Το δικό μας αντίο στο Los Almiros Rockradio Festival
Δεν είναι πολλές οι φορές που έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε το πραγματικό κλείσιμο μιας κατάστασης. Σε μία εποχή όπου φαίνεται πως (σχεδόν) τίποτα ποτέ δεν τελειώνει, που κάθε ταινία έχει sequel, που κάθε farewell tour συνοδεύεται από *μία ακόμα* τελευταία συναυλία, το αγνό, οριστικό φινάλε, είναι σπάνιο πράγμα. Δε μπορούμε να ξέρουμε τις προθέσεις των παιδιών πίσω από το Los Almiros (ή αν θα τους τα σκάσει διαφορετικά αργότερα και θα πουν πάμε άλλη μία), αλλά με τα τωρινά δεδομένα, το πρώτο ΠΣΚ του Αυγούστου αποχαιρετήσαμε ένα από τα ίσως σημαντικότερα εγχώρια φεστιβάλ της τελευταίας δεκαετίας.
Το 2019, όταν και βρεθήκαμε για τελευταία φορά στο δάσος Κουρί, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πως το καλοκαίρι του 2020 θα βρεθούμε στα ίδια μέρη. Την συνέχεια, την ξέρετε. Πέρασε ένα συναυλιακό καλοκαίρι όπου παρακολουθούσαμε τους αγαπημένους μας μουσικούς καθήμενοι, σιγά-σιγά τα πράγματα επέστρεψαν σε μια κανονικότητα, οι ανοιχτές συναυλίες επέστρεψαν, τα φεστιβάλ όλου του κόσμου άνοιξαν τις πόρτες τους, αλλά το Los Almiros δεν έβγαζε κάποια ανακοίνωση. Ίσως το τέλος να είχε έρθει τελικά, κάπως άδοξα μεν, αλλά τι να κάνεις, δεν τα υπολογίζεις αυτά.
Μέχρι πριν μερικούς μήνες, που η σελίδα του φεστιβάλ έκανε τη μεγάλη ανακοίνωση για τον έναν τελευταίο χορό. Τα ονόματα έπεφταν βροχή, το hype είχε εκτοξευτεί στα ύψη και μετρούσαμε τις μέρες για την επιστροφή μας στον Αλμυρό. Τι έγινε όμως τις τέσσερις αυτές ημέρες;
Los Almiros – Ημέρα 1η
Εδώ να αναφέρουμε πως τον πρόλογο του φεστιβάλ, δυστυχώς, τον χάσαμε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αλλά από φίλους και φίλες που ήταν εκεί, μάθαμε πως η συναυλία που έγινε στην κεντρική πλατεία του Αλμυρού ήταν η πλέον κατάλληλη έναρξη για ένα ΠΣΚ γεμάτο μουσική και χορό. Για την ιστορία, στο stage της πλατείας βρέθηκαν οι Caracatu, Σουρλουλού, Βουκολική Διαταραχή και Los Fastidios. Είμαστε βέβαιοι πως θα τα έδωσαν όλα και ζηλεύουμε που δεν καταφέραμε να τους δούμε από κοντά.
Los Almiros – Ημέρα 2η
Φτάσαμε στο δάσος περίπου στα μισά του σετ του Dub FX, με αρκετό κόσμο να βρίσκεται μπροστά από τη σκηνή και να χορεύει μπροστά από τον Αυστραλό, ενώ ο ήλιος έπεφτε σιγά-σιγά. Ο γνωστός μουσικός ευχαρίστησε το κοινό, με την συνέχεια να ανήκει στους Screaming Dead Balloons, ένα αρκετά γνώριμο συγκρότημα που έχουμε δει αρκετές φορές, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετές.
Αφού πήραμε μια ανάσα και στήσαμε και τη σκηνή μας (μια σημαντική διαφορά με προηγούμενες χρονιές ήταν πως φέτος ο χώρος του camping ήταν ακριβώς έξω από το δάσος, για λόγους που είχαν να κάνουν με την ασφάλεια του πράσινου χώρου. Μια απόφαση απολύτως λογική, με την εναλλακτική όμως να αφήνει ελάχιστα μέρη σκιάς για τους campers), πήραμε θέση για τους Black Rainbows.
