Το One Piece είδε το φως της δημοσιότητας σχεδόν 25 χρόνια πριν, το 1997, όταν το manga του Eiichiro Oda εγκαινίασε την τακτική έκδοσή του στο περιοδικό Weekly Shōnen Jump.
Την επιτυχία του δεν άργησε να διαδεχτεί ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία με την μεταφορά του σε anime το 1999, σειρά διαβόητη για την παντελή αδιαφορία της όσον αφορά τον κανόνα της ζωής πως όλα τα πράγματα, αργά η γρήγορα, φτάνουν σε ένα τέλος.
Με ιδιαίτερα αφοσιωμένους fan, ήδη αριθμεί 1074 επεισόδια, χωρίς να υπάρχουν ενδείξεις πως το τέλος της θα επέλθει στο εγγύς μέλλον. Την εν λόγω σειρά, λοιπόν, μας παρουσιάζει το Netflix διασκευασμένη σε μία δική του live action παραγωγή, μήκους 8 ωριαίων επεισοδίων, η οποία καλύπτει περίπου τα πρώτα 45 εικοσιπεντάλεπτα επεισόδια του anime.
Σε αυτά, παρακολουθούμε τις ναυτικές περιπέτειες του Monkey D. Luffy, ενός νέου επίδοξου πειρατή, ο οποίος ονειρεύεται να ανακαλύψει έναν μυθικό, κάποιοι θεωρούν, θησαυρό, το One Piece, και να γίνει ο Βασιλιάς των Πειρατών. Στη πορεία, κάνει νέες φιλίες και ζει πιστεύοντας πως όλοι έχουν ένα όνειρο που οφείλουν να ακολουθήσουν.
Η υπόθεση είναι αρκετά τετριμμένη, ακόμη και για ένα shōnen anime, δράσης δηλαδή, ενώ η παράλληλη coming-of-age δευτερεύουσα αφήγηση δεν ξεγελά εύκολα τη σχετική αδιαφορία που διέπει την αναπάντεχη συνάντηση με μία ακόμη τέτοιας λογής πλοκή.
Παρόλα αυτά, όσον αφορά το anime τουλάχιστον, το ελαφρώς χονδροειδές χιούμορ, οι feel good χαρακτήρες και η υπερβολική, εξαιρετικά καρτουνίστικη, αισθητική συντελούν στη δημιουργία μίας ιστορίας που έχει, το λιγότερο, αντέξει στη πάροδο του χρόνου: μίας
ιστορίας όμως που έχει ακμάσει σε έναν δισδιάστατο κόσμο.
Η τοποθέτηση του Netflix παραμένει ευλαβικά κοντά στο anime, κάτι που μπορεί να ευχαριστεί μία μερίδα λάτρεων της σειράς, μοναδικό κριτήριο των οποίων αποτελεί η μη απομάκρυνση από το πρωτότυπο.
Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η σειρά που έχουμε μπροστά μας ίσως αποτελεί, εν τέλει, μία περίπτωση υπερβάλλοντα ζήλου, μιας και καθίσταται προφανές με κάθε επεισόδιο πως επειδή κάτι φαίνεται καλό σε κινούμενο σχέδιο δεν σημαίνει πως θα συνεχίσει να λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο αν μεταφερθεί σε ένα άλλο μέσο, και δη όταν καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εικόνες όπου τα κοστούμια των ηθοποιών προσομοιάζουν περισσότερο σε cosplay, ενώ αμφιταλαντεύομαι για το αν θα έπρεπε να χαρακτηρίσω τα CGI και τα σκηνικά αξιοπρεπή.
Κάτι μάλιστα που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την ήδη δύσκολη θέση της σειράς του Netflix αποτελεί η ίδια η προσκόλληση στην ιστορία, η οποία, χωρίς τα άλλα βοηθητικά στοιχεία που κυριαρχούν στο anime, δεν έχει πολλά να προσφέρει.
Ωστόσο, αναρωτιέται κανείς, λαμβάνοντας υπόψιν πως αυτή η live action προσπάθεια παρουσιάζεται, ίσως περισσότερο από κάθε τι άλλο, ως μία πιστή μεταφορά του anime στον τρισδιάστατο κόσμο, τι πραγματικά έχει να προσφέρει που δεν μπορεί το πρωτότυπο;
Αν μη τι άλλο, σε μία τόσο κορεσμένη αγορά, τι θα μπορούσε να αποτελέσει ικανό κίνητρο για να περάσει κάποιος με αυτή τον πολύτιμο χρόνο του; Οι κανόνες του big-box streaming ενδεχομένως καθόρισαν την μοίρα του One Piece: η επιλογή μίας σειράς, έχουσας πολλούς φανατικούς οπαδούς, και διασκευάζοντάς την με την ελπίδα να καταφέρει να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον του ευρέος κοινού, την κάνει τόσο αδιάφορη για τους πρώτους όσο και για τους δεύτερους.
Εν τέλει, δεν είναι μια κακή σειρά, αλλά, χωρίς μάλλον να εκπλήσσομαι ιδιαίτερα, αυτός πιθανόν αποτελεί τον υψηλότερο έπαινο που μπορώ να της προσάψω.
One Piece – trailer:
