολογίας που χωρίς αυτόν θα ήταν νεκρή για δεκαετίες και που χάρη σε αυτόν θα συνεχίσει να ζει για πολύ ακόμα, ως μια πτυχή όλων όσων τον θαύμασαν.
Για αυτό λείπει σε όλους ο Lemmy. Όχι επειδή ήταν ο καλύτερος μουσικός, ο κορυφαίος στιχουργός, ο απόλυτος τραγουδιστής ή μπασίστας.
Αλλά επειδή ήταν πάντα αληθινός, πάντα ο άνθρωπος που ζούσε και έπαιζε όπως ήθελε. Γιατί ήταν ο rock star όπως τον έχουμε πλάσει με τη φαντασία μας.
Γεμίστε ένα ποτήρι. Πιείτε στη μνήμη ενός πραγματικού θρύλου.