Οι Ιταλοί προσγειώθηκαν στον Αλμυρό με ένα γεμάτο και δυνατό σετ που ξεσήκωσε τον κόσμο και έδωσε γερές αφορμές για τα πρώτα από τα πολλά-πολλά pits που θα ακολουθούσαν. Στη συνέχεια είχαμε Βέβηλο, με το μουσικό ύφος να αλλάζει, αλλά τον κόσμο να αγκαλιάζει τις μελωδίες και τους στίχους του και να αποδεικνύει ξανά πως το κοινό του Αλμυρού δεν έρχεται εδώ για ένα-δυο ονόματα, αλλά για όλη την εμπειρία και όλο το φάσμα της μουσικής που έχει να προσφέρει.
Τους περασμένους μήνες όταν συζητούσαμε με κόσμο για το φεστιβάλ, ένα από τα ονόματα που οι περισσότεροι ξεχώριζαν ήταν αυτό των Soviet Soviet. Οι Ιταλοί post-punkάδες έχουν χτίσει τη δικιά τους φήμη και καταλάβαμε πολύ καλά το γιατί. Το τριμελές σχήμα έδωσε τον καλύτερό του εαυτό και σίγουρα κέρδισε πολλούς νέους φαν το βράδυ της Παρασκευής.
Για το τέλος της δεύτερης ημέρας είχαμε ένα δυνατό διπλό χτύπημα. Ανεβαίνουν οι Nightstalker στη σκηνή και καταλαβαίνεις πως η ατμόσφαιρα αλλάζει λιγάκι. Ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα της χώρας (και του φεστιβάλ), δοκίμασε τις αντοχές και του τελευταίου θεατή με σπρωξίματα, δεκάδες καπνογόνα και πολύ, πολύ τραγούδι. Πολύ όμορφα πράγματα και η βραδιά δεν είχε τελειώσει ακόμη.
Το κλείσιμο ήρθε με τους Fundracar, επάνοδος του Αργύρη για να πουν μαζί το τραγούδι που έβγαλαν πριν λίγο καιρό και από κάτω χαμός. Ο κόσμος δεν σταμάτησε να χορεύει, θα μας επιτρέψετε όμως να ξεχωρίσουμε ως στιγμή της συναυλίας (ίσως και του φεστιβάλ), την διασκευή του ‘Careless Whisper’ σε έναν ύμνο για το Los Almiros που θα μας κάνει από δω και στο εξής να πάει σε ένα πολύ συγκεκριμένο βράδυ το μυαλό μας όταν ακούμε την iconic εισαγωγή του τραγουδιού.
Los Almiros – Ημέρα 3η
Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε με τους VoCults, οι οποίο εκπροσώπησαν άξια τον Βόλο από όπου μας ήρθαν, ενώ οι SKG Dub Alliance έκαναν το δικό τους πάρτι, ευχαριστώντας ξανά και ξανά το φεστιβάλ που τους έδωσε την ευκαιρία να είναι εδώ για τον τελευταίο χορό. Είχε έρθει η ώρα για τους Πεθαίνουν στο Τέλος που δικαίωσαν κάθε προσδοκία μας και ελπίζουμε να τους βλέπουμε για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα (μέσα στη χρονιά περιμένουμε και δίσκο σύμφωνα με τους ίδιους).
Οι Ομίχλη διέλυσαν κορμιά με ένα πολύ έντονο σετ, με κόσμο να τρέχει ασταμάτητα, να ανεβαίνει σε πλάτες φίλων, να τραγουδάει μέχρι να χαθεί η φωνή.
Οι Βήτα Πεις επιβεβαίωσαν, για άλλη μια φορά, τη θέση τους ως ένα από τα ιστορικότερα χιπ χοπ acts της χώρας σε ένα απολαυστικό live που δεν πρέπει να άφησε κανένα άτομο παραπονεμένο. Αφού μας αποχαιρέτησαν, ξεκίνησε η αναμονή για τους 1000mods που, προσωπικά, είχα χρόνια να δω και τους απόλαυσα αρκετά. Μερικά πράγματα, όσες φορές και να τα έχεις ακούσει παραμένουν απολαυστικά, όπως αυτές οι πρώτες νότες του ‘Vidage’ που ξεσηκώνουν και τον τελευταίο που βρίσκεται πίσω-πίσω.
Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100°c ήταν μάλλον το act που περίμενα περισσότερο απ’όλα. Ναι, κλασικά πράγματα, ναι τον έχουμε ξαναδεί τόσες και τόσες φορές (και θα τον ξαναδούμε), αλλά είχαμε μια υποψία πως στο συγκεκριμένο φεστιβάλ, με την συγκεκριμένη συγκυρία, τα πράγματα θα ήταν λίγο διαφορετικά. Και δεν κάναμε λάθος.
Ο Αγγελάκας και η μπάντα του μπήκαν με ορμή και με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι και δεν μας άφησαν να πάρουμε ανάσα για όλο το υπόλοιπο σετ. Η ‘Γιορτή’ δημιούργησε ένα κάπως διαφορετικό συναίσθημα χαρμολύπης, το έβλεπες και από τα επανειλημμένα ποστ των παιδιών τόσο καιρό στο FB, ήταν λες και αυτό είχαν σαν ανεπίσημο τραγούδι του τελευταίου χορού. Ε, και τα δώσαμε όλα, πώς να χαλάσουμε χατίρι σε αυτούς ή στον Γιάννη;
Πριν μας αποχαιρετήσει με την ‘Ταξιδιάρα Ψυχή’, το αφιέρωσε στα παιδιά του φεστιβάλ και ευχήθηκε να είμαστε πάλι εδώ του χρόνου για να το ξανατραγουδήσουμε μαζί. Ποιος ξέρει τι θα γίνει μέχρι τότε, η στιγμή εκείνη όμως σίγουρα θα μείνει χαραγμένη στα μυαλά μας για πάρα πολλά χρόνια ακόμα.
Los Almiros – Ημέρα 4η
Η 4η και τελευταία μέρα είχε, δυστυχώς, κάποια απρόοπτα για εμάς, με αποτέλεσμα να χάσουμε τα δύο πρώτα ονόματα, οπότε ζητάμε συγγνώμη από Fuel Eater και Mr. Highway Band που δεν ήμασταν εκεί για να παρακολουθήσουμε τα σετ τους, είμαστε βέβαιοι πως αμφότεροι θα φάνηκαν αντάξιοι των περιστάσεων.
Έτσι, το πρώτο σχήμα που παρακολουθήσαμε ήταν οι Κοινοί Θνητοί που μας χάρισαν μια συναυλία-βάλσαμο για την ψυχή. Εξαιρετικές ενορχηστρώσεις και τέλεια επικοινωνία με το κοινό ήταν η συνταγή για μια απολύτως πετυχημένη συνθήκη. Στη συνέχεια, και αφού έγινε πρώτα μια ενημέρωση σχετικά με τα αιολικά στο Πήλιο, τα φώτα έσβησαν και ήχησαν κέλτικοι ρυθμοί βγαλμένοι από κάποιο Shire. Ο κόσμος αμέσως αγκαλιάστηκε και χόρευε ρυθμικά, δυο πελώριες σημαίες της Ιρλανδίας κυμάτιζαν στη σκηνή και οι The O’Reillys & The Paddyhats βγήκαν με σκοπό να μας δώσουν ένα μεγάλο πάρτι.
Με άκρως παιχνιδιάρικη διάθεση μας έκαναν να μην σταματήσουμε να χορεύουμε, ενώ μας οδήγησαν και σε ένα wall of death παρέα με μια πολύχρωμη μπάλα παραλίας. Θαυμάσιοι μέχρι το τέλος.
