Τι να πρωτογράψεις για την ανεπανάληπτη Τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών… ‘One trilogy to rule them all’.
Τι είναι αυτό τελικά που κάνει μια ταινία επική;
Τι είναι αυτό που μετά από τόσα χρόνια σε κάνει να θυμάσαι μια ταινία ή έστω μόνο μία σκηνή της και να ανατριχιάζεις;
Είναι η θεματολογία, είναι το σενάριο, είναι οι ηθοποιοί, είναι τα σκηνικά ή η μουσική; Σίγουρα χρειάζεται ο συνδυασμός, όμως μόνο του αυτό δεν είναι αρκετό.
Ίσως να μας εξιτάρει και η ιστορία πριν από τις ταινίες, το διαφορετικό και το παραμυθένιο στοιχείο με το οποίο είναι καλά «τυλιγμένες».
Ίσως σε πολλούς από εμάς, μας κέντρισε το ενδιαφέρον η ζωή του συγγραφέα. Η εποχή που ένας άνθρωπος σταμάτησε λίγο τη ζωή του, ξέφυγε πνευματικά από τις αντιξοότητες και έπλασε στο μυαλό του μία ιστορία που αργότερα θα έμενε για πάντα χαραγμένη στα πιο βαθιά σημεία του μυαλού μας.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εμάς που παρακολουθήσαμε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και «δεθήκαμε» μαζί του, κάποια στιγμή της ζωής μας αναρωτηθήκαμε πώς ένας άνθρωπος που έζησε σχεδόν ένα αιώνα πριν από εμάς κατάφερε να είχε τόσο μεγάλη φαντασία. Κατάφερε μέσα από μερικές απλές χειρόγραφες σημειώσεις να μπει στα σπίτια εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο και να μείνει για πάντα στις καρδιές μας!
Ο λόγος φυσικά για τον J.R.R. Tolkien, τον άνθρωπο που εμπνεύστηκε όλες αυτές τις φανταστικές, μεταφορικά και κυριολεκτικά, αλλά και συνάμα πρωτόγνωρες ιστορίες. Ένας συγγραφέας που «είδε» τα Ξωτικά να μιλάνε τη δική τους γλώσσα και τα Όρκ να βγαίνουν από τις φωτιές.
Ένα παραμύθι μεγαλοπρεπές στο χαρτί, που όμως την εποχή στην οποία έζησε, ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπει στο πάνθεον της «μεγάλης οθόνης», μετά από 50 χρόνια.
Μία πρωτοβουλία της οικογένειάς του, να κυκλοφορήσει δηλαδή τις σημειώσεις του Tolkien μετά από τον θάνατό του, μας έφερε στο σημείο να μιλάμε για αυτόν σήμερα.
Για όποιον λόγο και να το έκαναν πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι τους είμαστε ευγνώμονες που μας έδωσαν την ευκαιρία να δούμε και εμείς ένα φτιαχτό κόσμο από τη ματιά ενός πρωτοπόρου, για το είδος του, συγγραφέα.
Αναπόσπαστο κομμάτι της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών είναι η μουσική με την οποία έχει επενδυθεί η κάθε σκηνή.
Η μουσική η οποία συνδράμει καταλυτικά στην επικότητα που αξίζει σε μία ταινία. Υπεύθυνος για τη μουσική κατάρτιση της τριλογίας ήταν ο Howard Shore, ο Καναδός συνθέτης που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην επιτυχία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Ο Shore συνέθεσε επίσης και τη μουσική για την τριλογία ‘The Hobbit’.
Η αναγνώριση για τη μουσική που έγραψε ήρθε και επίσημα από τα 3 Oscar που κέρδισε για το ‘The Fellowship of the Ring’ και το ‘The Return of the King’.
Η σύνθεση της μουσικής για την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών άρχισε το 2000 από τον Shore και η ηχογράφηση των πρώτων κομματιών στις αρχές του 2001.
Επηρεασμένος εμφανώς από την όπερα και την ορχηστρική μουσική άρχισε το «ταξίδι» του μέσα από τα υπόγεια της Μόρια, για τα οποία ήταν κιόλας γραμμένα τα πρώτα τραγούδια. Τα εντυπωσιακά αυτά ορυχεία με τα ατελείωτα τούνελ μέσα στα οποία ζούσαν οι Νάνοι.
Οι συμπαθητικοί αυτοί μικροί νάνοι -φρόντισε ο Γκίμλι για αυτό- που μέσα τους όμως έκρυβαν τέτοια απληστία που ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινο όριο. Ένα πανέμορφο ταξίδι που θα μας «ταξιδέψει» σε όλα τα μέρη της Μέσης Γης.
Από το ήρεμο και νωχελικό Σάιρ των Χόμπιτ, μέχρι την Μόρντορ και το Βασίλειο του Κακού που κυριεύει ο Σάουρον.
