Search
Close this search box.
Ανταπόκριση: The National – Motorpoint Arena, Cardiff

Ανταπόκριση: The National – Motorpoint Arena, Cardiff

Μια βραδιά παρέα με τον Matt Berninger.
The National & Jenny Lewis @Motorpoint Arena, Cardiff
The National & Jenny Lewis @Motorpoint Arena, Cardiff

Οι National αποδεικνύουν εδώ και περίπου 20 χρόνια ξανά και ξανά πως ό,τι κέρδισαν το κέρδισαν με σκληρή δουλειά και υπομονή.

Πρόκειται για μία μπάντα που στην ερώτηση «Ποια είναι η μεγάλη τους επιτυχία;» θα πάρεις ένα σωρό διαφορετικές απαντήσεις, ακριβώς όμως επειδή δεν έχουν αντικειμενικά μεγάλες επιτυχίες (με εξαίρεση ίσως το ‘Fake Empire’, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο ίσως).

Έτσι, έφτασαν εκεί που έφτασαν με έναν τρόπο κάπως εκτός εποχής, κυκλοφορώντας δηλαδή συνεχώς εξαιρετικά άλμπουμς και πραγματοποιώντας απίθανες συναυλίες.

Το περασμένο Μάιο κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο ‘I Am Easy to Find’ και από τότε κάνουν ασταμάτητα συναυλίες, και θα συνεχίσουν και μέσα στο 2020 όπου θα περάσουν και από τα μέρη μας στα πλαίσια του Athens Rocks, στις 14 Ιουνίου (συμπτωματικά μάλλον, ο μπασίστας Scott Devendorf φορούσε μπλούζα Idles).

Προσωπικά τους έχω δει άλλες δυο φορές, πρώτα στο Βερολίνο το 2017 και έπειτα στο Βουκουρέστι τον Αύγουστο. Η τρίτη φορά με έφερε στο Κάρντιφ όπου στηθήκαμε στην ουρά λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες και αντέξαμε το σκληρό, ουαλικό κρύο πριν μπούμε στο Motorpoint Arena.

Το να φτάνεις νωρίς σε συναυλίες έχει τα καλά του διότι εξασφαλίζεις με ευκολία μία πολύ καλή θέση αρκετά κοντά στη σκηνή, από την άλλη όμως είσαι αναγκασμένος να περιμένεις αρκετές ώρες μέχρι να βγει το συγκρότημα.

Όπως και να έχει η ώρα πέρασε (η μπύρα βοηθάει κάπως την κατάσταση), ο κόσμος γέμισε κάπως την αρένα και γύρω στις 19:30 εμφανίστηκε στη σκηνή η Jenny Lewis με ένα φόρεμα βγαλμένο από περασμένα λυκειακά prom nights.

Η Lewis, η οποία ήταν μαζί με τους National σε όλες τις συναυλίες που έκαναν στο Ηνωμένο Βασίλειο, έκανε τέλεια τη δουλειά της και σίγουρα κέρδισε μερικούς νέους θαυμαστές στην πορεία, παραδίδοντας στο κοινό ένα σετ 45 λεπτών, με απλή στα αυτιά ροκ μουσική που θα ταίριαζε τέλεια μέσα σε ένα μπαρ με χαμηλό φωτισμό, ενώ στο φινάλε ήρθε ένας χιονάνθρωπος για να την απαγάγει μπροστά στα μάτια μας. Κάπως έτσι μας αποχαιρέτησε.

Δεύτερο break για μπύρα, η αναμονή σαφώς μικρότερη αυτή τη φορά, μιας και 30 λεπτά περίπου μετά την “απαγωγή” της Lewis, ανηφόρισαν στη σκηνή οι National.

Για το συγκεκριμένο συγκρότημα τρέφω μία μεγάλη αγάπη εδώ και αρκετά χρόνια και μου φαίνεται κάπως περίεργο που κατάφερα να τους δω τρεις φορές μέχρι στιγμής.

Φυσικά, καμία φορά δεν θα είναι σαν την πρώτη φορά για πολλούς λόγους, είναι όμως ιδιαίτερη εμπειρία να βλέπεις μπροστά σου τη Νο.1 αγαπημένη σου μπάντα της οποίας κυριολεκτικά γνωρίζεις απ’ έξω κάθε στίχο, κάθε κομματιού.

Αισθάνομαι πως είναι κάτι σπάνιο, τουλάχιστον για μένα και τα δικά μου μουσικά γούστα.

