Οι National βρίσκονται εν ζωή εδώ και περίπου δύο δεκαετίες, αλλά δεν φαίνεται να το κάνουν και μεγάλο θέμα. Είναι γεγονός άλλωστε πως παρά την αγάπη που τους έδειχναν οι κριτικοί, η αναγνώριση από το κοινό άργησε να έρθει μερικά χρόνια, με αντίστοιχα συγκροτήματα της ίδιας εποχής (Interpol, The Strokes, Yeah Yeah Yeahs) να βλέπουν την δημοτικότητά τους να εκτοξεύεται από πολύ νωρίς. Αυτό για τους National δεν έγινε ούτε με το πρώτο, ούτε με το δεύτερο, πρακτικά ούτε με το τρίτο άλμπουμ τους. Έπρεπε να έρθει το ‘Boxer’ (2007) για να δημιουργηθεί η επιθυμητή σύγκλιση η οποία θα κορυφωνόταν με το αριστουργηματικό ‘High Violet’ (2010), ενώ ‘Το Trouble Will Find Me’ του 2013 ουσιαστικά θα έφτανε την μπάντα σε μία ολοκλήρωση όσων αφορά το τι μπορούν να κάνουν με έναν συγκεκριμένο ήχο.
Ποια θα ήταν λοιπόν η νέα κατεύθυνση; Η απάντηση ήρθε με το ‘Sleep Well Beast’ που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους και που αναλύουμε τώρα με αφορμή την νίκη του στην κατηγορία των καλύτερων alternative δίσκων του 2017 στα πρόσφατα βραβεία Grammy, η οποία ήταν και η πρώτη νίκη του συγκροτήματος στα συγκεκριμένα βραβεία. Για κάποιους ίσως να μην έχει κάνει τόσο με το άλμπουμ όσο με την θεμελίωση της αναγνωρισιμότητας που αξίζουν οι National αλλά θα ήταν άδικο να πούμε πως το ‘Sleep Well Beast’ (SWB από δω και πέρα) δεν βρίσκεται ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές που έβγαλαν οι έμπειροι αυτοί μουσικοί.
Τα θέματα με τα οποία ασχολείται το SWB είναι λίγο πολύ γνωστά σε όποιον έχει ασχοληθεί με τους στίχους και τους προβληματισμούς του Matt Berninger. Σκέψεις για ανθρώπινες σχέσεις, ανησυχίες για έρωτες που φεύγουν μέσα από τα χέρια μας, καχυποψία για την πορεία που ακολουθεί κανείς στη ζωή του και πολιτικός σχολιασμός, άλλοτε διακριτός, ενίοτε όμως και όσο πιο ξεκάθαρος γίνεται. Οι National εξάλλου δεν κρύβουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις μιας και στήριξαν τον Obama και στις δύο θητείες του, με τον 44ο πρόεδρο των Η.Π.Α. να χρησιμοποιεί το ‘Fake Empire’ πολλάκις κατά τη διάρκεια της πρώτης του καμπάνιας.
Αν το ‘Fake Empire’ προσπάθησε να δει πίσω από το ψέμα της δύναμης και της εξουσίας, τραγούδια σαν το ‘Walk It Back’ ή το ‘Turtleneck’ βρίσκουν το ίδιο ψέμα ακριβώς μπροστά τους και δεν προσπαθούν να το κατανοήσουν, αλλά να του ρίξουν φως έτσι ώστε να το δουν και οι υπόλοιποι, να το ξεμπροστιάσουν και να το απομυθοποιήσουν. Αντιμέτωποι με τις δικές τους ανησυχίες, οι National γράφουν και μιλούν για το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο που περιβάλλει την καθημερινότητά μας σε ένα άλμπουμ που δεν είναι καθ’ όλα πολιτικό, αλλά είναι δύσκολο να μην το δεις έτσι άπαξ και το τοποθετήσεις υπό ένα συγκεκριμένο πρίσμα.