Πέρα από τον Howard Shore όμως, που ήταν το βασικό και κυριότερο μέλος της μουσικής ομάδας, σημαντική και ουσιώδη συμβολή στην μουσική επένδυση της ταινίας είχε και η Enya, η γνωστή τραγουδοποιός ιρλανδικής καταγωγής.
Η διάχυτη λυρικότητα του τραγουδιού της ‘May It Be’ μας άγγιξε συναισθηματικά, μας ταξίδεψε σε γαλήνια μέρη εκεί που δεν φτάνει το «Μάτι».
Και το ταξίδι συνεχίζεται… Με τους εννέα συνοδοιπόρους της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού να βαδίζουν προς τη Μόρντορ, τη σωτηρία τους, αλλά και τον αφανισμό τους.
Ένα ταξίδι γεμάτο τέρατα της φαντασίας αλλά και πανέμορφα μέρη που μπορούν να σε καθηλώσουν και να σε συνοδέψουν σαν μια φωτεινή ανάμνηση στα σκοτεινά μονοπάτια της Μόρντορ.
Άλλωστε, αυτά ήταν που έδωσαν τη δύναμη στον Φρόντο και τον Σαμ να συνεχίσουν την πορεία τους, τα λιβάδια και τα σπίτια τους στο Σάιρ.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Οι Δύο Πύργοι – Επικές σκηνές μια επικής ταινίας
Οι επικές στιγμές της ταινία είναι πολλές. Δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κανείς την αγαπημένη του σκηνή από την τριλογία.
Οι μάχες όμως πάντα συναρπάζουν, πόσο μάλλον οι μάχες που περιέχονται στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Πάλι εκεί, η μουσική δίνει τον δικό της «χρωματισμό» στη μάχη, αλλά αυτή τη φορά όχι στο παρασκήνιο. Ακούμε τον Πίπιν να τραγουδά στον Ντένεθορ, την ώρα που έχει στείλει τον γιο του, Φάραμιρ, ουσιαστικά στη σφαγή του.
Το εύκολο και ευχάριστο με τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών είναι ότι μπορείς να μιλάς με τις ώρες για αυτόν, ειδικά αν είσαι από τους σθεναρούς υποστηρικτές. Πολλοί από εμάς που έχουμε δει αρκετές φορές την τριλογία, κάποια στιγμή αρχίσαμε να ξέρουμε απ’ έξω τις συζητήσεις μεταξύ Άραγκορν και Λέγκολας στη γλώσσα των Ξωτικών. Ας μην κρυβόμαστε!
Πολλοί βέβαια, όλα αυτά που λέγονται και γράφονται για τον Άρχοντα μπορεί να τα θεωρήσουν υπερβολικά. Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι είναι απλά μια ακόμη τριλογία. Ένα ακόμη παραμύθι της Χαλιμάς.
Η αλήθεια είναι ότι η φαντασία είναι και αυτή ένα κομμάτι της ζωής μας, ένας ωραίος τρόπος για να «ξεφύγεις» από την καθημερινότητα, όταν το χρειάζεσαι.
Σε κάποιους θα αρέσει περισσότερο σε άλλους λιγότερο, αλλά είναι σίγουρο ότι δύσκολα θα την αντιπαθήσεις. Όπως δύσκολα θα μείνεις εντελώς αμέτοχος στις ιστορίες που θα παρακολουθήσεις και στις σκηνές της τριλογίας του Peter Jackson.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλοί ασχολήθηκαν και επηρεάστηκαν από τις ταινίες αυτές, μέχρι και από τον κόσμο της μουσικής όπως οι Blind Guardian.
Ας θυμηθούμε ένα από τα τραγούδια των Blind Guardian που γράφτηκε με έμπνευση από την ταινία:
Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ επίσης και στον ηθοποιό της σειράς, Billy Boyd, που υποδήθηκε τον συμπαθητικότατο γκαφατζή Πίπιν.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, πέρα από ηθοποιός, ο Billy Boyd έχει και την ιδιότητα του μουσικού. Είναι λογικό, βέβαια, στο μυαλό όλων να μείνει με την ιδιότητα του ηθοποιού. Παρόλα αυτά, μπορούμε να πούμε μαζί του ένα τελευταίο αντίο στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και στο Χόμπιτ, μέσα από τη μουσική και το τραγούδι από το Χόμπιτ, ‘The Last Goodbye’.
Έτσι και αλλιώς η μία τριλογία είναι επέκταση της άλλης και έχουν προέλθει από το ίδιο μυαλό.
Μπορεί να φαίνεται στενάχωρο ότι άλλος Άρχοντας των Δαχτυλιδιών δεν μπορεί και δεν θα υπάρξει, αλλά όπως λέμε ίσως δεν θα πρέπει να είμαστε στενοχωρημένοι που τελείωσε, αλλά χαρούμενοι που υπήρξε!