Ανηφόρισαν οι National λοιπόν και ξεκίνησαν με το ‘You Had Your Soul With You’ το οποίο μάλλον δεν θα έμπαινε ποτέ σε κάποιο best of άλμπουμ (αν έβγαζαν οι National), γίνεται όμως καλύτερο όσο περισσότερο το ακούς και ίσως σε αυτό βοηθάει ο κάπως πιο pop ήχος του που δεν υιοθετεί συχνά η μπάντα.

Συνέχεια με το ‘Quiet Light’ αφού πρώτα όμως ο Matt Berninger μας εξομολογηθεί πως αυτό το πρωί ξύπνησε πολύ νωρίς και με κάποιο μαγικό τρόπο τα συνειδητοποίησε όλα, είδε το μέλλον και όλα όσα θα συμβούν και πείστηκε πως όλα θα πάνε καλά.

Όποιος έχει πάει σε κάποια συναυλία τους ή έστω έχει δει βίντεο στο YouTube από τα σόου τους, ξέρει τι να περιμένει από τον τραγουδιστή της μπάντας.

Όχι ακριβώς τι θα κάνει και τι θα πει (η μπάντα στα live είναι αρκετά στημένη, οι κινήσεις του frontman της όμως όχι και τόσο), αλλά σε γενικές γραμμές όλοι γνωρίζουν πως θα είναι ένα σόου από μόνος του, θα χάσει τα λόγια του, θα ορμήσει στο πλήθος, θα αγκαλιάσει ξετρελαμένους θεατές, θα ποζάρει για την κάμερα, θα θα θα.

Συνεχίζοντας, το συγκρότημα προχώρησε με το τρομερό ‘Afraid of Everyone’ (η πρώτη φορά που το παίζουν στη συγκεκριμένη περιοδεία), τα fan favourites χρόνων ‘Don’t Swallow the Cap’ και ‘Bloodbuzz Ohio’ και τα φρέσκα ‘Hey Rosey’, ‘Oblivions’, ‘So Far So Fast’ (αγαπημένο deep cut του νέου άλμπουμ) και ‘Where Is Her Head’ το οποίο είναι ίσως το αγαπημένο μου από τον τελευταίο δίσκο.

Ζωντανά όμως νιώθω πως κάτι χάνει μιας και αυτό το συνονθύλευμα φωνών και μελωδιών λειτουργεί μάλλον κατά του, σε αντίθεση με την ελεγχόμενη, στουντιακή μορφή του (όλα αυτά τα τραγούδια αποκτούν εντελώς διαφορετική δυναμική λόγω της συνεισφοράς της Kate Stables και της Eve Owens που συχνά βρίσκονταν δίπλα στον Matt).

Το ‘I Need My Girl’ μπορεί να καταντούσε κουραστικό αν δεν ήταν τόσο όμορφο (από τα λίγα πραγματικά απαραίτητα τραγούδια για μία συναυλία των National, από αυτά που οι λίγο πιο σκληροπυρηνικοί φανς έχουν βαρεθεί και λίγο), ενώ το ‘This Is The Last Time’ από την άλλη, θα έπρεπε να είναι πιο σταθερό στις setlists τους.

Έπειτα είχαμε μια μικρή στροφή στην εποχή του ‘Boxer’ με τα ‘Green Gloves’ και ‘Slow Show’, το οποίο δικαιότατα θεωρείται από πολλούς ως το καλύτερο τραγούδι τους και καπάκι το ‘The System Only Dreams in Total Darkness’ για να θυμίσει σε όσους ξέχασαν πως οι National μπορούν, αν θέλουν, να βγάλουν και ροκ ύμνους (το ξεκίνησαν δυο φορές κιόλας διότι την πρώτη το έκοψαν στη μέση μιας και κάποιος θεατής χρειαζόταν βοήθεια).

Επιστροφή στο υλικό του ‘I Am Easy To Find’ με σπαρακτικό ‘Light Years’, λατρεμένο ‘Rylan’ και το όμορφο ομότιτλο τραγούδι.

