Είναι μερικές φορές που κάτι αναπάντεχο σε ξαφνιάζει πολύ ευχάριστα. Θα είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα ακριβώς τι περίμενα να μου δώσει η συναυλία αυτή όταν έμπαινα στην Τεχνόπολη.
Φυσικά και ήξερα το όνομα της Lindsey Stirling και είχα ακούσει ανά καιρούς μερικά από τα τραγούδια της, αλλά κατά κύριο λόγο θα ήταν μια εντελώς νέα εμπειρία. Υπάρχει κι αυτή η γοητεία όταν εμπιστεύεσαι κάπως στα τυφλά κάτι διαφορετικό. Ο καιρός ήταν καλός, ο κόσμος ναι μεν αρκετός, αλλά όχι σε βαθμό που να μη μπορείς να κουνηθείς και όλα ήταν έτοιμα για την άφιξη της διάσημης βιολίστριας.
Τα φώτα έσβησαν ακριβώς στις 21:15, στη σκηνή ανέβηκε ο ντράμερ και ο πληκτράς/κιθαρίστας και μετά από μια σύντομη εισαγωγή, εκτοξεύτηκε και η Stirling. Και λέμε εκτοξεύτηκε, επειδή από το πρώτο λεπτό μέχρι και την τελευταία νότα, δε σταμάτησε να κινείται, να επικοινωνεί με το κοινό, να μας ζητά να χορέψουμε, να χειροκροτήσουμε, να ανάψουμε τους φακούς των κινητών μας! Ήταν εκεί 100% και μας το έδειχνε με κάθε ευκαιρία.
Από πίσω της μια μεγάλη οθόνη με όμορφα visuals που βοηθούσαν την παράστασή της, άλλαζαν το ύφος και το χρώμα της σκηνής, της έδιναν ένταση, άλλες φορές την έκαναν μια μαύρη σιλουέτα που πήγαινε αριστερά-δεξιά, το χέρι όμως δεν έφευγε ποτέ από το βιολί. Σύντομα είδαμε και τις χορεύτριες που την πλαισίωναν και πρόσθεταν μία ακόμη εντυπωσιακή πινελιά στην όλη κατάσταση.
Μετά από μερικά τραγούδια, πλησίασε για πρώτη φορά το μικρόφωνο για να μας καλωσορίσει και να μας ανακοινώσει πως αυτή ήταν η πρώτη φορά που εμφανιζόταν στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι την παρακαλούσαν σε σχόλια κάτω από τα βίντεό της να έρθει για χρόνια τώρα (μας διαβεβαίωσε πως τα βλέπει όλα πάντως).
Αφού μας ευχαρίστησε που κάναμε τον κόπο να έρθουμε σε μία τόσο καυτή νύχτα (έχουμε δει και χειρότερα Lindsey, πίστεψέ μας), ρώτησε πόσα άτομα ταξίδεψαν από μακριά για να έρθουν εδώ, με δεκάδες χέρια να σηκώνονται στον αέρα.
Το σόου όμως έπρεπε να συνεχιστεί κι έτσι έγινε, με το πιο δύσκολο κομμάτι του σόου, σύμφωνα με την ίδια. Μια υπέροχη εκτέλεση μίας εκ των πιο γνωστών συνθέσεων του Bach και από κει και έπειτα ήταν λες και με κάθε τραγούδι αλλάζαμε υποείδος, με το βιολί όμως να ήταν πάντα στο επίκεντρο (να αναφέρουμε βέβαια πως σε ορισμένες περιπτώσεις χανόταν λίγο πίσω από τα τύμπανα και τα πλήκτρα, χωρίς όμως αυτό να γινόταν ενοχλητικό).
Η συναυλία είχε και τις ροκ στιγμές της, είχε χιπ-χοπ πινελιές, με guest vocalists να εμφανίζονται στην οθόνη από πίσω για να βοηθήσουν, έστω και με αυτόν τον playback τρόπο την Lindsey Stirling. Το ‘Guardian’ το αφιέρωσε στον πατέρα της, που έφυγε από τη ζωή κάποια χρόνια πριν, στη συνέχεια μας προκάλεσε να χορέψουμε, με τις χορεύτριές της όμως να είναι τόσο εντυπωσιακές, δηλαδή, πού να αναμετρηθούμε εμείς και σιγά-σιγά φτάσαμε στο τέλος του πρώτου μέρους της συναυλίας. Η Lindsey Stirling μας είπε πως έχει ένα κομμάτι ακόμα να μας πει, μας ψιθύρισε όμως πως αν φωνάξουμε λίγο θα βγει ξανά.
Αποχώρηση για 5 λεπτά να πάρουν οι μουσικοί μια ανάσα, επιστροφή με δυο τραγούδια, το ίδιο δυναμικά όπως όλη η συναυλία και κάπως έτσι μας καληνύχτισε. Κάπου εδώ υπήρχαν δυο-τρεις σκέψεις στο μυαλό. Η μία ήταν πως, σίγουρα, θα θέλαμε λίγο παραπάνω. Το όλο σόου δεν κράτησε ούτε 90 λεπτά. Κάπου εδώ όμως έρχεται η δεύτερη σκέψη. Είναι μια συναυλία τόσο απαιτητική για την Lindsey Stirling, καθώς έχουμε έναν συνδυασμό χορού, μπαλέτου, ρυθμικής γυμναστικής και όλα αυτά σε συνδυασμό με μουσική αλλά και να ελέγχεις το κοινό που έχεις μπροστά σου, που στο τέλος της ημέρας, δε μπορείς παρά να θαυμάσεις αυτό που είδες, έστω κι αν ήθελες λίγο ακόμα.
Lindsey Stirling, ευχαριστούμε γι’ αυτό που είδαμε, ελπίζουμε να τα ξαναπούμε σύντομα!
Photo Credits: Giorgos Krikos