Άλλωστε και το lead single του άλμπουμ, ‘The System Only Dreams in Total Darkness’, αποκτά ένα διπλό νόημα το οποίο ξεπερνά την φοβία που έχει ένα ζευγάρι για το αν θα χάσει ο ένας τον άλλον άμα δεν αλλάξουν κάποια πράγματα. Όχι πως δεν ισχύει και αυτό βέβαια. Αποτελεί εξάλλου και το αγαπημένο θέμα συζήτησης του συγκροτήματος εδώ και δύο δεκαετίες. Οι δαίμονες του παρελθόντος βρίσκονται πάλι εδώ λοιπόν (ή μήπως δεν έφυγαν ποτέ;) και ο Matt Berninger προσπαθεί για άλλη μια φορά, στίχο με στίχο, τραγούδι με τραγούδι, να τους αντιμετωπίσει και να βγει από όλο αυτό με όσο το δυνατόν λιγότερες ουλές γίνεται.
Δεν είναι τυχαίο πως το SWB ξεκινά με ένα από τα πιο ευάλωτα τραγούδια στον κατάλογο του συγκροτήματος, το ‘Nobody Else Will Be There’, ένα κομμάτι που στέκεται κυρίως στο πιάνο και στην αγουροξυπνημένη φωνή του Berninger, και στριφογυρνάει τόσο πολύ γύρω από την αδυναμία του πρωταγωνιστή να πει “παρακαλώ”, που καταλήγει να γεμίζει τις απλές σκέψεις με επιθυμίες για απομόνωση και προσμονή.
Goodbyes always takes us half an hour/can’t we just go home
Οι ρυθμοί ανεβαίνουν με το δυναμικό ‘Day I Die’, μία από τις όχι και τόσες πολλές ευκαιρίες που δίνει η μπάντα στον εαυτό της για να αποδείξει πως είναι ικανή να αφεθεί και λίγο πιο ελεύθερη και λίγο πιο ηλεκτρική. Οι National έχουν μερικά τέτοια τραγούδια σε κάθε δίσκο τους, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια φαίνεται να έχουν βρει το κατάλληλο μοίρασμα με τα πιο αργά δημιουργήματά τους. Αυτές οι δυνατές στιγμές πάντως δίνουν την ευκαιρία στον εξαιρετικό ντράμερ, Bryan Devendorf, να αναδείξει τις ικανότητές του στο να κρατάει ρυθμό και να εκτοξεύει τους υπόλοιπους μπροστά με απαράμιλλο δυναμισμό.
Κομμάτια σαν το ‘Born to Beg’ ή το ‘Empire Line’ μοιάζουν φτιαγμένα για να ακούγονται παρέα με λίγο αλκοόλ, ακριβώς όπως επιλέγει να τα ερμηνεύει ο δημιουργός τους μπροστά σε χιλιάδες άτομα. Αν με το ‘Born to Beg’ έχουμε τη δόμηση ενός άκρως επιθυμητού έρωτα και την εκμυστήρευση πως παρά τις δυσκολίες, θα υπάρξει προσπάθεια για να βρεθούν λύσεις, στο ‘Empire Line’ πρόκειται για την κατάρρευση αυτού του νοητού οικοδομήματος και την μεταφορά σε έναν κόσμο γεμάτο ασάφειες και μακριά από σίγουρες απαντήσεις.
Το μοτίβο συνεχίζεται στο ‘I’ll Still Destroy You’, ένα κομμάτι που μιλά για την τάση που έχει κανείς να αυτοκαταστρέφεται στην προσπάθειά του να καταφέρει να συγκρατήσει μια επαφή με όλα όσα τον κρατούν στην επιφάνεια. Το ίδιο το τραγούδι ακολουθεί την σεναριακή δομή του Berninger με την εκρηκτική κλιμάκωση να οδηγεί απευθείας στο ‘Guilty Party’ όπου ο καβγάς έχει λήξει και το μόνο που μένει είναι τα κομμάτια που ξεκόλλησαν από τους ανθρώπους και η προσπάθεια του ενός από τους δύο να επανορθώσει όπως μπορεί.