Το ‘Graceless’ έδωσε καλές αφορμές στον Matt για να αφήσει τη σκηνή του και να κόψει βόλτες ανάμεσα στο πλήθος, προκαλώντας παράλληλα αρκετό άγχος στον υπεύθυνο για το τεράστιο καλώδιο του μικροφώνου του (ένας μικρός, αφανής ήρωας σε κάθε συναυλία της μπάντας που οφείλει να προσέχει όλες τις κινήσεις του Matt, μιας και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος μαζί του) και κλείσιμο του πρώτου μέρους με το ‘Fake Empire’ και τις υψωμένες κιθάρες των αδερφών Dessner.

‘Wasp Nest’ για να ξεκινήσει το encore και, κάτι που δεν αναφέρθηκε ακόμη, είναι πως όλη η βραδιά είχε έντονη πολιτική χροιά με διάφορες αναφορές στον Boris Johnson (και κάποιες στον Donald Trump), μιας και λίγες ημέρες αργότερα θα διεξάγονταν γενικές εκλογές στην Αγγλία.

Οι National είναι αρκετά ξεκάθαροι σχετικά με τις πολιτικές τους στάσεις (το ‘Fake Empire’ έντυσε μουσικά και ένα σποτάκι του Obama το 2008) κι έτσι αρκετές φορές το άκουσμα του ονόματος Boris Johnson ακολουθήθηκε από δυνατά γιουχαρίσματα.

Όλο αυτό κορυφώθηκε με το ‘Mr. November’, με τον Matt να φωνάζει στο πλήθος να ψηφίσει ‘MOTHERF*CKING LABOUR’ την στιγμή που ο Bryan Devendorf χτυπούσε τα τύμπανα με όση δύναμη είχε.

Το ‘Terrible Love’ ξεκίνησε σχεδόν ακουστικά για να καταλήξει στον καθαρτικό καταρράκτη που έτσι κι αλλιώς είναι, για να φτάσουμε σχεδόν στο τέλος με το ‘About Today’.

Κάπου εκεί ο Matt παραδέχθηκε πως ίσως τελικά να μην τα είχε καταλάβει όλα όπως μας είπε στην αρχή της συναυλίας, υποσχέθηκε όμως να βρει την λύση το επόμενο πρωί.

Το μικρόφωνο στράφηκε προς το κοινό, οι ηλεκτρικές κιθάρες μπήκαν στις θήκες τους, τα αδέρφια Dessner, τα αδέρφια Devendorf και όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί άρπαξαν κιθάρες και άλλα όργανα και ξεκίνησε η παραδοσιακή πλέον α καπέλα εκδοχή του ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’.

Είναι δύσκολο να φανταστώ καλύτερο τρόπο να κλείσει μία συναυλία των National, με το κοινό να τραγουδάει μόνο του και τον Matt να περπατάει ανάμεσά τους.

Η μικρή αψιμαχία που είχε με κάποιους θεατές (δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί, νομίζω πως έσπρωχναν κόσμο για να φτάσουν πιο κοντά) φάνταζε σχεδόν ταιριαστή για την κατάσταση («everybody’s stressed out!» φώναζε ο Matt), μιας και ό,τι κι αν έγινε, all is forgiven.

Βλέποντας κανείς ζωντανά τους National καταλαβαίνει γιατί έχουν φτάσει στο σημείο να θεωρούνται ένα από τα καλύτερα indie rock συγκροτήματα της εποχής μας.

Μουσικά αψεγάδιαστοι και με έναν τραγουδιστή που δεν σταματά να κινείται (ακόμα κι αν η φωνή του φαίνεται κουρασμένη μερικές φορές, πιθανότατα από τις συνεχόμενες συναυλίες), τα μόνα παράπονα που επιτρέπουν να έχει το κοινό τους είναι το να γκρινιάζουν για το ποια τραγούδια δεν έπαιξαν. Ένα ‘Pink Rabbits’ ρε παιδιά επιτέλους.

Ίσως στην Αθήνα…

Setlist:
You Had Your Soul With You
Quiet Light
Afraid Of Everyone
Don’t Swallow The Cap
Bloodbuzz Ohio
Hey Rosey
Oblivions
So Far So Fast
Where Is Her Head
I Need My Girl
This Is The Last Time
Green Gloves
Slow Show
The System Only Dreams In Total Darkness
Light Years
Rylan
I Am Easy to Find
Graceless
Fake Empire

Encore:
Wasp Nest
Mr. November
Terrible Love
About Today
Vanderlyle Crybaby Geeks

Ακολουθήστε το Rockrooster.gr και στο Google News.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

2024: Τα συγκροτήματα που «πρέπει» να έρθουν στην Ελλάδα

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!