Από τον τελευταίο χορό δε θα μπορούσαν να λείπουν οι Bad Movies. Όποιος έχει βρεθεί σε live τους ξέρει πολύ καλά τι γίνεται, έτσι κι εμείς ήμασταν καλά προετοιμασμένοι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν διαλυθήκαμε (φυσικά με την πολύ καλή έννοια). Ατελείωτο σπρωξίδι, pits για γερά νεύρα, προτροπή για να ανέβουμε όλοι στις πλάτες φίλων μας, όπως είχαν ζητήσει και πριν χρόνια, ένα τραγούδι που όλους μας ενώνει (μάλλον δεν χρειάζεται καν να πούμε ποιο), μια παράκληση για λιγότερα καπνογόνα που δεν εισακούστηκε ιδιαίτερα και μπορεί στην Αυτοκρατορία των Δειλών να αναρωτιούνται τι κάνουν εδώ, το βράδυ του Σαββάτου όμως κανείς δεν είχε αμφιβολία σχετικά με το σκοπό του μπροστά από τη σκηνή του Αλμυρού.
Αλλαγή σκηνικού και ήχου με τους Colour Haze. Ένα σετ που έριξε αρκετά τους τόνους, αλλά δεν έχανε σε τίποτα σε εντυπωσιακές καταστάσεις. Βέβαια, από άποψη κοινού, μάλλον ήταν αρκετοί αυτοί που επέλεξαν να πάρουν μια ανάσα μετά τους Bad Movies, μιας και τριγύρω μας ήταν αρκετά πιο άνετα τα πράγματα.
Και η αυλαία έμελλε να πέσει με τους Villagers of Ioannina City. Ο κόσμος επέστρεψε στις θέσεις τους, τα πράγματα έγιναν κάπως πιο στριμωχτά (ίσως να είχε και τον περισσότερο κόσμο από κάθε άλλο live του φεστιβάλ; Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά αλλά έτσι φάνηκε με το μάτι) και όλα ήταν έτοιμα για τις τελευταίες ώρες του φεστιβάλ. Τα καπνογόνα δε σταμάτησαν να ανάβουν, έβλεπες δεκάδες άτομα να σκαρφαλώνουν στους φίλους τους για να τραγουδήσουν δυνατά για ένα σετ που, όπως πολύ καλά είπαν οι ViC, δεν ήταν κηδεία γι’ αυτό που σβήνει, αλλά γιορτή για την αρχή και το τέλος του.
Επίλογος
Η μουσική τελείωσε, τα συγκροτήματα έφυγαν, τα φώτα έσβησαν. Το Los Almiros έζησε και πέθανε δοξασμένα, όπως του άρμοζε. Ξέρουμε πως είναι κλισέ η φράση κάτι παραπάνω από ένα φεστιβάλ, αλλά όποιος πήγε έστω μια φορά στο συγκεκριμένο, ξέρει πως κάπως ισχύει αυτό το πράγμα (δεν έχω δει πολλές φορές τον κόσμο να παίρνει σακούλες μετά τα live για να μαζέψει τα εκατοντάδες σκουπίδια).
Ένα πάρτι που κάθε καλοκαίρι γινόταν όλο και πιο μεγάλο και είχε την ευτυχία να τελειώσει με τους δικούς του όρους και όχι λόγω εξωτερικών παραγόντων. Η χώρα μπορεί να έχει δεκάδες φεστιβάλ κάθε σαββατοκύριακο σχεδόν του καλοκαιριού, σε πανέμορφες τοποθεσίες με τρομερές διοργανώσεις. Τα τιμάμε και θα τα τιμάμε για χρόνια ακόμα. Το Los Almiros θα λείψει όμως και αυτό λέει πολλά.
Οπότε… για όλες τις φιλίες που δημιουργήσαμε ή ενδυναμώσαμε στο δάσος Κουρί, για όλα τα σπρωξίδια, για όλο τον ιδρώτα και τη σκόνη που εισπνεύσαμε, για όλες τις φορές που πέσαμε κάτω σε pit και μέσα σε δεύτερα έσπευσαν οι τριγύρω να μας σηκώσουν, για κάθε φορά που σερφάραμε πάνω σε χέρια αγνώστων από τη σκηνή μέχρι τον ηχολήπτη, για κάθε άραγμα στα γρασίδια, για κάθε χρόνο που περιμέναμε με ανυπομονησία αυτές τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου, για όλα αυτά και άλλα πολλά, Los Almiros, ευχαριστούμε.
Αν αυτός ήταν ο τελευταίος χορός, ήταν ένας χορός ένδοξος, που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Ευχαριστούμε και πάλι Los Almiros!