Put your heels against the wall/I swear you got a little bit taller since I saw you
Ο Berninger έχει δηλώσει πως αρκετούς στίχους τους γράφει μαζί με τη γυναίκα του, Carin Besser, στην οποία είναι αφιερωμένο το ‘Carin at the Liquor Store’, ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχει γράψει το συγκρότημα και αληθινό highlight του SWB. Αρχικά κλέβει κάπως δειλά την μελωδία του ‘Pink Rabbit’ (βλ.‘Trouble Will Find Me’), βρίσκει όμως ένα πιο χαρούμενο τέλος για το ανδρόγυνο και μαζί μία νότα αισιοδοξίας σε ένα άλμπουμ που είναι σε σημεία τόσο σκοτεινό όσο και το cover του. Ίσως το μήνυμα εδώ να μην είναι πως η αγάπη σώζει (οι ίδιοι οι National εξάλλου έχουν φροντίσει να ρίξουν λάσπη σε μία τέτοια συνειδητοποίηση), είναι δύσκολο όμως να μην μπαίνεις σε υποψίες τη στιγμή που τα αδέρφια Dessner συνδυάζονται με τέλεια αρμονία σε κιθάρα και πιάνο για να παραδώσουν μία από τις πιο συγκινητικές μουσικές στιγμές της μπάντας.
Πλησιάζοντας στο τέλος, το ‘Dark Side of the Gym’ ασχολείται με μία ιστορία αγάπης, βουτηγμένη σε Κοενικές αναφορές και όμορφες εικόνες εμποτισμένες με μπόλικο ρομαντισμό κάτι που όμως οδηγεί σχεδόν αναπόφευκτα στο ζοφερό φινάλε του ‘Sleep Well Beast’. Το ομότιτλο τραγούδι επαναφέρει την αμφιβολία και το σκοτάδι σε ένα δημιούργημα 6:33 λεπτών που αγκαλιάζει τις ηλεκτρονικές επιρροές οι οποίες βρίσκονται διάσπαρτες σε όλο το SWB, για να χτίσει μια ατμόσφαιρα περίεργη, διόλου ξεκάθαρη, σαν μία ταινία του Lynch που στρίβει πάντοτε λίγο πριν σιγουρευτείς για τον προορισμό, με τους ηλεκτρονικούς φραγμούς του τραγουδιού να δημιουργούν ένα κατακερματισμένο ηχοτοπίο που δεν βρίσκει ποτέ ηρεμία και γαλήνη.
I’ll tell you about it some time/the time we left
Με το 7ο προσωπικό τους άλμπουμ οι National δεν ψάχνουν να βρουν πια τον εαυτό τους. Θα λέγαμε πως αυτόν τον έχουν μάθει πολύ καλά εδώ και αρκετό καιρό. Ίσως βέβαια να προσπαθούν να καθορίσουν την θέση τους στον νέο αυτό κόσμο που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, έναν κόσμο που απαιτεί αναπροσδιορισμό σκέψης και αξιών. Κοιτώντας το ‘Sleep Well Beast’ στο σύνολό του, τα 57 αυτά λεπτά μουσικής ίσως να μην ήταν αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος τώρα, σίγουρα δεν κρύβουν μεγαλεπήβολες απαντήσεις και εκμυστηρεύσεις (τουλάχιστον όχι με τον παραδοσιακό τρόπο), ήταν όμως αυτό που χρειαζόντουσαν οι National για να κοιτάξουν κατάματα το δικό τους θηρίο και να βρουν έναν τρόπο να συμβιβαστούν μαζί του. Και αυτό ίσως είναι αρκετό.
